Louise O. Fresco 11

Amerikaanse GI in Vietnam. In de 'echte wereld [moeten] werkelijke keuzes worden gemaakt.'

De rechtvaardiging van westers geweld om 'vrede op aarde' te bewerkstelligen ontleent professor Fresco aan het volgende: 'uiteindelijk kunnen we niet ontkennen dat wij onze vrede en bijna geweldvrije levens danken aan die jonge geallieerde soldaten die destijds Nederland hebben bevrijd.'

Klopt deze redenering? Ja en tegelijkertijd nee. Dat is juist het probleem met mensen die aan de hand van het bijzondere het algemene willen bewijzen. Die mensen extrapoleren datgene wat niet geextrapoleerd kan worden, met als gevolg absurditeit. Ik geef u een voorbeeld middels een anecdote over Diogenes de Cynicus die naar aanleiding van Plato's definitie van de mens als een wezen met wee benen zonder vleugels een haan kaalplukte en die de collegezaal binnenbracht om te verklaren: 'ziehier de mens van Plato.'

Een ander voorbeeld is de vaak gebruikte defintie van Plautus, die verklaarde dat 'homo homini lupus est' oftewel 'de mens is de mens een wolf.' Met als gevolg dat elk mens die zich niet als een wolf gedraagt ook geen mens kan zijn. U begrijpt, dit zijn allemaal onzinnige redeneringen. En dat geldt ook voor professor Fresco's bewering dat we 'uiteindelijk niet [kunnen] ontkennen dat wij onze vrede en bijna geweldvrije levens danken aan die jonge geallieerde soldaten die destijds Nederland hebben bevrijd.'

Het is een halve waarheid, net zoals Plato's definitie van de mens een halve waarheid was, dus in de praktijk van alledag een onwaarheid. Dezelfde Amerikanen die volgens de NRC-columniste grootschalig geweld moeten inzetten om de 'vrede op aarde' mogelijk te maken, hebben ook overal ter wereld de grootste bloedbaden aangericht. De Orwelliaanse waarheid dat oorlog vrede is, is... nou ja, Orwelliaans.

Feit: Mei 1996 verscheen de toenmalige Amerikaanse ambassadrice bij de VN, Madeleine Albright, in het befaamde CBS programma '60 Minutes' Haar werd een reactie gevraagd op een VN-rapport waarin melding werd gemaakt van het feit dat als gevolg van de sancties en de Amerikaanse en Britse bombardementen die de infrastructuur volledig hadden verwoest, meer dan een half miljoen Irakese kinderen onder de vijf jaar om het leven was gekomen. De programmamaakster voegde eraan toe: 'Dat zijn meer kinderen dan in Hiroshima stierven… Is het de prijs waard?' Albright antwoordde: 'Wij denken dat het de prijs waard is.' Toen programmamaakster Lesley Stahl aandrong en de ambassadrice vroeg of de Amerikaanse regering 'zelfs met de hongerdood' van kleuters akkoord ging, rechtvaardigde Albright deze genocidale politiek met de opmerking: 'Weet je Lesley… het is moeilijk voor mij om dit te zeggen, want ik ben een humaan mens, maar mijn eerste verantwoordelijkheid is om ervoor te zorgen dat Amerikaanse troepen niet weer opnieuw de Golfoorlog hoeven uit te vechten.' Met andere woorden: een ongewapend, hulpeloos kind wordt opgeofferd voor een getrainde militair die zich wel kan verdedigen. Burgers worden opgeofferd voor militairen, de omgekeerde wereld, meer dan 1000 jaar nadat in het jaar 975 in het Zuid-Franse Le Pui voor het eerst in de geschiedenis de bescherming van burgers tegen oorlogsgeweld werd vastgelegd. Nog geen zes maanden na haar uitspraak werd Madeleine Albright bevorderd tot minister van buitenlandse zaken. Vier jaar later confronteerde de Australische journalist John Pilger de Amerikaanse onderminister van buitenlandse zaken James Rubin met haar uitspraak. Zijn reactie kwam erop neer dat Pilger te 'idealistisch' was. 'Bij het uitvoeren van politiek beleid moet men een keuze maken tussen twee kwaden… en helaas zijn de gevolgen van de sancties groter dan we gehoopt hadden,' aldus Rubin. Hij adviseerde Pilger niet zo naïef te zijn omdat er nu eenmaal een 'echte wereld' bestaat waar 'werkelijke keuzes moeten worden gemaakt.'

Zie: http://home.wxs.nl/~houck006/Cliteur.html

Zullen deze westerlingen geheel belangeloos 'vrede op aarde' bewerkstelligen? Nee, alleen een propagandist of een dwaas beweert dit. Iemand als mevrouw Fresco dus, immers in de 'echte wereld [moeten] werkelijke keuzes moeten worden gemaakt.' En die keuzes zijn gebaseerd op het veilig stellen van de westerse belangen.

En als mevrouw Fresco, die ook nog eens financiele belangen heeft als commissaris bij de Rabobank en de multinational Unilever, spreekt van (daar gaan we weer): 'onze huidige verworvenheden van respect en gelijkheid tegenover elkaar' dan sluit ze bewust haar ogen voor de terreur die 'wij... op aarde' plegen om zo de belangen te behartigen van de wereld die door de banken en de grote concerns in het leven is geroepen.

Meer over professor Fresco later.