Trouw bericht:
Duitse soldaten
In Vorden, gemeente Bronckhorst, staan ze nog steeds achter hun beslissing om vanavond ook Duitse soldaten te gedenken. "Na 67 jaar is de tijd daar rijp voor", stelt de organisatie. Na de officiële herdenking hebben bezoekers de vrijheid op de terugweg al dan niet langs het graf van de tien Duitsers te lopen.
Het Simon Wiesenthal Centrum in Los Angeles, vernoemd naar de befaamde Joodse nazi-jager, stelt dat Vorden zo de 'afschuwelijke aard' van het naziregime negeert. Dit is 'een belediging voor de slachtoffers', stelt het centrum.
Het Simon Wiesenthal Centrum in Los Angeles? Wie zijn dat? Ziehier wat achtergrond-informatie die Trouw bewust verzwijgt:
De NRC-opiniepagina:
Israël. Joodse en christelijke critici zouden er goed aan doen zich op hun houding te bezinnen
Weerleg kritiek op Israël eens zakelijk
De Protestantse Kerk in Nederland levert redelijke kritiek op Israël. Waarom wordt daar ook niet redelijk op gereageerd, vraagt zich af.
JAN DIRK SNEL
Op 18 februari 2010 overhandigde de Protestantse Kerk in Nederland (PKN) een brief aan de ambassadeur van Israël waarin ze aandacht vroeg voor „het lot van het Palestijnse volk”. Concreet kwam de oproep neer op drie punten: 1. herziening van het traject van de afscheidingsbarrière die nu voor een groot deel op Palestijns eigendom staat, 2. erkenning van het internationaal recht inzake de nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever en 3. beëindiging van restrictief beleid inzake het bouwen door Palestijnen en het stoppen met gedwongen onteigening en het vernietigen van woningen.
De aanleiding voor het schrijven vormde het zogenoemde Kairos-document dat een groep Palestijnse theologen, gesteund door een keur aan kerkleiders, op 11 december 2009 in Betlehem presenteerde onder de titel Uur van de waarheid - Een woord van geloof, hoop en liefde uit het hart van het Palestijnse lijden. In een aanbeveling merkte bisschop Desmond Tutu op dat de verhandeling „vervuld van genade” is, waar ze „vol toorn” had kunnen zijn. Het stuk noemt de bezetting een kwaad dat de waardigheid van zowel Palestijnen als Israëliërs aantast. Nadrukkelijk beperkt het zich tot een oproep tot geweldloos verzet. Het oppert de mogelijkheid van burgerlijke ongehoorzaamheid, desinvestering en „een economische en commerciële boycot van alles wat door de bezetting wordt geproduceerd”.
Ondanks de vredelievende toon werd het Kairos-document door een stortvloed aan verdachtmakingen begroet. Hetzelfde gebeurt nu met de PKN-brief, die de Palestijnse oproep niet eens in alle opzichten volgt en zich beperkt tot enkele aandachtspunten. Wat in beide gevallen opvalt, is dat de kritiek niet zakelijk wordt weerlegd, maar dat vooral afleidingsmanoeuvres worden uitgevoerd.
Een absoluut dieptepunt werd bereikt in een schrijven aan de PKN van het Simon Wiesenthal Center te Los Angeles, naar eigen zeggen een mensenrechtenorganisatie. Met geen woord gaan de ondertekenaars, de rabbijnen Abraham Cooper en Yitzchok Adlerstein, in op de kritiekpunten, maar wel vallen ze de PKN fel aan. Het dagblad Trouw typeerde het Amerikaanse schrijven als een oproep aan Nederlandse Joden om elk gesprek met de PKN te boycotten. „Er is eenvoudigweg geen mogelijkheid en ruimte voor een dialoog met hen die doof zijn voor de veiligheid, de centrale overtuigingen en het diepgewortelde streven van het Joodse volk”, betoogt het duo tegen beter weten in. Voor de meest grove leugens deinzen Cooper en Adlerstein niet terug. „Kairos is niets anders dan een frontale aanval op de legitimiteit, levensvatbaarheid en het bestaan van de staat Israël”, beweren ze. Iedereen die het stuk leest, zal zien dat Israël gewoon als werkelijkheid aanvaard wordt. „Kairos rechtvaardigt zelfmoordaanslagen en terrorisme”, durven ze ook nog te stellen. In het document zal men daar geen spoor van vinden. Daarbij verwijst de PKN-brief alleen maar naar het Kairos-document als een „roep om recht en vrede”, zonder verder de inhoud over te nemen. Zonder onderbouwing verwijt de mensenrechtenorganisatie de PKN haar „morele kompas” kwijtgeraakt te zijn. Juist daarom verdient de morele ontsporing van het Simon Wiesenthal Center – dat uiteraard Anne Frank erbij sleept – in de meest krachtige bewoordingen aan de kaak gesteld te worden. Met deze lieden is inderdaad geen redelijk gesprek mogelijk.
