De dagelijkse terreur van de Israelische strijdkrachten, een terreur die noodzakelijk is om Joodse kolonisten op gestolen Palestijns land te laten wonen.
Yochanan Visser met JNF-petje
Yochanan Visser is a Dutch-language analyst for the Israel Facts Group (www.israelfacts.eu), a European media watchdog organization, as well as manager of Israel Facts Monitorgroup and www. israelfacts. eu. He lives in Efrat, Israel.
Yochanan Visser,
Ik kom terug op deze bewering van u: 'In Israël vormen delen van de Arabische bevolking een vijfde colonne en werken mee aan de liquidatie van de staat, terwijl zij Israëlisch staatsburger zijn.'
Deze bewering heb ik geprobeerd met feiten te weerleggen, dus daar hoef ik het niet meer over te hebben. Ik wil het over de ondertoon hebben die uit al uw beweringen spreekt. Wat kenmerkend is aan uw beweringen zijn twee dingen: de pathologische angst die hieruit spreekt, en belangrijker nog: het slachtofferisme van de zionisten. Uit alles wat u schrijft spreekt de overtuiging dat u en de uwen slachtoffers zijn van de wereld. Slachtoffers van allereerst natuurlijk de Palestijn, in en buiten Israel, van de antisemiet, van de democratische westerling, ja, zelfs van de jood, zodra die weigert het zionisme als verlossing te zien.
Laar 1 ding duidelijk zijn: u bent een dader die op gestolen land van Palestijnen leeft en die zichzelf daarom afbeeldt als een slachtoffer. Hoe anders bij gebrek aan argumenten? U bent een slachtofferist die op grond van uw eigen schuldgevoel uw slachtofferschap cultiveert. Op die manier hoeft u voor uzelf geen rekenschap af te leggen voor het feit dat u een dader bent, die anderen laat lijden. Hoe dat zit zal ik uitleggen aan de hand van wat denkende mensen hierover geschreven hebben.
17 jaar geleden waarschuwde de juriste Heikelien Verrijn Stuart voor het gegeven dat: 'Slachtofferisten via erkenning of genoegdoening uit [zijn] op macht. Een macht die zij menen te hebben verdiend door een onschuld, die is geconstrueerd door hun slachtofferschap.' Ze bestreed vooral 'het excuus dat het slachtofferschap bood om zich niet verantwoordelijk te hoeven voelen.' Een paar jaar later wees de Duitse filosoof Peter Sloterdijk erop dat: 'Verantwoordelijkheid steeds lager [wordt] ingeschat, terwijl het slachtofferschap steeds hoger wordt gewaardeerd. Het is een ontwikkeling die buitengewoon gevaarlijk is voor onze samenleving. Deze slachtofferistische manier van denken is de belangrijkste vorm van ressentiment geworden… Het slachtofferisme, het verleidelijke gevoel slachtoffer te zijn, kan men overal om ons heen waarnemen, en is een extreem morele kracht geworden.' En de in asiel levende dichter Joseph Brodsky adviseerde in zijn laatste essaybundel 'On Grief and Reason': 'Probeer ten koste van alles te vermijden dat je jezelf de status van slachtoffer toestaat… probeer te onthouden dat menselijke waardigheid een absoluut begrip is… Bedenk tenminste, als dat andere je te hoogdravend in de oren klinkt, dat je door jezelf als slachtoffer te beschouwen alleen maar het vacuüm vergroot dat door gebrek aan persoonlijke verantwoordelijkheid ontstaat en dat demonen en demagogen zo graag opvullen.' Duidelijk is dat de slachtofferist er voetstoots van uitgaat dat hij (of zij) nooit zelf handelt, dus per definitie meent altijd onschuldig te zijn. Juist naar die onschuld is het slachtoffer op zoek. Het gevoel onschuldig te zijn vormt de kern van zijn identiteit. Vandaar dat hij niet anders kan dan zich fanatiek vastklampen aan zijn slachtofferrol. Schuldig is altijd de ander. Hij kent geen relativering, geen nuance, geen scepsis, geen ironie, geen satire. Hij kent alleen zijn eigen alles overstemmende weeklacht. Als een wereldvreemd kind weigert de slachtofferist de onvermijdelijke schaduwkant van het moderne bestaan te accepteren: de vervreemding, het isolement, de eenzaamheid, de anonimiteit, de melancholie en de talloze negatieve manifestaties die onlosmakelijk daaraan verbonden zijn, met de angst voor de misdaad als fixatiepunt. Hij is te vol van zichzelf en bezit te weinig verbeeldingskracht om een innerlijk proces op gang te brengen waarover Albert Camus het volgende schreef: 'De eerste stap van een geest die vervuld is van vervreemding is het besef dat hij dat gevoel van vervreemding deelt met alle mensen en dat de mensheid als geheel lijdt onder deze distantie ten opzichte van zichzelf en de wereld,' hetgeen bij een betrokken individu leidt tot een 'solidariteit van de ketenen' die ieder mens aan de ander bindt. De slachtofferist evenwel is alleen solidair met zichzelf. In een razendsnel veranderende wereld en temidden van de multiculturele verwarring zoekt hij een houvast dat hij niet kan vinden in zijn rol van consument. Die vult de existentiële leegte niet; hoeveel hij ook verteert, de honger blijft. In de week voor Fortuyns dood schreef Arnon Grunberg: 'Juist zij die ogenschijnlijk nauwelijks reden hebben zichzelf als slachtoffer te zien, hebben hun identiteit opgebouwd rond de cultus van het slachtofferschap, een cultus die de verongelijktheid legitimeert en het falen excuseert. Welke machteloos wil zich niet laten vertegenwoordigen door een andere machteloos? En daar is Mr. Fortuun, het ex-slachtoffer dat nu alle andere slachtoffers zal leiden naar de vruchtbare velden waarop hij al enige tijd graast.'
