Derk Sauer 12

De Sauertjes, de nieuwe mede-eigenaren van de NRC.

Jan Blokker:

Eigenaren moet je altijd wantrouwen

Jan Blokker | 21 december 2009

Raar idee natuurlijk, dat ik nu om den brode u en meneer zou moeten zeggen tegen Frits Barend omdat hij aandeelhouder van nrc.next is geworden. Die Frits. Af en toe zie ik hem samen met z’n dochter Barbara op de zender Het Gesprek (wie had het laatst toch over ‘de kwaliteitszender’ Het Gesprek?) lollig reclame maken voor hun glossy Helden, waarin onlangs een interview van zestig pagina’s schijnt te hebben gestaan met Wesley Sneijder en Yolanthe Cabau van Kasbergen. Uiteraard moest ik meteen denken aan de columnist van de Chicago Sun die hoorde dat z’n krant was opgekocht door de grote magnaat Murdoch, en die verklaarde: ‘Geen enkele zichzelf respecterende dooie vis zou willen worden verpakt in een krant van Murdoch’. Maar het lijkt me toch nog een hele afstand: van Frits naar Rupert.

Wat zou de familie Brenninkmeijer (C&A is toch voordeliger) hebben bewogen in te stappen? Investereren, denk ik. Nu vriest het nog aardig, maar morgen kan het weer tien graden dooien, en gaat er geen wintermantel meer over de toonbank. Daarom hebben ze in 1997 de beleggingspoot Egeria (een nimf uit de Romeinse mythologie) opgericht die volgens de NRC investeert in ‘gezonde, goedgeleide middelgrote Nederlandse ondernemingen’, en een kleine, maar diverse portefeuille beheert waarin je Budget Rent A Car tegenkomt, maar ook spuitwater en een tegelfabriek. Dus waarom niet eens een krant? ‘Lange termijn investeringen zonder exitdwang’, stond er geruststellend bij. De gemiddelde betrokkenheid bij zeven verkochte bedrijven bleek 3 jaar en 3 maanden te zijn geweest. Ongeveer even lang als Apax er over heeft gedaan om PCM leeg te eten.

Derk Sauer zal zich nu vermoedelijk onze baas voelen. Hij was tenslotte steeds al de mediatycoon onder de overige kereltjes. Ging in 1989 naar Moskou, lanceerde al snel het succesvolle dagblad Moscow Times, deed er Russische edities bij van o.a. Playboy en Cosmopolitan, en verkocht de hele handel zestien jaar later voor 142 miljoen. Dan ben je óf slim, óf je hebt geluk gehad, óf allebei. Maar ja, Annemarie van Gaal diende hem van advies. En is oliemiljardair Roman Abramovitsj in hetzelfde tijdsgewricht niet van Moskou naar Engeland gereisd om voor 1 pond de failliete Londense voetbalvereniging Chelsea te kopen, die nu tot de top van Europa behoort?

Of Harry de Winter nog een doorslaggevende rol in de nieuwe constructie wil spelen, waag ik te betwijfelen. Die heeft zich een poosje geleden voor een paar miljoen bij Het Gesprek ingekocht, om ongestoord in zijn nostalgisch hoekje de pluizige lievelingsmuziek te draaien van mensen van wie je altijd denkt: dat gezicht ken ik nog, maar wie was ’t ook weer? En hoe heet trouwens die presentator? Ach ja, de titel zei het al: Wintertijd.

Ik ben benieuwd wat Christian van Thillo, de alom geprezen typische ‘krantenman’ van de Belgische Persgroep uiteindelijk voor NRC Handelsblad heeft gevangen. Of ging het hem niet eens zozeer om het geld? Er waren zaterdag nog twee gegadigden over, en bij de ene was de Vlaamse kwaliteitskrant De Standaard betrokken. Dat had Christian natuurlijk liever niet zien gebeuren: een Nederlandse topkrant bij de concurrentie. En in de toekomst zou het misschien goed uitkomen dat de PCM-bladen op de Nederlandse markt de rivaliteit ontmoetten van een krant die in handen was geraakt van de familie Brenninkmeijer (C&A is toch voordeliger) en vier opkoopavonturiers.

Want u moet me niet kwalijk nemen, meneer Frits, maar het is natuurlijk toch te gek dat u, met uw Gesprek, en uw Helden, en uw sportbabbels en uw vrienden ook maar een half woord te zeggen zou krijgen over een krant als NRC Handelsblad.

Troost u overigens: dit was slechts een column.

Maar ik meen ’t verdomme wél.

Zie: http://www.nrcnext.nl/columnisten/2009/12/21/eigenaren-moet-je-altijd-wantrouwen/#more-2309