De Nuance van de NRC 197

De beste bronnen zijn natuurlijk de betrokkenen zelf. Dit is wat de joods-Israelische politicus Shlomo Ben-Ami verklaarde over de zionistische werkelijkheid:

'in de praktijk waren de Oslo-akkoorden gebaseerd op een neo-kolonialistische basis, op een leven van afhankelijkheid… voor altijd.’ Dat het zogeheten vredesproces op niets uitliep was volgens hem onvermijdelijk, aangezien de ‘mislukking in de genetische code van Oslo vastgelegd was,’ aldus Ben-Ami. En dat weer was volgens hem het gevolg van het feit dat het zionisme niet alleen een nationale bevrijdingsbeweging was voor de Joden, maar onlosmakelijk daarmee ‘een beweging om te veroveren, te koloniseren en het vestigen van nederzettingen.’ Voor alle duidelijkheid, Shlomo Ben Ami is een Israelische voormalige minister van Buitenlandse Zaken en was onder premier Barak de belangrijkste Israelische onderhandelaar bij de Camp David-bijeenkomsten. Ben-Ami voegde daar later aan toe: ‘Als ik Palestijn was zou ik Camp David ook afgewezen hebben.’ Maar die uitspraak haalde nooit de wereldpers. De pro-Israëlberichtgeving onderstreept nog eens hoe succesvol het werk van de Israëllobby is.

http://stanvanhoucke.blogspot.com/2009/01/de-cidi-propaganda-10.html 

Maar deze feiten zijn altijd door de Nederlandse journalisten verzwegen, het paste niet in de zionistische propaganda. Met deze informatie in uw achterhoofd moet u het volgende interview in de NRC lezen: 

‘Israël moet nu een akkoord met de Palestijnen sluiten’

Shlomo Ben Ami
Foto Reuters

Jeruzalem, 12 febr.

Door onze correspondent Guus Valk | pagina 3

Oud-minister Ben Ami gelooft niet dat de vrede gevaar loopt

Ex-minister van Buitenlandse Zaken Shlomo Ben Ami kan zich geen scenario voorstellen na de val van president Mubarak dat niet nadelig is voor Israëls belangen.
Israël verkeert in staat van verwarring, zegt oud-minister van Buitenlandse Zaken Shlomo Ben Ami. „Politici, zeker aan de rechterkant, hebben de laatste decennia geroepen dat een golf van democratisering over het Midden-Oosten vrede en voorspoed zou brengen. Nu Egypte dan in beweging is, slaat de hysterie toe.”
Hard, rechtlijnig, maar een belangrijke zakenpartner van Israël. Zo leerde Shlomo Ben Ami (67) de Egyptische president Hosni Mubarak kennen tijdens zijn carrière als diplomaat en, in 2000 en 2001, minister van Buitenlandse Zaken. Mubarak was in die maanden betrokken bij de (mislukte) vredesgesprekken in Camp David tussen de Israëlische premier Ehud Barak en de Palestijnse leider Yasser Arafat. „Toen ik hem afgelopen donderdagavond zag spreken, en hoorde hoe hij bleef vasthouden aan een verloren positie, zag ik de Mubarak die ik toen leerde kennen. Deze man wilde niet weggaan. Dat zit niet in zijn karakter. Hij verraste de wereld, maar mij niet, eerlijk gezegd.”
De historicus Ben Ami woont een groot deel van zijn tijd in Spanje, waar hij nu vicepresident van het Toledo International Centre for Peace is. Israël, zegt hij, kijkt met een mengeling van bezorgdheid en opwinding naar de gebeurtenissen in Egypte. Opwinding over de onvoorspelbare dynamiek van de protestbeweging en de manier waarop Mubarak ten val werd gebracht. „Er wordt ook veel sympathie gevoeld voor de jonge mensen die democratie en vrijheid willen. Maar het overheersende gevoel is: wat nu? Nu Mubarak is gevallen, wie staat er dan op? Ik kan me geen scenario voorstellen dat niet nadelig is voor Israëls belangen.”
Het regime van Mubarak, in stand gehouden door steun van de Verenigde Staten, ontwikkelde zich tot een van de belangrijkste bondgenoten van Israël. Sinds beide landen in 1979 een vredesverdrag sloten heeft Egypte, meer dan welk Arabisch land ook, samenwerking met Israël gezocht. Een voorbeeld is de gezamenlijke blokkade van de Palestijnse Gazastrook, waar de islamitische beweging Hamas regeert. Egypte controleert de grensovergang Rafah, Israël alle overige grenzen, de zee en het luchtruim.
Ben Ami: „Israël heeft jaren geprofiteerd van de welwillende houding van Mubarak, bijvoorbeeld met de samenwerking rondom Gaza. Maar onder de Egyptische bevolking wordt hem die houding kwalijk genomen. De mensen zien hem als marionet van het Westen en Israël. Het is niet de primaire reden dat de demonstranten van hem af willen, maar het is vrijwel zeker dat een nieuwe regering, wie er ook aan deelneemt, veel minder intieme relaties met Israël zal ontwikkelen.”
Volgens de ex-minister van de Arbeidspartij worden de demonstranten niet gedreven door anti-Amerikanisme of een sterk anti-Israël sentiment. „Maar ik moet realistisch zijn. Er kunnen in een chaotische situatie krachten vrijkomen die niet te controleren zijn. De kern van de protestbeweging is enkele tienduizenden mensen groot, maar Egypte is een land met tachtig miljoen inwoners, waar Israël niet populair is.”
Dat verklaart volgens Ben Ami de, op zijn zachtst gezegd, lauwe reacties van Israëlische politici op de Egyptische opstand. Premier Netanyahu zei te hopen dat de stabiliteit in de regio geen gevaar loopt. Minister Barak van Defensie bezocht deze week zijn Amerikaanse collega Gates om over de ontwikkelingen te praten. De fundamentalistische Moslimbroederschap wordt door veel analisten als dreigbeeld gebruikt. Mogelijk, is de gangbare theorie in talkshows en op opiniepagina’s, maakt deze onderdrukte beweging gebruik van een machtsvacuüm en weet zij politieke invloed te verwerven. „Ik ben daar niet zo bezorgd over ”, zegt Ben Ami. „Maar welke politicus straks ook komt bovendrijven, hij zal een hardere Israëlpolitiek bedrijven. Zelfs als het huidige regime, waarmee Israël uitstekend samenwerkte, de macht via bijvoorbeeld [vicepresident] Suleiman zal blijven behouden. Mubaraks toespraak van donderdagavond was typerend. Hij schetste hoe hij in 1973 de Egyptische vlag hees boven de Sinaï-woestijn. Hij noemde de oorlogen tegen Israël waarin hij vocht. Daarmee probeerde hij, tevergeefs, aan te sluiten bij een sentiment onder de bevolking, om zichzelf te redden.”
Israël kan die andere politiek van Egypte op twee manieren gaan merken, zegt de oud-politicus. „Het kan bij scherpere retoriek blijven. Mogelijk leidt het tot grotere druk op een oplossing van het Israëlisch-Palestijns conflict. Daar staat tegenover dat Egypte ook profiteert van de samenwerking met de VS en Israël. Het is niet meer de tijd van de Koude Oorlog, toen landen gewoon naar het andere kamp overliepen. Ik geloof niet dat er een einde komt aan drie decennia vrede, zoals soms wordt voorspeld. ”
De verschuivende machtsbalans in het Midden-Oosten zorgt voor Israëlisch ongemak. Regeringen die Israël gunstig gestemd zijn, zijn verdwenen of verjaagd. „Het begon al met het afzetten van de sjah in Iran, in 1979. Turkije was een bondgenoot, maar daar is zeker sinds de Gaza-oorlog (2008-2009, red.) een veel kritischer houding. Het isolement van Israël in de regio neemt toe, en daar zal een omwenteling in Egypte waarschijnlijk aan bijdragen.”
Israël kan hier maar één ding tegen doen, zegt Ben Ami. „Zolang we geen politieke oplossing met de Palestijnen hebben gevonden en daar niet actief aan werken, dragen we zelf bij aan ons isolement. Daar heeft Netanyahu de afgelopen maanden een kans laten liggen. Pas als we een geloofwaardig akkoord met de Palestijnen hebben gesloten, kunnen we de voedingsbodem voor deze gevoelens wegnemen.”

• BEKIJK KNIPSEL
• PRINT DIT ARTIKEL

Drie pagina 3

• Front tegen Iran verder verzwakt›
• Voor Obama beginnen de problemen nu pas echt›
• Voor Russen is Egypte ver weg en dichtbij›