'Deskundigen' 135

The financial deepening of economies has become one of the major dynamics characterizing advanced economies. The ratio of global financial assets to global gross domestic product (GDP) was nearly 350 percent in 2006, a ratio that jumps to 450 percent in a growing number of highly developed countries, from the United States to Japan. More generally, the number of countries where financial assets exceed the value of their gross national product (GNP) more than doubled, from thirty-three in 1990 to seventy-two in 2006. Securitizing a broad range of types of debt is a key vehicle for this financial deepening. Government and corporate debt have been subjected to securitization for several decades, with varying degrees of success. The extension of securitization into consumer debt, including mortgages, took off in the 1980s in the United States. Thus mortgage securitizing is not new; indeed, the first mortgage-backed security was invented in 1977, although it was not necessarily widely used at the time. 

Saskia Sassen. Journal of International Affairs. 2008

At the root of the problems is a long-term fall and failure to recover the rate of profit, and the outsourcing of employment and industrial investment to the global East. Indeed, there is no real solution because what we are witnessing is the declining vitality of the advanced economies (the United States, Western Europe and Japan), and a massive shift of economic power and activities to the East…

One of the successes of US vice president Joe Biden’s visit to China in August 2011 was the announcement by Coca Cola of a further $4 billion investment in 2012, topping its 16 plants already there. Apple, the world’s largest corporation by market capitalization, outstripping even Exxon Mobil, followed suit,

aldus de hoogleraren Vassilis K. Fouskas en Bülent Gökay in hun boek The Fall of the US Empire. Global Fault-Lines and the Shifting Imperial Order. Op 25 januari 2012 berichtte de New York Times onder de kop In China, Human Costs Are Built Into an iPad over het overhevelen van arbeid naar China dat daar

Employees work excessive overtime, in some cases seven days a week, and live in crowded dorms. Some say they stand so long that their legs swell until they can hardly walk. Under-age workers have helped build Apple’s products, and the company’s suppliers have improperly disposed of hazardous waste and falsified records, according to company reports and advocacy groups that, within China, are often considered reliable, independent monitors.

More troubling, the groups say, is some suppliers’ disregard for workers’ health. Two years ago, 137 workers at an Apple supplier in eastern China were injured after they were ordered to use a poisonous chemical to clean iPhone screens. Within seven months last year, two explosions at iPad factories, including in Chengdu, killed four people and injured 77. Before those blasts, Apple had been alerted to hazardous conditions inside the Chengdu plant, according to a Chinese group that published that warning… Apple is not the only electronics company doing business within a troubling supply system. Bleak working conditions have been documented at factories manufacturing products for Dell, Hewlett-Packard, I.B.M., Lenovo, Motorola, Nokia, Sony, Toshiba and others.

http://www.nytimes.com/2012/01/26/business/ieconomy-apples-ipad-and-the-human-costs-for-workers-in-china.html?pagewanted=all&_r=0

Om hun winsten zoveel mogelijk te kunnen blijven maximaliseren wordt arbeid verplaatst naar lage lonen landen met slechtere arbeidsvoorzieningen en milieuwetgeving. Maar hier kleeft voor het Westen een groot nadeel aan. The Fall of the US Empire:

In the long run, this works in favour of China: it accentuates industrial outsourcing and the transfer of know-how from the West to the East, while uplifting purchasing power of Chinese and Asian consumers, especially if China opts to stimulate growth via a democratic and progressive management of aggregate demand, something that is no more than a dim propspect for the United States. It is in this sense that we have argued that the most important developments over the last two or three decades have not been the collapse of the USSR or 9/11. Rather, the key variable affecting long-term trends in the international system has been the transition of China and Russia to capitalism and free trade.

it remains very likely that the current crisis will rebalance world economic growth further away from the United States and United Kingdom towards the emerging economies of Asia and elsewhere, especially China and India. The depth and severity of the current crisis is likely to lead to major changes in global political economy, and this will result in a major geopolitical shift… the crisis is destined to bring about fundamental changes in the global economic, political, social and ideational structures of capitalism. The world will be different when the carnage stops… Because of the severe constraints imposed by resource depletion and environmental problems, there are limits to the narrow pursuit of profit marginalization…

There is no quick way out of this crisis, and the political classes in charge are incapable of addressing its causes… Given the power that the US economy still can amass with a GDP of nearly $15 trillion, as well as its sheer military superiority over all its rivals taken alone or in combination, the hegemonic transition, as this book has argued, will be very long and extremely painful. Our intention is not to anticipate events; rather, we want to highlight trends…

De door de auteurs beschreven trend binnen het kapitalisme verklaart waarom het Westen onder aanvoering van de VS sinds de val van de Sovjet Unie permanent in oorlog is en met nieuwe oorlogen dreigt, zoals de propagandistische berichtgeving in de westerse massamedia aantoont. Op dit moment wordt door de spreekbuizen van de macht geweld tegen Syrie en Iran gehoorzaam gerechtvaardigd. De werkelijke redenen worden natuurlijk verzwegen, de agressie wordt aan het grote publiek verkocht onder het mom van ‘humanitair ingrijpen’ of ‘responsibity to protect’ dan wel een ander begrip dat in de praktijk neerkomt op Abu Ghraib en het verdeel en heers zoals iedereen kan zien in Irak, Afghanistan, Libie etc, waar de chaos nu totaal is. Om een recent willekeurig voorbeeld te geven: zaterdag 13 maart 2013 bericht de ‘kwaliteitskrant’ de NRC zonder enige context te geven:

Hollande: wapens bij Syrische rebellen in goede handen. Mochten Europese landen besluiten wapens te gaan leveren aan de Syrische oppositie, dan zijn die wapens bij de rebellen in goede handen. Dat zei de Franse president Hollande vanmiddag op de EU-top in Brussel. Een besluit over opheffing van het wapenembargo tegen Syrië namen de EU-landen nog niet.

EU-president Van Rompuy maakte vanmiddag bekend dat de EU-landen de “dramatische situatie” in Syrië vanochtend hebben besproken, maar dat de Europese ministers van Buitenlandse Zaken volgende week tijdens een bijeenkomst in Dublin verder praten over het wapenembargo. Van Rompuy zegt dat alles erop gericht moet zijn het “niet te tolereren” geweld te stoppen.

http://www.nrc.nl/nieuws/2013/03/15/hollande-wapens-bij-syrische-rebellen-in-goede-handen/

Gemakshalve verzwijgt de ‘kwaliteitskrant’ daarbij dat een onbekend aantal, zelfs Nederlandse fundamentalistische moslims, zich heeft aangesloten bij de ‘Syrische rebellen’ die westerse wapens van het fundamentalistische Saoedie Arabie krijgen, en dat diezelfde ‘Syrische rebellen’ op grote schaal oorlogsmisdaden plegen, zoals men onder andere aan deze beelden kan zien. ‘Free Syrian Army “Rebels” Slaughtering Civilians.’ 

https://www.youtube.com/watch?v=MqYehR4p4j8&feature=player_embedded#!

Het feit dat de NAVO de ene groep schurken vervangt door een andere om zodoende zoveel mogelijk chaos te kunnen scheppen waardoor het westerse spel van verdeel en heers gemakkelijker wordt, speelt in de westerse commerciele massamedia geen rol van betekenis omdat dit gegeven niet past in de officiele context van: wij zijn de helden en zij zijn de schurken, een dogma dat al vele eeuwen de terreur rechtvaardigt van eerst de Europese christenen en daarna de blanke Verlichtingsgelovigen. Zodra de westerse economische en geopolitieke belangen op het spel staan breekt er oorlog uit en dit zal in de toekomst inderdaad alleen maar toenemen omdat de elite nu geconfronteerd wordt met een onoplosbare crisis van het systeem. Die agressie wordt keer op keer gelegitimeerd door onze mainstream die het publiek laat weten dat de VS al ‘decennialang als ordebewaker en politieagent [fungeerde]’ en ‘nog steeds zijn de VS het anker van het hele Atlantische deel van de wereld in de ruimte zin van het woord,’ wat in de praktijk de hele wereld betekent. Vandaar dat onze opiniemakers hun gewicht in goud waard zijn voor de macht en door de machtigen niet genoeg geprezen en bekroond kunnen worden. Wees eerlijk, wie anders is in staat om een massaal bloedbad te verkopen als ‘responsibility to protect’? Vandaar dat ik hier met enige nadruk de volgende opmerking van mijn oude vriend Geert Mak citeer:

Waar blijft, in deze chaos van telkens botsende en elkaar tegensprekende verhalen, de rol van de historicus? Zijn werk is – en ik volg nu de definitie van de Amerikaans/Hongaarse historicus John Lukacs – in de eerste plaats ‘het streven naar waarheid door het uitbannen van onwaarheid.’ Geschiedschrijving kan, zo betoogt hij, nooit ‘objectief’ zijn zoals de exacte wetenschappen – en dat betekent dat geschiedenis geen gespecialiseerde methoden kent en geen eigen specifieke taal. Woorden zijn voor de historicus dan ook meer dan de verpakking van feiten: het gaat minstens zozeer om de formulering, om de associaties die ze opwekken, ja, om het verhaal… Doen we dat genoeg? Nemen wij, chroniqueurs van het heden en verleden, onze taak, het ‘uitbannen van onwaarheid’, serieus genoeg.  Zeker in deze tijd? Ik vraag het me af.   Op dit moment vindt op Europees en mondiaal niveau een misvorming van de werkelijkheid plaats die grote consequenties heeft.

Ik heb in deze serie over ‘deskundigen’ een tegenwicht proberen te geven aan de ‘misvorming van de werkelijkheid… die grote consequenties heeft’ en die ‘op dit moment [plaats]vindt op Europees en mondiaal niveau.’ In het kader daarvan citeer ik nu enkele van de conclusies uit The Fall of the US Empire, een in begrijpelijke bewoordingen geschreven wetenschappelijk studie die door de eminente geleerde Gilber Achcar, professor of Development Studies and International Relations van de University of London, als volgt werd beoordeeld:

The debate about ‘the decline and fall of the American empire’ has raged since the late 1960s. This absorbing book makes a remarkable contribution to the current version of this very important debate, while revisiting its prevous versions.

De auteurs van The Fall of the US Empire wijzen op een uiterst illustrerende gebeurtenis

Soon after the downgrade by Standard & Poor’s of the US debt in August 2011, US vice president Joe Biden, flew to Beijing. In a major speech he gave at Sichuan University on August 21, 2011, Biden said among other things that the United States has a major interest in protecting China’s investment in US debt. (China holds some $1.16 trillion of US debt.) He added, ‘The US has never defaulted, and never will.’ This statement, and obviously the visist itself, revealed the increasing economic weakness of the United States and the ineffective monetary method by which it is trying to balance its bilateral deficit with China.

In the same speech, Biden underscored that the United States has been and will always be a Pacific power, and claimed that this fact actually benefited China as it allowed her to ‘focus on domestic development’ and growth. This echoes Arrighi’s prophetic comment… that the United States and its European allies could attempt to use their military superiority to extract a ‘protection payment’ from the emerging caucuses of East Asia. (In essece, the argument is that China should continue to buy US debt in exchange for the protection offered to it by US power in the Pacific rim.)

Het argument van ‘beschermgeld‘ verklaart ook waarom de NAVO na de val van de Sovjet Unie, niet werd opgeheven, maar in ledenaantal bijna verdubbelde en van een defensie organisatie tegen het communisme een offensieve organisatie is geworden tegen groeiende macht van die landen ter wereld die zich nu razendsnel economisch ontwikkelen door hun goedkope arbeidskracht of door hun grondstoffen uit de almaar slinkende reserves. Bovendien blijft de VS dankzij de NAVO de leider van de westerse wereld en kan het een van de weinige economische takken waarin het excelleert, het militair-industrieel complex, draaiende houden. The Fall of the US Empire:

But there is more to the affair than meets the eye. Knowing that China is completely dependent on oil, gas and other hydrocarbons for its industrial expansion, the United States attempts, at times successfully, to shut out China from Middle Eastern, North African and Central Asian producers. For instance, China has been left out of the Libyan oil market  -- as we are writing this, the NATO coalition is installing a client regime which is annulling all the Chinese investments that were made under Gadafi’s rule. Meanwhile US naval power is daily challenging China’s presence in the South and East China Seas, especially in the Malacca Straits. Thus at almost every level of the US-China relationship we see both tension or conflict and the economic cooperation that is necessary due to their mutual interdependence and the US’ decline. Yet the picture is broader.

The world economic landscape is changing rapidly, and a very different world is emerging. It is perhaps too early to tell whether the United States and its European allies on the one hand, and the new emerging economic superpowers of China, India, Brazil and Russia on the other, will head down the path of geopolitical rivalry, but the warning signs are certainly present. The rise of China and other large emerging powers, and their resulting competition with the declining US hegemon, will have geopolitical consequences. In the near future, the United States and the emerging powers are likely to engage in a more assertive and dynamic China and a less competitive US economy make it likely that trade disputes will become more politicized,

met al het onvermijdelijk daaraan verbonden geweld. Het relatief snel opraken van vitale grondstoffen als olie leidde ertoe dat de VS in strijd met het internationaal recht het olierijke Irak binnenviel, om op die manier de Chinese machthebbers onder druk te kunnen zetten zodra deze opkomende wereldmacht te grote concurrentie voor Washington wordt. Een dergelijke agressie is door de millennia heen het beleid geweest van elk imperium dat zijn belangen wilde uitbreiden of bestendigen. Zo verklaarde in 1998 Zbigniew Brzezinski, de Nationale Veiligheids Adviseur onder president Carter, die van de mensenrechten een politiek wapen maakte, tegenover het Franse weekblad Nouvel Observateur dat de Verenigde Staten vóór 1980 de voormalige Sovjet Unie bewust had geprovoceerd om Afghanistan binnen te vallen door in het geheim islamitische extremisten in dat land financieel en militair te steunen, waardoor ze een gewapende strijd tegen de pro-Sovjet-regering konden beginnen. Op de vraag of hij daar nu geen spijt van had, antwoordde Brzezinski:

Spijt waarover? Die geheime operatie was een uitstekend idee. Het had als resultaat dat de Russen in de Afghaanse val trapten en wil je dat ik dat betreur? De dag dat de Sovjets officieel de grens waren over gestoken, schreef ik aan president Carter, in essentie: ‘We hebben nu de gelegenheid om de USSR zijn eigen Vietnam Oorlog te geven.’

Deze Amerikaanse geopolitieke strategie kostte een miljoen Afghanen het leven, maakte drieënhalf miljoen Afghanen tot vluchteling en verwoeste de infrastructuur van het toch al arme land. Met het oog op een ongestoorde oliedoorvoer vanuit de Kaspische Zee regio vielen in 2001 de Amerikaanse strijdkrachten Afghanistan binnen om er Hamid Karzai, de voormalige employee van de Amerikaanse oliemaatschappij Unocal tot ‘interim president’ te maken. Teneinde de steun af te kopen van de talloze krijgsheren doet Washington ondertussen niets wezenlijks tegen de explosieve groei van de opiumproductie. Volgens de VN is sinds de Amerikaanse inval Afghanistan weer ’s werelds grootste producent van heroïne. Tegelijkertijd zijn al meer dan tienduizend Afghaanse burgers slachtoffer geworden van de Amerikaanse bombardementen, meer dan drie keer zoveel als bij de aanslagen op 11 september 2001 vielen. Desondanks hebben zowel de massamedia als academici in Nederland hiervoor nauwelijks of geen aandacht. Bovendien wordt de beschikbare informatie niet in een bredere context geplaatst. Misschien wel het meest illustrerend voor het feit dat de schijn in deze gruwelijke farce de werkelijkheid heeft vervangen, was het nieuwsbericht dat de oud olie-adviseur Karzai door het modehuis Gucci tot de best geklede staatsman ter wereld is uitgeroepen. Zo werd de slechtst verklede marionet op aarde alsnog een salonfähige icoon van wat onze opiniemakers onmiddellijk het ‘nieuwe democratische Afghanistan’ noemden.

De Amerikaanse geopolitieke terreur stopte niet bij Afghanistan. Op hetzelfde moment dat Afghanistan werd ontwricht steunde de VS de acht jaar durende oorlog tussen het regime van Saddam Hoessein en dat van Ayatollah Khomeini, waarbij naar schatting een miljoen burgers en militairen om het leven kwamen. En allemaal omdat in de woorden van Henry Kissinger 'het uiteindelijke Amerikaanse belang… is dat beide partijen zullen verliezen.' In de millennia oude geopolitieke strijd is de macht altijd genadeloos en meedogenloos, of dit nu onder het masker van een dictatuur of dat van een democratie gaat, maakt niet uit. Zelfs een oppervlakkige bestudering van bijvoorbeeld Zbigniew Brzezinski’s boek The Grand Chessboard leert een argeloze lezer dat voor de Amerikaanse elite, zoals voor elke elite altijd en overal, machtspolitiek doorslaggevend is, of dit nu gerechtvaardigd wordt met de leuze Deus Le Volt dan wel door de doctrine van het Manifest Destiny. Het is deze Brzezinski (al decennialang adviseur in nationale veiligheidszaken van talloze presidenten onder wie Obama) die in 2007 wees op de arrogantie van Washington toen hij schreef dat

De presidentiele reizen naar het buitenland de pracht en praal [zijn] gaan vertonen van keizerlijke veldtochten, die in omvang en veiligheidsvereisten de omhaal overschaduwen van welke andere staatsman dan ook… Amerika’s inwijding als leider van de wereld deed in enkele opzichten denken aan het moment dat Napoleon zichzelf kroonde.

En zoals het een keizer betaamt worden niet alleen de wingewesten maar ook de bevriende naties als ‘vazallen’ gezien die ogenblikkelijk hun NAVO-troepen dienen te leveren om -- in de terminologie van Brzezinski – ‘te voorkomen dat de barbaren zich aaneensluiten.’ Al die tijd hebben de progressieve opiniemakers achter de dijken weinig benul gehad van het geopolitieke spel dat zich achter de facade voltrok terwijl ze zich bezorgd afvroegen ‘hoe het continent er bij [lag], aan het eind van de twintigste eeuw?’ Uit hun vaak kloeke geschriften viel op te maken dat ze ervan uitgingen dat een en ander keurig volgens de regels verliep, geheel in de traditie van het poldermodel van geven en nemen, een onsje meer of minder. In plaats van tegendraads te zijn, al was het maar omdat, in de woorden van de auteur Ian Buruma 'westerse intellectuelen niets dan hun eigen idealen [vertegenwoordigen],' hielden ze hun lezers een beeld voor alsof Europa na al die oorlogen eindelijk op de juiste koers zat. In werkelijkheid vond er een realpolitiek machtsspel plaats waarbij het moreel en financieel failliete Washington trachtte zijn hegemonie veilig te stellen.

In Ideal Illusions schrijft de Amerikaanse mensenrechten deskundige James Peck hoe Michael Gorbatsjov’s oproep om de Koude Oorlog te beëindigen onmiddellijk paniek veroorzaakte onder Amerikaanse beleidsmakers, en wel omdat

zijn inzet voor een nieuwe politiek in Europa een vermetele uitdaging was aan president George H.W. Bush, die waarschuwde dat de Verenigde Staten “de slag” leek verliezen over de politieke richting die Europa zou gaan kiezen. Met Oost Europa die losbrak uit de Russische overheersing, was in toenemende mate de grootste: waarheen gaat Duitsland en dus waarheen gaat Europa?

De VS had er alle belang bij om Europa binnen de NAVO te houden om op die manier ondermeer de politieke koers van het avondland te kunnen bepalen in het postcommunistische tijdperk. Bush senior

pleitte voor een herenigd Duitsland binnen de NAVO, aangezien een onafhankelijk Duitsland buiten de NAVO zou kunnen leiden tot een onafhankelijk Europa, een meer multipolaire toekomst, en zo een vroegtijdig eind zou maken aan Washington’s vier decennia durende poging om de wereldorde naar eigen inzicht te modelleren. Tegen het midden van de jaren negentig waren deze vraagstukken voor een belangrijk deel onder controle. Zoals Paul Wolfowitz veel later opmerkte verwijst globalisering ‘voornamelijk naar de toenemende onderlinge verbondenheid van de wereld economie, [en] vindt plaats binnen de context van de wereldwijde overheersing van de Amerikaanse economische en politieke denkbeelden, begeleid door de verspreiding van de Amerikaanse massacultuur.’

Na de val van het communisme leek niets meer fout te kunnen gaan voor de Amerikaanse plutocratie, aangezien ook de Europese mainstream-intellectuelen niet doorhadden wat er werkelijk gebeurde en zich blij door de macht lieten prijzen. Degenen die fundamentele kritiek hadden, werden domweg gemarginaliseerd en de massa sliep rustig verder; er leek geen vuiltje aan de lucht, het neoliberalisme had het einde ingeluid van de geschiedenis van het universum, die ruim 14 miljard geleden met de big bang was begonnen. Natuurlijk gold voor de enig overgebleven wereldmacht nog steeds het oude en beproefde adagium van Theodore Roosevelt: 'Speak softly and carry a big stick,' oftewel

the idea of negotiating peacefully, simultaneously threatening with the ‘big stick’, or the military, ties in heavily with the idea of Realpolitik, which implies an amoral pursuit of political power that resembles Machiavellian ideals.

Zolang de westerse mainstream in de massamedia maar blijft zwijgen over de het permanente geweld van de ‘big stick,’ en net als Geert Mak suggereert dat alleen de Amerikaanse ‘soft power… de agenda van de wereldpolitiek’ bepaalt, kunnen de fundamentele problemen achter een mist van woorden verborgen blijven. Maar niet voor lang. The Fall of the US Empire:

We have argued in this book that the current protracted and severe financial-cum-economic crisis has not come out of the blue… It is not the result of ‘mistakes’ or ‘deviations’, but rather it is inherent to the disintegrative logics of the capitalist system. The current crisis is only one aspect of a larger multidimensional set of simultaneous and interacting crisis on a global scale. This is a discussion of shifting tectonic plates in the world economy, longer-term movements together with some more sudden and unexpected eruptions. At this moment of acute systemic crisis, great shifts are taking place in the balance of economic hegemony among the global powers. New fault-lines can be discerned in the global system. Just like the movements of the tectonic plates that originate in the Earth’s radioactive, solid iron inner core, the vast shifts in the structures of the global political/economic system are the outcome of changes that have been taking place beneath the surface of economic life over years, if not decades.

De indianen geloofden dat alles zich beweegt als in een cirkel. Maandag 21 juli 2003 reden mijn gezin en ik naar de top van een berg in de Big Horn Mountains in de staat Wyoming. Ruig gebied. Geen maand eerder woedde er nog een sneeuwstorm. Op ongeveer 3000 meter hoogte stopte de weg en liepen we langs sneeuwresten de laatste anderhalve mijl. Overal een schitterend uitzicht op de onherbegzame toppen. We worden verwelkomd door een tekst van Black Elk, opperhoofd van de Lakota Sioux:

Everything the Power of the World does is done in a circle. The sky is round... the earth is round like a ball, and so are the stars. The wind, in its greatest power, whirls. Birds make their nests in circles, for theirs is the same religion as ours. The sun comes forth and goes down in a circle. The moon does the same, and both are round. Even the seasons form a great circle in their changing, and always come back again to where they were. The life of a man is a circle from childhood to childhood, and so it is in everything where power moves.

Tegenover het bord waar de tekst op staat, zien we geen cirkel maar een vierkant, een vierkante blokhut van de mannen en vrouwen van de US Forest, die de natuur bewaken voor het systeem van het 'vierkante' rationalisme, het lineaire wereldbeeld, de megalomane idee-fixe die er blind vanuit gaat dat de natuur eeuwig ondergeschikt zal blijven aan de mateloze wil van mens. Zonder te beseffen dat de waan als zou de mens de evolutie kunnen dicteren, uiteindelijk vernietigd uitwerkt.

Op ruim 3200 meter hoogte, bij het Medicine Wheel, die door de Indianen 'de plaats waar de adelaar landt,' wordt genoemd, vertellen Meredith Fahey, ‘interpreter’ van het Wheel en student aan de Universiteit van Madison en Cassie Soldier Wolf, eveneens ‘interpreter’ en een Northern Arapaho Indiaanse, over de betekenis van het Wheel. Cassie zegt dat de duivel de bewoners van een vierkant huis in een hoek kan drijven, en in een ronde tipi niet. Ik merk op dat de vierkant van de cirkel heeft gewonnen. Cassie ontkent dit, en ze heeft gelijk: het is allemaal een fase in de geschiedenis van de mensheid. ‘In één of andere uithoek van het in talloze zonnestelsels flonkerend uitgegoten heelal, was er eens een planeet waar schrandere dieren het weten uitvonden… Er zijn eeuwigheden geweest waarin het er niet was, en als het er weer mee gedaan is, zal er niets zijn voorgevallen,’ schreef Friedrich Nietzsche niet voor niets in De Vrolijke Wetenschap. Maar dat willen de gelovigen in de vooruitgang absoluut niet horen. Die eisen ‘hoop’ en ‘vooruitgang,’ of iets dat er op lijkt als je scheel genoeg kijkt. Ondertussen mochten de indianen hier een lange tijd niet hun geloof belijden, dat mochten alleen de ‘gewone mensen’ met hun christelijke God, want ‘gewoon’ betekent eigenlijk dat wat de meerderheid gelooft, de rest moet zijn mond houden. Daarom zal de macht, die altijd in geopolitieke termen denkt en handelt, meewarig glimlachen wanneer een van hun spreekbuizen met goedwillende adviezen komen, zoals dat ‘Amerika in de loop van deze eeuw van een dominante wereldmacht weer het “gewone” land [zal] moeten worden dat het tot 1940 was.’ De macht weet wel beter, en lacht om de adviezen van het bedienend personeel. Als ze die niet kunnen gebruiken worden ze in de hoek gezet, of vermoord als ze echt lastig worden, net als de indianen. Wat weten de blanken van de ‘plaats waar de adelaar landt’? Dit:

The wheel was constructed by Plains Indians between 300-800 years ago, and has been used and maintained by various groups since then. The central cairn is the oldest part, with excavations showing it extends below the wheel and has been buried by wind-blown dust. It may have supported a central pole. The star alignments are most accurate for around 1200 AD, since slight changes in the Earth's orbit have caused perturbations since. The solstice alignments remain accurate today.

The Bighorn wheel is part of a much larger complex of interrelated archeological sites that represent 7000 years of Native American adaptation to and use of the alpine landscape that surrounds Medicine Mountain. Numerous contemporary American Indian traditional use ceremonial staging areas, medicinal and ceremonial plant gathering areas, sweat lodge sites, altars offering locales and fasting (vision quest) enclosures, can be found nearby. Ethnohistoric, ethnographic, and archeological evidence demonstrates that the Medicine Wheel and the surrounding landscape constitute one of the most important and well preserved ancient Native American sacred site complexes in North America. Between 70 and 150 wheels have been identified in South Dakota, Wyoming, Montana, Alberta, and Saskatchewan.

In 1974, an archaeoastronomer named Jack Eddy visited this Medicine Wheel and studied its alignments, that is, its arrangements of rocks, cairns, and spokes. He found the arrangements point to the rising and setting places of the Sun at summer solstice, as well as the rising places of Aldebaran in Taurus, Rigel in Orion, and Sirius in Canis Major -- all bright, important stars associated with the Solstice. Later another astronomer, Jack Robinson, found a cairn pair that marked the bright star Fomalhaut's rising point with the Sun 28 days before solstice. 

http://solar-center.stanford.edu/AO/bighorn.html

Wanneer we weer helemaal beneden zijn rijden we door een vallei naar het dorp Lovell. We stoppen even bij een kruidenierszaakje langs de kant van de weg.  Boven de ijscomachine hangt een geschreven mededeling: 'Icecreams can no longer be paid for with foodstamps.'

‘Icecreams. Foodstamps.’ The Fall of the US Empire:

There is nothing to suggest that the present crisis is paving the way for the collapse of the capitalist system. It signifies the opening of a new epoch in history, in which some of the old structures give way and new forms may develop to radically affect the global structures of power and imperialism. However, if the current pattern of global imbalances and vulnerabilities persists, so will recurrent financial and economic crises of the kind we have seen recently. And the more the crisis persist, the more the power will be shifting to the global East, increasing the chances of new imperial wars, but also of new socialist and green alternatives. Seen in broader historical terms, this crisis is only one of a string of crises that have all had the same effect of further concentrating economic and politicial power in the hands of capitalists, who invariably have used past crises as an opportunity to adapt the basic capitalist institutions so they can be used to generate new ways of profit. Historically, the rising economic success of the emerging economies and the slowing down in the core economies of the developed world are generating an entirely new state of affairs in the twenty-first century. As a result, the first decade of the new millennium raised a fundamental question: will the United States adapt and recapture its leadership in the world system, albeit temporarily, or will it follow late-nineteenth-century Great Britain into a long and painful economic/political/military decline it is eventually bailed out or brought out by its former vassals?

Whatever the future developments will bring, one thing is perfectly clear to us: as it transpires that the imperial order is shifting from the West to the East, the world today is too complicated for any single power to dominate it… Hegemonic powers come and then eventually go, but the whole process of growth and decline is lengthy and painful, and it will be even more painful than previously, we argue, in the case of the United States. History demonstrates that all global powers experience a long period of growth, followed by an equally long period of contraction. At this latter stage, they tend to become progressively more agressive and unstable: the wounded animal is the most dangerous of all.

Vanuit die optiek bekeken ziet de toekomst er somber uit, zeker als we ook nog eens de bevolkingsexplosie en de klimaatverandering daarbij betrekken. De VS is historisch geproken vanaf het allereerste begin een agressieve natie geweest, ze kent alleen een traditie van geweld. De Amerikaanse elite is altijd uit geweest op de hegemonie, eerst op haar eigen continent, toen in de rest van de wereld. De wil tot heersen staat lijnrecht tegenover het besef dat vreedzame coëxistentie een noodzaak voor overleven is geworden in een wereld die nu meer dan 7 miljard zielen telt, van wie overgrote meerderheid arm is en zonder enig uitzicht op een betere toekomst. Van onze politici en de westerse mainstream die alle vitale posten bezetten, valt niet te verwachten dat ze met creatieve ideeen komen. De burger zal zelf in actie moeten komen. Zo niet, dan weten we zeker wat de uitkomst zal zijn: de dreigende ondergang van de menselijke soort als gevolg van de weigering om zich aan te passen aan de veranderende omstandigheden, want zoals Vassilis K. Fouskas en Bülent Gökay maken in The Fall of the US Empire concluderen:

The fact… remains that the United States is still by far the most powerful country in a military/political sense, and will continue to be so for some years to come. From its globe-girdling military bases and its world-circling spy sattelites, the United States keeps an eye on everything; it is everywhere and ready to intervene always. Equipped with advanced precision-guided munitions, high-performance aircraft and intercontinental-range missiles, the US armed forces can unquestionably deliver death and destruction to any target on Earth and expect little in the way of retaliation. Yet ‘US reliance on this, the… only remaining, strategy of military political blackmail can also lead the US to [economic] bankruptcy as the failing dollar pilar fails to support it as well.’ The ‘American Century’ is ending, if it ever existed, and clinging to it as an icon is both unnecessary and dangerous: confrontation in the name of empire only encourages conflict. Bill Bonner and Addison Wiggin (auteurs van Empire of Debt. svh) had a different way of putting it:

‘A great empire is to the world of geo-politics what a great bubble is to the world of economics. It is attractive at the outset but a catastrophy eventually. We know of no exceptions.’

Nadat hij de Grand Canyon had gezien schreef op 26 augustus 1870 luitenant Gustavus C. Doane in zijn dagboek: ‘It is grand, gloomy, and terrible; a solitude peopled with fantastic ideas, an empire of shadows and turmoil.'

Voor de meeste Amerikanen heeft de wereld er altijd bedreigend uitgezien, een imperium van schaduwen en tumult dat met geweld overmeesterd moet worden. De vraag is hoe lang nog slechts 4,52 procent van de wereldbevolking de resterende 95,48 procent van de wereldbevolking kan blijven terroriseren voordat het werkelijk fout gaat.

See, people with power understand exactly one thing: violence.

― Noam Chomsky