Kort voor de verkiezingen vraagt menig PvdA-er zich af hoe hun veelal naar rechts uitgeweken kiezers teruggehaald kunnen worden. Met nieuwe ideologische veren, met de opvolger van Lodewijk Asscher? Hoe dan ook zal de nieuwe lijsttrekker zich eerst nog ten overstaan van het electoraat deemoedig op de knieën moeten laten vallen.
Laten u en ik eens met deze gedachtegang meedobberen. Een nieuwe sociaal-democratische leider verrijst om vervolgens allereerst berouwvol op de knieën te zakken. Maar dan? Wat gaat hij het volk vertellen? Dat de PvdA in een onbesuisd ogenblik in handen is gevallen van neoliberale yuppen, die de sociaal democratie om zeep hielpen? Ik citeer van Deijl's goedwillende proza:
Dat meewaaien met de kille wind van het neoliberalisme, dat hadden de sociaaldemocraten nooit moeten doen, stellen Duco Hellma en Margriet van Lith, auteurs van het boek 'Dat hadden we nooit moeten doen,' over de wijze waarop de PvdA sedert de jaren negentig radicaal van koers veranderde. Waarschijnlijk onder invloed van de tijdgeest -- wat was er na de val van de Muur nog over aan linkse idealen? Het kapitalisme had immers gewonnen...
Duco is 'emeritus hoogleraar in de Geschiedenis van de Internationale Betrekkingen,' één van de ontelbare PVDA carrièristen en dat zegt genoeg. Margriet over zichzelf:
Zeven jaar werkte ik als journalist bij de Haagse redactie van het NOS radio 1 Journaal; als politiek verslaggever en commentator.
Tussen 1996 en 2003 hoorde u op radio 1 mijn stem als het ging om onderwijs-, landbouw- of volksgezondheidspolitiek. Voor ik de overstap maakte naar de radio, werkte ik zes jaar aan het Binnenhof als schrijvend journalist bij het Algemeen Nederlands Persbureau.
In het najaar van 2003 verruilde ik de journalistiek voor speechwriting. Minister Hoogervorst van Volksgezondheid zocht een speechschrijver met politiek gevoel en ik wilde wel eens iets anders.
Een speech had ik nog nooit geschreven. Een beeldende spreektekst natuurlijk wel - een radioverslaggever doet immers niet anders.
Bijna vier jaar schreef ik de toespraken van de minister, zijn spreekteksten voor grote kamerdebatten en zijn jaarlijkse `beleidsagenda`.
Zie de aanbeveling die de minister heeft geschreven bij mijn afscheid.
https://www.margrietvanlith.nl/site-media/user-uploads/aanbeveling_0001.pdf
Ook deze informatie spreekt boekdelen. Na zeven jaar journalistje te hebben gespeeld ging ze voor een politicus werken. Tot volle tevredenheid van de betrokken minister! Dat is jezelf een brevet van onvermogen geven, zonder dat mevrouw Van Lith dit na al die jaren doorheeft. De ironie is dat dit juist een schoolvoorbeeld is van wat zijzelf als het 'meewaaien met de kille wind van het neoliberalisme' kwalificeert.
Decennialang heb ik dit slag mensen in de journalistiek en in de academische wereld van nabij kunnen volgen, en nooit heb ik er ook er ook maar één op een unieke gedachte kunnen betrappen. Desondanks willen ze nu nog steeds gehoord worden. En dat terwijl ze ook nog eens geenszins bewust zijn van het feit dat niet in de 'jaren negentig' de grote omslag plaatsvond, maar eind jaren zeventig, begin jaren tachtig toen het PvdA-bestuur van Amsterdam de politie massaal op krakers afstuurden en in elkaar liet meppen. Totdat de maat vol was en ik op een dag verslag deed van een geweldig pak slaag dat de ME dit keer van geradicaliseerde krakers kreeg. De PvdA was intussen druk doende met het privatiseren en dereguleren van de samenleving, dat overigens onder Joop den Uyl begon met de aantasting van de ziektewet, en dus had de partij van links lullende en rechts vullende doctorandussen geen oog voor de kwalen van de neoliberale ideologie die vandaag de dag zo succesrijk is dat het kapitalisme aan zijn eigen succes ten onder gaat. En nu komen de Hellema's em Lithen de kiezers vertellen dat zij dit 'nooit hadden moeten doen.'
Kortom, doek dicht en applaus voor zoveel onbenul. In een beetje fatsoenlijke samenleving waren hun hoofden onder de guillotine verdwenen. Maar in Nederland kun je publiekelijk het verraad bekennen aan al je idealen, en nog zal niemand durven opmerken: zeg bejaarde trut en ouwelul: houden jullie eindelijk eens jullie koppen dicht, en laat de komende generaties met rust, terwijl zij jullie troep opruimen. Het enige dat jullie generatie heeft achtergelaten is een ecologisch failliet, een economisch failliet, een financieel failliet en bovenal een cultureel failliet.
Na een vaal leven, begin je er ook vaal uit te zien. Ziehier, de polder-intelligentsia.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten