De Israelische Terreur 838

In de NRC verklaart Roel Schrijvers, jurist in internationaal en Europees recht, het volgende:

'Verenigde Naties Wegblijven bij VN-conferentie onverstandig

Helaas, zionisme discrimineert

In Israël worden niet-Joodse inwoners achtergesteld. Daarom is het verkeerd van minister Verhagen dat hij de VN-racismeconferentie in Genève niet bijwoont, meent Roel Schrijvers.

Minister Verhagen (CDA, Buitenlandse Zaken) stelde gisteren dat de „conferentie tegen racisme te belangrijk [is] om te laten misbruiken voor politieke doeleinden” – om zich vervolgens terug te trekken uit de conferentie. Het is een mooie verklaring van Verhagen, je zou bijna niet doorhebben dat de regering zich onredelijk opstelt, zo redelijk klinkt zij.

Een stukje historie. Over de laatste verklaring in Durban (2001) wordt ook geklaagd, omdat deze een antisemitische tekst zou zijn. Ik heb de 63 pagina’s doorgespit, maar er staat niets dat niet al eerder is vastgesteld door de VN: de Palestijnen leven in bezet gebied, ze hebben recht op zelfbeschikking. En alle landen, inclusief Israël, hebben recht op veiligheid. Sterker, de verklaring werd destijds toegejuicht door Israël, zo herinnert de International Herald Tribune ons vandaag in een nieuwsbericht: Shimon Peres, destijds president van Israël, noemde de verklaring toen „een prestatie van het eerste uur voor Israël en de Israëlische democratie”.

Die stellingen in de verklaring waren feitelijk juist. En zelfs als ze dat niet zijn: alle twee-statelijke oplossingen gebruiken ze als uitgangspunt. Kortom, in 2001 was er geen goede reden om ze niet te tekenen. Deze keer zal het niet anders zijn.

Zoals iedere keer bij de grote racismeconventies zijn er partijen die zionisme willen definiëren als racisme. Dit is al eerder gebeurd. In 1975 is een ‘zionisme-is-racisme’- resolutie door de Algemene Vergadering van de VN aangenomen. Dit werd in 1991 onder druk van de VS teruggedraaid, mede dankzij de positieve vredesonderhandelingen in Madrid toentertijd. Onder die omstandigheden hoopten velen op vrede.

Maar het hele fenomeen zionisme is discriminerend. Kort gezegd willen zionisten een land met een Joodse identiteit, dat veilig is voor Joden. Op het eerste gezicht lijkt daar niks mis mee, maar de praktische invulling om dat doel te bereiken veroorzaakt grote problemen. Slechts een klein deel van de oorzaak van die problemen kan ik hier weergeven. De feiten zijn van wat langer geleden. Maar juist die feiten hebben de basis gelegd voor de huidige inrichting van de Israëlische staat.

In 1950 wordt de ‘Ontwikkelings Autoriteitswet’ aangenomen die het Joodse Nationale Fonds eigendom geeft over 92 procent van het land. Middels een ‘Land Convenant’ wordt al dat eigendom, het meeste afgenomen van de Palestijnen, het onvervreemdbare eigendom van de Joodse mensen wereldwijd. Het uiteindelijke resultaat van deze wet in combinatie met latere wetten is dat niet-Joden nooit land kunnen kopen, huren of er op mogen werken.'

Voor de rest zie de NRC.

Het opmerkelijke is dat vooraanstaande joods-Israeli's allang weten dat hun 'Joodse staat' racistisch is. 

Naar aanleiding van de uitspraak van de Israelische minister van Buitenlandse Zaken Zipi Livni dat 'ik zou verwachten dat wanneer Israelische burgers letsel wordt toegebracht door doelbewust Palestijns terrorisme men geen vergelijking zal maken tussenen en Palestijnse burgers die letsel wordt toegebracht tijdens Israel’s defensie operaties,' zei de joods-Israelische hoogleraar Nurit Peled over het bewust vermoorden van Palestijnse kinderen door Israelische soldaten: “En de moordenaars? Hoe zit het met hen? Weten zij dat ze een misdaad hebben gepleegd? Liggen zij ‘s nachts onrustig te woelen in hun bedden? Worden zij gekweld door de beelden van de kleine lichamen die stuiptrekkend sterven door hun geweervuur, bommen en granaten? Waarschijnlijk niet. Wij kennen geen enkel voorbeeld van een Israelische of welke andere soldaat dan ook die zichzelf heeft aangegeven en berouw heeft getoond voor zijn daden. Dit is het grootste succes van het Israëlisch onderwijs: het onderscheid in bloed en bloed, tussen een joods dood kind en een Arabisch dood kind, en het erin hameren van de overtuiging dat de moord op Palestijnen en hun kinderen geen misdaad is. Iedereen die in het Israelische leger dienst neemt weet dat en wordt tijdens 12 jaar onderwijs daarvoor voorbereid. De jongemannen die de Al-Maatak familie vermoorden (bij een Israelische militaire aanslag svh) werden niet slecht geboren, ze waren net als degenen die het Centrum voor Remedial Onderwijs in Gaza met de grond gelijk maakten, en degenen die bij de controleposten mensen martelen en oude vrouwen bevelen onder bedreiging van de loop van een geweer zich uit te kleden, die treiteren en vernietigen en iedereen terroriseren. Zij allen zijn het product van onderwijs. De wreedheid die niet in woorden kan worden uitgedrukt, de methodische, vernuftige mishandeling, waarvoor de beste joodse hersenen worden ingezet om het te plannen en te perfectioneren, kwam niet uit een leegte voort. Het is het resultaat van een systematisch, diep, totalitair onderwijs. Israel’s kinderen worden opgevoed binnen een compromisloos racistisch discours. Een racistische lezing die niet stopt bij de controleposten, maar alle menselijke relaties in dit land beheerst. Israel’s kinderen zijn opgeleid om het kwaad dat ze onmiddellijk na hun scholing geacht zijn toe te passen, te zien als een noodzakelijke realiteit waarin ze hun rol moeten vervullen. Al zestig jaar lang hebben racisme, angst voor de ander en grootheidswaan onze levens gedicteerd. Zestig jaar waarin Israelische kinderen opgevoed worden met racisme van het type dat in de beschaafde wereld decennialang niet heeft bestaan. Zestig jaar waarin zij hebben geleerd hun buren te haten louter en alleen omdat ze buren zijn, hen te vrezen zonder hen te kennen, om hen te vergelijken met nazi’s, om bijna een kwart van de staatsburgers te beschouwen als een demografisch gevaar en een interne vijand, en om de inwoners van de getto’s die door de bezettingspolitiek zijn gecreëerd te zien als een probleem dat ‘opgelost’ moet worden. Slechts zestig jaar geleden waren joden de inwoners van getto’s en werden in de ogen van de onderdrukkers gezien als een probleem dat ‘opgelost’ diende te worden. Slechts zestig jaar geleden waren de joden ingesloten achter lelijke betonnen muren met elektrisch draad en wachttorens bemand met gewapende figuren, en waren ze beroofd van de mogelijkheid in hun levensonderhoud te voorzien of hun kinderen in waardigheid op te voeden. Slechts zestig jaar geleden eiste het racisme een prijs van het joodse volk. Vandaag de dag heerst het racisme in de joodse staat, vertrapt de menselijke waardigheid en ontneemt anderen de vrijheid, veroordeelt ons allen tot een leven in de hel. Veertig jaar lang heeft het joodse hoofd nu onophoudelijk gebogen voor de aanbidding van het racisme terwijl de joodse geest de meest creatieve manieren ontwerpt om het heilige land dat een onbewoonbaar gebied is geworden te verwoesten en te vernietigen. Dat is wat er is overgebleven van het joodse genie, zodra het eenmaal Israëlisch wordt. Joods medeleven, joodse barmhartigheid, de joodse kosmopolitische vitaliteit, liefde voor de mensheid en respect voor de ander zijn al lang vergeten. Hun plaats werd opgeëist door haat en achterdocht en racisme. Het was alleen maar racisme dat de soldaten motiveerden om in Gaza onschuldige kinderen en hun ouders te vermoorden. Het is alleen maar racisme dat bestuurders van bulldozers motiveert om huizen te verwoesten met de bewoners er nog in, om wijngaarden en akkers te vernietigen en eeuwenoude olijfbomen uit de grond te rukken. Alleen maar racisme kan wegen bedenken waarvan het gebruik is toegestaan op basis van ras, en het is alleen maar racisme dat onze kinderen drijft om vrouwen te vernederen die hun moeders zouden kunnen zijn en om oude mensen te beschimpen bij die vreselijke controleposten, om jonge mensen van hun eigen leeftijd te slaan die net zoals zij met hun families een dagje naar zee zouden willen, en om onbewogen toe te kijken terwijl vrouwen op straat bevallen. Het is alleen maar puur racisme dat onze beste piloten motiveert om bommen van 1000 kilo te werpen op flatgebouwen in Gaza en het is alleen maar racisme dat deze criminelen in staat stelt om ’s nachts onbekommerd te slapen. Dit racisme heeft voor zichzelf een monument naar zijn eigen gelijkenis opgericht – het monument van een lelijke, onbuigzame, bedreigende en inbreuk makende betonnen muur. Een monument dat de hele wereld laat weten dat schaamte en compassie uit het heilige land zijn verbannen. En wel omdat racisme schaamte elimineert. Deze muur is onze muur van schaamte, het is een getuigenis van het feit dat we van een licht onder de naties ‘een voorwerp van schande zijn geworden voor de naties en een aanfluiting voor alle landen’,” aldus Nurit Peled-Elhanan die een jonge dochter verloor bij een terroristische aanslag. Het racisme doordrenkt de Israelische samenleving en richt zich ook tegen de joodse Arabieren, de Mizrahi, die naar Israel werden gelokt, vaak onder valse voorwendselen. Een van hen, een oude joodse vrouw die in Tunesië werd geboren en daar wel weer naar terug wil, verklaart in de indringende documentaireserie van Michel Khleifi en Eyal Sivan: “Israel heeft alles, het is een prachtig land. Het is niet zo dat we hier iets materieels te kort komen. Maar er is geen ‘joie de vivre’. Niemand geniet van het leven. We kunnen in vrede leven, net als in Tunesië, joden en Arabieren samen, in Marokko, in andere Arabische landen leefden we samen. Onze buren waren Arabieren. We dronken samen thee, het was een eenvoudig, vreedzaam leven. Hier, zelfs als je alles hebt, heb je niets. Hier geniet niemand van het leven. Het is helemaal geen leven. Het Joodse Agentschap was een vergissing. Wij waren jong, als ik weer jong zou zijn zou ik naar Canada gaan of terug naar Tunesië. De Duitsers wilden ons vermoorden en in greppels begraven, maar de Arabieren gaven ons onderdak. Ze hebben de joden gered.”

Zie mijn boek De oneindige oorlog, waarin meer interviews staan met joods-Israeli's over het racisme van 'de joodse staat'.