Birgit Donker van de NRC 5

Enige tijd geleden meldde een lezer van deze weblog dat 'in een artikel over (NRC-columniste) Heleen Mees was te lezen dat ze in 2002 een andere naam heeft aangenomen. In Amerika, voor 50 dollar, omdat ze vindt dat Nijkamp lelijk klinkt in het Engels. De naam Mees is gekozen naar een winkel in Den Haag, waar Heleen altijd haar kleren kocht. “En het klinkt gewoon mooi met al die lange eee’s in mijn naam”.- Gevonden. Ongelooflijk zo iemand. Lid van de PvdA en naar eigen zeggen feministe. Ik sta paf.'

Weer een mevrouw die haar naam veranderde. Ik meld dit nog even als achtergrond-informatie aangezien de directeur/hoofdredacteur van de NRC onlangs verklaarde dat ze als profiel van haar krant het volgende beeld voor ogen heeft: 'Birgit Donker ziet een avontuurlijke vrouw voor zich, een vrouw die veel wil weten, die erop af durft te gaan, een vrouw met stijl ook, een chique vrouw, een wereldreizigster met een open geest en met oog voor vertier op niveau, en een die het nieuws ook vindt op de puinhopen in Brazilie.' Naar aanleiding daarvan kreeg ik deze reactie:

'Iemand Mees gezien bij Pauw en Witteman? Duidelijk de juffrouw die Birgit Donker voor ogen had. Waauw, New York was the place to be,ze had zelfs 1 v.d. vliegtuigen in 1 v.d. torens zien vliegen. Zij moest het gebouw waarin zij woonde ook verlaten, "een hele bedrijvigheid daarna", vertelde zij. In New York woont zij heel plezierig want allemaal gedienstigen die voor haar klaarstaan. Zo zag zij het ook wel in Nederland zitten. Zou zij weten hoe die mensen moeten leven van dat lage salaris? Dat zij 2 of 3 banen moeten hebben om rond te komen? Wat er gebeurt met de kinderen waarvoor geen oppasgeld is? Waar al die misdaad vandaan komt? Nee, je kan daar zonder afspraak je nagels laten lakken!! Econoom, jurist, publicist, kortom deskundig.
anzi

1:02 AM 

Big Apple

Arm New York
In de kelderverdieping van de Hanson Place Central United Methodist Church in Brooklyn wacht Ruben Gomez op hongerige klanten. Achter de vrijwilliger staan zeven grote rekken en twee koelkasten met voedingsmiddelen. Een van de rekken is leeg. ‘Normaal liggen hier de verse groenten en fruit’, zegt Gomez. ‘Sinds twee maanden moeten we onze klanten conserven geven in plaats van verse voeding. We hebben ook geen vers vlees meer, en geen melkproducten. De rijst is vervangen door pasta, wat minder voedzaam is. Maar rijst is gewoon te duur geworden.’

Net als de 1.200 andere voedselbanken en gaarkeukens in New York City kampt Hanson Place Campaign Against Hunger met tekorten. Een recordaantal New Yorkers heeft moeite om voldoende voeding te kopen en is aangewezen op de gratis voedselbedelingen van gaarkeukens en voedselbanken. 1,3 miljoen New Yorkers – bijna een zesde van de bevolking – doet een beroep op de liefdadigheidsinstellingen. Dat is een stijging met 30 procent tegenover 2004. Volgens een enquête van de Food Bank for New York City hadden 3,1 miljoen inwoners vorig jaar moeite om altijd voldoende voedsel op tafel te brengen. Dat is een stijging met 55 procent op vier jaar tijd. ‘Enorm alarmerend’, zo omschreef het stadhuis de studie.

De voedselbanken en gaarkeukens kampen echter met dezelfde problemen die New Yorkers treffen: almaar stijgende voedings- en benzineprijzen. Het gevolg zijn dalende voorraden op een moment dat de vraag heel groot is. ‘Twee jaar geleden konden we onze klanten driemaal zoveel voedingsproducten meegeven als vandaag’, vertelt Tamar Auber, directeur van Hanson Place Campaign Against Hunger.

‘We kampen met tekorten, en het wordt steeds erger’, vervolgt Auber. ‘Omdat voedingsprijzen gestegen zijn, kan ik met hetzelfde budget minder voorraden inkopen. De subsidies die we van de staat New York ontvangen zijn al vier jaar niet meer opgetrokken, en de stadssubsidies zijn zelfs gedaald. Daarnaast zijn de schenkingen met de helft gedaald. Families uit de middenklasse die normaal 10 tot 50 dollar per maand geven aan onze voedselbank, hebben het nu zelf moeilijk als gevolg van de slechte economie en de stijgende prijzen in de supermarkten. Ook voedingsbedrijven schenken ons minder producten. En organisaties als City Harvest, die voedseloverschotten ophalen bij restaurants, hebben te lijden onder de hoge brandstofkosten.’

Verschillende voedselbanken in New York hebben al de deuren moeten sluiten als gevolg van de tekorten. Bij Hanson Place Campaign Against Hunger – een van de grotere voedselbanken in de omgeving – is altijd wel iets te vinden voor de 2.000 families die er elke maand langskomen. ‘Maar mensen reageren soms gefrustreerd omdat we niet langer alles in voorraad hebben’, getuigt Gomez. ‘Sommigen zwerven van de ene voedselbank naar de andere. Dit is niet het Amerika waarin we gewoon waren te leven. Mensen denken dat dit het rijkste land van de wereld is, maar er zijn hier zoveel mensen die het moeilijk hebben.’

Opmerkelijk is dat ook steeds meer mensen met een baan op zoek moeten naar gratis voedsel. ‘We krijgen meer werkende armen over de vloer, zoals kassiersters en hulpverpleegsters. Zelfs de middenklasse heeft het enorm moeilijk met de dure prijzen in New York’, vertelt Auber. Tijdens de voorbije drie jaar is het aantal New Yorkers met een fulltime job dat een beroep doet op gaarkeukens en voedselbanken met 73 procent gestegen. Voedselprijzen in New York zijn hoger dan in de meeste andere plaatsen in de VS en zijn sinds enkele jaren aan een forse stijging bezig. Alleen al tijdens de eerste vijf maanden van 2008 gingen New Yorkse voedingsprijzen 3 procent hoger. Bovendien zijn de huurprijzen enorm hoog.

Voor de 1,2 miljoen arme New Yorkers die recht hebben op voedselzegels van de overheid is de inflatie des te pijnlijker. Gemiddeld krijgen ze 107 dollar per maand om voeding te kopen, een bedrag dat sinds vorig najaar niet meer is aangepast. De zegels houden bovendien nauwelijks rekening met de woonplaats, zodat iemand in New York bijna evenveel ontvangt als een inwoner van het veel goedkopere New Mexico.

Vanaf oktober mogen voedselbanken als die van Auber meer overheidssubsidies verwachten. De vraag is of het voldoende zal zijn. Een echte oplossing voor de crisis ziet Auber niet. ‘Als je bedenkt hoeveel verspilling en rijkdom er is in New York, is het enorm belachelijk dat we dit probleem hebben.’
Kris VAN HAMME

De andere kant van het plezierige New York van Heleen Mees! Hoge voedselprijzen, hoge huren en lage salarissen. Een weldaad voor Mees die a la minute haar nagels kan laten lakken, uitgezwaaid wordt door de doorman,op een terrasje gelijk een gratis glaasje water krijgt van de waterschenker en zodoende in contact komt met zoveel verschillende culturen. Voor wie niet verder kan komen volgt een jarenlang gevecht om het hoofd boven water te houden onder de Amerikaanse droom en de rijken genieten van het leven en laten zich verder bedienen. Anzi.'

Als ik het allemaal goed heb gehoord en begrepen verklaart mevrouw Mees in genoemd tv-programma onder andere dat haar 'doorman' onderdeel is van haar '24-uurs bewaking en dat is heel plezierig,'  voor de kleine rijke elite die zich een 'doorman' kunnen permitteren en zo kunnen genieten van wat Mees 'een hoge service maatschappij' noemt. Verder werd duidelijk uit haar verhaal dat ze weinig van de VS weet en begrijpt. Zo suggereert ze dat de VS een paradijs is voor nieuwkomers. Maar dat is aperte nonsens zoals Yale-hoogleraar Matthew Frye Jacobson in zijn studie Barbarian Virtues, The United States Encounters Foreign Peoples Home and Abroad, 1876-1917 gedocumenteerd aantoont.  Nieuwkomers in de VS werden altijd gediscrimineerd en uitgebuit, waardoor een nieuwkomer doorgaans hooguit 'doorman' kan worden van een 'zelfstandig ondernemer' als Heleen Mees. Daar zwijgt zij over, want het past niet in haar provinciale beeld van de Amerikaanse Droom.

Anzi heeft gelijk. Maar we moeten daarbij niet vergeten dat het beeld dat Heleen Mees schetst het beeld is van een provinciaal die zich vergaapt aan de grote mensenwereld. Het is niet het beeld van geemanicipeerde vrouwen als Naomi Klein en Barbara Ehrenreich, die als serieuze waarnemers iets heel anders laten zien. Zij zijn ook geen dames uit de polder maar grootsteedse vrouwen uit Noord-Amerika. Zij weten als geen ander hoe juist de analyse van Jacobson is, die naar aanleiding van onder andere president Theodore Roosevelt's opmerking 'Unless we keep the barbarian virtues, gaining the civilized ones will be of little avail' het volgende concludeerde: 'Setting aside the niceties of public language, it behooves us to ponder the continuities between Roosevelt's day and our own, and to consider the ways in which -- in the age of Border Watch and the Gulf War no less than in the age of Immigration Restriction League and the Phillipine-American War -- dominant notions of national destiny and of proper Americanism draw upon charged encounters with disparaged peoples whose presence is as reviled in the political sphere as it is inevitable in the economic.' Maar weet Heleen Mees veel, haar blik reikt niet verder dan haar 'doorman'. En dat is een bewuste keuze van haar, want anders zou ze moeten beschrijven hoe het systeem werkelijk functioneert, zoals bijvoorbeeld Jacobson, Klein en Ehrenreich doen. De nieuwkomers maken een economisch model mogelijk waarbij er permanent een aanbod is van goedkope lonen-werknemers, waardoor 'zelfstandige ondernemers' met een 'doorman' kunnen profiteren van 'een hoge service maatschappij' en de meesten nauwelijks kunnen rondkomen van hun zuur verdiende dollars en permanent in angst verkeren dat de 'zelfstandige ondernemer' een nog goedkopere werknemer vindt. Take of leave it. Dat systeem heet globalisering. Maar ook daarover zwijgt de NRC-columniste annex 'zelfstandig ondernemer'. Dit 'democratische' model heeft geleid tot het feit dat 1 procent van de inwoners van de VS meer dan 40 procent van de rijkdommen van het land in bezit heeft en elk jaar weer meer dan 20 procent van het inkomen opstrijkt. Maar feiten spelen geen rol voor Mees, de ideologie, het beeld, de propaganda is voor haar doorslaggevend. En Pauw en Witteman zaten met open mond te luisteren.

'Birgit Donker ziet een avontuurlijke vrouw voor zich, een vrouw die veel wil weten, die erop af durft te gaan, een vrouw met stijl ook, een chique vrouw, een wereldreizigster met een open geest en met oog voor vertier op niveau, en een die het nieuws ook vindt op de puinhopen in Brazilie.'  Juist ja.

PS: ik werd onlangs thuis gebeld door een medewerkster van Pauw en Witteman met de vraag of ik een uitzending wilde bijwonen. Ik vroeg waarom ik dit zou doen. Ze antwoordde in alle oprechtheid dat het programma te weinig publiek heeft en dat Pauw en Witteman dit vervelend vinden. U begrijpt dat ik vriendelijk maar resoluut dit aanbod heb afgewezen. Alleen voor de liefhebber: Wist u dit? 'EO-coryfee Andries Knevel was te gast bij P&W. Jeroen begon zijn carrière ooit bij de EO. Een mooie aanleiding om eens terug te kijken. Hoe heeft Jeroen die tijd bij de omroep ervaren? En hoe kijkt hij aan tegen het scheppingsverhaal?' Zie:http://pauwenwitteman.vara.nl/Archief-detail.113.0.html?&no_cache=1&no_cache=1&tx_ttnews[tt_news]=6329&tx_ttnews[backPid]=111&cHash=5cb79f6cf3