Ik kijk op dit moment naar een documentaire over de grote Amerikaanse toneelschrijver Eugene O'Neill, wiens werk de hel van de Amerikaanse droom toont. Deze documentaire is door PBS gemaakt voor een groot publiek. De vraag waarmee de makers zaten was dit: hoe vertellen we ons publiek de werkelijkheid die O'Neill schetst. Wanneer we het recht voor zijn raap vertellen dan haakt het grote publiek af, maar als we het niet vertellen en we doen alsof O'Neill alleen over zijn eigen gekte en eenzaamheid schreef dan vraagt het publiek zich af waarom moeten wij dat allemaal weten. Het publiek is als de keizer wiens wrevel men niet moet opwekken, maar die vermaakt moet worden en bevestigd in al zijn voorkeuren.
Welnu, hetzelfde gebeurde met Mubarak. Tijdens zijn dertig jaar durende dictatorschap heeft hij zich, net als alle tirannen in de geschiedenis, omringd door ja-knikkers, door mensen die hem vertelden wat hij wilde horen, en daardoor dreef hij steeds verder af van de werkelijkheid tot hij nu ineens frontaal met de realiteit wordt geconfronteerd. Dat moet een buitengewoon traumatische ervaring voor hem zijn, net zoals het voor het publiek dat weigert geinformeerd te worden en alleen zijn eigen waarheid wil horen buitengewoon traumatisch zal zijn wanneer het straks geconfronteerd wordt met de ineenstorting van zijn eigen virtuele werkelijkheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten