Leo Kwarten Consultancy 7

Tijdens de Israelische oorlogsmisdaden in Libanon vorig jaar zomer verscheen de zakenman/arabist Leo Kwarten in het AVRO tv-programma Een Vandaag om hakkelend en stotterend onder andere het volgende mede te delen: 'Hezbollah vecht een onconventionele oorlog, met andere woorden: ze maken gebruik van middelen die wij in de westerse samenleving niet geoorloofd zouden zien in eerste instantie, het verbergen achter burgers.' Wat suggereert Leo hiermee? Veel van wat hij beweert is suggestie. Kwarten wil hiermee suggereren dat het beschaafde westen het leven van burgers niet in de waagschaal stelt en de primitieve Hezbollah, die weigert een conventionele oorlog te vechten, wel. Waar berust deze mening op? Op niets. Het is propaganda. Het aantal doden als gevolg van Amerikaanse bombardementen waar dan ook ter wereld, van Vietnam tot Irak zijn ontelbaar. Het heet in de officiele newspeak: 'collateral damage,' bijkomende schade.

Wat Hezbollah doet is het enige dat een moderne verzetsbeweging tegen een oppermachtige vijand kan doen en dat is een guerrilla-oorlog voeren. En daar zijn staande legers machteloos tegen. Hezbollah beschikt niet over tanks en vliegtuigen waarmee de Israeli's alles plat gooien, maar wel over zeer goed gemotiveerde en dappere eenheden die gebruik makend van de omgeving snel toeslaan en weer terugtrekken. Ze hebben geleerd dat ze een conventionele oorlog zullen verliezen en dus voeren ze een guerrilla-oorlog. Leo Kwarten noemt dit 'verbergen achter burgers', daarmee suggererend dat we hier met laffe terroristen te maken hebben. Is dat juist? Nee, het is propaganda. Meer dan een decennium geleden sprak ik met de Hezbollah strijders in Zuid-Libanon die me de door Israel platgebombadeerde wijk van de stad Nabatia lieten zien. In Nabatia wonen al zeer lang christenen en moslims vredig naast elkaar. Vanaf het gebombardeerde dorpsplein zag ik in de bergen ten oosten van Nabatia Israelische tanks met hun lopen op de stad gericht. Als er in de bezette Palestijnse gebieden tegen het Israelische leger werd gevochten, beschoten de Israelische tanks nabij Nabatia de stad. Uit vergelding meldden de commerciele massamedia dan. Maar vergelding voor wat? Burgers mogen zich gewapend verdedigen tegen een bezetter van hun land. Zo schrijft het internationaal recht voor, maar volgens datzelfde internationaal recht mag een bezetter geen wraak nemen op de burgerbevolking. Israel deed dat wel en vaak, zoals ik in Zuid Libanon en de Beeka vallei zag. De westerse politici accepteerden dat, sterker nog: ze leverden en leveren nog steeds politieke, economische en zelfs militaire steun aan Israel en steunen zo de Israelische terreur. Daartegen begon Hezbollah zich te verzetten met steeds effectievere middelen. Ondertussen hadden de Israelische militairen geleerd hoe ze zich achter de burgers van de vijand konden verbergen, door ze als schietschijf te gebruiken. Bij huiszoekingen stuurden ze eerst burgers de straat en huizen in en schoten vanachter die burgers andere Palestijnse burgers dood. Bij rellen met Palestijnse jongeren, zetten ze opgepakte Palestijnse kinderen op de motorkap van hun gepantserde voertuigen en schoten vanachter de autodeur lukraak in groepen met stenen gooiende jongeren. Soms met rubber kogels, soms met scherp, al naar gelang de commandant ter plaatse besliste. Zo heb ik op de Westbank kinderen zien sterven, op straat en in het grootste Palestijnse ziekenhuis in Jeruzalem. Een Zuidlibanese arts vertelde mij dat ook in Libanon de Israeli's gericht burgers schoten. Tijdens mijn rondgang door de gebombardeerde wijk van Nabatia sprak ik met een vader van drie dochters die een boog van palmtakken ter voorbereiding van een islamitische feestdag aan het maken was. 'U van de pers,' zei hij 'jullie praten en schrijven maar over vrede en over vredesonderhandelingen, maar waar hebben jullie het toch over? Kijk om u heen. Bij de laatste grote aanval zijn meer dan veertig van mijn buren gedood, onder wie kinderen en vrouwen. Vergelding noemen de Israeli's dat. Vergelding op de burgerbevolking, terwijl zij ons land bezetten. Laat ze tegen de guerrillastrijders vechten in plaats van ons te terroriseren. Wij leven hier in vrede met de christenen. Laat de Israeli's verdwijnen, laat ze naar hun eigen land gaan. Vrede? Om de andere dag worden we gebombardeerd. Daar vandaan.' Hij wees naar de Israelische tanks die dreigend hoog boven alles rondreden. Dat verhaal kregen de kijkers van Een Vandaag niet te horen. Die moesten het doen met de propaganda van een betaalde consultant die vanwege zijn werk geen onafhankelijke positie kan innemen. Zo gaat dat in de Nederlandse commerciele massamedia.

Zie: http://www.eenvandaag.nl/index.php?module=PX_Story&func=view&cid=2&sid=30905&nav=31549,31304,30905,30211,30059,29802,29663,29264,29236,28862,0#


Nadat Leo Kwarten in 2003 in de Volkskrant had gesuggereerd dat degenen die geen voorstander waren van het grootscheepse geweld tegen Irak en de Irakese bevolking in feite racisten waren, schreef een lezer:

Vredesbeweging
de Volkskrant, Forum, 11 maart 2003 (pagina 7) Leiden J.W. van Leenhoff

Leo Kwarten betoogt in het artikel over Irak (Forum, 27 februari) dat de anti-oorlogsbeweging de wensen van het Iraakse volk miskent. Sinds 1961 ben ik actief in de vredesbeweging.
Natuurlijk zijn wij tegen de schending van mensenrechten, niet alleen in Irak, maar overal in de wereld. Wij zijn voor vrijheid en democratie voor de Irakezen. Een oorlog is echter geen oplossing om deze idealen te verwezenlijken. Integendeel, oorlog is massamoord en de grootste schending van mensenrechten.
De Iraki's willen wel meer vrijheid en democratie, maar niet nog meer lijden als gevolg van een oorlog. Ze hebben al genoeg geleden door de economische sancties sinds de Golfoorlog. De Afghanen zouden ook 'bevrijd' worden, maar hebben nog steeds geen democratische regering.'


In moderne oorlogen verliezen onvermijdelijk talloze burgers hun leven. Het plegen van oorlogsmisdaden is maar al te vaak een strategie om het verzet van de vijand zo snel mogelijk de kop in te drukken. Leest u dit verslag eens:

'When Civilians Become Targets: The Israeli Destruction of Lebanon and Gaza

by Remi Kanazi

Global Research, July 15, 2006

In the last two weeks, Israel has sent a chilling message to the Palestinian and Lebanese people: civilians and infrastructure are legitimate targets in their war of aggression. The Geneva Conventions have been fragrantly violated and humanitarian law has been thrown into the garbage can. The Israeli government would have us believe that the killing of civilians is the “necessary consequence” of holding one Israeli prisoner in Gaza and two Israeli prisoners in Lebanon.
On July 12, Israel killed 22 Palestinians in Gaza, including nine civilians from one family. An economic, political and physical siege has been placed on the Palestinian people. In the past two weeks, the Israeli bombardment has killed eighty Palestinians, knocked out power and water for the majority of Gaza’s 1.3 million inhabitants, and pummeled Gaza’s infrastructure with thousands of artillery shells. The international community has been silent on the sidelines, while Israeli forces bombed Gaza back twenty years—as it promises to do with Lebanon. While the premeditated assault on Gaza continues, Israel still holds nearly 10,000 abducted Palestinians, including many members of the Palestinian government.
This week, Hezbollah attacked an Israeli military target, killing three soldiers. Four more soldiers died after an Israeli tank ran over a mine in southern Lebanon. Hezbollah now holds two Israeli prisoners that were caught in the attack. In response, Israel bombed civilian infrastructure and Beirut’s Rafik Al-Hariri International Airport. July is Lebanon’s busiest tourist month. Bombing all three runways of Beirut’s airport and its fuel tanks is a direct attack on the economic welfare of Lebanese society. Already, thousands have fled the country, but with the intense bombing of the airport and the main highway leading out to Damascus, fleeing for safety has become impossible. Reminiscent of the Lebanese civil war and the Israeli siege of Beirut in 1982, the Lebanese population has rushed to supermarkets for food and supplies in fear of a further escalation of Israeli aggression.
The military onslaught against Lebanon has only intensified and expanded. The Israeli strikes have devastated Lebanon’s infrastructure, destroying most of country’s bridges—including bridges in the South that connect villages to their main roads. The entrances and exits of many villages in the South have been destroyed by Israeli forces—leaving civilians as prisoners in their villages. The widespread incursion has left most of the country without electricity and operating land lines. Many Lebanese have cell phones and rely on them as a means of communication, but with cell phone antennas knocked down in most parts of the country, cell phones are useless, further strangulating the population’s means to communicate. The majority of inhabitants in Lebanon are without communication to the outside world.'

Lees verder: http://www.globalresearch.ca/index.php?context=va&aid=2737

Maar geen woord hierover van Leo Kwarten, die heeft het liever over het beschaafde westen versus de onbeschaafde arabische wereld. Leo is een zakenman, die houdt zijn opdrachtgevers te vriend.