Marjan Schwegman van het NIOD 12

Gidi Markuszower: Mossad of 'Foute' Nederlanders?


Het is een saillant feit dat dat de directeur van het NIOD Marjan Schwegman en de  PVV-aanhanger Gidi Markuszower elkaar vinden zodra het handelt over het in hun ogen "unieke karakter van... de Holocaust' die op geen enkele manier van hen mag worden vergeleken met enig ander leed in de geschiedenis der mensheid. Saillant vanwege de kritiek van beiden op de Nationale Dodenherdenking op de Dam dat ‘een veel algemener karakter heeft’ dan het duo wenselijk acht. Van de jaarlijkse herdenking op 4 mei vindt Schwegman ‘persoonlijk niet zo heel veel uit gaan,’  omdat door het herdenken van alle slachtoffers van al het oorlogsgeweld en staatsterreur ‘verschillende historische ervaringen worden gereduceerd tot hetzelfde.' En daarvan zijn beide critici niet 'gecharmeerd', aangezien -- in de woorden van Schwegman-- 'Het essentieel [is] om het unieke karakter van de Holocaust te onderstrepen.' http://dashboard.i-pers.nl/artikelen/perspectief/mag-het-weer-gewoon-over-de-oorlog-gaan/  Op zijn beurt benadrukte Markuszower onlangs dat zijn organisatie Federatief Joods Nederland ‘door het foute Nationaal Comité, door foute columnisten als Ewoud Sanders en door het foute Vorden’ is uitgegroeid tot een club van tweeduizend man en daarmee groter is dan het CIDI. ‘Er is een grens, en die is bereikt. Slachtoffers en daders moeten we niet samen herdenken.’
 Volgens Markuszower zijn excuses niet genoeg. ‘Het Auschwitz Comité had u van tevoren gewaarschuwd. U bent out of touch met de doelgroepen die u bedient en u bent niet geschikt om deze herdenking te leiden.’
 http://www.historischnieuwsblad.nl/nl/nieuws/18889/nationaal-comite-4-en-5-mei-is-fout.html 



Maar wie is nu de man die Nederlandse burgers als 'fout' kwalificeert terwijl zijn eigen loyaliteit allereerst bij Israel ligt? De NRC meldde twee jaar geleden het volgende over hem: 

‘PVV-kandidaat Gidi Markuszower heeft zich vorige maand teruggetrokken van de kieslijst voor de verkiezingen nadat demissionair minister Hirsch Ballin (Binnenlandse Zaken, CDA) een brief met belastende informatie over hem naar partijleider Geert Wilders had gestuurd. De informatie was afkomstig van de inlichtingendienst AIVD… Ook Markuszower zelf erkent in een vraaggesprek met NRC Handelsblad dat de AIVD-brief de reden was dat hij is vertrokken. In de brief werd Markuszower (32) als „risico voor de integriteit” van Nederland bestempeld. Hij zou betrokken zijn geweest bij een organisatie die „informatie” heeft overgedragen aan „een buitenlandse mogendheid”. Ook had hij volgens de brief contact met medewerkers van een buitenlandse inlichtingendienst. De brief geeft geen details, maar bronnen vermoeden dat het om Israël en de Mossad gaat. Na de presentatie van de kandidatenlijst kwam Markuszower, die op de vijfde plaats stond, vorige maand negatief in het nieuws. Zo werd een privémail van de Amsterdamse ondernemer gepubliceerd waarin hij stelde dat Joden die publiekelijk kritiek hebben op het Israëlische optreden tijdens de Gaza-oorlog, uit de Joodse gemeenschap verbannen zouden moeten worden. In dezelfde week werd bekend dat hij twee jaar geleden was opgepakt wegens het dragen van een vuurwapen.’

http://vorige.nrc.nl/binnenland/article2549615.ece/AIVD_waarschuwde_voor_PVVer_Markuszower

Concreet ging het om Markuszower's volgende extremistische motivering:

‘In het oude Polen (waar mijn roots liggen) ‘wisten we wel raad met dit soort verachtelijke joodjes. Die werden gewoon de shul (synagoge, red.) uitgeplukt en uit het shtetl (dorp, red.) geschopt; in het beste geval. In het ergste geval werden deze in de koude bossen van Oost-Europa achtergelaten en nooit meer teruggevonden.’

