Corruptie in de Polder

Ik zag vanochtend in mijn koffiehuis dat de Volkskrant een artikel had over het schorriemorrie van de PVV. Nu veel bekend is geworden kan deze krant natuurlijk niet achterblijven. Maar het ware probleem wordt niet behandeld. En dat is het probleem van wat te doen met een niet te verwaarlozen deel van de Nederlandse bevolking dat vol wrok zit en zich niet vertegenwoordigd voelt door een parlement dat ons systeem elke dag weer dient te rechtvaardigen. Mensen met een goede naam willen geen spreekbuis zijn van de cultureel gedepriveerden. Die willen een goede naam blijven houden en dus is Wilders aangewezen op allerlei goudzoekers, avonturiers, kopstoottuig, vrouwenmishandelaars, ponobazen, en ander onguur volk. En vandaar het gemodder waarvan we nu getuige zijn. Dit alles helpt de kiezers die op de PVV hebben gestemd geenszins en het helpt ook niet de geloofwaardigheid van de gecorrumpeerde elite. Het probleem is dus: wat is de linkse elite van plan te gaan doen met en voor de groep rancuneuzen die maar niet verdwijnt en een politieke factor van betekenis is geworden? Ondertussen zie ik wel de hele tijd de zelfbenoemde stem van links parmantig als een haantje rondstappen, maar Femke Halsema heeft geen enkele alternatief geboden voor het failliete neoliberale model dat paradoxaal genoeg onlangs in politiek opzicht gewonnen heeft, en volgens mij, de feitelijke bron is van veel maatschappelijke woede.

Ik kan me die woede voorstellen. Ik was gisteren bij een promotie van een goede vriendin van mijn levenspartner en ik, en tijdens de verdediging van haar proefschrift ontdekte ik dat twee van de vragen stellende hoogleraren zelf voormalige hoge ambtenaren waren die er prat op gingen verantwoordelijk te zijn geweest voor het bepalen van het beleid dat nu juist in het proefschrift wetenschappelijk ter discussie werd gesteld. De derde geleerde die het proefschrift onder vuur nam was de oud-burgemeester van Rotterdam, de zoon van een communistische metaalbewerker Bram Peper, die betrokken raakte bij een chaotische declaratie-affaire. Hoe dan ook, Peper reageerde verbolgen omdat hij te weinig eigen stellingen en die van zijn medewerkers in het wetenschappelijke onderzoek had terugvonden. Dat is natuurlijk logisch, want was dit wel het geval geweest dan was het proefschrift een ideologisch referaat geweest en geen wetenschappelijk onderzoek. Wat dit allemaal voor mij weer eens aantoonde is de te nauwe banden die de elite met elkaar onderhoudt. Hoge ambtenaren dienen niet beloond te worden met een hoogleraarschap. Wetenschap is wetenschap, terwijl hoge ambtenaren de wereld van de politiek en bureaucratie vormen. Die werelden dienen scherp gescheiden te blijven, net zoals journalistiek en politiek. Journalisten die naar de politiek overstappen zijn corrupt en omgekeerd ook. Ik zag om me heen allemaal blanke mensen met grijs haar, de jongste tenminste 45 jaar oud, geen kleurling te bekennen in de zaal van de Rotterdamse Erasmus Universiteit waar ik was. Wat ik zag was de bestuurlijke, economische, politieke en wetenschappelijke elite van Nederland, een middelmatig wereldje dat zich via cooptatie, vriendjespolitiek en nepotisme in stand weet te houden. Ik kan me voorstellen dat een niet te verwaarlozen groep Nederlanders zich niet meer vertegenwoordigd voelt door deze club, en dat er sprake is van steeds scherpere klassenverschillen. Het is een taboe daarover publiekelijk te spreken. Ons systeem mag dan wel trots het poldermodel heten, maar in Italie heet het gewoon wat het is, corruptie. Onze vriendin heeft in elk geval terecht haar bul gekregen.