Israel als Schurkenstaat 291

     Het getreiter van de Joden in Israel blijft doorgaan. In een poging de staat nog meer etnisch te zuiveren stelt premier Netanyahu dit:

Israël: bouwstop in ruil voor erkenning joodse staat

Gepubliceerd: 11 oktober 2010 17:26 | Gewijzigd: 11 oktober 2010 17:28

Reuters

Jeruzalem, 11 okt. De Israëlische premier Benjamin Netanyahu heeft vandaag aangeboden de bouwstop op nederzettingen in de bezette Westelijke Jordaanoever weer in te voeren, in ruil voor Palestijnse erkenning van Israël als een joodse natie-staat.

,,Als het Palestijnse leiderschap erkent dat Israël het thuisland is van het joodse volk, ben ik bereid om een nieuwe opschorting [van het bouwen van nederzettingen] te verzoeken", aldus Netanyahu.

http://www.nrc.nl/buitenland/article2630454.ece/Israel_bouwstop_in_ruil_voor_erkenning_joodse_staat




Jonathan Cook: ‘Israël heeft een staat voor joden gecreëerd, maar geen democratische staat.’

Jonathan Cook, voormalig vaste medewerker van The Guardian en The Observer, schrijft als correspondent in Israël voor The Times, Le Monde diplomatique, International Herald Tribune, Al-Ahram Weekly en Aljazeera.net. Hij leeft in Nazareth, de Palestijnse stad in Noord-Israël. Cook is de auteur van Blood and Religion, The Unmasking of the Jewish and Democratic State. 


Tegen mij zei Jonathan Cook over de toen al voorbereide eed van trouw aan een Joodse staat drie jaar geleden dit: 




‘Het begrip burgerschap zoals wij Europeanen dat kennen, bestaat niet in Israël. In het Hebreeuws bestaat er geen verschil tussen nationaliteit en burgerschap. Het punt is dat in de meeste democratische landen nationaliteit en burgerschap aan elkaar gelijkstaan, iedere burger van de natie heeft gelijke rechten, maar in Israël is dit niet zo, Joden hebben er meer rechten dan Palestijnen. De Israëlische nationaliteit bestaat niet. Op hun identiteitsbewijs staat in plaats van de Israëlische nationaliteit de vermelding Joods, Arabisch, Rus. En de reden daarvoor is duidelijk: verschillende categorieën worden verschillend behandeld. In tegenstelling tot Europa en de Verenigde Staten maakt Israël onderscheid tussen verschillende bevolkingsgroepen. Omdat er geen Israëlische nationaliteit bestaat, zijn sommige Israëli’s naar de rechter gestapt. Zij zien zichzelf in de eerste plaats als Israëli en willen juist dát en niet iets anders als hun nationaliteit erkend zien. Maar de rechtbanken hebben hun eis verworpen. De reden dat er geen Israëlische nationaliteit bestaat, is simpelweg dat Israël tot een Joodse staat is uitgeroepen. Als Israël al zijn ingezetenen de Israëlische nationaliteit zou geven dan zou dit betekenen dat  het land ook van de Palestijnen is. En dat kan dus niet, want de zionistische regeringen beschouwen het als een staat alleen voor alle joden waar dan ook ter wereld, ook voor hen die absoluut niet hierheen willen emigreren. En dus behoort de staat aan hen toe en niet aan alle ingezetenen van Israël. Dit is een uiterst problematische opvatting van nationaliteit, want zodra de staat de belichaming is van de Joodse natie, betekent dit dat niet iedereen in de staat dezelfde rechten bezit. In de praktijk betekent het bijvoorbeeld dat de grond niet van de Palestijnen kan zijn. Ariel Sharon beschreef het in de Knesset eens als volgt: de Palestijnen hier hebben rechten ín Israël, terwijl alle joden recht hebben óp Israël. Daarmee bedoelde hij dat de Palestijnen eigenlijk alleen de rechten van een huurder hebben, van een pachter, zij zijn huurders in het huis van Israël, terwijl de Joden de huiseigenaren, de pachtheren zijn. Op een bepaalde manier betekent het dat de Palestijnse burgers alleen maar tijdelijk in Israël verblijven. Ze zijn hier op voorwaarde dat de Joodse meerderheid hen duldt. Zodra de Joden echter besluiten om de Palestijnse minderheid niet langer te tolereren kan ze worden verwijderd, want deze niet-Joden bezitten geen permanent verblijfsrecht. In wezen is dit de voortzetting van de etnische zuiveringsgedachte van vóór 1948. De Palestijnse minderheid wordt ermee duidelijk gemaakt dat ze getolereerd wordt tót ze een bedreiging vormt voor de joodse meerderheid en dan verwijderd zal worden door de huisbazen, de landheren. Als de Palestijnen langer blijven dan de gastheer lief is, zullen ze eruit gegooid worden. En dit wordt door de Palestijnen hier ook als een echte bedreiging beschouwd. Hierover wordt herhaaldelijk gesproken in de Knesset en er zijn zelfs kabinetsministers die regelmatig de vraag opwerpen of de Palestijnse burgers toegestaan moeten worden te blijven of dat er een manier moet worden gevonden om van hen af te komen. Men kan zich omstandigheden voorstellen waarbij dit zou kunnen gebeuren. De debatten voorafgaand aan de bijeenkomst in Annapolis gingen ook over deze kwestie. Een van de belangrijke punten waarover we premier Olmert en verschillende ministers op dit moment horen spreken is dat Palestijnen elders Israël moeten erkennen. Daarbij gaat het niet om het recht van bestaan als staat – zoals ze van Hamas eisen -- maar Israël wil dat het Palestijnse leiderschap, Abbas en Fatah, Israël erkent als een Jóódse staat. Het gaat hier niet om een linguïstische futiliteit, maar om iets uiterst fundamenteels. Er ligt een heel belangrijk gedachte aan ten grondslag, die een direct en verstrekkend gevolg heeft voor de Palestijnen in Israël. Als namelijk de Israëlische premier de Palestijnse leiders op de bezette West Bank zover krijgt om Israël als Joodse staat te erkennen dan heeft dit als consequentie dat voor de Palestijnen het recht op terugkeer niet langer bestaat. Want vanaf dan is volgens de Palestijnen zelf Israël een staat voor alleen maar joden, en dus niet voor Palestijnse vluchtelingen. Daarnaast betekent een dergelijke erkenning ook nog eens dat alle Palestijnen die in “de Joodse staat” willen blijven leven, zullen moeten accepteren dat ze nooit gelijkwaardig zullen worden aan hun Joodse landgenoten en dat ze hun strijd voor een ware democratie zullen moeten opgeven. Een van de redenen dat de Israëlische overheid de belangen van haar Palestijnse onderdanen wil schenden, is dat, zodra er sprake is van gelijkberechtiging, de Palestijnse burgers een beroep zouden kunnen doen op de Israëlische Wet op de Terugkeer uit 1950 die nu alleen voor joden geldt. Ze zouden dan het recht hebben om hun verdreven familieleden te laten terugkeren. De Joden zouden niet langer de meerderheid vormen en gedwongen worden om gelijkberechtiging en ware democratie te accepteren. Vandaar het belang van Olmert om de Palestijnen Israël te laten erkennen als Joodse staat. Daarmee worden ook met terugwerkende kracht de etnische zuiveringen van 1948 en 1967 geaccepteerd, en impliciet zelfs historisch rechtvaardig verklaard. Met die erkenning zouden de Palestijnse onderhandelaren het recht op het land opgeven en ermee akkoord gaan dat de vluchtelingen in hun kampen blijven leven, zonder dat de slachtoffers daarover ooit geraadpleegd zijn. Niet alleen veroordeelt het Palestijnse leiderschap daarmee de bevolking tot een bestaan in de gevangenis die van de bezette gebieden is overgebleven. Ze veroordeelt tevens de Palestijnse Israëli’s om genoegen te nemen met hun eigen getto’s, waaruit ze verdreven kunnen worden zodra de Joodse staat, die dus niet voor de Palestijnen bestemd is, daartoe besluit. Men moet daarbij niet vergeten dat de Palestijnse gemeenschap in Israël al enige tijd actie voert voor wat zij noemen “een staat voor al zijn onderdanen”, dat wil zeggen: met gelijkheid voor iedereen. Palestijnen en Joden moeten gelijke rechten krijgen, net als alle westerse burgers gelijke rechten hebben in hun land. Deze democratische eis wordt in Israël algemeen beschouwd als een ondermijning van de staat en de Shin Bet, de binnenlandse veiligheidsdienst, heeft al verklaard dat iedereen die daarvoor campagne voert, politici, partijen, gewone burgers, ongeacht wie, voortdurend in de gaten wordt gehouden. Een Palestijns Knessetlid, de hoogleraar filosofie Azmi Bishara, die deze leuze bedacht, is aangeklaagd wegens landverraad en moet nu in ballingschap leven. Een staat voor al zijn onderdanen is voor een westerling een legitieme eis, gelijkheid is immers een democratisch grondbeginsel. Maar de Palestijnen mogen dit niet eisen, let wel, ze eisen geen Palestijnse of islamitische staat, maar een democratische staat, en dat weigeren de meeste Joden Israël toe te staan. De overheid verzint van alles om dit democratische streven de kop in te drukken. Zo bereidt het ministerie van Justitie een wetsvoorstel voor waarin ook Palestijnse burgers verplicht worden een eed van trouw af te leggen aan de Joodse staat. Op het moment dat een Palestijn die eed aflegt, heeft hij zijn recht opgegeven om campagne te voeren voor een staat voor al zijn onderdanen. Vandaar dat die wettelijke verplichting voorgesteld wordt. De Palestijnen kunnen als het voorstel aangenomen wordt, niet langer gelijkheid eisen. Ze zullen zich wettelijk moeten neerleggen bij het feit dat ze een inferieure status zullen houden in de “Joodse” staat, wat neerkomt op de legitimering van het proces van etnische zuivering, want natuurlijk wil niemand een leven lang in een staat wonen die hem of haar permanent discrimineert en zo nodig vervolgt. Nergens is men er ooit in geslaagd om een etnisch zuivere staat te scheppen en Israël zal daar ook niet in slagen. Toch is dat het doel van de zionisten en daarom probeert de overheid de Palestijnen zo veel mogelijk rechteloos te houden. Israël heeft alle bedreigingen van de Joodse status geneutraliseerd, van het recht op terugkeer van de Palestijnen tot een staat voor al zijn burgers, in een poging een etnisch zuivere staat te creëren, een Joodse Utopie. Natuurlijk is het een buitengewoon onaangename Utopie, want het is gebouwd op onderwerping en onderdrukking van de Palestijnen en de etnische zuivering van Israël. Israël als Joodse staat is niet minder racistisch dan het apartheidsregime in Zuid-Afrika was. Het is op dezelfde principes gebaseerd. Dat kan ook niet anders, want een etnisch zuivere staat kan men op geen enkele andere manier tot stand brengen, pogingen daartoe berusten altijd op geïnstitutionaliseerd onrecht.