De NRC bericht:
Ambtenaar definitief functie kwijt na IS-tweet
BINNENLAND De ambtenaar van het ministerie van Veiligheid en Justitie die geschorst werd om een controversiële tweet over de terreurorganisatie Islamitische Staat (IS) keert niet terug in haar functie. Dat heeft minister van Veiligheid en Justitie Ivo Opstelten vrijdag gezegd na afloop van de ministerraad, zo meldt persdienst Novum.
Yasmina Haifi was projectleider bij het Nationaal Cyber Security Centrum, dat onder de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid valt.
“Zij komt niet meer terug in deze functie. Nooit. Zij is niet de goede mevrouw op de goede plaats.”
MOGELIJK ONTSLAG
Ambtenaar en PvdA-lid Haifi schreef eerder deze week dat IS is opgezet door zionisten om de islam zwart te maken. “ISIS heeft niets met Islam te maken. Is vooropgezet plan van zionisten om islam zwart te maken.” Ze trok de tweet woensdagochtend in, maar werd desondanks later op de dag geschorst door het ministerie.
Opstelten sluit niet uit dat Haifi, die al jaren als personeelsfunctionaris bij de rijksoverheid werkt, wordt ontslagen. De leiding van het ministerie heeft inmiddels een gesprek gehad met de ambtenaar en beraadt zich op verdere maatregelen.
“Ik moet afwachten wat die zijn. Het kan reden voor ontslag zijn, dat sluit ik niet uit.”
Vicepremier Lodewijk Asscher (PvdA) sprak eerder al zijn schande uit over de uitspraak. “Mijn maag keerde om toen ik het hoorde.”
Voor een politicus die als joodse Nederlander het zogeheten 'recht op terugkeer' naar Israel bezit, een recht dat de etnisch gezuiverde Palestijnen niet kennen, reageert vicepremier Asscher al langere tijd veel te emotioneel op een in wezen politieke kwestie. Terwijl zijn regering in de praktijk van alledag de Israelische terreur tegen de Palestijnse bevolking direct en indirect steunt, reageert hij overspannen zodra hij meent dat Israel of de zionistische sympathisanten van de zelfbenoemde 'Joodse staat' tekort worden gedaan. Het punt is dat de mening van de betrokken ambtenaar niet zo ver gezocht is als het lijkt, tenminste wanneer men bijvoorbeeld het volgende feit weet:
Last September (2013. svh), Israel’s Ambassador to the United States Michael Oren told the Jerusalem Post that Israel so wanted Assad out and his Iranian backers weakened, that Israel would accept al-Qaeda operatives taking power in Syria.
'The greatest danger to Israel is by the strategic arc that extends from Tehran, to Damascus to Beirut. And we saw the Assad regime as the keystone in that arc,' Oren said in the interview. 'We always wanted Bashar Assad to go, we always preferred the bad guys who weren’t backed by Iran to the bad guys who were backed by Iran.'
Oren said that was Israel’s view even if the other 'bad guys' were affiliated with al-Qaeda.
Oren, who was Israel’s point man in dealing with Official Washington’s neocons, is considered very close to Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu and reflects his views. For decades, U.S. neocons have supported Netanyahu and his hardline Likud Party, including as strategists on his 1996 campaign for prime minister when neocons such as Richard Perle and Douglas Feith developed the original 'regime change' strategy. [For details, see Consortiumnews.com’s 'The Mysterious Why of the Iraq War.'
In other words, Israel and its U.S. neocon supporters have been willing to collaborate with extreme right-wing and even anti-Semitic forces if that advances their key geopolitical goals, such as maneuvering the U.S. government into military confrontations with Syria and Iran.
Hier de oorspronkelijke bron:
'Israel wanted Assad gone since start of Syria civil war'
By HERB KEINON
09/17/2013 05:05
"Tehran-Damascus-Beirut arc is the greatest danger," says outgoing Israeli envoy to US Michael Oren.
“Bad guys” backed by Iran are worse for Israel than “bad guys” who are not supported by the Islamic Republic, Israel’s outgoing ambassador to the US Michael Oren told The Jerusalem Post in a parting interview.
