Peter van Walsum Oud-Diplomaat 28

Ik eindigde het vorige stukje over Peter van Walsum aldus:

De vraag is dus waarom zogenaamd beschaafde burgers niet doodziek worden van het door henzelf georchestreerde rücksichtslose geweld tegen bijvoorbeeld kinderen? Voor Van Walsum geldt dat als een volk eenmaal tot vijand is verklaard dit gegeven tenslotte gruweldaden rechtvaardigt. Wat mankeert een man als Peter van Walsum?

Wat voedt de onverzadigbare agressie van Van Walsum? De Canadese auteur Michael Ignatieff stelt in Blood and Belonging dat dit verlangen naar grootschalig geweld -- dat het handelen van zowel voetbalhooligans als diplomaten, politici zowel als intellectuelen dicteert -- voortkomt uit een 'deeper substratum of male resentment at the ciivility and order of the modern state itself.' De bron van dit geweld is angst en 'the rational core of such fear is that there is a deep connection between violence and belonging.' Des te angstiger Van Walsum is des te dieper zijn zucht naar geweld om zijn eigen frustraties te kunnen bezweren. Deze autoriteit is vervreemd van de mensheid en van zichzelf en hij bezit een brandend verlangen om ergens bij te horen, bij een groep die hem bescherming kan bieden tegen het naar buiten geprojecteerde grote kwaad in het leven. Het is de enige zinnige verklaring voor die overweldigende drang naar verwoesting. Immers, 'I cannot help thinking that liberal civilization -- the rule of laws not men, of argument in place of force, of compromise in place of violence -- runs deeply against the human grain and is achieved and sustained only by the most unremitting struggle against human nature.' Ignatieff heeft gelijk, de alles vernietigende instincten nemen het op den duur over bij mannen die 'are mad with fear or mad with vengeance.' En dit geldt voor zowel een doorsnee voetbalhooligan als voor een oud-topdiplomaat, voor wie geweld een oplossing lijkt om zijn angst en wraakgevoelens te stillen.

Het door Van Walsum bepleitte geweld is geen politiek wapen meer, maar een irrationeel fenomeen, zeker wanneer deze autoriteit publiekelijk verklaart dat de moord op een half miljoen Irakese kinderen onder de vijf jaar geen 'argument' kan zijn om hem te 'overtuigen' daarmee ogenblikkelijk te stoppen, en wel omdat deze genocide behoort tot de categorie 'curative measures,' dus 'heilzame maatregelen' en dat hier slechts sprake is van 'collateral damage', dus 'bijkomende schade.' Autoriteiten die zo denken worden niet gedreven door rationalisme maar door een intens verlangen naar irrationele wraak. Irrationeel, ook vanuit het oogpunt van politieke doeleinden. De politiek van de generatie van Van Walsum is zoals iedereen kan weten volstrekt failliet. Voor de mensen die nog mochten twijfelen adviseer ik de volgende boeken van Amerikaanse intellectuelen te raadplegen:

*Blowback. The Costs and Consequences of American Empire. Chalmers Johnson.

*Overthrow. America's Century of Regime Change from Hawaii to Iraq. Stephen Kinzer.

*Devil's Game. How the United States Helped Unleash Fundamentalist Islam. Robert Dreyfuss.

*Imperial Overstretch. Roger Burbach & Jim Tarbell.

*Imperial Hubris. Why the West Is Losing The War on Terror. Michael Scheuer.

*Killing Hope. William Blum.

*Failed States. The Abuse of Power and the Assault on Democracy. Noam Chomsky.

*Iran. A People Interrupted. Hamid Dabashi.

*Treachurous Alliance. The Secret Dealings of Israel, Iran, and the U.S. Trita Parsi.

Al deze vooraanstaande Amerikanen hebben gedocumenteerd aangetoond hoe contraproductief het westerse geweld in het Midden-Oosten is geweest en nog steeds is, met als gevolg dat de Verenigde Staten opgezadeld zit met twee oorlogen die het kan niet kan winnen, maar waarmee het zichzelf niet alleen moreel maar ook financieel en politiek failliet heeft gemaakt. Peter van Walsum en anderen met extremistische opvattingen willen daar nu een derde gewapend conflict aan toevoegen, even bloedig en absurd als de andere twee. Hier is dus sprake van totale waanzin. We moeten niet vergeten dat

much of our energy has gone into war since 1940. War is supposed to stimulate capitalist economies because it "motivates people" to work hard, expand plants, and produce goods that will be instantly destroyed -- a bottomless market, the economists' ideal. What's ignored in this convoluted reasoning is that while pouring energy down a rathole is stimulating for a while, it tends ultimately to impoverish. While we've been beefing up our military position, all our basic services have suffered. We may not know that we're exhausted and impoverished but we are. No nation that can't afford to feed, clothe, or shelter its poor... can all itself wealthy. All we've managed to do is give money to a few hundred thousand individuals who are wealthy enough to buy out of all difficulties. They can feel that we're a wealthy nation, and since they command disproportionate power in the land, their distorted viewpoint often prevails. This is why government economists can speak of economic recovery while the poor are progressively losing jobs and income during severe inflation. The poor scarcely enter into their calculations. But at present, power is the only department in which we hold clear superiority in the world. In most others -- health, literacy, nutrition, and so on -- we fall below other highly civilized nations. But we can kill and destroy better than any other country, with the possible exception of the Soviet Union,

zo schreef in 1970 de Amerikaanse socioloog Philip Slater. Inmiddels, veertig jaar later, is de situatie alleen maar verslechterd, nu verarmt ook de middenklasse, de enige klasse waarop een parlementaire democratie rust. Door de permanente staat van oorlog is de VS net als de voormalige Sovjet Unie bankroet, en desondanks bepleiten de Van Walsums in de wereld een nieuw gewapend conflict, alsof Irak en Afghanistan geen les zijn in mislukte realpolitiek.

Het onderstreept nog eens de irrationele dwaasheid van mannen als Van Walsum. In zijn afscheidsrede als president waarschuwde Dwight Eisenhower, oud-opperbevelhebber van de Geallieerde Strijdkrachten, in 1961:

Our military organization today bears little relation to that known by any of my predecessors in peacetime, or indeed by the fighting men of World War II or Korea.

Until the latest of our world conflicts, the United States had no armaments industry. American makers of plowshares could, with time and as required, make swords as well. But now we can no longer risk emergency improvisation of national defense; we have been compelled to create a permanent armaments industry of vast proportions. Added to this, three and a half million men and women are directly engaged in the defense establishment. We annually spend on military security more than the net income of all United States corporations.

This conjunction of an immense military establishment and a large arms industry is new in the American experience. The total influence -- economic, political, even spiritual -- is felt in every city, every State house, every office of the Federal government. We recognize the imperative need for this development. Yet we must not fail to comprehend its grave implications. Our toil, resources and livelihood are all involved; so is the very structure of our society.

In the councils of government, we must guard against the acquisition of unwarranted influence, whether sought or unsought, by the militaryindustrial complex. The potential for the disastrous rise of misplaced power exists and will persist.

We must never let the weight of this combination endanger our liberties or democratic processes. We should take nothing for granted. Only an alert and knowledgeable citizenry can compel the proper meshing of the huge industrial and military machinery of defense with our peaceful methods and goals, so that security and liberty may prosper together.'

Lees: http://coursesa.matrix.msu.edu/~hst306/documents/indust.html

Acht jaar eerder had generaal Eisenhower op het volgende gewezen:

Every gun that is made, every warship launched, every rocket fired signifies, in the final sense, a theft from those who hunger and are not fed, those who are cold and are not clothed. This world in arms is not spending money alone. It is spending the sweat of its laborers, the genius of its scientists, the hopes of its children. The cost of one modern heavy bomber is this: a modern brick school in more than 30 cities. It is two electric power plants, each serving a town of 60,000 population. It is two fine, fully equipped hospitals. It is some fifty miles of concrete pavement. We pay for a single fighter plane with a half million bushels of wheat. We pay for a single destroyer with new homes that could have housed more than 8,000 people. This is, I repeat, the best way of life to be found on the road the world has been taking. This is not a way of life at all, in any true sense. Under the cloud of threatening war, it is humanity hanging from a cross of iron. […] Is there no other way the world may live?

–Dwight David Eisenhower, “The Chance for Peace,” speech given to the American Society of Newspaper Editors, Apr. 16, 1953.

http://www.harpers.org/archive/2007/11/hbc-90001660

Al deze argumenten spelen geen enkele rol in de oorlogszuchtige retoriek van de Van Walsums. Alles, letterlijk alles, zowel rationaliteit als humaniteit, worden door hen opgeofferd aan hun onverzadigbare drift naar geweld. Zo zadelen deze al dan niet hoogbejaarde hooligans hun kinderen en de mensheid op met een uitzichtloze gewelddadige erfenis. En ondertussen blijft de oproep van Peter van Walsum in de NRC voor nog meer geweld onweersproken. Het past naadloos in de oorlogspropaganda van de westerse politiek en hun spreekbuizen, de commerciele media die de geesten rijp maken voor het volgende bloedbad. Onze samenleving is ernstig ziek. En op den duur zal de patient aan zijn ziekte overlijden. Het is allemaal een kwestie van tijd.