Nazmiye Oral 18

Nazmiye Oral,

Ik ben door de onverzadigbare mond van het kapitalisme naar binnen gelokt en via zijn aars besmeurd weer naar buiten gekropen. Vrijheid en democratie ben ik onderweg niet tegen gekomen, wel veel geld en afval. Het leek me allemaal meer op 'the airconditioned nightmare' van Henry Miller dan 'de Amerikaanse droom' van Barack Obama, of de heilstaat van zijn kleine kleurloze neefje Mark Rutte.

Kijk in onze koopstraten, op onze televisieschermen, in onze kranten, en u ziet zoveel 'verslagen mannen,' klagende kerels, bang en mislukt en vol haat, een haat die ze niet langer meer op joden kunnen projecteren, en daarom nu op de islamieten richten. Hun haat en minachting moeten ergens naar toe, anders raken ze geconstipeerd en komen de ressentimenten hun oren uit. Nederlanders, mevrouw Oral, hebben nooit een schrijver van wereldnaam voortgebracht die het volk een spiegel voorhield, en hun waanzin temperde. Wij hebben geen Nazim Hikmet die met trots kon schrijven dat 'ze bang [zijn] voor onze liederen...' De Hollanders hebben geen 'liederen' en de 'ze' hebben de rest allang afgekocht met repressieve tolerantie. De pragmatische koopman koopt liever om dan dat hij met geweld de zaak eronder moet houden. Corruptie zit in het bloed van de Nederlanders, ze zijn zelfs zo corrupt dat ze het met een adembenemende arrogantie poldermodel noemen. Mevrouw Oral, dat is de voornaamste reden waarom u nooit in deze provinciale cultuur een echt debat zult meemaken. Men haat hier frictie. Nederland is een hele kleine apenrots waar zodra iemand zich beweegt de rest onmiddellijk weer zijn/haar positie moet bepalen. Hier kopen ze elkaar af en schuiven ze elkaar kluifjes toe, jij in dit adviesorgaan en dan ik in die andere, zodat we telkens opnieuw dezelfde hoofden zien in wisselend gezelschap. Nederland is een herhaling van zetten, waar niet gezongen wordt maar toneel gespeeld. Zingen komt vanuit een diepe overtuiging, vanuit je ziel. Echt zingen kun je niet leren. Je hebt de blues of je hebt het niet. Toneelspelen daarentegen kan iedereen. De een wat beter dan de ander, maar toch: iedereen kan een facade optrekken.

Nederland heeft geen Nobelprijswinnaar als Orhan Pamuk, mevrouw Oral, die zijn lezers voorhoudt dat 'een mens leeft, kwijnt en verdwijnt,' en die beseft dat een man bij het zien van een mooie vrouw moet proberen 'haar schoonheid te doorgronden,' en die weet dat 'in een arm land men niets anders [heeft] dan zijn overtuigingen om zich aan vast te klampen.' Hier in de Nederlandse polder hoeft men zich nergens aan vast te klampen, alles blijft hier consequentieloos, elk woord, elke gedachte, elke bewering, elke mening. Zinnen zijn hier betekenisloos omdat ze afgekocht kunnen worden, woord voor woord. Geen auteur in Nederland die zoals Pamuk zal wijzen op het feit dat

'elke krant, overal ter wereld, zelfs in Amerika vooral dingen [schrijft] die zijn lezers graag lezen. Als de lezer graag leugens wil, dan is niemand die er maar over piekert de waarheid te schrijven en zo de verkoopcijfers te laten kelderen.'


Zelfs een Nederlandse schrijver zal dit niet durven schrijven, want de journalisten in dit kleine taalgebied zijn degenen die zijn boek moeten recenseren, begrijpt u. Orhan Pamuk zou als hij een Nederlandse schrijver was geweest ogenblikkelijk zijn gekielhaald. Nazmiye Oral, Nederland heeft dode ogen die naar het niets staren.