Oren, in the interview that is to be published in full on Friday, traced the evolution of Israel’s message on Syria during the three weeks of the chemical weapons crisis.
“The initial message about the Syrian issue was that we always wanted [President] Bashar Assad to go, we always preferred the bad guys who weren’t backed by Iran to the bad guys who were backed by Iran,” he said.
This was the case, he said, even if the other “bad guys” were affiliated to al-Qaida.
“We understand that they are pretty bad guys,” he said, adding that this designation did not apply to everyone in the Syrian opposition. “Still, the greatest danger to Israel is by the strategic arc that extends from Tehran, to Damascus to Beirut. And we saw the Assad regime as the keystone in that arc. That is a position we had well before the outbreak of hostilities in Syria. With the outbreak of hostilities we continued to want Assad to go.”
Met andere woorden, het feit dat minister Asscher's 'maag [om]keerde' toen hij de mening van deze ambtenaar hoorde zegt niets over de juistheid of onjuistheid van de bewering, maar veel meer over hemzelf. De zionisten, zo blijkt uit de geschiedenis, zijn tot alles in staat. In Libanon bijvoorbeeld steunde het zionistisch regime fascistische christenen die in 1982, tijdens de Israelische gewelddadige inval, in de Palestijnse vluchtelingenkampen Sabra en Shatila duizenden onschuldige burgers, inclusief vrouwen en kinderen, afslachtten. Waarom zou Israel dan niet in staat zijn fascistische islamieten te steunen? In de politiek, het machtsspel van belangen, is alles mogelijk. Algemeen bekend is dat Israel het ontstaan van Hamas mogelijk maakte om zodoende Fatah te vernietigen. Realpolitiek heet dit. Bovendien doen mensen onder druk de meest verwerpelijke zaken. Ironisch in dit verband is dat Lodewijk 'Asscher uit een Joodse familie [komt] van juristen en diamantairs uit de Amsterdamse wijk De Pijp. Zijn overgrootvader Abraham Asscher was een van de voorzitters van de Joodsche Raad.'
Op donderdag 13 februari 1941 vond ten huize van Abraham Asscher de constituerende vergadering plaats. Onmiddellijk daarna zonden beide voorzitters Beauftragter Böhmcker de lijst met namen van personen die het bestuur vormden van de Joodse Raad (voornamelijk notabelen):
• Abraham Asscher, voorzitter…
Oordeel
Er is na de oorlog veel kritiek geweest op de Joodse Raad. Volgens critici heeft de raad het de nazi's alleen maar makkelijker gemaakt. Grotere tegenwerking en meer zand in de organisatorische molen in plaats van collaboratie hadden misschien veel levens kunnen redden. Anderzijds wordt gesteld dat het geen zin zou hebben gehad als Asscher, Cohen of enige andere betrokkene geweigerd had om in de Joodse Raad zitting te nemen. De ervaring met de Joodse raden in Polen en Rusland heeft bewezen dat het niet accepteren van de opdracht, vluchten of zelfmoord plegen door voorzitters en leden geen verandering in de situatie bracht; er werden door de Duitsers altijd en meteen (gedwongen) plaatsvervangers gevonden. Ook hebben zij voorzitters van Joodse Raden en leden die niet serviel genoeg waren constant gewisseld. Het is dus maar de vraag of andere voorzitters (of leden) het beter zouden hebben gedaan.
De Joodse Ereraad oordeelde: 'dat de voorzitters van de Joodsche Raad gefaald hebben in een wereld, die zelf in gebreke is gebleven'. Aan het eind spreekt deze ereraad als zijn mening uit:
• dat het laakbaar is geweest, de opdracht tot vorming van een 'Amsterdamse Jodenraad' en het voorzitterschap van deze raad (wat verantwoordelijkheid jegens de Duitsers medebracht) uit handen van de Duitsers te hebben aanvaard;
• dat het laakbaar is geweest, het Joodse Weekblad te blijven uitgeven, toen eenmaal bleek, dat het de Duitsers van meer nut dan de Joden moest zijn, waarbij de Ereraad tevens herinnert aan zijn afkeurend oordeel over een aantal berichten, die hiervoor zijn genoemd;
• dat het laakbaar is geweest, medewerking te verlenen aan een aantal anti-Joodse maatregelen, zoals het uitgeven van de Jodenster en het verzenden van bevelen om naar Westerbork te vertrekken;
• dat de wijze, waarop de voorzitters de weigerachtigen tot het geven van de bijdrage tot de eerste heffing aanschreven, laakbaar is geweest;
• dat de medewerking, verleend bij de selectie voor deportatie, in het bijzonder de medewerking in mei 1943, zeer laakbaar is geweest.
Abraham Asscher wees het vonnis van de hand, hij sneed alle banden met de Joodse gemeenschap door.
Op 6 november 1947 werden Cohen en Asscher op last van N.J.C. Sikkel, procureur-fiscaal van het Bijzonder Gerechtshof te Amsterdam, gearresteerd en opgesloten in het Huis van Bewaring aldaar, wegens medewerking aan de vijand waardoor de Joodse deportatie in belangrijke mate zou zijn vergemakkelijkt. Na een maand werden ze in afwachting van een eventuele berechting voorlopig vrijgelaten. In 1951 werd van strafvervolging van Cohen afgezien (Asscher was in 1950 overleden) op gronden aan het algemeen belang ontleend.
Kortom, vicepremier Asscher weet als politiek verantwoordelijke en zelfs via zijn eigen familie dat de mens 'laakbaar' kan handelen. Dit geldt zeker ook voor zionisten, zoals de Amerikaanse auteur van historische werken, Lenny Brenner, geboren in een orthodox joods gezin, uitgebreid en gedocumenteerd aantoont in zijn boek 51 Documents: Zionist Collaboration with the Nazis (2010), dat door Amazon als volgt wordt omschreven:
This book brings to light, through the use of actual historic documents, the disservice that the Zionist did to Jews before and during the Holocaust,
en door een lezer als volgt wordt gerecenseerd:
By William Hughes on October 11, 2003
Format: Hardcover
History can be deceptive. It's fair to say that some of the sensational never-published-before documents, in this book, will shock those who have accepted Zionism and its supposed history, at face value, as a political movement that was the hope of the Jews. Lenni Brenner, the intrepid author of "Zionism in the Age of Dictators," reveals disturbing new evidence in his latest effort, that suggest just the opposite. In fact, he makes a compelling case that the Zionist record was "dishonorable." You can consider this excellent tome as a worthy sequel to his first expose' on the myopic Zionist zealots of that bygone era.
For openers, Brenner showed how the Zionists had a long history of shameless cooperation with the Nazis, especially after the dictator Adolph Hitler had came to power in 1933. The Zionists were also in bed, to some extent, with the other members of what later became known as WWII's "Axis of Evil," that included Benito Mussolini's Italy, and Tojo Hideki's Japan. For example, in March 29,1936, Zionists praised Il Duce, and his regime, at the opening of a maritime school, funded by the Fascist government, at Civitavecchia. This is where a Zionist youth group, the "Betar," trained its sailors for the future Revisionist state. The speakers ignored the fact that on Oct. 3, 1935, Italian troops had invaded Abyssinia.
On another front, the "Third Congress of the Jewish Community of the Far East," was held in Jan., 1940, in Harbin, Manchuria, then reeling under a brutal military occupation by the Japanese imperial forces. At that time, too, Tokyo was already aligned with Hitler and Italy's Mussolini, in the notorious Anti-Comintern Pact. Also, keep in mind, that the Japanese's murderous "Rape of Nanking," had occurred in Dec., 1937, and the "Crystal Night" incident on Nov. 9, 1938. Nevertheless, the Zionist confab went out of its way to legitimize the Japanese occupation by certifying it as a guarantor of the "equality of all citizens," in that beleaguered land.
The Zionist also had a trade plan with the Berlin government by which German Jews could redeem their property in Nazi goods exported to then British-occupied Palestine. And to top it all off, the infamous SS-Hptscharf. Adolf Eichmann, had visited Palestine, in October, 1937, as the guest of the Zionists. He also met, in Egypt, with Feivel Polkes, a Zionist operative, whom Eichmann described as a "leading Haganah functionary." The chain-smoking Polkes was also on the Nazis' payroll "as an informer."
Brenner isn't the first writer to address the mostly taboo subject of how the Zionist leadership cooperated with the Nazis. Rolf Hilberg's seminal "The Destruction of European Jews"; Hannah Arendt's "Eichmann in Jerusalem"; Ben Hecht's "Perfidy"; Edwin Black's "The Transfer Agreement"; Francis R. Nicosia's "The Third Reich and the Palestine Question"; Rudolf Vrba and Alan Bestic's "I Cannot Forgive"; and Rafael Medoff's "The Deadening Silence: American Jews and the Holocaust," also dared, with varying public success.
After the Holocaust began in 1942, Eichmann dealt regularly with Dr. Rudolf Kastner, a Hungarian Jew, whom he considered a "fanatical Zionist." Kastner was later assassinated in Israel as a Nazi collaborator. At issue then, however, was the bargaining over the eventual fate of Hungary's Jews, who were slated for liquidation in the Nazi-run death camps. Eichmann said this about Kastner, the Zionist representative, "I believe that [he] would have sacrificed a thousand or a hundred thousand of his blood to achieve his political goal. He was not interested in old Jews or those who had become assimilated into Hungarian society. `You can have the others,' he would say, `but let me have this group here.' And because Kastner rendered us a great service by helping keep the deportation camps peaceful. I would let his groups escape."
Readers, too, will be surprised to learn, that after the Nuremberg Anti-Jewish Race Laws were enacted in Sept., 1935, that there were only two flags that were permitted to be displayed in all of Nazi Germany. One was Hitler's favorite, the Swastika. The other was the blue and white banner of Zionism. The Zionists were also allowed to publish their own newspaper. The reasons for this Reich-sponsored favoritism was, according to the author: The Zionists and the Nazis had a common interest, making German Jews emigrate to Palestine.
As early as June 21, 1933, the German Zionist Federation was sending a secret memorandum to the Nazis, which said, in part:
"It is our opinion that an answer to the Jewish question truly satisfying to the national state [German Reich] can be brought about only with the collaboration of the Jewish movement that aims as a social, cultural and moral renewal of Jewry- -indeed, that such a national renewal must first create the decisive social and spiritual premises for all solutions…"
Incredibly, Avraham Stern, the leader of the notorious "Stern Gang," late in 1940, made a written proposal to Hitler, by which the Jewish militias in Palestine, would fight on "Germany's side," in the war against England, in exchange for the Nazis help in resolving the "Jewish Question" in Europe, and their assistance in creating an "historic Jewish state." By this date, German troops had already marched into Prague, invaded Poland, and had built the first concentration camp at Auschwitz. The deranged Stern had further bragged about how the Zionist organizations were "closely related to the totalitarian movements of Europe in [their] ideology and structure." Stern's obscene proposal was found in the German embassy, in Turkey, after WWII.
Finally, I think Brenner was right, when he wrote, "This book presents 51 historic documents to indict Zionism for repeated attempts to collaborate with Adolf Hitler. The evidence, not I, will convince you of the truth of this issue...Exposing the Zionist role in the Nazis era is part of the scrutiny of the past, required of historians."
http://www.amazon.com/51-Documents-Zionist-Collaboration-Nazis/dp/1569804338
Het zou dus beter zijn als vicepremier Asscher zich wat minder emotioneel uitlaat en ophoudt de schijn te wekken dat kritiek op het zionistisch terrorisme en op de Israelische realpolitiek weerzinwekkend is, zo weerzinwekkend dat zijn 'maag' er van omkeert. Hij is vicepremier van alle Nederlanders, ook van degenen die kritisch staan tegenover zijn 'Joodse staat.' En mocht hij weer last krijgen van zijn maag dan zal hij naar de dokter moeten en niet anderen er mee lastig vallen. Ook andere Nederlanders doen dit niet. Voor een politicus dienen privé-opvattingen niet de publieke sfeer te verzieken. Ik kom later hierop terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten