Twan Huys en Ken Carson 2

Hoe is het te verklaren dat Twan Huys in juni 2008 door tijdschrift Opzij verkozen is tot 'meest aantrekkelijke man van Nederland'? Hij is dus niet gekozen tot 'meest aantrekkelijke man' van de Nederlandse televisie maar tot 'meest aantrekkelijk man' van het hele land. De verklaring lijkt mij vrij simpel. De lezerskring van Opzij bestaat voor een aanzienlijk deel uit vrouwen op leeftijd die ergens in de polder, in een vinexwijk met uitzicht op de buren, opgesloten zitten in een doorzonwoning met een enkel zeefdrukje aan de muur die ze op moederdag cadeau hebben gekregen. Zij heeft al een niet te verwaarlozen leven achter zich, en godmagweten hoeveel jaren nog voor de boeg. De kinderen zijn bijna het huis uit, haar man heeft op zijn werk nooit de top weten te bereiken, terwijl zij een dag in de week vrijwilligerswerk doet, omdat ze geen betaalde baan kan vinden, aangezien steeds meer werk naar de Derde Wereld is verdwenen. Het leven is niet geworden wat ze ooit eens gehoopt had en nu zit ze daar, terwijl het buiten weer regent, met Opzij op schoot en ze wordt gevraagd haar droomman te kiezen. Maar wie heeft ze als referentiekader? Haar eigen kaalhoofdige man? Het vuur is allang gedoofd. Haar buurman? Die ziet er net zo lullig uit als haar echtgenoot. De glazenwasser die eens in de twee weken langskomt? Of de postbode die net Opzij heeft gebracht? Daar voelt ze zich te goed voor. Welke enigszins geschoolde vrouw gaat er nu met de glazenwasser of een postbode naar bed? Wie blijft dan over in een dergelijke uitzichtloze wereld? Wie kent ze die ze sexy vindt? Wie is voor haar een lustobject? Het moet natuurlijk wel een beetje keurige man zijn, zeker geen rebel, maar iemand die naadloos past in haar kleinburgerlijk bestaan. Wie, o wie? Wel... natuurlijk, iemand van de televisie, elke avond en trouwens nu ook overdag kijkt ze ernaar. Et voila, Twan Huys op de buis, voorzien van een forse bos haar met twee wekelijkse kleurspoeling. 


Ik vroeg vanochtend in mijn koffiehuis de aanwezige vrouwen wat ze van Twan Huys vonden. De enige die hem kende was een 28-jarige afgestuurde vrouw die serveerster is zolang ze geen baan kan vinden. Ze studeerde cum laude af aan de Universiteit van Amsterdam in 'Finance en Real Estate' en wil een 'investment banker' worden, zo vertelde ze desgevraagd. Als studente die betrokken was geweest bij een congres over het thema De Strijd der Grootmachten had zij voorgesteld Twan Huys dagvoorzitter te maken. En waarom? 'Omdat hij zo'n mooie man is, met zo'n duidelijke kaaklijn. Hij is heel mannelijk maar toch charmant.' Er steeg tot haar verbazing onder de aanwezige mannen zowel als vrouwen gelach op. Ook ik moest lachen. Hoe anders te reageren op een cum laude vrouw die haar keuze laat bepalen door uiterlijke schijn, van wie haar beoordelingsvermogen beinvloed wordt door een 'duidelijke kaaklijn,' en die zo te zien tot de nieuwe generatie Opzij-lezeressen behoort? Ziedaar een afgestudeerde die niet in staat is door de uiterlijke schijn heen te prikken. Het is tekenend voor onze tijd dat geschoolde burgers niet in staat zijn achter de façade te kijken. 


Albert Camus constateert in De Mens In Opstand dat wij na Auschwitz en Hiroshima zijn achtergelaten 'in tegenstrijdigheid, verstoken van iets wat moord kan verhinderen of rechtvaardigen, dreigend en bedreigd, meegesleept door een heel tijdperk dat door de koorts van het nihilisme is bevangen en niettemin eenzaam, met getrokken wapens en het hart in de keel.' Maar het is vandaag de dag voor velen alsof Camus een verouderde taal spreekt. Als ik zijn wijsheid zou voorleggen aan de 28-jarige academica dan zou ze niet begrijpen waar Camus het precies over heeft. Had hij nu geleefd dan was hij geen spraakmakende gast geweest in een van die talloze kwebbel-programma's op de buis. Twan Huys zou niet weten wat hij zo'n auteur zou moeten vragen. De beschikking over een 'duidelijke kaaklijn' is geen garantie om een intelligente vraag te kunnen stellen. We leven in een onvoorstelbare leegte en juist in die leegte stijgen bij gebrek aan gewicht barbiepoppenhoofden als die van Ken Carson en Twan Huys tot grote hoogte. Zoals eerder gesteld, het is ijdelheid, niets anders.

Superbia

Superbia, de Latijnse benaming voor hoogmoed of ijdelheid. Het wordt beschouwd als de ergste van de zeven zonden en eveneens de eerste: alle andere zonden komen uit superbia voort. Met superbia wordt het verlangen om belangrijker of aantrekkelijker te zijn bedoeld, of een liefde voor zichzelf... Ook narcisme vloeit uit deze zonde voort.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Hoofdzonde


In his table of the Seven Deadly Sins, Hieronymus Bosch depicts a bourgeois woman admiring herself in a mirror held up by a devil. Behind her is an open jewelry box. 
http://en.wikipedia.org/wiki/Vanity