De joods-Hongaarse schrijver Imre Kertesz is de expert bij uitstek op het gebied van het slachtofferisme. Zelf is hij een nog levend slachtoffer van drie totalitaire systemen, van drie ideologieen, eerst de nazi's, toen de communisten, en als laatste kreeg hij de vrije markt-ideologie over zich heen. Kertesz is geen klager over, maar een beschrijver van het onrecht die walgt van 'de balsem van zelfmedelijden, de zelfverheerlijking van het slachtoffer.' Hij is een mens die zich keert tegen de ideologie, tegen elke ideologie, die het individu achter een muur van theoretische waanzin doet verdwijnen.
Het zionisme is zo'n ideologie. Net zoals voor elke ideologie is voor het zionisme de werkelijkheid onacceptabel en wel omdat 'de ervaring alleen maar een storende factor [is], want de ervaring is iets wat hem voortdurend uit handen glipt en de verwezenlijking van zijn grote doelen dwarsboomt. De ervaring is voor hem dat geheimzinnige verzet dat zich in alle verborgen hoeken verstopt, de ongrijpbare demonische geest die hij tegen elke prijs moet verslaan en uitschakelen.' Voor zionisten zoals u, Yochanan Visser, die leven vanuit een ideologie geldt wat Kertesz zo helder heeft beschreven: 'Als hij zich maar ergens aan vast kan klampen, zodat hij zijn eenzaamheid en sterfelijkheid kan vergeten. Voor dit doel biedt de ideologie hem een complete wereld... Die wereld is weliswaar kunstmatig, maar zij behoedt hem voor het grootste gevaar dat de mens bedreigt: de vrijheid. Ik weet niet wie het was die voor het eerst de term "gesloten maatschappij" gebruikte, maar er is moeilijk een betere term te vinden om de wereld te beschrijven die zich in haar relativiteit als absolute en enige werkelijkheid presenteert. Wie uit deze wereld stapt, verliest zijn thuis. Hij verliest zijn schuilplaats, zijn bedreigde geborgenheid, zijn met prikkeldraad omgeven zekerheid... We zullen moeten toegeven dat een gesloten gedachtewereld een overweldigende aantrekkingskracht heeft.'
Vandaar die Apartheidsmuur. Vandaar dat leger. Vandaar die bezetting. Vandaar die landroof. Vandaar die dwaasheid. Yochanan Visser, u en de uwen willen een getto met een acht meter hoge muur eromheen en daar bovenop weer prikkeldraad. U en de uwen willen een etnisch zuivere, 'gesloten maatschappij', een 'kunstmatige' werkelijkheid, waarin u en de uwen onbeperkt Wereldkampioenschappen Slachtofferisme kunnen spelen. Niets zal u overtuigen om uw zelfgeschapen getto op te geven, want het getto zit tussen uw oren. Als u uw zionistische ideologie laat vallen dan heeft u niets meer, dan blijkt ineens wat u al die tijd al bent: een nobody met een ideologie, een JNF-petje en op zondag schietoefeningen, want overal loert de vijand. Vandaar dat u zich vastklampt aan uw slachtofferisme. U heeft niets anders. Dat is de ware reden waarom de Palestijnen van u moeten lijden. De ironie is dat de Palestijnen uw redding zijn. U kunt niet meer zonder hen. Besef dat.
'Wij Joden zijn niet de daders, maar de slachtoffers. Het wezenlijke probleem van het slachtofferisme is dat het een dader de confrontatie belet met zijn diep verborgen schaamte over het onrecht dat hij anderen aandoet. Het gevolg is dat de Israëli’s niet toekomen aan het noodzakelijke proces van erkenning.’ Dat zei twee jaar geleden Eitan Bronstein tegen me, de joodse directeur van Zochrot, een in 2002 opgerichte Israëlische organisatie die de joods-Israëlische bevolking bewust wil maken van de Palestijnse ‘Nakba, de Palestijnse catastrofe van 1948… door die te herdenken, erover te getuigen, te erkennen en te helen.’ http://www.nakbainhebrew.org/index.php?lang=english
Meer daarover later.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten