Peter van Walsum Oud-Diplomaat 29

Vietnam.

De doctrine van het geweld dat Peter van Walsum aanhangt is gebaseerd op de overtuiging dat grootscheeps geweld noodzakelijk is om politieke doeleinden te verwezenlijken. En eerlijk is eerlijk, deze terreur heeft lange tijd gewerkt. De favoriete historicus van de neoconservatieven, de Amerikaan Victor Davis Hanson, toont in zijn boek Why The West Has Won. Nine Landmark Battles in the Brutal History of Western Victory gedetailleerd aan dat wij vijf eeuwen lang gewonnen hebben louter en alleen omdat het blanke Westen gewelddadiger was, meedogenlozer in zijn streven naar hegemonie dan welke andere gekleurde cultuur dan ook. Wij bezaten

the most lethal practice of arms conceivable. Let us hope that we at last understand this legacy. It is a weighty and sometimes ominous heritage that we must neither deny nor feel ashamed about -- but insist that our deadly manner of war serves, rather thans buries, our civilization.

En alleen daarom konden we tot voor kort tamelijk ongestoord de baas in de wereld spelen. Voor de blanke heersers gold en geldt nog steeds dat elke vorm van terreur gerechtvaardigd was/is tegen degenen die onze belangen in de weg stonden/staan. Mensenrechten en beschaving konden/kunnen daarbij worden genegeerd. Vandaar dat Van Walsum op de vraag:

Aren't the deaths of half a million children mass destruction?

zonder blikken of blozen onmiddellijk kon verklaren:

I don't think you can use that argument to convince me.

Massamoord, genocide, terreur zijn altijd de wapens geweest waarmee het Westen zijn hegemonie afdwong, een politiek die tot grote tevredenheid van de westerse machthebbers doorging tot de Vietnam-oorlog. In 1995 schreef de voormalige Amerikaanse minister van Defensie Robert McNamara dat als gevolg van het Vietnam-beleid ‘de regeringen Kennedy, Johnson en Nixon… verschrikkelijk leed’ hadden toegebracht aan miljoenen mensen, omdat ‘wij de macht onderschatten van het nationalisme teneinde een volk te motiveren… om te vechten en te sterven voor hun overtuigingen en waarden- en we blijven dat vandaag de dag nog steeds doen in vele delen van de wereld,’ terwijl ‘wij niet het door God gegeven recht hebben om elke natie naar ons eigen beeld te scheppen.’ McNamara wees erop dat de ‘defensie uitgaven [in de VS] tijdens het fiscale jaar 1993 in totaal 291 miljard dollar bedroegen –25 procent meer… dan in 1980.’ Eenkwart meer, ondanks het feit dat de Koude Oorlog voorbij was, hetgeen aantoont dat de Sovjet Unie niet de oorzaak maar de aanleiding was van de militarisering van de nieuwe wereld. ‘De VS spendeert bijna evenveel voor nationale veiligheid als de rest van de wereld tezamen.’ Volgens de oud-minister zijn tijdens de Vietnam-oorlog 3,4 miljoen Zuidoost Aziaten gedood, onder wie talloze burgers van Laos, het zwaarst gebombardeerde land in de geschiedenis als we uitgaan van het aantal inwoners. Eenkwart van de bevolking vluchtte naar grotten in de bergen om aan het bruut geweld te ontkomen. De Amerikaanse luchtmacht gooide twee keer zoveel bommen op Laos dan op Nazi-Duitsland, tien jaar lang elke 9 minuten een clusterbom. Omdat, volgens USA TODAY tenminste 10 tot 30 procent van deze tegen mensen gerichte, in kleine fragmenten uiteenspattende bommen, niet explodeerde, komen tot op de dag van vandaag nog steeds Laotianen om het leven, de meerderheid van hen spelende kinderen. Ook Cambodja leed onder het Amerikaans terrorisme, een ander woord is er niet voor, tenminste als we de definitie hanteren zoals afgedrukt in het Amerikaanse Leger Handboek, waarbij terrorisme omschreven wordt als

het bewust geplande gebruik van geweld of dreiging van geweld om doelen te bereiken die politiek, religieus, of ideologisch van aard zijn.

Meer dan 600.000 Cambodjanen kwamen om bij Amerikaanse bombardementen en door de totale verwoesting van landbouwgronden werden de overlevenden geconfronteerd met een massale hongersnood.

Sinds Vietnam weten we dat het wapen van de terreur niet meer werkt, en wel om de simpele reden dat de tegenstander nu in staat is tegenterreur in te zetten en wij de dupe dreigen te worden van de door ons in gang gezette geweldscirkel. In zijn memoires omschrijft de McNamara dit proces met de opmerking dat 'wars generate their own momentum and follow the law of unanticipated consequences.' De logica van het geweld stuit op haar grenzen, op 'de wet van de onvoorziene consequenties' zodra de geweldpleger zelf de dupe wordt van het door hem begonnen geweld, zoals op 11 september 2001 voor iedereen duidelijk werd.

Vietnam bewees dat zelfs met de inzet van de grootst mogelijke wreedheden, het gebruik van napalm, agent orange en fragmentatiebommen, een hoogtechnologische maatschappij niet van een boerenbevolking kon winnen. Die waarheid wordt nu opnieuw in Afghanistan en Irak bewezen. Desondanks willen de Van Walsums ons opzadelen met nog meer grootschalig geweld, ditmaal tegen Iran. De gevolgen zullen rampzalig zijn, voor de bevolking daar en zeker voor onze nakomelingen die de rekening krijgen gepresenteerd. Stel dat de opkomende wereldmachten China en India dezelfde politiek gaan voeren als het beleid dat wij al vijf eeuwen in de praktijk brengen. Toen ik twintig jaar was kon men nog ongestoord overland van Europa naar India. Ondermeer door de geweldspolitiek van de blanke cultuur kan dit niet meer. En de toestand wordt alleen maar erger.

Ondanks deze feiten gaan de voorstanders van grootschalige terreur nog van de oude geweldsideologie uit zoals die in 1948 in een destijds geheime nota van een van de belangrijkste naoorlogse westerse beleidsbepalers werd geformuleerd. George Kennan die als hoofd van het Planningbureau van het ministerie van Buitenlandse Zaken de architect was van de naoorlogse westerse containment politiek, vier decennia lang de hoeksteen van de Amerikaanse buitenlandse politiek tegenover de Sovjet Unie, schreef toen:

Wij hebben ongeveer 50 procent van de rijkdommen in de wereld, maar slechts 6,3 procent van haar bevolking… In deze omstandigheden zullen we niet in staat zijn te voorkomen dat wij het voorwerp worden van jaloezie en haat. Onze werkelijke taak in het komende tijdperk is om een netwerk van betrekkingen op te bouwen die ons in staat stelt deze positie van ongelijkheid te handhaven… Daartoe zullen we alle sentimentaliteit en dagdromen opzij moeten zetten en dient onze aandacht overal geconcentreerd te zijn op onze directe nationale doelstellingen… We moeten ophouden te spreken over vage en… imaginaire doelstellingen als mensenrechten, het verhogen van de levensstandaard, en democratisering. De dag is niet veraf dat we in pure machtsconcepten moeten handelen. Hoe minder we daarbij gehinderd worden door idealistische slogans, des te beter het is.

Wij zien nu het einde van het tijdperk van exclusief westers grootscheeps geweld. Dat komt doordat er een bevolkingsexplosie heeft plaatsgevonden en doordat het Westen steeds meer afhankelijker is geworden van buitenlandse grondstoffen. Die twee feiten dwingen ons een fundamenteel andere politiek te volgen. Hoe die er precies moet uitzien weet ik niet, ik weet wel dat de terreur van de Van Walsums totaal irrationeel is geworden, zelfs vanuit politiek opzicht. Niet langer meer geldt voor ons de lijfspreuk van president Teddy Roosevelt: 'Speak softly and carry a big stick.' Even voor alle duidelijkheid:

Big Stick ideology, Big Stick diplomacy, or Big Stick policy is a form of hegemony and was the slogan describing U.S. President Theodore Roosevelt’s corollary to the Monroe Doctrine. The term originated from the phrase "Speak softly and carry a big stick". The idea of negotiating peacefully, simultaneously threatening with the "big stick", or the military, ties in heavily with the idea of Realpolitik, which implies an amoral pursuit of political power that resembles Machiavellian ideals.
http://en.wikipedia.org/wiki/Big_Stick_ideology

In een geglobaliseerde overbevolkte wereld is een dergelijke politiek contraproductief, aangezien dit onherroepelijk leidt tot 'imperial overstretch', het in stand houden van het imperium kost nu meer dan hij oplevert. Het beste wat Peter van Walsum kan doen is te zwijgen, zijn geweten te raadplegen en zich ditmaal voorbereiden niet op andermans dood, maar op zijn eigen vertrek uit de wereld. Ik wens hem een voorspoedige reis en een verrassende aankomst. Aan alles komt een eind, ook aan terreur.