Carolien Roelants 12

Het simplistisch, manicheisch wereldbeeld van de NRC-redactie:

'Khamenei voert de spanning op Reactie burgers ongewis

Met zijn verbod om nog te demonstreren heeft de hoogste leider van Iran, ayatollah Khamenei, de situatie op scherp gesteld.

Door onze redacteuren

THOMAS ERDBRINK

CAROLIEN ROELANTS

Teheran/Rotterdam, 20 juni.

De dreiging in de woorden van de Iraanse leider ayatollah Ali Khamenei was gisteren niet mis te verstaan: het protest tegen de herverkiezing van president Ahmadinejad moet stoppen en als er bloed wordt vergoten zal dat de verantwoordelijkheid zijn van de tegenpartij. Hij zou niet wijken voor „de straat”.'

Khamenei versus Bugers dus. Zwart versus wit. Er zijn dus maar twee partijen, de ene is het absolute kwaad, de anderen het absolute goed. Het absolute kwaad heeft 'de situatie op scherp gesteld', de anderen zijn alleen slachtoffers. Zo ongenuanceerd dachten de commerciele massamedia ook in 1979 aan de vooravond van het Khomeini regime.

De opgewonden toon van de commentaren van de NRC-journaliste Carolien Roelants doen mij telkens weer denken aan de woorden van de Griekse dichter Pindarus: 'De oorlog is iets zoets voor wie hem niet heeft meegemaakt.' Opiniemakers als Roelants zijn een ramp. Ze moeten het hebben van kicks, van bevliegingen, van de gedachte dat ze groots en meeslepend leven, terwijl ze vanuit hun comfortabele fauteuil de wereld proberen te beheersen en 'van organisaties dromen, van wetgevingen, van een maatschappij als een klooster.' Het was Flaubert die al ruim anderhalve eeuw geleden voor dit slag journalisten waarschuwde. De grote Franse auteur schreef aan Louise Colet: 'Wat zouden die prachtige kranten, die je me zo graag iedere ochtend door zou zien nemen onder het nuttigen van een beboterd stuk brood en een kop koffie met melk, mij te vertellen hebben? Wat gaat het mij aan wat ze allemaal beweren? Ik ben niet erg nieuwsgierig naar het nieuws, de politiek vind ik stomvervelend en het feuilleton stinkt. Het is allemaal geestdodend en het irriteert me... Ik heb een diepe afkeer van kranten, dat wil zeggen van wat kortstondig is, van wat voorbijgaat, van wat vandaag belangrijk is en het morgen niet meer zijn zal. Dat betekent niet dat ik ongevoelig ben. Alleen, ik sympathiseer evenzeer, en misschien meer, met de vergeten ellende van uitgestorven volkeren, waar niemand meer aan denkt, met alle kreten die zij geslaakt hebben en die je niet meer hoort. Ik heb met het lot van de huidige arbeidende klassen niet meer medelijden dan met de slaven van de Oudheid die een molensteen ronddraaiden, niet meer of evenveel.'