Tot 22 juli in Galerie-OpenAtelier De Vrijplaats, Sarphatistraat 143. Open dinsdag-zondag 13.00-18.00 uur. Etnische kunst uit Afrika uit de verzameling van Klaas de Jonge. David Theron exposeert daarbij pentekeningen van Zuidafrikaanse landschappen en Pavel Spasovski tekeningen van maskers.
Zeer de moeite waard om te bezoeken.
Het correspondentschap van Marcel Haenen in Zuid-Amerika levert allerlei soorten berichtjes op, van de kledingaankopen van Maxima tot aan de grote mensenpolitiek. Vandaag heeft deze NRC-journalist een artikel over de Venezulaanse president onder de knallende kop: 'Buren willen van Chavez geen grote mond meer.' Haenen waarschuwt de NRC-lezer 'Venezuela dreigt zich radicaal te isoleren.' Let op de kwalificatie radicaal, radicale president, dus radicaal isolement. Dat is Haenens stijl, suggererend, insinuerend, implicerend, criminaliserend. Let op! Hij schrijft: 'Buenos Aires, 30 juni. Er zijn maar weinig staatshoofden die zo goed kunnen provoceren als Hugo Chavez.' Et voila, een provocateur als het ware, maar waarmee provoceert hij? Marcel Haenen: 'Vooral "het anti-imperialistische gedachtegoed" van van collega Lenin verdient volgens hem "hernieuwde aandacht".' Wie provoceert de Venezulaanse president daarmee? Niet de meerderheid van de Venezolaanse bevolking die hem de overwinning schonk bij negen democratische verkiezingen en referenda, een absoluut wereldrecord. Die populariteit is ook niet zo verwonderlijk want de regering Chavez probeert de gigantische olierijkdommen uit handen van een kleine elite te houden om die te besteden aan de armen, want ondanks het feit dat Venezuela al een eeuwlang een rijk olieproducerend land is, leeft momenteel rond de 40 procent van de bevolking onder de armoedegrens en is het gemiddelde inkomen per hoofd van de bevolking er eenvijfde van dat van Nederland. Allemaal feiten die in Marcel Haenens artikel gemakshalve worden verzwegen.
Een van de beste radioprogramma's ter wereld waar ik al enkele jaren geregeld naar luister. Vandaag met Roger Morris, naar wiens werk ik gisteren verwees:
A woman and her child standing in front of their demolished home in Atir. (Shabtai Gold/IRIN)
After deposing the Hamas government, Palestinian Authority Chairman Mahmoud Abas meets with Israeli Prime Minister Ehud Olmert in Sharm al-Sheikh, Egypt. King Abdullah of Jordan and Egyptian president Hosni Mubarak were also present at the meeting arranged to discuss Hamas' control of Gaza, 25 June 2007. (Omar Rashidi/MaanImages/POOL/PPO)
A member of the al-Qassam Brigades inspects a car that was targeted in an Israeli air strike on Gaza, 27 June 2007. (Wissam Nassar/MaanImages)
Als u zich mocht afvragen waarom ik me intensief met de commerciele massamedia bezig hou, hier is een antwoord, zoals verwoord door een van de grootste journalisten van deze tijd, John Pilger:
'Now consider the treatment of Harold Pinter, Britain's greatest living dramatist. In accepting the Nobel Prize in Literature last December, Harold Pinter made an epic speech. He asked why “the systematic brutality, the widespread atrocities, the ruthless suppression of independent thought” in Stalinist Russia were well known in the west while American state crimes were merely “superficially recorded, let alone documented, let alone acknowledged.” Across the world, he pointed out, the extinction and suffering of countless human beings could be attributed to rampant American power, “but you wouldn't know it”, he said. “it never happened. Nothing ever happened. Even while it was happening, it wasn't happening. It didn't matter. It was of no interest.” For the BBC, Pinter's speech never happened. Not a word of it was broadcast. It never happened.
Pinter's threat is that he tells a subversive truth. He makes the connection between imperialism and fascism and he describes it as a battle for history. I would add that it is also a battle for journalism. Language has become a crucial battleground. Noble words, like “democracy”, "liberation", “freedom”, “reform” have been emptied of their true meaning and refilled by the enemies of these concepts. Their counterfeits dominate the news. "War on terror” is used incessantly, yet it is a false metaphor that insults our intelligence. We are not at war. Instead, American, British and Australian troops are fighting insurrections in countries where their invasions have caused mayhem and grief. And where are the pictures of “our” atrocities? How many Americans and Britons know that, in revenge for 3,000 innocent lives taken on September 11th, 2001, up to 20,000 innocent people have died in Afghanistan? How many know that the equivalent of the population of a middle-sized American city have been killed in Iraq, most of them by American firepower?
It is too easy to blame everything on Bush, and to plead, as liberal journalists do, that the “neo-cons” have hi-jacked America. Ask the Native Americans how benign the system used to be. Or listen to Richard Nixon on the Watergate tapes, talking about power and bombing. "You're so goddamned concerned about the civilians," Nixon said to Kissinger, "and I don't give a damn. I don't care .... I'd rather use the nuclear bomb ... I just want you to think big." In the nuclear age, from Harry Truman to George W Bush, there is no evidence that Nixon was unique. The lies told about Iraq are no different from the lies that ignited the Spanish-American war, that allowed the Vietnam and Korean wars to happen and the Cold War to endure. They are no different from the myths of World War Two that justified the atomic bombing of two Japanese cities. It is as if we journalists are being constantly groomed to swallow the fables of empire. Richard Falk at Princeton has described the process. We are indocrinated to see foreign policy, he wrote, “through a self-righteous, one-way moral/legal screen [with] positive images of western values and innocence portrayed as threatened, validating a campaign of unrestricted violence.”
In my career as a journalist, there has never been a war on terror but a war of terror. Not long ago I walked down a leafy street in Jakarta, Indonesia, where the former dictator General Suharto is living out his life in luxury, having stolen from his people an estimated $10 billion. A United Nations truth commission had just released a report, based on official files, that credits Suharto with the deaths of 180,000 people in East Timor. It says that the United States played a "primary role" in this terror. Britain and Australia are named as accessories to this vast suffering.
After I had filmed in East Timor in 1993, I interviewed Philip Liechty, a former CIA officer who, at his embassy desk in Jakarta, had seen the evidence of Suharto's horrors committed with American approval and American arms. He told me that, when he retired, he had tried to alert the media to East Timor. “But there was no interest,” he said, echoing Harold Pinter. And yet the deaths in East Timor are more than six times greater than all the deaths caused by terrorist incidents throughout the world over past 25 years, according to the State Department. The “mainstream” deals with this by reporting humanity in terms of its worthy victims and unworthy victims, its good tyrants and bad tyrants. The victims of September 11, 2001, are worthy. The victims of East Timor are unworthy. Israeli victims are worthy; Palestinians are unworthy. Saddam Hussein was once a good tyrant. Now he is a bad tyrant. Saddam must be envious of Suharto, who has always been a good tyrant, an acceptable mass murderer.
In the 1960s, the New York Times greeted Suharto's blood-soaked seizure of power in Indonesia as "a gleam of light in Asia". After Suharto had killed off 180,000 East Timorese, Bill Clinton called him “our kind of guy”. Margaret Thatcher offered similar unction, as did the Australian prime ministers Bob Hawke and Paul Keating on a regular basis. The media both led and echoed this chorus.
If we journalists are ever to reclaim the honour of our craft, we need to understand, at least, the historic task that great power assigns us. This is to “soften-up” the public for rapacious attack on countries that are no threat to us. We soften them up by de-humanising them, by writing about "regime change" in Iran as if that country is an abstraction, not a human society. Currently, journalists are softening up Iran, Syria and Venezuela.
Hugo Chavez of Venezuela is likened to Hitler. That he has won nine democratic elections and referenda -- a world record -- is of no interest…
Ninety-five per cent of 100 media commentaries surveyed by the media watch dog FAIR expressed hostility to Chavez. “Dictator”, “strongman”, “demagogue” were the familiar buzz words, so that people reading and watching had no idea that Venezuela was the only oil-producing country in the world to use its oil revenue for the benefit of poor people. They would have no idea of spectacular developments in health, education, literacy. They would have no idea that Venezuela has no political jails - unlike the United States.
So that if the Bush administration launches “Operation Balboa”, a mooted plan to overthrow the Chavez government, who will care, because who will know? For we shall only have the media version - another lousy demagogue got what was coming to him. The poor of Venezuela, like the poor of Nicaragua, like the poor of Vietnam and Cambodia, like the poor of Fallujah, whose dreams and lives are of no interest, will be invisible in their grief -- a triumph of censorship by journalism.
What should journalists do? I mean, journalists who give a damn? They need to act now. Governments fear good journalists. The reason the Pentagon spends millions of dollars on PR, or “perception management” companies that try to bend the news is because it fears truth tellers, just as Stalinist governments feared them. There is no difference. Look back at the great American journalists: Upton Sinclair, Edward R Murrow, Martha Gellhorn, I. F.Stone, Seymour Hersh. All were mavericks. None embraced the corporate world of journalism and its modern supplier: the media college.
It is said the internet is an alternative; and what is wonderful about the rebellious spirits on the World Wide Web is that they often report as journalists should. They are mavericks in the tradition of the great muckrakers: those like the Irish journalist Claud Cockburn, who said: "Never believe anything until it is officially denied." But the internet is still a kind of samidzat, an underground, and most of humanity does not log on; just as most of humanity does not own a cell phone. And the right to know ought to be universal. That other great muckraker, Tom Paine, warned that if the majority of the people were denied the truth and ideas of truth, it was time to storm what he called the "Bastille of words". That time is now.'
Lees verder: http://www.johnpilger.com/page.asp?partid=267
Hans van Baalen ten tijde van de Israelische bombardementen van de Libanese bevolking, waarbij volgens de VN naar schatting een miljoen clusterbommen op het land neerkwamen. Een deel daarvan ontplofte niet en ligt nu als mijnen in bewoond gebied. Gisteren was Van Baalen bij NOVA aan het woord, waarbij hij de kijkers onweersproken vertelde dat de Nederlandse militairen in Afghanistan vechten om te voorkomen dat de Taliban in Nederland gaat vechten!De enige die er gisteren in de NOVA-uitzending lekker ontspannen bijzat, was een van de defensiewoordvoerders van de VVD-fractie Hans van Baalen wiens partijgenoot, de voormalige wethouder van Borculo en ex-minister van Defensie, Henk Kamp, de Nederlandse militaire inzet aan de volksvertegenwoordiging en het publiek had verkocht als ‘een wederopbouw-missie’. Daar hebben we ons allemaal in vergist, want Van Baalen wist nu te melden dat ‘de VVD heeft steeds gezegd: het is een vechtmissie waarbij je ook opbouwt, want van wederopbouw is niet eens echt sprake, d’r staat namelijk niks.’ En daar zit je dan als televisiepresentator, nog onervaren in het presentatorschap, weliswaar ambitieus en ijdel maar geen echte vakman. Wat doe je dan met een betaalde autoriteit die niet alleen liegt, maar die ook nog eens wartaal uitslaat. En daar komt nog eens bij de enorme beperkingen van het medium televisie bij het weergeven van de werkelijkheid. Alles moet kort en snel en met veel beelden, anders raakt de kijker verveelt. Dus laat je de grootste waanzin ongestoord voorbijgaan.
Deze zin bijvoorbeeld, uitgesproken door een volksvertegenwoordiger die naar ik aanneem een scholing heeft gehad, geacht wordt rationeel te kunnen denken en een logische opbouw heeft om zijn visie op te baseren: ‘De VVD heeft steeds gezegd: het is een vechtmissie waarbij je ook opbouwt, want van wederopbouw is niet eens echt sprake, d’r staat namelijk niks.’ Dus ‘een vechtmissie waarbij je ook opbouwt.’ Hoe stelt Van Baalen zich dat voor? Drie dagen in de week vechten en twee dagen opbouwen, of opbouwen wanneer men niet hoeft te vechten of geen zin heeft om te vechten? En gaat bij dat vechten dan niet van alles kapot, waardoor men nog meer moet gaan opbouwen? Maar dan zitten we er nog eeuwen. Wat bedoelt deze volksvertegenwoordiger nu? Vervolgens zegt hij in een bijzin: ‘want van wederopbouw is niet eens echt sprake, d’r staat namelijk niks.’ Dames en heren help me even: waar slaat dat 'want' op? Is er een causaal verband? Zo ja welke? ‘het is een vechtmissie waarbij je ook opbouwt, want van wederopbouw is niet eens echt sprake, d’r staat namelijk niks.’ Bedoelt Van Baalen dat het een vechtmissie is ‘want van wederopbouw is niet eens echt sprake?’ Bedoelt hij nu dat omdat de Nederlandse militairen almaar vechten ze niet toekomen aan het opbouwen? En dat woord ‘namelijk’. Wat bedoelt Hans van Baalen nu precies met namelijk? ‘d’r staat namelijk niks.’ Nee, dank je de koekkoek, als de Nederlandse militairen alleen maar vechten worden niet alleen steeds meer Afghaanse burgers gedood, maar gaat er ook steeds meer kapot. Dat spreekt voor zich. Het probleem nu is: als de bijzin logisch is, dan is de hoofdzin weer wartaal. Dan is er dus geen enkele sprake van ‘een vechtmissie waarbij je ook opbouwt,’ zoals deze liberale volksvertegenwoordiger beweert. Met andere woorden dan vervalt de legitimatatie op grond waarvan het parlement heeft toegestemd om troepen te sturen. Dus de logische consequentie is dan dat de troepen worden teruggetrokken, want ze daar laten betekent, zoals nu ook blijkt, nog meer burgerdoden en nog meer verwoesting. Maar ja, Twan dus, hij zat erbij en keek ernaar. Hij had van zijn redactie een lijstje vragen mee gekregen en die moesten afgeraffeld worden, dus geen tijd en ook niet het intellectuele vermogen om deze wartaal te ontmaskeren.
Hans van Baalen zat er niet mee. Hij kwetterde maar door, lag goed op stoom, niemand belemmerde hem. ‘Je bevecht het terrorisme, je bevecht de Taliban en Al Qaida, opdat ze niet hier komen.’ Hoe nu? Zijn de Nederlandse militairen naar Afghanistan gestuurd om te voorkomen dat Talibantroepen in Nederland zouden gaan vechten? Ja, dus, want Twan Huys liet het onweersproken passeren. Daarom nog een keer deze feiten:
Voor mijn boek 11 september. het keerpunt citeerde ik op dinsdag 4 oktober 2001 het volgende bericht uit de Volkskrant:
'Nederland heeft dinsdag in de NAVO-raad vergeefs bedenktijd gevraagd om het bewijsmateriaal over de betrokkenheid van Bin Laden bij de aanslagen in de VS te bestuderen. NAVO-ambassadeur Patijn kreeg nul op het rekest. Volgens diplomaten in Brussel beschikken de VS niet over harde bewijzen tegen Bin Laden, hooguit over sterke aanwijzingen... Patijn vroeg dinsdag op verzoek van minister Van Aartsen van Buitenlandse Zaken een uur bedenktijd nadat de Amerikaanse gezant Frank Taylor de NAVO-raad bewijzen had overlegd van de betrokkenheid van Bin Laden bij de terroristische aanslagen. Ook enkele andere landen, waaronder Luxemburg, vroegen om een "stilteprocedure" ... Volgens goed geinformeerde bronnen wees NAVO-chef Robertson het verzoek meteen af met de woorden dat een NAVO-bondgenoot om onvoorwaardelijk vertrouwen vroeg en dat dit onverwijld gehonoreerd moest worden... Het "bewijs" tegen Bin Laden dat Taylor de NAVO-raad presenteerde, zou in een rechtszaal nooit standhouden... Dit stellen diplomaten en ambtenaren bij de NAVO en ministers van Buitenlandse Zaken die de presentatie bijwoonden... Bij de NAVO brengen diplomaten daar tegenin dat "we op dit moment geen rechtzaak aan het voeren zijn. Dus juridisch spijkerhard hoeft het ook niet te zijn. We staan voor een politiek besluit, dat politieke argumenten behoeft. En die hebben we voldoende gekregen," meent een diplomaat ... Dat is ook het verweer van de Amerikaanse regering. "Het is niet terecht om een puur juridisch criterium te hanteren," zegt een Amerikaanse functionaris... De Amerikaanse regering wil de beschikbare gegevens niet openbaar maken,' aldus de Volkskrant destijds.
Ik schreef erbij: 'Met andere woorden: om 1 misdadiger op te hangen of te vergassen moet de VS een "spijkerhard juridisch bewijs" overleggen van de schuld van de ter dood veroordeeld, maar om een heel land te kunnen bombarderen is "het niet terecht om een puur juridisch criterium te hanteren". In 1 vergadering is de mensheid weer terug bij af en kan het zwaar bevochten internationaal recht terzijde worden geschoven. En men is er nog eerlijk over ook, het argument is domweg dat "we voor een politiek besluit staan," en daarbij staat het recht alleen maar in de weg,' aldus de tekst in mijn boek.
Zie: http://stanvanhoucke.blogspot.com/2007/05/laura-starink.html
Ondanks al deze feiten laat NOVA-presentator Twan Huys een volksvertegenwoordiger ongestoord verklaren dat Nederlandse militairen naar Afghanistan zijn gestuurd om te voorkomen dat ze hier in de polder zouden gaan vechten. Van Baalen wordt niet eens geconfronteerd met de feiten, hij krijgt bij NOVA ruim baan om leugens en verzinsels te spuien.
'Eergisteren citeerde ik dit bericht van Associated Press, zoals overgenomen door de Volkskrant:
Het geweld van de Verenigde Staten en de CIA. 'Spannend zat,' volgens de buitenland-redactie van Trouw.
In 1995 schreef de voormalige Amerikaanse minister van Defensie Robert McNamara dat als gevolg van het Vietnam-beleid van ‘de regeringen Kennedy, Johnson en Nixon… verschrikkelijk leed’ had toegebracht aan miljoenen mensen, omdat ‘wij de macht onderschatten van het nationalisme teneinde een volk te motiveren… om te vechten en te sterven voor hun overtuigingen en waarden- en we blijven dat vandaag de dag nog steeds doen in vele delen van de wereld,’ terwijl ‘wij niet het door Godgegeven recht hebben om elke natie naar ons eigen beeld te scheppen.’ McNamara wees erop dat de ‘defensie uitgaven [in de VS] tijdens het fiscale jaar 1993 in totaal 291 miljard dollar bedroegen –25 procent meer… dan in 1980.’ Eenkwart meer, ondanks het feit dat de Koude Oorlog voorbij was, hetgeen aantoont dat de Sovjet Unie niet de oorzaak maar de aanleiding was van de militarisering van de Verenigde Staten. ‘De VS spendeert bijna evenveel voor nationale veiligheid als de rest van de wereld tezamen.’ Volgens McNamara zijn tijdens de Vietnam-oorlog 3,4 miljoen Zuidoost Aziaten om het leven gekomen, onder wie talloze burgers van Laos, het zwaarst gebombardeerde land in de geschiedenis, uitgaande van het aantal inwoners. Eenkwart van de bevolking vluchtte naar grotten in de bergen om aan het bruut geweld te ontkomen. De Amerikaanse luchtmacht gooide twee keer zoveel bommen op Laos dan destijds op Nazi-Duitsland, tien jaar lang elke 9 minuten een clusterbom. Omdat –volgens ‘USA TODAY,’ tien tot dertig procent van deze tegen mensen gerichte, in kleine fragmenten uiteenspattende bommen, niet explodeerde, komen tot op de dag van vandaag nog steeds Laotianen om het leven, de meerderheid van hen spelende kinderen. Ook Cambodja leed onder het Amerikaans terrorisme, een ander woord is er niet voor, tenminste als we de definitie hanteren zoals afgedrukt in het Amerikaanse Leger Handboek, waarbij terrorisme omschreven wordt als ‘het bewust geplande gebruik van geweld of dreiging van geweld om doelen te bereiken die politiek, religieus, of ideologisch van aard zijn.’ Meer dan 600.000 Cambodjanen kwamen om bij Amerikaanse bombardementen en door de totale verwoesting van landbouwgronden werden de overlevenden geconfronteerd met een massale hongersnood. Een centrale rol in dit geheel speelde de CIA. 
