Tony Blair has described Hosni Mubarak, the beleaguered Egyptian leader, as "immensely courageous and a force for good." De officiele afgezant voor vrede doelde hiermee ondermeer op het feit dat Mubarak bereid was om van Gaza de grootste openlucht gevangenis ter wereld te maken.
Ik kom even terug op het zes kolommen breed artikel in de NRC van afgelopen vrijdag met dit als kop:
Europa zoekt nieuwe Maghreb op de tast. Regeringen zetten haastig een nieuwe koers in.
Om de context van wat nu gebeurt te schetsen meld ik eerst dit:
Benjamin Beit-Hallahmi is hoogleraar psychologie aan de Universiteit van Haifa, doceerde in de VS, Engeland en Frankrijk, is auteur van talloze boeken waaronder Original Sins. Reflections on the History of Zionism and Israël. Ik interviewde hem begin maart 2008 voor mijn boek De oneindige oorlog. Hij zei ondermeer het volgende:
Max Nordau, die samen met Theodor Herzl de Zionistische Wereld Organisatie had opgericht, verklaarde al in 1919 in aanwezigheid van Britse politici als minister van Buitenlandse Zaken Balfour en premier Lloyd George: “Wij weten wat u van ons verwacht. Wij zullen de bewakers moeten zijn van het Suezkanaal. Wij zullen de schildwachten moeten zijn voor uw weg naar India via het Nabije Oosten. Wij zijn bereid deze moeilijke militaire opdracht te vervullen, maar het is dan van wezenlijk belang ons toe te staan een macht te worden om ons zo in staat te stellen onze taak te doen.” Om dit mogelijk te maken werd de befaamde Balfour Declaration, waarbij de Joden een deel van Palestina kregen, opgenomen in de mandaatovereenkomst. In die overeenkomst was geregeld dat de Britse overheid Palestina “onder een zodanig politiek, administratief, en economisch bestel” zou plaatsen dat het “de vestiging van het Joodse Nationaal Tehuis veilig zal stellen”. Een van de manieren om dit initiatief te verkopen aan antisemitische Europese mogendheden als het tsaristische Rusland en de Franse republiek was te stellen dat het zogeheten ‘joodse vraagstuk’ opgelost zou worden door het naar Midden-Oosten te exporteren. Het zionisme paste naadloos in de aloude traditie om Europese problemen door expansie op te lossen. Het is ook niet verbazingwekkend dat de latere premier van Israël, Moshe Sharett, destijds directeur van de politieke afdeling van het Joods Agentschap, nog in 1942 verklaarde dat de Palestijnen niet hoefden te worden geraadpleegd om een overeenkomst over Palestina te sluiten, aangezien niet zij het laatste woord zouden hebben, maar de Britten en Amerikanen. Dat waren nu eenmaal de spelregels van het kolonialisme en dus reageerden de zionisten op de Palestijnen zoals de Europese kolonisten reageerden op de Amerikaanse indianen. Zij moesten buitenspel worden gezet, goedschiks dan wel kwaadschiks. Niemand had hen nodig, net zomin als de blanke Europeanen de Aboriginals in Australië en de Maori’s in Nieuw-Zeeland nodig hadden. Al deze inheemse volkeren stonden alleen maar in de weg. De Palestijnen moesten wel worden verdreven of vermoord omdat de zionisten een onbevolkt gebied nodig hadden om hun plannen te verwezenlijken. En hoewel overal in de moderne wereld het kolonialisme verworpen is, is Israël nog steeds een koloniale garnizoensstaat.
Over de context van de huidige gebeurtenissen in een volgend stuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten