De Holocaust Industrie 2

De officiele kaart van Israel zoals die door de Israelische overheid wordt gepresenteerd, met Westbank, Gaza en Golan Hoogvlakte als behorend tot de 'Joodse natie.'

Ik kreeg deze reactie op "De Nuance van de NRC 122":

Ik moet zeggen dat ik ook uitgeholocaust ben. Na jaren veelvuldig platgebombardeerd te zijn met de joodse holocaust als propagandamateriaal, komt het onderhand mijn strot uit. We kunnen in ieder geval niet zeggen dat het een vergeten groep is. En volgens mij zou deze groep, gegeven de omstandigheden, liever vergeten zijn. Krijgen zij misschien iets van hun eigenwaarde terug! En inderdaad zou er dan ook eens een keer aandacht kunnen zijn voor de verzwegen groepen. In Nederland hebben we ook nog wel het een en ander liggen De KVP komt dan weer eens aan bod met Luns etc. en het zedelijk opvoeden van onmondigen, genoeg keuze in ieder geval.

anzi

In mijn boek De oneindige oorlog zegt de joods Amerikaanse wetenschapper en auteur Norman Finkelstein:

'Een ander punt is dat de Holocaust, het belangrijkste wapen van Israël om de aandacht af te leiden van zijn eigen misdaden, als wapen niet meer zo effectief is als het eens was en in toenemende mate geridiculiseerd wordt. Zelfs in de Amerikaanse massamedia is het steeds moeilijker mensen te mobiliseren voor steun aan Israël. Ik ben het eens met de joods-Israëlische auteur Boas Evron, die schreef dat de Holocaust gebruikt wordt in “een officiële, propagandistische indoctrinatie”, die “een leugenachtig wereldbeeld” oproept, “waarvan het ware doel helemaal niet een beter begrip van het verleden is, maar een manipulatie van het heden”. Het is een schokkend en moreel verwerpelijk verschijnsel dat de nazi-massamoord het belangrijkste ideologische wapen is geworden om burgers te motiveren een oorlog te voeren. Elke keer als Israël en de Verenigde Staten een nieuwe vijand hebben, is de onmiddellijke reflex te beweren dat de leider een andere Hitler is en zijn medewerkers een stelletje nazi’s. In de jaren vijftig en zestig werd Nasser de “Hitler aan de Nijl” genoemd, in de jaren negentig was Saddam een Hitler, en vanaf 2000, toen de Verenigde Staten de illegale invasie in Irak begon voor te bereiden, werd Saddam opnieuw Hitler genoemd, Ahmadinejad is Hitler, Hamas zijn nazi’s, Hezbollah zijn nazi’s, Iraniërs zijn nazi’s. Kortom, de nazi-holocaust is het belangrijkste wapen geworden voor het zaaien van haat en het kweken van oorlogszuchtige gevoelens... Ik ben van mening dat er te veel Holocaustmusea zijn, in feite zijn er te veel Holocaustherdenkingen. Het wordt tijd dat de uiterlijke manifestaties ervan verminderen, bescheidenheid dwingt ons de Holocaust in proportie te brengen met het lijden van de rest van de mensheid. De morele dimensie ervan moet verder reiken dan alleen: “nooit meer voor de joden”. Het moet zijn: “nooit meer voor ieder mens op aarde”. De vraag is ook waarom wij zelfs een Holocaustmuseum hebben in de hoofdstad van de Verenigde Staten, dat onder federaal gezag staat en federaal gefinancierd wordt. Het feit dat het nabij het Witte Huis en het George Washington Monument is gebouwd, is vooral zo misplaatst omdat in de hoofdstad geen enkel museum staat dat de grootscheepse misdaden herdenkt die zijn gepleegd in de loop van de eigen Amerikaanse geschiedenis. Probeert u zich de felle beschuldigingen van hypocrisie eens voor te stellen als Duitsland een nationaal museum in Berlijn zou bouwen dat niet de nazi-genocide herdenkt maar de Amerikaanse slavernij of de uitroeiing van de oorspronkelijke Amerikanen, de indianen. Het politiseren van de Holocaust begint al voordat men de drempel van het museum overgestapt is. Het Holocaustmuseum staat aan het Raoul Wallenberg Plein. Wallenberg, een Zweedse diplomaat, wordt in ere gehouden omdat hij duizenden joden redde en uiteindelijk in een Sovjetgevangenis verdween. Zijn landgenoot Graaf Folke Bernadotte wordt niet geëerd omdat hij, hoewel ook hij duizenden joden redde, in opdracht van de latere premier van Israël, Yitzak Shamir, werd vermoord vanwege de zionistische beschuldiging dat hij te “pro-Arabisch” was. Hij was namelijk als VN-bemiddelaar voorstander van de terugkeer van de verdreven Palestijnen. Opvallend is ook dat de Nobelprijswinnaar voor de Vrede Elie Wiesel in zijn memoires schrijft over het “legendarische ‘terroristische’ verleden” van Bernadottes feitelijke moordenaar Yehoshua Cohen. Let op Wiesels aanhalingstekens bij ‘terroristische’. Kennelijk is in de ogen van Wiesel deze moordenaar geen terrorist. Tijdens de planning van het museum in Washington leidde dezelfde Wiesel (samen met Yehuda Bauer van Yad Vashem) het offensief om er alleen joden te herdenken. En dus niet de zigeuners, en de vele miljoenen niet-joden die vanwege hun afkomst of opvattingen door de nazi’s werden vermoord, ook niet de meer dan een miljoen Armenen die tijdens de eerste Holocaust van de 20^e eeuw massaal door de Turken werden uitgeroeid. In de nadagen van Israëls barbaarse aanvallen op Libanon in 1996, die een hoogtepunt bereikten in het bloedbad van meer dan honderd burgers in Qana, merkte Haaretz-columnist Ari Shavit op dat Israël straffeloos kon optreden omdat “wij de Anti-Defamation League hebben… en Yad Vashem en het Holocaustmuseum”. In de praktijk is de Holocaust het belangrijkste ideologische wapen geworden voor misdadige oorlogvoering en dat is een buitengewoon verwerpelijke en cynische ontwikkeling. Agressieoorlogen, die zoals bekend in strijd zijn met het internationaal recht, worden door de Verenigde Staten en Israël gerechtvaardigd door een beroep te doen op de Holocaust, en zo is de moord van zes miljoen joden veranderd in een motief om oorlog te voeren. Het was niet de vermeende zwakheid en het zogenaamde isolement van Israël, en zeker niet de angst voor een “tweede Holocaust”, maar eerder de bewezen Israëlische kracht en het strategische verbond met de Verenigde Staten die joodse elites ertoe aanzetten de Holocaust-industrie na 1967 optimaal te exploiteren. Dit is een ziekelijk fenomeen dat dient te worden bestreden. De nazi-holocaust is een wapen geworden in handen van de managers van de Holocaust-industrie. Het is ten hemel schreiend dat de Holocaust aangewend wordt door een van ’s werelds machtigste militaire machten om zichzelf af te beelden als “slachtoffer”, terwijl het op grote schaal afgrijselijke mensenrechtenschendingen en oorlogsmisdaden begaat. Dat politieke slachtofferisme begon al in de jaren twintig en dertig, toen Joden in Palestina beweerden dat het Arabische verzet tegen de zionistische kolonisatie van het gebied hetzelfde was als de pogroms in Rusland. Het Europese antisemitisme werd, en wordt nog steeds gebruikt, om het Palestijnse verzet te delegitimeren. In het begin waren de propagandamogelijkheden tamelijk beperkt, maar toen de Amerikaanse joden zich er eenmaal mee begonnen te bemoeien veranderde dit drastisch. Met hun zeer machtige propagandawapens wisten ze een positief beeld van Israël te creëren, de kleine dappere David versus de grote gemene Goliath. Lange tijd was dat een effectief middel maar door te veel gebruik is het versleten geraakt.’