Peter van Walsum Oud-Diplomaat 30

Waar berust de overtuiging van Peter van Walsum op dat het vermoorden van een half miljoen Irakese kinderen onder de vijf jaar behoort tot de categorie 'curative measures'? Dus 'heilzame maatregelen' die in zijn woorden 'obviously... hurt. They are like a military measure.' Waar berust zijn overtuiging op dat massamoord niet meer is dan een kwestie van 'collateral damage,' dus simpelweg 'bijkomende schade' is? Hoe kan het dat hij op de vraag van John Pilger:

'Aren't the deaths of half a million children mass destruction?'

als antwoord geeft

'I don't think you can use that argument to convince me'?

Het antwoord is kort maar krachtig: dit alles komt voort uit racisme. De vermoorde kinderen zijn een te verwaarlozen detail in het politieke machtspel dat Van Walsum speelt. Ze zijn in zijn ogen inferieur, van een minder soort. Immers, hetzelfde antwoord zou de 'oud-topdiplomaat' nooit hebben gegeven wanneer het westerse kinderen waren geweest, of Joodse kinderen in Israel. In dat geval zou zijn antwoord onmiddellijk zijn aanzien volledig hebben vernietigd, maar zolang het hier om Arabische kinderen gaat is er geen vuiltje aan de lucht. Welnu, het meten met twee maten komt voort uit racisme. Wat dit betreft doet Peter van Walsum me denken aan de zestiende eeuwse Spaanse historicus Juan Ginés de Sepúlveda, die de wreedheden van de Spaanse conquistadores verdedigde met het argument

that the Amerindians were natural slaves [...] Those whose condition is such that their function is the use of their bodies and nothing better can be expected of them, those, I say, are slaves of nature. It is better for them to be ruled thus.

http://en.wikipedia.org/wiki/Juan_Gin%C3%A9s_de_Sep%C3%BAlveda

De blanke veroveraar kon doen met hen wat hij wilde, want de indianen behoorden in zijn ogen tot Untermenschen. Ze waren als het ware van nature inferieur aan de Spanjaarden 'just as children were to adults, women to men, and even apes were to humans,' en dus konden de 'beschaafde' blanke Europeanen hen onderwerpen aan alle mogelijke wreedheden. Volgens het betoog van Sepúlveda waren de indianen heidenen, wilden, aapachtigen die alleen de dood en de hel verdienden. In wezen is het diep gewortelde racisme niet fundamenteel veranderd, zoals wij blanke nazaten van Auschwitz en Hiroshima, van de gruweldaden in Vietnam en Irak maar al te goed weten. Het centrale argument is niet langer meer dat wij als christenen met een onovertroffen god kunnen doen wat we willen, maar wij als vertegenwoordigers van een superieur democratisch bestel. En dat daarbij zogeheten 'bijkomende schade' optreedt is een zaak die we voor lief moeten nemen, want onze politiek behoort tot de categorie 'heilzame maatregelen.' Het doel heiligt de middelen, en het doel is het verdedigen van onze hegemonie. Ondertussen pretenderen we tegenover de anderen en vooral tegenover onszelf dat wij geweld bedrijven vanuit humanitaire overwegingen, het is beter voor de slachtoffers dat wij hen terroriseren. En dan krijgt men een denkwijze die even inhumaan als absurd is, zoals destijdfs AP correspondent Peter Arnett liet zien.

Writing about the provincial capital, Bến Tre, on February 7, 1968, Arnett said: "'It became necessary to destroy the town to save it,' a United States major said today. He was talking about the decision by allied commanders to bomb and shell the town regardless of civilian casualties, to rout the Vietcong.

http://en.wikipedia.org/wiki/B%E1%BA%BFn_Tre

Het spreekt voor zich dat als onze tegenstander hetzelfde zou doen met ons dat we dan te maken hebben met grootschalig terrorisme, want wij zijn goed en zij zijn slecht. En zo komt Van Walsum tenslotte met de volgende verdediging voor het vermoorden van een half miljoen kinderen in Irak:

It's a very complex issue Mr Pilger.

http://stanvanhoucke.blogspot.com/2010/10/peter-van-walsum-oud-diplomaat-24.html

Complex? Het toont in elk geval haarscherp de wrede mentaliteit aan van een westerse autoriteit die een 'genocidale' politiek uitvoerde. En omdat Van Walsum hierover zwijgt zijn we aangewezen op het betoog van Sepúlveda om dit geweld te rechtvaardigen. Hij beargumenteerde dat de slachtoffers van het westers beleid 'for their own welfare... are held by natural law to submit to the control of those who are wiser and superior in virtue and learning.' Met andere woorden: om de samenleving van de Irakese kinderen te redden moeten we ze wel massaal vermoorden. Het is onze morele plicht om grootschalig terrorisme toe te passen. Het is deze zieke houding die iemand als Peter van Walsum -- volgens de NRC 'het beste dat Nederland in huis heeft' -- zo gevaarlijk maken. De racist voelt zich altijd gerechtigd om de ander te terroriseren, en wel omdat dit beter voor die ander zou zijn. Het westers racisme heeft nu meer dan vijf eeuwen lang de loop van de geschiedenis gedicteerd. Nu onze macht in de wereld tanende is wordt de vraag actueel wat er in de plaats komt voor ons racisme.

Wij zouden de drijfveren van een man als Peter van Walsum serieus moeten analyseren, de drijfveren van een brave burger met de mentaliteit van de eerste de beste voetbalhooligan die erop losmept zodra hij zijn zin niet krijgt. We moeten ons op die manier wapenen tegen een autoriteit die gedreven wordt door de kadaverdiscipline van een Schreibtischmörder, een gewone burger die fatsoenlijk is in de prive-omgang, maar een wrede pyschopaat zodra het zijn werk aangaat, een man die bereid is kinderen op te offeren om zijn doel te bereiken. Vergeet niet, de banaliteit van het kwaad dringt in elk sociaal weefsel door. We moeten Peter van Walsum bestuderen als de doorsnee mens die hij is, een kleinburger die als ambitieuze bureaucraat onvoorstelbaar onheil kon aanrichten, een gehoorzaam klein radertje in een anonieme moordmachine. Het was de onlangs overleden Harry Mulisch die bijna een halve eeuw geleden in De Zaak 40/61 het volgende schreef:

Eichmann is definitief geschiedenis geworden. Waar praat ik nog over? Mensen bedreigen mensen met een vernietiging, waarnaast de jodenmoord een bagatel zal worden, een herinnering uit de goeie oude tijd. En geen Amerikaan of Rus die, komt het bevel, zal weigeren de bommen in het zachte vlees van hele volkeren te werpen -- zo min als Eichmann weigerde. Wat hebben wij eigenlijk over Eichmann te beweren? Wij, die zelfs de ongeborenen bedreigen: en die oorlog tegen ons nageslacht is al sinds zestien jaar aan de gang! Maar zoiets heet geen 'oorlog' meer, dat heet een vervloeking. Hier vervloekt de mens zichzelf, zijn eigen kindskinderen, hieruit spreekt een haat zo fundamenteel, dat wij wel moeten vrezen, de mens nog altijd overschat te hebben.

We moeten de mens Peter van Walsum aan een microscopisch onderzoek onderwerpen in plaats van hem de ruimte te geven in een zogeheten 'kwaliteitskrant' om nog meer geweld te bepleiten. Zo niet, dan is ook dat een keuze. We hebben dan de gevolgen daarvan bewust gekozen, en daar zullen we een hoge prijs voor betalen. Niet voor niets wees de zwarte humanist en dichter Aimee Cesaire op het volgende:

the colonizer, who in order to ease his conscience gets into the habit of seeing the other man as an animal, accustoms himself to treating him like an animal, and tends objectively to transform himself into an animal... They thought they were only slaughtering Indians, or Hindus, or South Sea Islanders, or Africans. They have in fact overthrown, one after another, the ramparts behind which European civilization could have developed freely.

De Zweedse hoogleraar en auteur Sven Lindqvist schrijft in zijn boek Exterminate all the Brutes, dat

Auschwitz de moderne industriële toepassing [was] van een uitroeiingspolitiek waarop de Europese overheersing van de wereld […] lang heeft gesteund.

De titel van zijn boek verwijst naar de zin uit Joseph Conrads Hart der Duisternis, ‘verdelg al het gespuis’. Lindqvist vraagt zich af waarom de westerse protagonist

Kurtz zijn rapport over de beschavingstaak van de blanke man in Afrika met deze woorden eindigt?

Hij schrijft dan:

Ik las Conrad als een profetische auteur die alle gruwelijkheden die in het verschiet lagen, voorzien had. Hannah Arendt wist beter. Zij zag dat Conrad over de genocides van zijn eigen tijd schreef. In haar eigen boek The Origens of Totalitarianism (1951), toonde ze hoe imperialisme racisme noodzakelijk maakte als het enig mogelijke excuus voor zijn daden […] Haar these dat nazisme en communisme van dezelfde stam komen is algemeen bekend. Maar velen vergeten dat zij ook de “verschrikkelijke slachtpartijen” en het “barbaarse moorden” van Europese imperialisten verantwoordelijk hield voor “de zegevierende introductie van dergelijke pacificatiemiddelen in de alledaagse, respectabele buitenlandse politiek”, daarmee totalitarisme en zijn genocides producerend.

Lindqvist ontdekt gaandeweg dat de

Europese vernietiging van de “inferieure rassen” van vier continenten de grond voorbereidde voor Hitlers vernietiging van zes miljoen joden in Europa […] Het Europese expansionisme, vergezeld als het was door een schaamteloze verdediging van het uitroeien, schiep manieren van denken en politieke precedenten die de weg baanden voor nieuwe wandaden, die uiteindelijk culmineerden in de gruwelijkste van alle: de Holocaust […] En toen hetgeen was gebeurd in het hart der duisternis werd herhaald in het hart van Europa, herkende niemand het. Niemand wilde toegeven wat iedereen wist. Overal in de wereld waar kennis wordt onderdrukt, kennis die als ze bekend zou worden gemaakt ons beeld van de wereld aan gruzelementen zou slaan en ons zou dwingen om onszelf ter discussie te stellen – daar wordt overal het Hart der Duisternis opgevoerd. U weet dat al. Net als ik. Het is geen kennis die ons ontbreekt. Wat gemist wordt is de moed om te begrijpen wat we weten en daaruit conclusies te trekken.

In zijn boek A History of Bombing beantwoordt Sven Lindqvist de volgende vraag:

Wat is toegestaan in oorlogen tegen wilden en barbaren? Antwoord: alles.

Ook in laatstgenoemde boek toont hij aan dat de barbarij eerst op gekleurde volkeren werd uitgeprobeerd voordat de westerlingen het op hun eigen blanke bevolkingen gingen toepassen. Het eerste bombardement op een ongewapende burgerbevolking vond dan ook niet plaats in 1937 op het Spaanse Guernica, maar 12 jaar eerder al op de Marokkaanse stad Chechaouen, niet door Duitse nazipiloten, maar door Amerikaanse democratische piloten, die in dienst van de Fransen deze onverdedigde stad vernietigden, waarbij volgens Walter Harris, toenmalig correspondent van de Londense Times,

weerloze vrouwen en kinderen afgeslacht werden en vele anderen verminkt en blind raakten.

Uiteindelijk vernietigt het geweld zichzelf.