Het Parool van 7 februari 2015: 'Europa moet zich opnieuw uitvinden, stelt Geert Mak.'
Hoe vaker Geert Mak de plank misslaat des te frequenter wordt de opiniemaker door de mainstream-media naar zijn mening gevraagd én hoe vaker hij een prijs krijgt voor zijn foutieve opvattingen. Hoe kan dat? Hoe is het mogelijk dat kennelijk niemand van de commerciële massamedia door heeft dat Mak zich permanent tegenspreekt? Ruim een jaar geleden nog riep hij de Nederlanders op de Europese Unie te steunen, aangezien er volgens hem 'Geen Jorwert zonder Brussel' meer mogelijk was, om vervolgens op 31 januari 2015 in de NRC te constateren dat hij en zijn publiek 'ooit eigen waarden kenden,' dat het beleid van 'Brussel'failliet is, én
dat we ooit beseften dat ook een kapitalistisch systeem niet kan voortbestaan zonder een morele tegencultuur, dat er ooit een tijd was waarin we werkloosheid en armoede niet als collateral damage beschouwden, maar als grote, morele problemen, we lijken het te zijn vergeten. Wij zijn zelf ijskoud geworden, wij eeuwige mieren.
Ondanks al zijn propaganda voor de neoliberale kongsi van bureaucraten, de economische machtigen en de zogeheten democratischepolitici, is deze filister nu door de werkelijkheid gedwongen te concluderen dat 'De Grieken in Brussel een dilemma op tafel [hebben] gelegd dat daar allang had horen te liggen.'
Wat is een 'dilemma' en over welk 'dilemma' heeft Mak het? Volgens Wikipedia duidt
de term dilemma gewoonlijk een keuze aan uit twee of meer alternatieven, die even (on)aantrekkelijk zijn. De keuze kan daarom niet op alleen logische basis gemaakt worden. De weg uit een dilemma is dan ook vaak een zeer persoonlijke keuze.
Het beeld dat vaak gebruikt wordt bij een dilemma is dat van een aanvallende stier, waarbij je moet kiezen door welke hoorn je gespietst wil worden.
Wanneer Mak stelt dat 'De Grieken in Brussel een dilemma op tafel [hebben] gelegd dat daar allang had horen te liggen,' dan volgt daaruit dat de keuze tussen neoliberalisme en een mogelijk links alternatief beide 'even onaantrekkelijk' zijn, en dat een 'keuze' uit beide 'daarom niet op alleen logische basis gemaakt [kan] worden.' Met andere woorden: als een bevolking via democratische verkiezingen haar 'keuze' maakt dan is die 'niet op alleen logische basis gemaakt.' Er spelen dus allerlei irrationele motieven mee, die Mak in zijn chaotische betoog gemakshalve verzwijgt, omdat hij anders kleur zou moeten bekennen, en dat kost klanten, zoals elke zelfstandige ondernemer weet. Mak presenteert zijn publiek, dat opmerkelijk genoeg niet door z'n gewauwel heen kan prikken, het volgende beeld:
Enerzijds het neoliberalisme van Brussel dat hij tot nu toe met woord en daad heeft gesteund waardoor het besef 'dat ook een kapitalistisch systeem niet kan voortbestaan zonder een morele tegencultuur,' verloren ging en en hij en zijn volgelingen 'ijskoud [zijn] geworden.'
Anderszijds 'Syriza' dat 'nu het aan de macht is, onmiddellijk zijn uiterste best om alle vooroordelen van ons, mieren, opnieuw te bevestigen: dogmatisch, soms totaal onrealistisch, diplomatiek uiterst onhandig – met bovendien foute bondgenoten.'
Kortom, Mak beseft pas nu dat het neoliberale 'Brussel' niet goed is voor de maatschappelijke orde, maar stelt onmiddellijk dat 'Syriza' en haar 'foute bondgenoten' ook niet deugen. Hoe weet Mak dit zo zeker? Dat weet hij niet, zolang hij niet met zekerheid kan voorspellen welke resultaten de Syriza-regering zal binnenslepen. Maar omdat Mak na al zijn blunders zich verplicht ziet een middenpositie in te nemen, beweert hij ditmaal gewoon dat er sprake is van een 'dilemma,' het 'dilemma'van door de kat of de kater gebeten te worden, het maakt geen verschil. Zo kan de opiniemaker zowel de EU-autoriteiten, die hem zo geprezen hebben, te vriend houden als zijn mainstream-publiek dat zijn boeken koopt. Op die manier overleeft de geest van de middenstander al eeuwenlang in de polder. Het verklaart tevens waarom werkelijk niemand van mijn collega's erop wijst dat wij hier te maken hebben met een opportunist, een cynische conformist die van niets de waarde kent, maar van alles de prijs. Dat het 'dilemma' levensgroot op tafel blijft liggen, is daarbij van geen enkel belang. Nederlanders collaboreren van nature met elke macht, zoals tijdens de Tweede Wereldoorlog nog eens duidelijk werd aangetoond. De bevolking hier is niet tolerant, maar weerzinwekkend pragmatisch, zoals ook de vader van Geert Mak, dominee Catrinus Mak, in 1936 demonstreerde, toen hij publiekelijk liet weten dat de antisemitische Neurenberger Rassenwetten ‘op staatsterrein tolerabel' waren.
Terwijl Mak's 'dilemma' onoplosbaar blijft, gaat ondertussen de werkelijkheid gewoon door. Hoe ziet die eruit? In Walking Away from Empire. A Personal Journey (2011) vatte de Amerikaanse hoogleraar Guy R. McPherson de realiteit als volgt samen: 'Industrial society is fully committed to tossing the planet in the waste bin,'
en
At this point, there is no stopping the arc of history or the icons of industry. We're all hanging onto the roller-coaster ride of full-fledged economic collapse, which is fueled by the flawed notion of never-ending growth of the industrial economy.
Het hoofdstuk Saving the living planet from imperialism, begint McPherson met een vergelijking:
Your medical doctor informs you: 'You need to stop all industrial activities immediately, or you'll be dead in twenty years. And so will your five-year-old child. You might die between now and then anyway — after all, nobody gets out alive — but your death is guaranteed if you do not stop relying on fossil fuels for travel, heating and cooling, water from the tap, and food from the grocery stored.'
Naturally, you go straight from the clinic to the nearest store. You need liquor, and time to ponder whether the trade-off is worth it.
Late in 2007, the Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) announced we were committed to warming the planet by about 1C by the end of this century. Never mind that we were almost there when they reached this profound conclusion. Simply for elucidating the obvious, the IPCC was granted a share of the Nobel Peace Prize (climate-change crusader Al Gore received the other half).
A year later, late 2008, the Hadley Center for Meteorological Research provided an update, indicating that, in the absence of complete economic collapse, we're committed to a global average temperature increase of 2 C. Considering the associated feedbacks, such an increase in temperature almost certainly spells extinction of Homo sapiens sapiens, the 'wise' ape.
In september 2009, the United Nations Environment Programme concluded we're committed to an average planetary temperature increase of 3.5 C by 2100. This leaves little doubt about human extinction by the end of the current century. Such a rapid increase in global average temperature almost certainly sets into motion a series of positive feedbacks that lead to runaway greenhouse, including decreased solar reflectance from light-colored surfaces due to melting of planetary ice, release of carbon previously locked in peat throughout the world's northern regions, and release of methane hydrates from deal beneath the world's seas.
Guy McPherson gaat nog enkele pagina's door met het opsommen van de ontwikkeling tot 2011. De huidige situatie is alleen maar nog bedreigender geworden. Vrijdag 26 december 2014 werd bekend dat
As we move into 2015, the latest climate science continues to diverge from policy. New science tells us that, because of short-lived climate pollutants, current policies dealing with carbon dioxide pollution alone will likely produce more warming than doing nothing at all.
The Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) has now also said that we must begin to effect a large removal of the accumulated climate pollution already in our atmosphere - that emissions reductions alone are no longer sufficient. But all is not discouraging, when it comes to new climate discoveries. Atmospheric removal of carbon dioxide now appears to be no more expensive than many things our civilization does every day.
Donderdag 22 januari 2015 berichtte de National Oceanic and Atmospheric Administration van de United States Department of Commerce (NOAA)
The oceans are warming so fast, they keep breaking scientists' charts. NOAA once again has to rescale its ocean heat chart to capture 2014 ocean warming.
Bijna wekelijks verschijnen er berichten over hoe ernstig de gevolgen van de klimaatverandering zijn voor het overleven van de mensheid en desondanks worden er geen wezenlijke maatregelen getroffen. En ook al moet een mainstream opiniemaker als Geert Mak bekennen dat de burger gevangen zit in
de ideologie van het 21ste-eeuwse superkapitalisme die we hier aan het werk zien, een Angelsaksische ideologie die zo langzamerhand mijlenver afstaat van al die Europese varianten van een gematigd, Rijnlands of Scandinavisch, kapitalisme. Nee, een aantrekkelijk gezicht is dat niet,
dan nog komt hij niet veel verder dan de bewering dat er sprake is van een 'dilemma,' alsof er überhaupt sprake is van een 'keuze' voor de massa. De mainstream heeft liever de schijn dan de werkelijkheid, liever een Mak die met elke wind meewaait dan met open ogen de werkelijkheid doorgronden. En dus zult u Geert Mak's stem net zolang moeten aanhoren tot het niet langer meer kan. Een lezer meldde mij vandaag dat mijn oude vriend in het programma Buitenhof zou verschijnen om zijn mening over ditmaal Oekraïne te ventileren. The show must go on. De toko moet draaien. Elk optreden levert geld op, en status.
The Heat Is Up
As a reminder of the urgency of our situation, another report - this one coming from the National Climatic Data Center of NOAA - confirmed that 2014 was the hottest year on record. According to the report summary, "the globally averaged temperature over land and ocean surfaces for 2014 was the highest among all years since record keeping began in 1880." During 2014, the average temperature across global land and ocean surfaces was 1.24°F (almost .7°C) above the 20th century average - the highest on record. The globally-averaged land surface temperature was 1.80°F (1.00°C) above the 20th century average, the fourth highest on record. The globally-averaged sea surface temperature was 1.03°F (0.57°C) above the 20th century average, again the highest on record.
Stated in the abstract, such figures may offer our minds little to get a grip on. So let images take the place of words. The image just below reveals at a glance the extent to which 2014 land and ocean temperatures deviated from the average. The image clearly shows that, with a few exceptions - including the eastern third of the United States - temperature increases spanned the globe. Europe was hit the hardest, but every continent was affected, and the oceans too, a critical ecosystem, also warmed 'from sea to shining sea.'
The higher temperatures of 2014 were not an aberration, but consistent with overall trends. The graph below, also from NOAA's National Climatic Data Center, shows how the global mean temperature has steadily risen over the past half century. After a phase of fluctuations between the 1930s and 1960s, global temperatures suddenly started to climb from the 1970s on, mounting ever higher like a flight of steps.
A warmer planet means not only more bizarre and destruction spells of petulant weather - more droughts and floods and brutal heat waves - but also a mounting threat of feedback loops. The most ominous of these is the release of methane, a process that has already started. On a 20-year time scale, methane has a greenhouse effect 100 times more potent than carbon dioxide; on a century time scale, it's about 23 times more potent. A veritable time bomb of the stuff, billions of tons, is stored beneath the Arctic permafrost and deep under the ocean's floors. In the Arctic region, it exists in the form of frozen hydrates, which lock the gas safely below the surface. However, as temperatures steadily grow warmer, the frost melts, unlocking the repositories of methane. Then, in bubbles and belches, the methane will emerge, like a deadly dragon awakened from a long sleep, wreaking havoc on the earth's fragile ecosystems.
The explosion of the 'methane bomb' could flood the atmosphere with enough gigatons of carbon to push global temperatures beyond the sustainability level for human civilization. Then the Doomsday Clock will cross the remaining three minutes and reach the midnight mark. That could mean the true 'end of history,' though in a different sense than that conceived by Francis Fukuyama. Indeed, it could bring to an end nature's audacious experiment with a reckless species that prematurely named itself homo sapiens, 'the wise humans.'
http://www.truth-out.org/opinion/item/28951-three-minutes-to-midnight-can-we-turn-the-clock-back-in-time
Geen opmerkingen:
Een reactie posten