Eerdere reacties draaiden even opzichtig om de concrete kritiek heen. De Israëlische ambassadeur meende dat de PKN „alle schuld” bij Israël legt, maar dat is niet waar. Hij wijst op „het recente besluit van de Israëlische regering tot een gedeeltelijk moratorium op uitbreiding van de nederzettingen voor een periode van tien maanden”, maar vergeet dat alle nederzettingen volgens internationaal recht illegaal zijn. Het Centraal Joods Overleg (CJO) – waarin onder meer drie joodse kerkgenootschappen vertegenwoordigd zijn – valt bij monde van Ronny Naftaniel en Ruben Vis al over de term „afscheidingsbarrière”, hoewel je toch moeilijk kunt betogen dat de muur tussen Israël en de Westoever een verbindingsbrug vormt. Men wijst erop dat het hek de veiligheid van Israëliërs garandeert, maar dat is het punt niet: de kerk vraagt alleen maar om de barrière naar eigen Israëlisch gebied te verplaatsen. Het CJO bestrijdt dat het advies van het Internationale Hof van Justitie dat de muur illegaal acht, bindend zou zijn, maar dat is een sofisme: als iets illegaal is, is het dat ook al zonder rechterlijke uitspraak. Wie iets steelt, is ook al crimineel bezig voor de rechter dat vastgesteld heeft. Ook het CJO probeert de aandacht af te leiden door op allerlei andere zinnige zaken te wijzen, zoals het lot van christenen in Irak maar vergeet de PKN-brief zakelijk te weerleggen.
Zo is het eigenlijk met alle kritiek. Christenen voor Israël, een organisatie die op grond van een politieke theologie de meest extreme vormen van zionisme ondersteunt, rept van „verbijstering”, de Israëlische ambassadeur is „verbouwereerd”, het zogenoemde Israëlberaad van een viertal organisaties in de PKN heeft het over „teleurstelling”, maar van zakelijk ingaan op de bezorgdheid is geen sprake. De laatste club betoogt nog zwakjes dat verplaatsing van de veiligheidsbarrière een grote groep Joodse inwoners in de bezette gebieden „onbeschermd” zou laten, maar laat de vraag wat die lui daar dan doen, onbesproken.
Zowel de joodse als de christelijke critici zouden er goed aan doen zich op hun houding te bezinnen. Beide groepen mag men vragen óf de kritiek zakelijk te onderbouwen óf de onbezonnen grote woorden terug te nemen. Zonder waarheid krijgt gerechtigheid geen kans.
Aldus de journalist en historicus Jan Dirk Snel. Het probleem is alleen dat de kritiek op Israel niet zakelijk weerlegt kan worden, aangezien er geen rationele argumenten daarvoor zijn.
Israël. Joodse en christelijke critici zouden er goed aan doen zich op hun houding te bezinnen
Weerleg kritiek op Israël eens zakelijk
De Protestantse Kerk in Nederland levert redelijke kritiek op Israël. Waarom wordt daar ook niet redelijk op gereageerd, vraagt zich af.
JAN DIRK SNEL
Op 18 februari 2010 overhandigde de Protestantse Kerk in Nederland (PKN) een brief aan de ambassadeur van Israël waarin ze aandacht vroeg voor „het lot van het Palestijnse volk”. Concreet kwam de oproep neer op drie punten: 1. herziening van het traject van de afscheidingsbarrière die nu voor een groot deel op Palestijns eigendom staat, 2. erkenning van het internationaal recht inzake de nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever en 3. beëindiging van restrictief beleid inzake het bouwen door Palestijnen en het stoppen met gedwongen onteigening en het vernietigen van woningen.
De aanleiding voor het schrijven vormde het zogenoemde Kairos-document dat een groep Palestijnse theologen, gesteund door een keur aan kerkleiders, op 11 december 2009 in Betlehem presenteerde onder de titel Uur van de waarheid - Een woord van geloof, hoop en liefde uit het hart van het Palestijnse lijden. In een aanbeveling merkte bisschop Desmond Tutu op dat de verhandeling „vervuld van genade” is, waar ze „vol toorn” had kunnen zijn. Het stuk noemt de bezetting een kwaad dat de waardigheid van zowel Palestijnen als Israëliërs aantast. Nadrukkelijk beperkt het zich tot een oproep tot geweldloos verzet. Het oppert de mogelijkheid van burgerlijke ongehoorzaamheid, desinvestering en „een economische en commerciële boycot van alles wat door de bezetting wordt geproduceerd”.
Ondanks de vredelievende toon werd het Kairos-document door een stortvloed aan verdachtmakingen begroet. Hetzelfde gebeurt nu met de PKN-brief, die de Palestijnse oproep niet eens in alle opzichten volgt en zich beperkt tot enkele aandachtspunten. Wat in beide gevallen opvalt, is dat de kritiek niet zakelijk wordt weerlegd, maar dat vooral afleidingsmanoeuvres worden uitgevoerd.
Een absoluut dieptepunt werd bereikt in een schrijven aan de PKN van het Simon Wiesenthal Center te Los Angeles, naar eigen zeggen een mensenrechtenorganisatie. Met geen woord gaan de ondertekenaars, de rabbijnen Abraham Cooper en Yitzchok Adlerstein, in op de kritiekpunten, maar wel vallen ze de PKN fel aan. Het dagblad Trouw typeerde het Amerikaanse schrijven als een oproep aan Nederlandse Joden om elk gesprek met de PKN te boycotten. „Er is eenvoudigweg geen mogelijkheid en ruimte voor een dialoog met hen die doof zijn voor de veiligheid, de centrale overtuigingen en het diepgewortelde streven van het Joodse volk”, betoogt het duo tegen beter weten in. Voor de meest grove leugens deinzen Cooper en Adlerstein niet terug. „Kairos is niets anders dan een frontale aanval op de legitimiteit, levensvatbaarheid en het bestaan van de staat Israël”, beweren ze. Iedereen die het stuk leest, zal zien dat Israël gewoon als werkelijkheid aanvaard wordt. „Kairos rechtvaardigt zelfmoordaanslagen en terrorisme”, durven ze ook nog te stellen. In het document zal men daar geen spoor van vinden. Daarbij verwijst de PKN-brief alleen maar naar het Kairos-document als een „roep om recht en vrede”, zonder verder de inhoud over te nemen. Zonder onderbouwing verwijt de mensenrechtenorganisatie de PKN haar „morele kompas” kwijtgeraakt te zijn. Juist daarom verdient de morele ontsporing van het Simon Wiesenthal Center – dat uiteraard Anne Frank erbij sleept – in de meest krachtige bewoordingen aan de kaak gesteld te worden. Met deze lieden is inderdaad geen redelijk gesprek mogelijk.
Eerdere reacties draaiden even opzichtig om de concrete kritiek heen. De Israëlische ambassadeur meende dat de PKN „alle schuld” bij Israël legt, maar dat is niet waar. Hij wijst op „het recente besluit van de Israëlische regering tot een gedeeltelijk moratorium op uitbreiding van de nederzettingen voor een periode van tien maanden”, maar vergeet dat alle nederzettingen volgens internationaal recht illegaal zijn. Het Centraal Joods Overleg (CJO) – waarin onder meer drie joodse kerkgenootschappen vertegenwoordigd zijn – valt bij monde van Ronny Naftaniel en Ruben Vis al over de term „afscheidingsbarrière”, hoewel je toch moeilijk kunt betogen dat de muur tussen Israël en de Westoever een verbindingsbrug vormt. Men wijst erop dat het hek de veiligheid van Israëliërs garandeert, maar dat is het punt niet: de kerk vraagt alleen maar om de barrière naar eigen Israëlisch gebied te verplaatsen. Het CJO bestrijdt dat het advies van het Internationale Hof van Justitie dat de muur illegaal acht, bindend zou zijn, maar dat is een sofisme: als iets illegaal is, is het dat ook al zonder rechterlijke uitspraak. Wie iets steelt, is ook al crimineel bezig voor de rechter dat vastgesteld heeft. Ook het CJO probeert de aandacht af te leiden door op allerlei andere zinnige zaken te wijzen, zoals het lot van christenen in Irak maar vergeet de PKN-brief zakelijk te weerleggen.
Zo is het eigenlijk met alle kritiek. Christenen voor Israël, een organisatie die op grond van een politieke theologie de meest extreme vormen van zionisme ondersteunt, rept van „verbijstering”, de Israëlische ambassadeur is „verbouwereerd”, het zogenoemde Israëlberaad van een viertal organisaties in de PKN heeft het over „teleurstelling”, maar van zakelijk ingaan op de bezorgdheid is geen sprake. De laatste club betoogt nog zwakjes dat verplaatsing van de veiligheidsbarrière een grote groep Joodse inwoners in de bezette gebieden „onbeschermd” zou laten, maar laat de vraag wat die lui daar dan doen, onbesproken.
Zowel de joodse als de christelijke critici zouden er goed aan doen zich op hun houding te bezinnen. Beide groepen mag men vragen óf de kritiek zakelijk te onderbouwen óf de onbezonnen grote woorden terug te nemen. Zonder waarheid krijgt gerechtigheid geen kans.
Aldus de journalist en historicus Jan Dirk Snel. Het probleem is alleen dat de kritiek op Israel niet zakelijk weerlegt kan worden, aangezien er geen rationele argumenten daarvoor zijn.
Voor meer informatie: http://jandirksnel.web-log.nl/jandirksnel/2010/03/074.html
En:
Volgens de vooraanstaande joods-Amerikaanse journalist Danny Schechter is 'the Simon Wiesenthal Center – not, by the way, linked to the legendary Nazi Hunter (who was unhappy with its work)'
http://stanvanhoucke.blogspot.com/2011/01/mass-media-7.html
Desondanks meent de NRC dat dit wel het geval is gezien deze vermelding:
Amerikaans-joodse organisatie vraagt Kamer slachtwet te verwerpen
Het Simon Wiesenthalcentrum heeft een aantal Kamerfracties in een brief opgeroepen tegen de initiatiefwet te stemmen die onverdoofd ritueel slachten verbiedt. Dat schrijft NRC Handelsblad vandaag. De joodse organisatie, die wereldberoemd is om zijn strijd tegen antisemitisme, vraagt fractievoorzitters Pechtold...
http://www.nrc.nl/nieuws/2011/02/16/amerikaans-joodse-lobbyclub-vraagt-kamer-om-verwerpen-slachtwet/?utm_campaign=nieuwsbrief&utm_source=email
http://stanvanhoucke.blogspot.com/2011/01/mass-media-7.html
Desondanks meent de NRC dat dit wel het geval is gezien deze vermelding:
Amerikaans-joodse organisatie vraagt Kamer slachtwet te verwerpen
Het Simon Wiesenthalcentrum heeft een aantal Kamerfracties in een brief opgeroepen tegen de initiatiefwet te stemmen die onverdoofd ritueel slachten verbiedt. Dat schrijft NRC Handelsblad vandaag. De joodse organisatie, die wereldberoemd is om zijn strijd tegen antisemitisme, vraagt fractievoorzitters Pechtold...
http://www.nrc.nl/nieuws/2011/02/16/amerikaans-joodse-lobbyclub-vraagt-kamer-om-verwerpen-slachtwet/?utm_campaign=nieuwsbrief&utm_source=email
Norman Finkelstein:
'In recent years, the Holocaust industry has become an outright extortion racket. Purporting to represent all of world Jewry, living and dead, it is laying claim to Holocaust-era Jewish assets throughout Europe.Fittingly dubbed the "last chapter of the Holocaust", this double shakedown of European countries as well as legitimate Jewish claimants first targeted Switzerland. [After a protracted campaign which enlisted the American political establishment] the Swiss finally caved in 1998 and agreed to pay $1.25bn. "The aim ..." a Swiss bank's press release read, "is to avert the threat of sanctions as well as long and costly court proceedings."
Its solicitude for "needy Holocaust survivors" notwithstanding, the World Jewish Congress wants nearly half the Swiss monies earmarked for Jewish organisations and "Holocaust education". The Simon Wiesenthal Centre maintains that if "worthy" Jewish organisations receive monies, "a portion should go to Jewish educational centres". As they "angle" for a bigger share of the loot, reform and orthodox organisations each claim that the 6m dead would have preferred their branch of Judaism as financial beneficiary.
Meanwhile, the Holocaust industry forced Switzerland into a settlement because time was allegedly of the essence: "Needy Holocaust survivors are dying every day." Once the Swiss signed away the money, however, the urgency miraculously passed. More than a year after the settlement was reached there was still no distribution plan. By the time the money is finally divvied out, all the "needy Holocaust survivors" will probably be dead. In fact, by last December, less than half of the $200m "Special Fund for Needy Victims of the Holocaust" established in February 1997 had been distributed to actual victims. After lawyers' fees have been paid, [total attorney fee demands for the case run to $15m] the Swiss monies will then flow into the coffers of "worthy" Jewish organisations.
The staggering dimensions of Hitler's Final Solution are by now well known. And isn't the "normal" history of humankind replete with horrifying chapters of inhumanity? A crime need not be aberrant to warrant atonement. The challenge today is to restore the Nazi Holocaust as a rational subject of inquiry. Only then can we really learn from it. The abnormality of the Nazi Holocaust springs not from the event itself but from the exploitative industry that has grown up around it.
The Holocaust industry has always been bankrupt. What remains is to openly declare it so. The time is long past to put it out of business. The noblest gesture for those who perished is to preserve their memory, learn from their suffering and let them, finally, rest in peace.
Finkelstein on ...
The Simon Wiesenthal Centre: "The Centre is renowned for its 'Dachau-meets-Disneyland' museum exhibits and 'the successful use of sensationalistic scare tactics for fund-raising'.'
Its solicitude for "needy Holocaust survivors" notwithstanding, the World Jewish Congress wants nearly half the Swiss monies earmarked for Jewish organisations and "Holocaust education". The Simon Wiesenthal Centre maintains that if "worthy" Jewish organisations receive monies, "a portion should go to Jewish educational centres". As they "angle" for a bigger share of the loot, reform and orthodox organisations each claim that the 6m dead would have preferred their branch of Judaism as financial beneficiary.
Meanwhile, the Holocaust industry forced Switzerland into a settlement because time was allegedly of the essence: "Needy Holocaust survivors are dying every day." Once the Swiss signed away the money, however, the urgency miraculously passed. More than a year after the settlement was reached there was still no distribution plan. By the time the money is finally divvied out, all the "needy Holocaust survivors" will probably be dead. In fact, by last December, less than half of the $200m "Special Fund for Needy Victims of the Holocaust" established in February 1997 had been distributed to actual victims. After lawyers' fees have been paid, [total attorney fee demands for the case run to $15m] the Swiss monies will then flow into the coffers of "worthy" Jewish organisations.
The staggering dimensions of Hitler's Final Solution are by now well known. And isn't the "normal" history of humankind replete with horrifying chapters of inhumanity? A crime need not be aberrant to warrant atonement. The challenge today is to restore the Nazi Holocaust as a rational subject of inquiry. Only then can we really learn from it. The abnormality of the Nazi Holocaust springs not from the event itself but from the exploitative industry that has grown up around it.
The Holocaust industry has always been bankrupt. What remains is to openly declare it so. The time is long past to put it out of business. The noblest gesture for those who perished is to preserve their memory, learn from their suffering and let them, finally, rest in peace.
Finkelstein on ...
The Simon Wiesenthal Centre: "The Centre is renowned for its 'Dachau-meets-Disneyland' museum exhibits and 'the successful use of sensationalistic scare tactics for fund-raising'.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten