Yochanan Visser als Crimineel 20

Yochanan Visser met JNF-petje

Yochanan Visser is a Dutch-language analyst for the Israel Facts Group (www.israelfacts.eu), a European media watchdog organization, as well as manager of Israel Facts Monitorgroup and www. israelfacts. eu. He lives in Efrat, Israel.

Yochanan Visser,

Een aantal feiten waar de Joodse bevolking van Israel rekening moet houden:

De publicist Jan Blokker constateert dat 'na de Tweede Wereldoorlog het jodendom in de christelijke wereld vrijwel heilig [is] verklaard en geen volk dat in die processie zo hard vooroploopt als de Nederlanders.' Het antisemitisme is veranderd in zijn keerzijde, in filosemitisme, in een neurose dus, in een destructieve kracht die afgewenteld wordt op de Palestijnse bevolking. Het Europese christelijke antisemitisme is door de westerse elite in het Midden-Oosten gedumpt, door daar een staat te scheppen waar de joden die het geluk hadden aan Auschwitz te ontkomen konden gaan leven. Daarmee verdween het Europese probleem niet, geen sprake van, het kreeg een nieuwe vorm, het bleef manifest.

Een van de redenen van het filosemitisme in Nederland is het schuldgevoel. De Duitse Anne Frank werd door een of meer Nederlanders verraden. Meer dan 70 procent van alle joodse Nederlanders werd uitgeroeid. Procentueel twee keer zoveel als in Belgie en drie keer zoveel als in Frankrijk! En dat allemaal mede dankzij de voortreffelijke organisatie in Nederland, het werk van gemeente-ambtenaren, de politie, spoorwegen, Westerbork etc. Nog voordat de nazi's hierom hadden verzocht, hadden ambtenaren van de linkse gemeente Amsterdam kaarten gemaakt waarop concentraties joden in de hoofdstad duidelijk aangegeven waren. Welnu, in tegenstelling tot wat algemeen wordt aangenomen is het antisemitisme niet verdwenen. Integendeel. Hoe zou dat ook kunnen? De ingeboren haat en de rancune moet ergens naar toe. De joods-Israelische filmmaker Eyal Sivan verklaarde daarover het volgende tegenover mij:

‘het moderne antisemitisme in Europa is het filosemitisme. De jood is heilig verklaard. We zien een liefde voor joden, louter en alleen omdat ze joden zijn. Voor de filosemiet blijft een jood de ander, de buitenstaander, net als voor de antisemiet. Als we het over Israel hebben dan hebben we het in feite over Europa, over het Europese onvermogen om met de ander te leven, over de continuïteit van het Europese antisemitisme dat zich nu tegen de Arabier richt, daarbij aangemoedigd door de zionistische propaganda. Opvallend is dat nu de joden in Europa worden geaccepteerd, zij grotendeels uit Europa zijn verdwenen. Het is als het ware alsof de wandelende jood eindelijk naar huis is gegaan, een gedachte die je zowel bij christenen als zionisten aantreft. Het Europees racisme heeft geleid tot de geboorte van Israel en het filosemitisme komt tevens voort uit het Europees besef gefaald te hebben in de geschiedenis. Maar waar het in feite allemaal om draait is niet de liefde voor de jood, maar de liefde voor het slachtoffer. Die geeft de filosemiet, dus niet het slachtoffer, maar de filosemiet zelf het gevoel een goed mens te zijn.

In het vorige stuk dat ik u emailde verwees ik het naar de Mizrahi, de joodse Arabieren, of zo u wilt, Arabische joden, die in Israel tijdenlang gediscrimineerd werden. In de schitterende documentaireserie Route 181 van de Palestijnse en Joodse filmmakers Michel Khleifi en Eyal Sivan vertelt een Mizrahi haar opmerkelijke levensverhaal. Ze is een oudere vrouw, oorspronkelijk uit Marokko, die als tiener in het begin van de jaren zestig in haar geboorteland joodse families ervan trachtte te overtuigen naar Israël te emigreren. Joden in het Westen bleken namelijk geenszins massaal bereid te zijn naar Israël te gaan, en dus moesten joodse Arabieren hun plaats innemen. Ze zegt:

Leidsmannen uit Israël vertelden ons wat te doen. Ze verborgen hun gezichten, ze verborgen zich onder grote djellaba’s zodat ze niet herkend konden worden. Mochten we gepakt worden, dan zouden we niet weten wie die mensen waren. Ze hadden schuilnamen. In het Frans noemden ze ons ‘‘bezems.’’ Weet u wat een bezem is? Wij deden het smerige werk. Zij waren de leiders, wij deden het vuile werk, het aansporen van mogelijke kandidaten voor emigratie naar Israël. Het werd allemaal van bovenaf gedirigeerd. Het was illegaal. Marokko verbood het, Marokko wilde dat zijn joden bleven. Ze vertrokken zonder paspoort, zonder ook maar iets, ’s nachts, zodat de buren het niet zouden merken. Mijn vader liet zijn zaak achter, zijn auto. Hij deed de deur op slot en vertrok gewoon. Vandaag de dag zou hij waarschijnlijk weigeren te vertrekken. Maar in die tijd was het een soort mode, het was voor iedereen goed om naar Israël te emigreren. Misschien waren ze bang, maar toch, mijn vader had een goed leven daar. Ik zei mijn vader om weg te gaan. Ik stuurde mijn ouders vooruit. Ze vonden nooit werk in Israël. Dat is wat de Marokkanen hier zo verbitterd heeft gemaakt. Ze waren niet gewend aan dit soort leven, ze waren niet gewend aan werken in de landbouw. Ze werden in coöperatieven gestopt, ergens in het achterland, ver van de bewoonde wereld.’ De vrouw vertelt dat ze toen te jóng was om door de zionistische propaganda heen te prikken. ‘Het hele liedje, al die rotzooi die ze ons vertelden, slikten we voor zoete koek. We geloofden alles wat ze zeiden. Ik zou het nu niet meer geloven… De Marokkanen zijn in de luren gelegd. Ik was een van de eersten die erin trapte, ik herhaalde alleen maar wat me verteld was. Het is waar, ik heb anderen een rad voor ogen gedraaid. Het is een teleurstelling. Ze vertelden ons wat we moesten zeggen. Hun beloften waren flinterdun.’

Het Europees zionisme heeft vanaf het begin de ander niet geaccepteerd. Dit betrof natuurlijk allereerst de Palestijnen die louter en alleen door hun aanwezigheid een Joodse staat onmogelijk maakten en dus verdreven werden, maar het geldt ook voor de joodse Arabieren die naar Israel werden overgebracht. Israel is vanaf het begin een koloniaal avontuur geweest, een westerse uitpost in het Midden Oosten, een kopie van Europa. Zo schreef Theodore Herzl al dat een Joodse staat 'part of a rampart for Europe against Asia' zou zijn 'an outpost of civilisation as opposed to barbarism.' Het zal duidelijk zijn dat deze opvatting naadloos past in het westerse kolonialistische wereldbeeld van de negentiende en de twintigste eeuw, tot deze terreur steeds moeilijker publiekelijk te verkopen was. Yochanan Visser, het probleem waarmee u en de uwen nu opgezadeld zitten is al meer dan 60 jaar geleden uiterst helder als volgt verwoord door Hannah Arendt, zelf een zioniste:

Onafhankelijkheid, zo werd geloofd, kon het joodse volk bereiken onder de vleugels van elke grootmacht sterk genoeg om zijn ontwikkeling te beschermen. Paradoxaal als het mag klinken, maar juist deze nationalistische misvatting dat een natie een inherente onafhankelijkheid bezit, had tot gevolg dat de zionisten de joodse nationale emancipatie volledig afhankelijk maakten van de materiele belangen van een andere natie. Het feitelijke resultaat was een terugkeer van de nieuwe beweging naar de traditionele methoden van shtadlonus (de vroegere ‘hofjoden’ die machtsbeluste vorsten financieel ten dienste stonden. SvH), die de zionisten ooit eens zo bitter hadden gehaat en zo fel hadden gehekeld. Nu kenden ook de zionisten politiek gesproken geen betere plaats meer dan de foyers van de machtigen en ze kenden geen betere basis voor hun overeenkomsten dan de goede diensten aan te bieden als agenten van buitenlandse belangen… Als de joden in Palestina kunnen worden belast met de taak om voor een deel zorg te dragen voor de Amerikaanse belangen in dat gedeelte van de wereld dan zou inderdaad de fameuze uitspraak van opperrechter Brandeis nog bewaarheid worden: men moet een zionist zijn om een perfecte Amerikaanse patriot te zijn… Maar slechts dwaasheid kan een beleid dicteren dat vertrouwt op bescherming van een verre imperiale macht terwijl het de welwillendheid van de buren verspeelt… Welk programma hebben de zionisten te bieden voor een oplossing van het Arabisch-Joodse conflict.’ Hannah Arendt, oktober 1945

Met andere woorden: zolang de Joden in Israel de westerse belangen blijven behartigen zal het Westen 'de Joodse staat' steunen. Maar zodra Israel een blok aan het been wordt dan zal het Westen deze neokoloniale staat onmiddellijk laten vallen.

Yochanan Visser,

de vraag aan u is de volgende: wat gebeurt er met Israel zodra het Westen eieren voor zijn geld kiest en 'de Joodse staat' laat vallen? Of wanneer het Amerikaans imperium ineenstort? Ik bedoel, hoe lang bestaan moderne imperia? De Sovjet Unie is weg. Wie had dat eenkwart eeuw geleden kunnen denken? Kortom, 'slechts dwaasheid kan een beleid dicteren dat vertrouwt op bescherming van een verre imperiale macht terwijl het de welwillendheid van de buren verspeelt… Welk programma hebben de zionisten te bieden voor een oplossing van het Arabisch-Joodse conflict.’ Met andere woorden, wordt het niet tijd voor u en de uwen om te integreren in het Midden Oosten door allereerst vrede te sluiten met de honderden miljoenen bewoners van de regio?

In afwachting van uw antwoord

Stan van Houcke

Journalist/schrijver

Amsterdam