Ik kom even terug op de oproep van acht
collega's van me die de Nederlandse parlementaire pers oproepen openheid van
zaken te geven, want
'Afspraken met de politiek zijn normaal,
maar mag het publiek ook weten wat er is afgesproken?'
Impliciet wordt nu van de ene op de andere dag door hen gesteld dat er al geruime tijd sprake is van journalistieke corruptie waarbij politici en pers onder één hoedje spelen om het publiek een rad voor ogen te draaien door middel van het opvoeren van een toneelstukje. En dat terwijl een televisiejournalist als Chris Kijne nog onlangs beweerde dat Nederland 'een paradijs' is 'wat de persvrijheid betreft,' en dat we hier 'een sterke publieke omroep' hebben die de burgers open en eerlijk informeert over alles dat hun lot bepaalt. Dat blijkt nu ineens allemaal humbug te zijn. Welnu, ik heb in een vorig stukje al aandacht besteed aan de hypocrisie van Clairy Polak en Frenk van der Linden, met accent aigu op de 'e,' s'il vous plait. Maar bij nadere beschouwing zie ik ook de naam van Theo Dersjant erbij staan. Hoe nu? Dersjant is langere tijd actief geweest voor de gesubsidieerde website De Nieuwe Reporter, waar hij na het uitbreken van de kredietcrisis verantwoordelijk was voor de plaatsing van een artikel waarin ronduit werd beweerd dat, ik citeer: 'Roddel en achterklap de afgelopen weken en maanden [leidden] tot een wereldwijde crisis in de financiële wereld.' Dus niet het decennialange gespeculeer met lucht, niet het feit dat banken vele malen meer leningen en hypotheken verstrekten dan ze geld in kas hadden, was de oorzaak van de 'wereldwijde crisis in de financiele wereld,' maar de berichtgeving in de massamedia in 'de afgelopen weken en maanden' had voor de ineenstorting gezorgd. Godzijdank had de Nederlandse commerciele pers keurig haar plaats geweten en zich niet bezondigd aan 'roddel en achterklap.' of zoals De Nieuwe Reporter in de kop meldde: 'Fortis: journalisten gedroegen zich keurig.' Toen enkele journalisten, onder wie ik, hierop kritisch reageerden, liet een geirriteerde Dersjant weten: 'Overigens sluit ik niet uit dat we nog eens ingaan op de vraag of de financiële journalistiek in dit geval jarenlang vuil in de ogen had.' Kortom, zonder de zaak serieus te hebben onderzocht was Dersjant al van oordeel geweest dat een artikel waarin bepaalde media de schuld kregen voor de kredietcrisis een noodzakelijke bijdrage was aan een discussie over dit maatschappelijk, politiek en economisch belangrijke onderwerp. Dersjant sloot niet uit dat 'we nog eens ingaan op' etc, maar een concrete toezegging deed hij niet omdat dit onderwerp niet belangrijk genoeg werd geacht door Dersjant en De Nieuwe Reporter. Ziedaar, de nieuwe gesubsidieerde polderjournalistiek. Ik lees nu dat vandaag de dag 'Theo Dersjant (1957) een Nederlandse (media)journalist [is] en docent aan de Fontys Hogeschool Journalistiek.' Docent dus aan een Hogeschool waar journalisten worden voorbereid op het echte werk. De vraag is nu waarom zowel Dersjant als Polak en Van der Linden plotseling de behoefte hebben gekregen om hun parlementaire collega's aan te spreken op hun corrupte gedrag. Wat is de druppel die de emmer deed overlopen? Waarom nu ineens een publieke oproep? Ik stel deze vraag aan mijn drie collega's om een publieke discussie op gang te brengen en let u dus op hoe snel zij mij als kritische journalist zullen beantwoorden. U zal verbaasd staan over hun openheid en oprechtheid. Mark my words. Overigens schreef ik vier jaar geleden het volgende:
Mee eens? Stuur een mail naar magazine@villamedia.nl en we plaatsen je naam op de lijst.