Esther Voet. Raciste. CIDI 6

Esther Voet (1963) volgde in maart 2013 Ronny Naftaniel op als directeur van CIDI, waar zij sinds januari 2012 adjunct-directeur was. Voet is journalist, werkte jarenlang als freelancer, was redacteur en hoofdredacteur van verschillende magazines, reisde daarvoor geregeld door de Arabische wereld en is een kenner van Israel. Daarnaast was zij chef-redacteur van het Joods Jaarboek en voor haar vertrek naar CIDI, was zij hoofdredacteur van het Nieuw Israelietisch Weekblad.

http://www.cidi.nl/esther-voet/ 

Curriculum Vitae van Esther Voet, de huidige directeur van het Centrum Informatie Documentatie Israel:

Esther werd als oudste van drie kinderen op 23 september 1963 geboren in Wassenaar. Ze groeide op in het landelijke Oostzaan. Reizen zat er al vroeg in. Op haar zestiende vertrok ze alleen naar Israël, een reis de loop van haar leven onuitwisbaar zou beïnvloeden. Reizen werd één van haar passies. Dansen, schrijven en persoonlijke ontwikkeling zijn een paar andere. Esther woont op een gracht in Amsterdam, de stad waar ze steeds een beetje verliefder op wordt.

Levensloop

Na een Pabo-opleiding en een opleiding aan de Nel Roos Academie voor Ballet, gaf Esther onder meer Engels aan het Joods Lyceum Maimonides in Brussel en had ze in dezelfde plaats een balletstudio. Ze woonde onder meer in Brussel, Parijs en Jeruzalem. Na terugkeer in Nederland werkte ze tweeënhalf jaar bij De Telegraaf als rechterhand van Henk van der Meijden voor de Privé-pagina. Ook schreef ze voor andere afdelingen van de krant, zoals de nieuwssectie en de reispagina. In 1989 werd zij door Story gevraagd om eerste verslaggeefster te worden. Op dat aanbod ging ze in en ze werkte vier jaar in die hoedanigheid voor de VNU, met uitstapjes naar onder meer de Nieuwe Revu. Gedurende die tijd bracht zij in samenwerking met Hans Polak en de Anne Frank Stichting de CD ‘Samen Verder’ uit, een cd tegen het opkomende racisme en die opriep tot tolerantie...

Freelancer

Vanaf 1994 is Esther freelancer en eigenaar van Hilah Productions. Ze werkte onder meer voor:

Jewels&Watches - interviews met ontwerpers en eigenaars/directeuren van grote juwelen- en horlogehuizen;

Foster Parents Plan - eindredactie van hun ledentijdschrift, in nauwe samenwerking met Rob van Vuure;

Talkies - human interest verhalen, reisverhalen en test drives met onder meer Lamborghini’s, AMG-Mercedessen en TechArt Porsches;

Vivenda - verhalen over architectuur, de bouwwereld, de makelaarsmarkt, en vooral veel over mooi wonen;

Vriendin - interviews met Nederlandse beroemdheden;

AM - vooral ronde tafelverhalen met vrouwen.

Daarnaast verzorgde zij verschillende projecten voor Elsevier, VCK Zeereizen, GMG (uitgeverij van onder meer Miljonair, het Joods Jaarboek en Jackie), Street Wise (o.m. teksten voor Memisa, Stichting Vluchteling, WNF, Amnesty International, Greenpeace en de Hersenstichting.

Hoofdredacteurschap

Vijf jaar geleden werd Esther chef-redacteur bij Vivenda waarvoor zij al langer schreef en wat uiteindelijk in 2003 resulteerde in het hoofdredacteurschap. Daarnaast was zij vijf jaar extern hoofdredacteur van twee magazines van het Nederlandse Rode Kruis. Zij is de bladmanager/chef redacteur van het Joods Jaarboek dat eind 2007 zal uitkomen.

Zoals je ziet, met Esther kan het alle kanten op. Ze is te gast geweest bij Dominique Perrin de president van Cartier, in The Hempel in Londen en de Ritz in Parijs, maar ook bracht ze drie weken door op een bergtop in Ethiopië, levend met en tussen de lokale bevolking. Dat verhaal kwam als dagboek van 24 pagina’s uit in het kerstnummer van de Margriet in 1999. Ze reisde met toenmalig minister Herfkens van Ontwikkelingssamenwerking naar India voor artikelen over de wederopbouw na de aardbeving van 2001. Ze schreef ook voor diverse bladen een artikel over haar reis naar Tjernobyl in de Oekraïne, waar ze kennismaakte met de slachtoffers van de ramp met de kerncentrale daar. Ze interviewde in de loop der jaren vele ‘beroemdheden’, van Nederlandse grootheden als Prinses Margriet, Johan Cruyff en John de Mol tot internationale namen als Eric Heiden (de schaatsster met wie Esthers journalistieke carrière begon), Hubert de Givenchy, Sarah Ferguson, Paul Anka en vele anderen. Schrijven over architectuur en het goede leven kan haar niet vervelen. Ze beschikt over langlopende en goede contacten bij ‘beroemd Nederland’ maar geeft ook net zo gemakkelijk een lezing voor de Amsterdamse Welstandscommissie en andere experts over de opkomst (of eigenlijk terugkeer) van de traditionele architectuur. Esther combineert haar journalistieke leven met een onuitputtelijke nieuwsgierigheid naar alles wat met persoonlijke ontwikkeling te maken heeft. Ze is afgestudeerd counsellor en counselling mentor en geeft workshops persoonlijke ontwikkeling.

http://www.esthervoet.nl/documents/CurriculumVitaeEstherVoetDutch.pdf 

Inderdaad, ik zou het niet treffender kunnen formuleren:

Zoals je ziet, met Esther kan het alle kanten op.

Van ordinaire roddelaarster tot zionistische propagandiste, van glamour tot 'counselling' dat officieel met één 'l' is, dus 'counseling,' maar dat bij nader inzien toch juister is door het begrip 'selling.' Mevrouw Voet verkoopt alles wat los en vast zit, de waarheid en de leugen, het maakt niet uit voor haar. Ze is niet goed en niet slecht, ze is domweg niet. Daar waar de ziel, het geweten, huist, is een leegte. Het vermoorden van vier Palestijnse kinderen rechtvaardig zij met de opmerking: 'Maar dit is wel oorlog hè.' Hier geldt de banaliteit van het kwaad, waarover de grote joodse politieke denkster Hannah Arendt zo helder heeft geschreven. 

Arendt states that aside from a desire for improving his career, Eichmann was not driven by antisemitism nor psychological damage. Her subtitle famously introduced the phrase 'the banality of evil,' which also serves as the final words of the book. In part, at least, the phrase refers to Eichmann's deportment at the trial, displaying neither guilt nor hatred, claiming he bore no responsibility because he was simply 'doing his job.' 
http://en.wikipedia.org/wiki/Eichmann_in_Jerusalem

Esther Voet is het prototype van de huidige identiteitsloze, die overal inzetbaar is omdat voor dit slag mensen er geen normen en waarden bestaan. Het enige dat haar werkelijk bezig houdt is haar eigen 'persoonlijke ontwikkeling.' Ze is Die Frau Ohne Eigenschaften, in wezen doodnormaal, en daardoor levensgevaarlijk, zoals de geschiedenis heeft aangetoond. Ze lijkt op zogeheten 'joden' in het Westen die geen enkele directe band bezaten met het judaïsme, maar die dankzij het zionisme een 'Joodse' identiteit leenden, een valse identiteit weliswaar, maar toch een identiteit die hen een schijn van zekerheid gaf. En zoals zo vaak het geval is, hoe identiteitslozer ze zijn des te fanatieker ze als bekeerling tekeer gaan. Eindelijk hebben ze gevonden waar ze al die tijd zo wanhopig naar op zoek waren geweest. En nu zijn ze iemand met wie 'het alle kanten op [kan].' Natuurlijk is Esther Voet, net als de hoofdpersoon in Der Mann Ohne Eigenschaften 'een willekeurig personage in een willekeurige werkelijkheid.' Ze is net zo 'Joods' als bijvoorbeeld de bisschop van Rome. We hebben hier te maken met iemand zonder doorleefde werkelijkheid, alles is aangeleerd, een kopie, imitatie, kitsch, een kunstmatig gefabriceerd standaardvoorbeeld, waarover Benjamin Beit-Hallahmi, hoogleraar psychologie aan de Universiteit van Haifa, schreef: 

In ruil voor de onbeperkte politieke steun aan Israel hebben de Amerikaanse joden gekregen waaraan het ze het meest ontbreekt: een ideologische inhoud om de leegte van hun identiteit te vullen.

Tegenover mij verklaarde deze Joods-Israelische geleerde dat dit fenomeen niet beperkt blijft tot 'Amerikaanse joden,' maar een veel voorkomend verschijnsel is onder geseculariseerde voormalige joden in de zogeheten diaspora. Beit-Hallahmi is auteur van talloze boeken waaronder Original Sins. Reflections on the History of Zionism and Israel, (1998), verdiepte zich in   de pathologische houding van zionisten, en zei daarover:

Een illustratief voorbeeld geeft de historicus Benny Morris, die redeneert dat ook de laatste 150.000 Palestijnen die in 1948 wisten te blijven, verdreven hadden moeten worden, dan zouden we volgens hem van het hele probleem zijn af geweest. Zijn opvatting is dat de Palestijnen weliswaar een groot onrecht is aangedaan, maar dat dit onrecht wordt opgeheven omdat het rechtvaardigheid voor de Joden betekende. En rechtvaardigheid voor de Joden is belangrijker dan onrecht voor de Palestijnen. Veel Joden in Israel, ook onder de intellectuelen, delen dit standpunt. Met andere woorden: Joden hoeven zich niet druk te maken om andere mensen. Wij hebben zo veel geleden dat we het recht hebben anderen onrecht aan te doen. Wij moeten alleen voor onszelf opkomen. Dat is de gedachtegang.

Het zal duidelijk zijn dat de zionistische propagandiste Esther Voet aan deze psychologische stoornis lijdt, hetgeen haar even gevaarlijk maakt als een ongeleid projectiel. In een volwassen democratie met een verantwoordelijke intelligentsia zou een dergelijke publieke figuur onmiddellijk tot de orde worden geroepen, maar niet in Nederland waar het slachtoffer-denken zo populair is dat elk vermeend slachtoffer al bij voorbaat gelijk krijgt. De CIDI-directeur weet dit en maakt er onbeschaamd gebruik van, en dat allemaal in het kader van haar 'persoonlijke ontwikkeling.' Het moet gezegd worden: 'Counselling' levert allereerst de 'coun-seller' ontzettend veel op. Dat daarvoor hun slachtoffers de prijs betalen, is niets meer dan 'collateral damage.'