Deze gedachten worden uiteindelijk ingegeven door het gecultiveerde slachtofferschap dat er ondermeer toe heeft geleid dat 'na de Tweede Wereldoorlog het jodendom in de christelijke wereld vrijwel heilig [is] verklaard en geen volk dat in die processie zo hard vooroploopt als de Nederlanders,' aldus Jan Blokker. Het vanwege politieke redenen uitroepen van 'de Holcoaust' tot een 'unieke' gebeurtenis heeft ertoe geleid dat ook de slachtoffers en hun nakomelingen zijn uitgeroepen tot 'unieke' individuen, die datgene mogen zeggen en doen wat anderen niet mogen. Het probleem nu van deze visie van ondermeer Schwegman en Markuszower is dat dit slachtofferisme onverzadigbaar is. Twintig jaar geleden al waarschuwde de juriste Heikelien Verrijn Stuart voor het feit dat het cultiveren van het slachtofferschap uiteindelijk in een modern extremisme zou eindigen. Ze schreef dat: 'slachtofferisten via erkenning of genoegdoening uit [zijn] op macht. Een macht die zij menen te hebben verdiend door een onschuld, die is geconstrueerd door hun slachtofferschap.' Ze bestreed vooral 'het excuus dat het slachtofferschap bood om zich niet verantwoordelijk te hoeven voelen.' Een paar jaar later wees de Duitse filosoof Peter Sloterdijk erop dat: 'Verantwoordelijkheid steeds lager [wordt] ingeschat, terwijl het slachtofferschap steeds hoger wordt gewaardeerd. Het is een ontwikkeling die buitengewoon gevaarlijk is voor onze samenleving. Deze slachtofferistische manier van denken is de belangrijkste vorm van ressentiment geworden… Het slachtofferisme, het verleidelijke gevoel slachtoffer te zijn, kan men overal om ons heen waarnemen, en is een extreem morele kracht geworden.' En de in asiel levende joods-Russische dichter Joseph Brodsky adviseerde vlak voor zijn dood in zijn laatste essaybundel On Grief and Reason: 'Probeer ten koste van alles te vermijden dat je jezelf de status van slachtoffer toestaat… probeer te onthouden dat menselijke waardigheid een absoluut begrip is… Bedenk tenminste, als dat andere je te hoogdravend in de oren klinkt, dat je door jezelf als slachtoffer te beschouwen alleen maar het vacuüm vergroot dat door gebrek aan persoonlijke verantwoordelijkheid ontstaat en dat demonen en demagogen zo graag opvullen.' Het fundamentele probleem is dat de slachtofferist er voetstoots van uitgaat dat hij (of zij) nooit zelf handelt, dus per definitie meent altijd onschuldig te zijn. Juist naar die onschuld is het slachtoffer op zoek. Het gevoel onschuldig te zijn vormt de kern van zijn identiteit. Vandaar dat hij niet anders kan dan zich fanatiek vastklampen aan zijn slachtofferrol. Schuldig is altijd de ander. Hij kent geen relativering, geen nuance, geen scepsis, geen ironie, geen satire. Hij kent alleen zijn eigen alles overstemmende weeklacht. Als een wereldvreemd kind weigert de slachtofferist de onvermijdelijke schaduwkant van het moderne bestaan te accepteren: de vervreemding, het isolement, de eenzaamheid, de anonimiteit, de melancholie en de talloze negatieve manifestaties die onlosmakelijk daaraan verbonden zijn, met de angst voor de misdaad als fixatiepunt. Hij is te vol van zichzelf en bezit te weinig verbeeldingskracht om een innerlijk proces op gang te brengen waarover Albert Camus schreef: 'De eerste stap van een geest die vervuld is van vervreemding is het besef dat hij dat gevoel van vervreemding deelt met alle mensen en dat de mensheid als geheel lijdt onder deze distantie ten opzichte van zichzelf en de wereld,' hetgeen bij een betrokken individu leidt tot een 'solidariteit van de ketenen' die ieder mens aan de ander bindt. Het is deze 'solidariteit van de ketenen' die het leed van bijvoorbeeld een Palestijns slachtoffer van het westers zionisme en een joods slachtoffer van het westers antisemitisme met elkaar verbinden, hoe verwerpelijk Schwegman en Markuszower deze vergelijking ook mogen vinden. Het probleem is nu dat de slachtoffferist alleen solidair is met zichzelf en weigert zijn slachtofferschap op te geven. In een razendsnel veranderende wereld en temidden van de multiculturele verwarring zoekt de slachtofferist een houvast dat hij niet kan vinden in zijn rol van consument. Die vult de existentiële leegte niet; hoeveel hij ook verteert, de honger blijft. In de week voor de moord op Pim Fortuyn schreef Arnon Grunberg: 'Juist zij die ogenschijnlijk nauwelijks reden hebben zichzelf als slachtoffer te zien, hebben hun identiteit opgebouwd rond de cultus van het slachtofferschap, een cultus die de verongelijktheid legitimeert en het falen excuseert. Welke machteloos wil zich niet laten vertegenwoordigen door een andere machteloos? En daar is Mr. Fortuun, het ex-slachtoffer dat nu alle andere slachtoffers zal leiden naar de vruchtbare velden waarop hij al enige tijd graast.'

Het is vanuit dit besef dat de joods-Amerikaanse academicus Norman Finkelstein, wiens ouders 'de Holocaust' overleefden, tegen mij zei: 

‘Ik ben van mening dat er te veel Holocaustmusea zijn, in feite zijn er te veel Holocaustherdenkingen. Het wordt tijd dat de uiterlijke manifestaties ervan verminderen, bescheidenheid dwingt ons de Holocaust in proportie te brengen met het lijden van de rest van de mensheid. De morele dimensie ervan moet verder reiken dan alleen: “nooit meer voor de joden.” Het moet zijn: “nooit meer voor ieder mens op aarde.”’

Maar die opvatting staat haaks op de politieke visie van zowel Schwegman als Markuszower. Meer daarover later.

Marjan Schwegman: Mag het weer gewoon over het unieke karakter van de Holocaust gaan en niet over ander leed?