Inge Vrancken van de VRT 4

Tien dagen geleden schreef ik dit over Inge Vrancken, chef-buitenland van de VRT, de Vlaamse Omroep:

Wel zei ze dat tijdens de'vredesonderhandelingen alles eerlijk op tafel moet liggen.' Vredesonderhandelingen? Ik vroeg haar 'welke vredesonderhandelingen'? Alleen al het gebruik van dit woord geeft een vertekening van de werkelijkheid. Wel, zo wist ze te vertellen, 'er is inderdaad een vredesgesprek gaande.'  Desalniettemin besefte ze zelf wel dat er in feite geen sprake was van een echt 'vredesgesprek', maar ik moest niet over een woordje vallen. Ik probeerde Vrancken uit te leggen dat woorden nu eenmaal de belangrijkste instrumenten zijn waarover een journalist beschikt en dat hij/zij er dus voorzichtig mee moet omspringen. Het drong niet tot haar door, want ze herhaalde haar mening. Zelfs niet nadat ik haar erop gewezen had dat bijna een decennium lang de westerse pers na de ondertekening van de Oslo-Akkoorden had gesproken van 'het vredesproces', terwijl in werkelijkheid in dezelfde tijd het oppervlakte gestolen land van de Palestijnen verdrievoudigde en het aantal Joodse kolonisten verdubbelde, feiten die verzwegen werden door mijn collega's, aangezien die feiten niet correspondeerden met de bewering dat er sprake was van een'vredesproces.' 


Hoe legt men vandaag de dag een ambitieuze journaliste uit dat -- in de woorden van Karl Kraus -- 'taal de moeder van de gedachte is, niet haar dienstmeid.' Ik bedoel dit, elk woord is geladen met een betekenis. Een woord draagt in zich een bepaald perspectief van de werkelijkheid, een oordeel, het kiest partij temidden van duizenden andere woorden, het staat voor iets. Neem bijvoorbeeld het woord ontdekking. Columbus ontdekte Amerika. Dit is een leugen, Amerika was allang ontdekt door de voorouders van de mensen die er woonden. De werkelijkheid is dat Columbus een genocidale veroveraar was, een moordzuchtige indringer gedreven door een ziekelijke zucht naar goud en aanzien. Iedereen die het woord 'ontdekkingsreiziger' gebruikt liegt bewust door de werkelijkheid te verhullen. Zo is het ook met het woord 'vredesgesprek'. Iedere journalist die dit woord bewust gebruikt liegt door net te doen alsof Israel daadwerkelijk op zoek is naar vrede. Inge Vrancken liegt bewust, want ze weet dat Israel dit niet wil, en ze probeert dit te verzwijgen door te suggereren dat woorden geen inherente betekenis bezitten.


Woorden moeten niet gebruikt worden om de waarheid op zijn kop te draaien. Starbucks in de VS doet dit door een small cappuccino een tall cappuccino te noemen omdat men weet dat de doorsnee Amerikaan niets klein wil hebben. Small is het tegenovergestelde van small, tall. Net als kinderen een tall ijsje willen zo willen volwassenen daar a tall cappuccino.