Arab Regimes 183

Wij zijn bereid deze moeilijke militaire opdracht te vervullen, maar het is dan van wezenlijk belang ons toe te staan een macht te worden om ons zo in staat te stellen onze taak te doen.


Ik citeer nogmaals de Joods-Israelische hoogleraar Benjamin Beit-Hallahmi omdat hij de context geeft van wat er gebeurt in de Arabische regio:


Max Nordau, die samen met Theodor Herzl de Zionistische Wereld Organisatie had opgericht, verklaarde al in 1919 in aanwezigheid van Britse politici als minister van Buitenlandse Zaken Balfour en premier Lloyd George: “Wij weten wat u van ons verwacht. Wij zullen de bewakers moeten zijn van het Suezkanaal. Wij zullen de schildwachten moeten zijn voor uw weg naar India via het Nabije Oosten. Wij zijn bereid deze moeilijke militaire opdracht te vervullen, maar het is dan van wezenlijk belang ons toe te staan een macht te worden om ons zo in staat te stellen onze taak te doen.”
http://stanvanhoucke.blogspot.com/2011/03/arab-regimes-182.html


De zionisten wisten dat de 'Joodse staat' alleen tot stand kon komen als koloniale voorpost van het Westen. Alleen als het zionistisch regime de Europese geopolitieke belangen zou behartigen dan zou het Westen ervoor zorgen dat er daar in Arabisch gebied een land ontstond dat niet in de regio zou integreren maar als huurlingen-staat er de westerse hegemonie veilig stelde. Aldus geschiedde en dat is een van de voornaamste redenen dat het Westen de Israelische schendingen van het internationaal recht permanent gedoogd. Op hetzelfde moment dat de vooral Oost-Europese joden een eigen staat werd beloofd werden de Arabieren door Engeland en Frankrijk verraden, omdat eerstgenoemden hun toegezegde onafhankelijkheid niet kregen. Toch was dit beloofd door de twee Europese grootmachten in ruil voor de Arabische militaire steun in de strijd tegen de Ottomanen tijdens de Eerste Wereldoorlog. Bovendien was de stichting van een Joodse staat voor de Britse nobility ook nog eens een mooie gelegenheid om van de eigen joodse bevolking af te komen. De angelsaksische elite, met haar ingeboren klassenbewustzijn, racisme en antisemitisme hadden de joodse Britten nooit echt geaccepteerd als een van hen. Ook al waren ze rijk, de joden bleven voor hen ordinaire 'upstarts' die er niet echt bij hoorden, 'not our kind of people'.


In de praktijk hebben de zionisten tot nu toe altijd de rol van de ouderwetse shtadlonus gespeeld, de hofjoden die het 'vuile' werk voor de machtigen deden, het werk waar de westerse elite niet publiekelijk mee  geëncanailleerd wenst te worden. Vandaar dat joods-Israelische instructeurs onder andere Latijns Amerikaanse doodseskaders de kneepjes van het martelen leren, in Abu Ghraib als folteraars aanwezig waren, in Noord-Irak Koerden trainen, het Iraans bewind van wapens voorzag tijdens de oorlog met Irak etc, etc. De VS en Europa kunnen niet zonder de zionistische huurlingen-staat. Het ware probleem namelijk is dit: 


'Wij hebben ongeveer 50 procent van de rijkdommen in de wereld, maar slechts 6,3 procent van haar bevolking […] In deze omstandigheden, zullen we niet in staat zijn te voorkomen dat wij het voorwerp worden van jaloezie en haat. Onze werkelijke taak in het komende tijdperk is om een netwerk van betrekkingen op te bouwen die ons in staat stelt deze positie van ongelijkheid te handhaven […] Om dat te doen, zullen we alle sentimentaliteit en dagdromen opzij moeten zetten; en moet onze aandacht overal geconcentreerd zijn op onze directe nationale doelstellingen […] We moeten ophouden te spreken over vage en… imaginaire doelstellingen als mensenrechten, het verhogen van de levensstandaard, en democratisering. De dag is niet veraf dat we in pure machtsconcepten moeten handelen. Hoe minder we daarbij gehinderd worden door idealistische slogans, des te beter het is,' 


zoals de vooraanstaande Amerikaanse beleidsbepaler George Kennan het kort maar krachtig al in 1948 formuleerde. Om dit officiele beleid uit te kunnen voeren waren handlangers nodig. En aangezien olie de meest vitale grondstof is om onze westerse rijkdom op zijn minst in stand te houden werd de olierijke regio waar Israel als westerse voorpost ligt het belangrijkste geopolitieke centrum ter wereld. Daarvoor moest Israel beloond worden. Die beloning hadden de invloedrijke westerse politici als volgt gedacht: Israel wordt het financiele, organisatorische, economische. politieke centrum van het Midden-Oosten. Van daaruit wordt de Arabische wereld bestuurd met zijn onvoorstelbare oliereserves en zijn omvangrijke bevolking die tegen goedkope lonen in locale vestigingen van westerse concerns aldaar zouden kunnen worden ingezet. Dat idee is totaal mislukt, voor een groot deel door het Palestijns conflict, waardoor de zionisten almaar radicaliseerden en extremistischer werden waardoor Israel steeds minder op een westers land leek. De doodsklap voor de westerse plannen kwam toen de 'Joodse staat' zijn ware gezicht toonde tijdens de onderdrukking van de intifada en de publieke opinie zich wereldwijd tegen Israel keerde. Desondanks proberen de westerse autoriteiten nog steeds tegen de wil van hun eigen bevolking in Israel te laten opgaan in zowel de EU als de NAVO, waardoor wij dus mede verantwoordelijk worden voor de oorlogsmisdaden van deze schurkenstaat. 


Maar door de massale opstand tegen de door ons gesteunde Arabische regimes wordt het Westen nu geconfronteerd met de werkelijkheid, of in de woorden van de NRC, spreekbuis van de gevestigde orde: 


Europa zoekt nieuwe Maghreb op de tast. Regeringen zetten haastig een nieuwe koers in.

In de praktijk kan dit niets anders betekenen dan dat Europa gedwongen wordt om 


1. de nauwe banden met Israel te verbreken tot het zich aan het internationaal recht houdt en 
2. de Arabische wereld, onze directe buurlanden, op een fatsoenlijke manier te laten integreren in het Europees economisch model.


Zo niet dan zal de chaos zich tot in Europa gaan uitstrekken.