Het einde van het Internationale Recht?
De oorlog in het Grotere Midden-Oosten zou ergens moeten eindigen met de terugtrekking van Amerikaanse troepen in de komende zes maanden. Niets wijst er echter op dat in elk van de getroffen landen vrede zal komen. Vandaag zijn we getuige van wat lijkt op een poging om het internationale recht te beëindigen. Zal dit de verdeling van de wereld in twee blokken consolideren of zal het leiden tot een algemeen conflict?
VOLTAIRE NETWERK | DAMASCUS (SYRIË) 
Wil het Westen breken met de verplichtingen tot het Internationale Recht? Dat is de imminente vraag die de Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergei Lavrov op de internationale veiligheidsconferentie in Moskou heeft gesteld [1]. In de afgelopen jaren heeft Washington steeds het concept van ’unilateralisme’ gepromoot. Het Internationaal Recht en de Verenigde Naties zou verdwijnen voor de macht van de Verenigde Staten.
Dit concept van het politieke leven is het doel van de geschiedenis van de Verenigde Staten. De kolonisten die naar Amerika kwamen, wilden daar volgens hun eigen ideeën en voorstellingen leven en er hun fortuin verdienen. Elke gemeenschap werkte zijn eigen rechtsbeginselen uit en verwierp de inmenging van een centrale overheid in hun lokale aangelegenheden. De president en het Congres zijn verantwoordelijk voor defensie en buitenlandse zaken, maar zij accepteren geen grotere macht dan deze van haar burgers.
Bill Clinton heeft via bedrog Joegoslavië aangevallen onder een roekeloze schending van het internationaal recht. George Bush Jr. deed hetzelfde tegen Irak zoals ook Barack Obama deed tegen Libië en tegen Syrië. Wat Donald Trump betreft, heeft hij nooit zijn wantrouwen tegen supranationale regels verborgen gehouden. Sergei Lavrov, verwijzend naar de Cebrowski-Barnett doctrine [2], verklaarde: "We hebben duidelijk het gevoel dat de Verenigde Staten een staat van gecontroleerde chaos willen handhaven in deze grote geopolitieke ruimte [het Midden-Oosten], er op vertrouwend om hun militaire aanwezigheid in de regio zonder enige tijdsbeperkingen te rechtvaardigen om zo hun agenda verder te promoten en uit te voeren".
Het Verenigd Koninkrijk heeft eveneens zijn eigen wetten gemaakt. Vorige maand beschuldigde het Moskou in de affaire Skripal zonder het minste bewijs, en probeerde het een meerderheid van de Algemene Vergadering van de VN bijeen te brengen, om Rusland uit de Veiligheidsraad te laten stemmen. Het zou ongetwijfeld veel gemakkelijker zijn voor de Angelsaksen, om eenzijdig wetten te mogen maken, zonder rekening hoeven te houden met de opvattingen van degenen die het niet met hen eens zijn.
Moskou geloofde nooit dat Londen een dergelijk initiatief zou nemen. Men geloofde dat het nog steeds Washington was dat de toon zette. "Globalisering", wat volgens hen wil zeggen: de wereldwijde verspreiding van Angelsaksische waarden, heeft geleid tot een klassenmaatschappij tussen de staten. Maar men moet dit nieuwe probleem niet verwarren met het bestaan van het vetorecht. Zeker, de VN, dat in elk geval steeds uitgaat van de gelijkheid van alle staten, ongeacht hun grootte, bevestigde binnen de Veiligheidsraad de vijf permanente leden die vetorecht hebben. Deze raad van bestuur is in dat opzicht, sedert de Tweede Wereldoorlog een vereiste, omdat zij de principes van het supranationale recht accepteren. Wanneer deze bewindvoering niet goed werkt, kan de algemene vergadering het vervangen. Althans in theorie, omdat de kleine lidstaten die tegen de groten stemmen, represailles mogen verwachten.
De "wereldwijde verspreiding van de Angelsaksische waarden" negeert het eergevoel en zelfrespect, waardeert enkel nog het winstbejag, waardoor het juiste gewicht van een natie in de toekomst alleen nog wordt afgemeten aan de economische ontwikkeling van dat land. De afgelopen jaren zijn slechts drie landen erin geslaagd om publiekelijk gehoor te krijgen op basis van hun ideeën en voorstellen in plaats van hun economie: met name Iran onder Mahmoud Ahmadinejad (nu onder huisarrest in eigen land), Venezuela onder Hugo Chavez en het Vaticaan.
Zo heeft de verwarring ontstaan door deze Angelsaksische waarden, geleidt tot de financiering van intergouvernementele organisaties met privégeld. En zoals de ene stap tot de andere leidt, hebben bijvoorbeeld de lidstaten van de Internationale Telecommunicatie-unie (ITU) geleidelijk hun proportionele macht opgegeven ten voordele van particuliere telecomoperators, die verenigd zijn in een "raadgevend comité".
’Communicatie’, als nieuwe naam voor ’propaganda’ drukt daarmee zijn stempel op onze internationale betrekkingen. Van de met een flesje van pseudo-Antrax-zwaaiende Amerikaanse Secretary of State naar de Britse minister van Buitenlandse Zaken liegend over de oorsprong van Nowitschok van Salisbury, is de leugen de plaatsvervanger voor respect geworden en veroorzaakt ze algemeen wantrouwen in de wereld.
Tijdens de eerste jaren van haar oprichting probeerde de VN ’propaganda’ te verbieden, maar vandaag zijn het de permanente leden van de Veiligheidsraad die er zich aan overgeven. Het ergste vond plaats in 2012, toen Washington er in slaagde de nominatie van één van haar ergste oorlog-haviken, Jeffrey Feltman door te duwen, als de nummer 2 van de Verenigde Naties [3]. Vanaf die datum worden oorlogen in New York georkestreerd door dezelfde instelling die verondersteld wordt hen te voorkomen.
Rusland vraagt zich vandaag openlijk af wat de mogelijke wens van de westerse machten is om de Verenigde Naties te blokkeren. Als dat zo is, zou het zelf een alternatieve instelling creëren, maar er zou geen forum meer bestaan dat de twee machtsblokken in staat zou stellen om belangrijke zaken te bespreken.
Net zoals een samenleving die vervalt in chaos, waar mensen zich als wolven gaan gedragen tegenover andere mensen eenmaal beroofd van enige regelgeving, dan ook zal de wereld tot een slagveld verworden wanneer het afziet van de internationale wetgeving.
Vertaling
Johan Hallaert
Johan Hallaert
Geen opmerkingen:
Een reactie posten