In de Volkskrant pleitte u voor het scheppen van de mogelijkheid voor een Turks Nederlands kind om 'in alle vrijheid zijn eigen pad te bepalen,' terwijl volgens u dit kind nu onder het juk van zijn dominante ouders lijdt als gevolg van 'het vernietigende effect van afknippen van vleugels.' U eindigt uw tekst met de woorden: 'Als we in alle vrijheid het beestje bij de naam durven noemen, doe ik graag mee,' om de werkelijkheid in beeld te brengen.
http://opinie.volkskrant.nl/artikel/show/id/7686/Gevangen%20in%20de%20klauwen%20van%20bange%20ouders//
Mijn vraag aan u is: wat is dan de naam van 'het beestje'? Een gebrek aan individuele vrijheid zoals die -- aldus suggereert u -- in het Westen zou bestaan? Welke vrijheid? Als theatervrouw zult u ongetwijfeld bekend zijn met het werk van een van de grootste tragedieschrijvers van de twintigste eeuw: de Amerikaan Eugene O'Neill die, voordat hij de Nobelprijs kreeg, een zelfmoordpoging achter de rug had omdat hij niet langer meer 'het vernietigende effect' kon verdragen van een liefdeloze opvoeding in een gezin dat de materialistische Amerikaanse droom najaagde. Wat is vrijheid? Nazmiye Oral. In zijn hartverscheurende autobiografische toneelstuk Long Day's Journey into Night laat hij een van zijn protagonisten (die in feite O'Neill speelt) dit zeggen:
When I was on the Squarehead square rigger, bound for Buenos Aires. Full moon in the Trades. The old hooker driving fourteen knots. I lay on the bowsprit, facing astern, with the water foaming into spume under me, the masts with every sail white in the moonlight, towering high above me.
I became drunk with the beauty and signing rhythm of it, and for a moment I lost myself -- actually lost my life. I was set free! I dissolved in the sea, became white sails and flying spray, became beauty and rhythm, became moonlight and the ship and the high dim-starred sky! I belonged, without past or future, within peace and unity and a wild joy, within something greater than my own life, or the life of Man, to Life itself! To God, if you want to put it that way.
Then another time, on the American Line, when I was lookout on the crow's nest in the dawn watch. A calm sea, that time. Only a lazy ground swell and a slow drowsy roll of the ship. The passengers asleep and none of the crew in sight. No sound of man. Black smoke pouring from the funnels behind and beneath me. Dreaming, not keeping looking, feeling alone, and above, and apart, watching the dawn creep like a painted dream over the sky and sea which slept together. Then the moment of ecstatic freedom came. the peace, the end of the quest, the last harbor, the joy of belonging to a fulfillment beyond men's lousy, pitiful, greedy fears and hopes and dreams!
And several other times in my life, when I was swimming far out, or lying alone on a beach, I have had the same experience. Became the sun, the hot sand, green seaweed anchored to a rock, swaying in the tide. Like a saint's vision of beatitude. Like a veil of things as they seem drawn back by an unseen hand. For a second you see -- and seeing the secret, are the secret. For a second there is meaning! Then the hand lets the veil fall and you are alone, lost in the fog again, and you stumble on toward nowhere, for no good reason!
It was a great mistake, my being born a man, I would have been much more successful as a sea gull or a fish. As it is, I will always be a stranger who never feels at home, who does not really want and is not really wanted, who can never belong, who must always be a a little in love with death!
— Eugene O'Neill (Long Day's Journey into Night)
Nazmiye Oral, alles is frictie, vrijheid is een illusie, een noodzakelijke illusie omdat we anders aan cynisme ten onder gaan, maar desalniettemin... een illusie. Maak van die illusie geen politiek begrip. Juist doordat O'Neills vleugels afgeknipt waren wist hij hoe hij zich moest verheffen om tot duizelingwekkende hoogte te kunnen zweven. De prijs voor vrijheid is buitengewoon hoog, zo hoog dat de meeste mensen die prijs niet willen of kunnen betalen.
I became drunk with the beauty and signing rhythm of it, and for a moment I lost myself -- actually lost my life. I was set free! I dissolved in the sea, became white sails and flying spray, became beauty and rhythm, became moonlight and the ship and the high dim-starred sky! I belonged, without past or future, within peace and unity and a wild joy, within something greater than my own life, or the life of Man, to Life itself! To God, if you want to put it that way.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten