Peter van Walsum Oud-Diplomaat 26

Met wat voor soort iemand hebben we te maken die stelt dat de moord op tenminste een half miljoen Irakese kinderen één van de 'curative measures' is, dus één van de 'heilzame maatregelen'? Wat voor mens rechtvaardigt de moord op tenminste een half miljoen Irakese kinderen met het eufemisme 'collateral damage', dus 'bijkomende schade.'

Laten we eerst het begrip 'collateral damage' analyseren. Is hier sprake van 'bijkomende schade'? Bijkomend bij wat? Het geproclameerde doel was Saddam Hoessein kalt te stellen, maar volgens VN-autoriteiten zelf brachten de sancties 13 jaar lang geen wezenlijke 'schade' toe aan het regime van de dictator. Integendeel zelfs, Saddam en zijn zoons lieten talloze paleizen erbij bouwen, en zijn bendeleden leefden in weelde. Het was alleen de bevolking die zwaar leed onder de sanctieterreur, zoals ook ik van nabij kon constateren in het grote kinderziekenhuis in Bagdad. In 1995 zag ik daar een zaal vol kinderen sterven aan de gevolgen van de westerse inzet van verarmd uranium-wapens. Omdat het Westen een boycot van Irak had bewerkstelligd was er voor deze kinderen, die aan verschillende vormen van kanker stierven, geen pijnstillers en geen medicijnen om de de gevolgen van kanker te verzachten of te bestrijden. De artsen van het ziekenhuis deden een beroep op mij om bij terugkeer in het beschaafde Westen burgers te mobiliseren tegen deze misdaad. Ik heb als journalist gedaan wat ik kon, besteedde er bij de VPRO Radio aandacht aan, maar kreeg geen respons. Men nam het voor kennisgeving aan. De enige die ooit reageerde, was mijn collega Rudie van Meurs die opmerkte dat het een schandaal was dat de westerse politiek dit accepteerde. Ik heb er daarna regelmatig aandacht aan besteed, maar niets.

Zie: http://home.planet.nl/~houck006/oorlogomolie22.html

Het eufemisme 'bijkomende schade' is een propagandabegrip waarachter terreur schuilgaat. Er was namelijk geen enkele sprake van 'collateral damage', maar van collectieve bestraffing van Irakese burgers, 'collective punishment' zoals de VN-autoriteit Dennis Halliday, uitvoerder ter plaatse van deze politiek, terecht verklaarde nadat hij uit protest was opgestapt. Collectieve bestraffing van een burgerbevolking is een oorlogsmisdaad. Met andere woorden: Peter van Walsum rechtvaardigt een oorlogsmisdaad met het begrip 'bijkomende schade', alsof het hier een per ongeluk afgezwaaide bom betreft die een tiental slachtoffers maakt en niet een bewust geplande genocidale politiek, die tenminste een half miljoen Irakese kinderen vernietigde, zoals Halliday en de VN zelf aantoonden. Met andere woorden: Peter van Walsum rechtvaardigt terreur en kan als zodanig zelf gezien worden als een terrorist, dat wil zeggen uitgaande van het Amerikaanse Leger-handboek dat terrorisme aldus formuleert: 'het bewust geplande gebruik van geweld of dreiging van geweld om doelen te bereiken die politiek, religieus, of ideologisch van aard zijn.' Neerlands voormalige 'topdiplomaat' is een aanhanger van de ideologie van de Pruisische generaal Von Clausewitz die stelde dat oorlog 'niets anders [is] dan een voortzetting van het politiek verkeer met andere middelen'. Het is deze leer die de verschrikkingen van onder andere de Tweede Wereldoorlog mogelijk maakte, maar die voor Van Walsum toch niets van zijn aantrekkelijkheid verloren heeft. En dan krijgt men onherroepelijk dit misdadige antwoord op de volgende vraag van John Pilger:

Aren't the deaths of half a million children mass destruction?

Peter van Walsum: I don't think you can use that argument to convince me.

Daarom nogmaals: met wat voor mens hebben we hier te maken? Allereerst enkele feiten:

Arnold Peter van Walsum (Rotterdam, 25 juni 1934) is een Nederlands oud-diplomaat...

Van Walsum studeerde rechten aan de Universiteit Utrecht, waar hij in 1959 afstudeerde. Van 1960 tot 1962 vervulde hij zijn dienstplicht. Vervolgens werkte hij bij het Ministerie van Algemene Zaken, waarna hij van 1963 tot 2001 voor het Ministerie van Buitenlandse Zaken werkte... Van Walsum is gehuwd en heeft vier kinderen.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Peter_van_Walsum

Kortom, een keurige burger, in de dagelijkse omgang een fatsoenlijk mens die met mes en vork eet en geen onvertogen woord in gezelschap spreekt. Juist dit maakt het zo raadselachtig, want tegelijkertijd bezit deze 'topdiplomaat,' volgens NRC 'het beste dat Nederland in huis heeft,' de agressieve mentaliteit van de eerste de beste voetbalhooligan die erop losmept wanneer hij zijn zin niet krijgt. Erger nog, Van Walsum gaat door daar waar een voetbalhooligan stopt. Van Walsum eist grootschalig grof geweld zonder dat daarbij elementaire rechtsregels, humanitaire overwegingen, in acht worden gehouden. Op die manier kan hij het vermoorden van een half miljoen Irakese kinderen onder de vijf jaar als 'een curatieve maatregel' zien, als een politiek dat 'genezend' werkt, een gedachte die zelfs de ergste voetbalhooligan er niet op nahoudt. Daarentegen is voor Van Walsum de genocide niets meer dan 'collateral damage,' dus 'bijkomende schade' die volgens hem de prijs is om het beleid succesvol te maken. Van wie hebben we dit eerder gehoord?

Acht jaar geleden schreef ik dit:

waarom steeg er geen golf van verontwaardiging op in onze democratische, tolerante, humanistische samenlevingen nadat op 4 maart 2000 Denis Halliday, de voormalige VN-coordinator van het Humanitaire Programma in Irak het Westerse publiek erop wees dat wij de mensenrechten in Irak op grote schaal schenden. Na uit protest te zijn opgestapt verklaarde hij in The Guardian: 'Ik had de opdracht gekregen om een politiek te voeren die voldoet aan de definitie van genocide: een bewust beleid dat in feite meer dan een miljoen individuen, kinderen en volwassenen, heeft vermoord. We weten allemaal dat het regime, Saddam Hoessein, de prijs voor de economische sancties niet betaalt… Het zijn de gewone mensen die hun kinderen verliezen of hun ouders door gebrek aan gezuiverd water. Duidelijk is dat de Veiligheids Raad momenteel zijn boekje te buiten gaat, want zijn acties ondermijnen hier het eigen handvest… De geschiedenis zal de verantwoordelijken afstraffen.' Mei 1996 verscheen de toenmalige Amerikaanse ambassadrice bij de VN, Madeleine Albright, in het befaamde CBS programma '60 Minutes.' Haar werd een reactie gevraagd op een VN-rapport waarin melding werd gemaakt van het feit dat als gevolg van de sancties en de Amerikaanse en Britse bombardementen die de infrastructuur volledig hadden verwoest, meer dan een half miljoen Irakese kinderen onder de vijf jaar om het leven was gekomen. De programmamaakster voegde eraan toe: 'Dat zijn meer kinderen dan in Hiroshima stierven… Is het de prijs waard?' Welnu, Albright antwoordde:'Wij denken dat het de prijs waard is.' Toen programmamaakster Lesley Stahl aandrong en de ambassadrice vroeg of de Amerikaanse regering 'zelfs met de hongerdood' van kleuters akkoord ging, rechtvaardigde Albright deze genocidale politiek met de opmerking: 'Weet je Lesley… het is moeilijk voor mij om dit te zeggen, want ik ben een humaan mens, maar mijn eerste verantwoordelijkheid is om ervoor te zorgen dat Amerikaanse troepen niet weer opnieuw de Golfoorlog hoeven uit te vechten.' Met andere woorden: een ongewapend, hulpeloos kind wordt opgeofferd voor een getrainde militair die zich wel kan verdedigen. Burgers worden opgeofferd voor militairen, de omgekeerde wereld, meer dan 1000 jaar nadat in het jaar 975 in het Zuid-Franse Le Pui voor het eerst in de geschiedenis de bescherming van burgers tegen oorlogsgeweld werd vastgelegd. Nog geen zes maanden na haar uitspraak werd Madeleine Albright bevorderd tot minister van buitenlandse zaken. Vier jaar later confronteerde de Australische journalist John Pilger de Amerikaanse onderminister van Buitenlandse Zaken James Rubin met haar uitspraak. Zijn reactie kwam erop neer dat Pilger te 'idealistisch' was. 'Bij het uitvoeren van politiek beleid moet men een keuze maken tussen twee kwaden… en helaas zijn de gevolgen van de sancties groter dan we gehoopt hadden,' aldus Rubin. Hij adviseerde Pilger niet zo naïef te zijn omdat er nu eenmaal een 'echte wereld' bestaat waar 'werkelijke keuzes moeten worden gemaakt.'

'Werkelijke keuzes.' Zo rechtvaardigt dit slag autoriteiten de terreur. De terreur ligt diep verankerd in de psyche van de moderne bevelenuitvoerder, zoals zowel Harry Mulisch als Hannah Arendt lieten zien in hun beschrijving van Eichmann. Van Walsum is de vlees geworden 'banaliteit van het kwaad.'

'Mir besteht mein Leben jetzt in dem Wunsche,' schrijft hij [Goethe] aan zijn vriend Overbeck, 'dass es mit allen Dingen anders gehen möge, als ich sie begreife; und dass mir jemand meine "Wahrheiten" unglaubwürdig mache'. Deze waarheid, die niemand hem ongeloofwaardig heeft kunnen maken, bestond uit het besef dat God dood is, dat de bovenste waarden zich ontwaarden en dat het nihilisme voor de deur staat: 'der unheimlichste aller Gäste' [...] uit de puinhoop er van verrees niet zo zeer een nieuwe moraal voor het individu, als wel een moraal van de rangorde der individuen, met alle implikaties van teling en geweld: de bovenste mag doden, de onderste moet sterven.

Harry Mulisch De Zaak 40/61. Een reportage.

Van Walsum die volgens de NRC 'het beste [is] dat Nederland in huis heeft,' en 'twee jaar lang het visitekaartje in het buitenland [is] geweest' lijdt aan aan het kwaad van de gedachteloosheid, is niet in staat zijn verbeeldingskracht te laten werken. Juist over dit onderwerp sprak ik enige tijd geleden met de joods-Israelische filmmaker Eyal Sivan. Hij vertelde me zelf veel meer geinteresseerd te zijn in de dader dan in het slachtoffer, want met het slachtoffer kan iedereen zich vrijblijvend identificeren, met de dader nagenoeg nooit. De schuldige dader vertegenwoordigt het kwaad dat altijd buiten onszelf wordt geprojecteerd, wij zijn altijd het onschuldige slachtoffer. Wie anders? Op die manier ontkennen we onze eigen verantwoordelijkheid, en kan iemand als Van Walsum gezien worden door een zelfbenoemde kwaliteitskrant niet als een Schreibtischmördermaar als 'het visitekaartje in het buitenland.' Tijdens een masterclass die Eyal Sivan in Amsterdam gaf vroeg een dame verontwaardigd waarom Adolf Eichmann in Sivan's documentaire The Specialist niet afgebeeld was als alleen maar het vlees geworden kwaad. Ik vroeg Sivan een reactie daarop:

Ze maakte een vergissing, en dat komt omdat ze net als zoveel anderen gevangen zit in clichébeelden. Ik heb hem wel degelijk geportretteerd als het kwaad, maar niet via het ‘romantische’ beeld van het kwaad, zoals dat doorgaans in films en op het toneel getoond wordt, als een duivel. Het kwaad bij Eichmann was de absolute correctheid, was het normale aan hem, niet het psychopathische, dat bezat hij niet. Het kwaad bij hem was het niet nadenken, het klakkeloos uitvoeren van bevelen, zoals miljoenen anderen dit ook doen. Hij was een bureaucraat, een uitvoerder van bevelen. Wat ik in de documentaire heb gedaan is Eichmann terugplaatsen in de normaliteit, ik heb hem weer een mens gemaakt. Eichmann was een beambte die met papieren schoof, telefoneerde en telexte, een troubleshooter, hij was de productiemanager van de genocide, een punctuele organisator, ordelijk, toegewijd, altijd en eeuwig loyaal, zonder enig charisma, maar wel met een groot talent voor het zo efficiënt mogelijk laten transporteren van ‘biologisch materiaal’. Het echt gruwelijke aan hem was dat hij geen monster maar een spiegel is, waarin we de industriële samenleving weerspiegelt zien. Hij was geenszins het klassieke gezicht van het kwaad. Rony Brauman, met wie ik het script schreef, en ik probeerden aan de hand van de originele opnamen van het proces duidelijk te maken dat Eichmann een modern mens was, in staat zich telkens weer aan te passen. Een gespleten mens, die zijn geweten kon uitschakelen zodra dit noodzakelijk was. Wanneer het ‘materiaal’ afgeleverd was dan onderging het ‘een speciale behandeling’ waarmee hij het niet eens was. Maar aangezien hij niet verantwoordelijk was voor dat deel van het productieproces vond hij zichzelf niet bevoegd zich daarover uit te spreken. Eichmann zag zichzelf als een klein schakeltje in een groot proces dat een doel diende die hij niet had bepaald maar zijn hoogste superieuren. Hij deed alleen zijn werk, de man was niet bloeddorstig, integendeel hij kon zelfs niet tegen het zien van bloed. En ondertussen was hij medeverantwoordelijk voor de industriële massamoord. Zonder zijn toegewijde inzet was dit allemaal niet mogelijk geweest. Hij was blij en trots als zijn werk goed verliep. Desondanks blijkt uit niets dat deze SS’er een fanatieke ideoloog was, of een overtuigde nazi, Mein Kampf had hij slechts doorgebladerd. Het moderne kwaad is niet spectaculair, het is het niet nadenken over de consequenties van daden. Eichmann verplaatste zich niet in de ander, in zijn slachtoffers. ‘Gespaltenheit’ noemde hij dat zelf. Juist het feit dat dit een veel voorkomende doodnormale houding is, maakt het zo angstaanjagend. Eichmann werd onmiddellijk alom afgeschilderd als het absolute kwaad omdat hij niet mocht gaan lijken op een doorsnee westerling. Dan komt het te dichtbij, en kunnen we niet meer onszelf wijs maken dat wij niet zo zijn. In potentie lopen er miljoenen Eichmannen rond, die zodra de tijd rijp is aan de slag gaan, gehoorzaam hun werk zullen doen. Overal functioneert dit mensentype, in Israel, in Nederland, in de Verenigde Staten. De bureaucraat, de conformist, dat is de hedendaagse vorm van het kwaad. En dat beeld is voor de meeste burgers onacceptabel. Vandaar dat die mevrouw erop bleef hameren dat wij Eichmann veel meer als een duivel hadden moeten portretteren. De dader past alleen als buitenstaander in het mens- en wereldbeeld dat de pers van het bestaan geeft. De dader is de onbegrijpelijke ander, het vlees geworden kwaad. Daarentegen is het slachtoffer het gekoesterde zelf. Die zwart/wit voorstelling van de werkelijkheid is evenwel een vertekening, zoals iedereen die er enkele minuten over nadenkt kan begrijpen. Maar omdat het slachtoffer in een klemmende behoefte aan onschuld voorziet, wordt de werkelijkheid genegeerd.

Deze uiteenzetting van de Joods-Israelische filmmaker Sivan laat zien dat moderne bureaucraten als Eichmann en Van Walsum niet het vleesgeworden kwaad zijn, maar juist de banaliteit ervan. Dit slag kleine bevelsuitvoerders lijdt aan gedachteloosheid. Dit soort mensen kan zich het leed van anderen niet voorstellen. Wel de eigen leed, want als maar 1 van zijn vier kinderen zou worden vermoord, dan zou Van Walsum voor eeuwig getekend zijn.

Aren't the deaths of half a million children mass destruction?

Peter van Walsum: I don't think you can use that argument to convince me.

Meer hierover in een volgend stukje.