Birgit Donker van de NRC 2

Meer dan twee jaar geleden verklaarde Birgit Donker als nieuwe hoofdredacteur en inmiddels ook nog directeur van de NRC het volgende op de vraag: 'Wat zijn uw plannen met de krant in deze roerige tijden? „Wij gaan door met waar we goed in zijn: kwaliteit leveren. NRC Handelsblad staat voor betrouwbare journalistiek, voor achtergronden bij het nieuws vanuit een internationale oriëntatie. Wij moeten tegenwicht bieden aan de trivialisering in de media.'

Net als Henk Hofland en Jan Marijnissen gaat Donker er serieus vanuit dat de NRC een kwaliteitskrant is van wereldniveau. De lezers van deze weblog weten dat ik op die aanmatigende bewering gefundeerde kritiek heb. Laat ik me dit keer beperken tot de Midden-Oosten berichtgeving van de NRC. Enige tijd geleden schreef ik dit:

Kort samengevat is het ideologische uitgangspunt van de NRC-redactie met betrekking tot Palestina dit:
'Abbas (Fatah) regeert met een noodkabinet van Fatahloyalisten op de door Israël bezette Westelijke Jordaanoever, sinds het moslimfundamentalistische Hamas, dat door het Westen als terreurorganisatie wordt beschouwd, vorige week alle macht greep in de Gazastrook… Maandag al hadden de VS en de Europese Unie aangekondigd de directe hulp aan Abbas te willen hervatten na een boycot sinds Hamas 15 maanden geleden na zijn verkiezingsoverwinning aan de regering kwam. Doel daarvan was Hamas te isoleren en te marginaliseren.'

In een vorig stuk over de NRC heb ik proberen aan te tonen dat deze officiele versie een omkering van de werkelijkheid is. Hamas had op grond van de verkiezingsuitslag een legitieme regering gevormd, maar onder druk van het Westen erkende Fatah die regering niet en probeerde via geweld de macht terug te veroveren. Omdat zowel Israel, de VS als de Europese Unie deze democratische ontwikkeling niet accepteerden, accepteerden ook de journalisten van de commerciele massamedia dit niet. Dat is niet vreemd, want de westerse journalistiek staat net als de politiek ook in dienst van andere dan puur democratische belangen. 'Een hoger belang dan de waarheid', zoals de VPRO-journalist Chris Kijne dit onlangs vergoeilijkend omschreef. Behalve de betrokkenen zelf weet iedereen dat de parlementaire democratie deze 'hogere' belangen dient. Welnu, voor politici en pers is Hamas 'een terroristische organisatie'. Het bespelen van de angst is altijd het beste instrument om politieke doeleinden na te streven, zodra rationele argumenten ontbreken. Al in de jaren zestig schreef de gerenommeerde Amerikaanse socioloog C. Wright Mills dat 'het doel van de opinie-organisatoren [is] om de bevolking in een voortdurende staat van emotionele onderworpenheid te houden... Immers, als het maar eenmaal gelukt is om een mentaliteit van volgzaamheid en gehoorzaamheid te kweken, is het niet moeilijk meer om de mensen te doen geloven en te doen voelen wat men maar wil... hun opinies zijn parallel omdat ze alle uit 1 bron afkomstig zijn: die van de media.'
Het belang van de ideologische versie van de werkelijkheid werd in de achttiende eeuw door de grote Schotse Verlichtings-filosoof David Hume benadrukt toen hij schreef over 'the easiness with which the many are governed by the few' and 'the implicit submission with which the men resign their own sentiments and passions to those of their rulers.' Hume concludeerde: "When we enquire by what means this wonder is brought about we shall find, that as Force is always on the side of the governed, the governors have nothing to support them but opinion. It is therefore, on opinion only that government is founded; and this maxim extends to the most despotic and most military governments, as well as to the most free and most popular.' Vandaar het doorslaggevende belang van gelijk geschakelde, voor het systeem 'betrouwbare', opiniemakers in een massamaatschappij. En vandaar ook dat de NRC de werkelijkheid in Gaza moeiteloos 180 graden kan omdraaien. En dat niet 1 keer, maar meerdere keren, net zo vaak als het uitkomt.

Dus nadat al meer dan 300 Palestijnen waren gedood en vele honderden gewond waren rechtvaardigde op 29 december vorig jaar de NRC-redactie in een officieel commentaar de Israelische oorlogsmisdaden met deze leugen: 'Hamas bood Israel het, in deze vicieuze cirkel logische, motief om navenant te reageren.' En toen nog geen week later deze bewering zelfs voor de NRC niet meer houdbaar bleek, omdat via internet en de televisie duidelijk werd dat Israel als 'een dolle hond' tekeerging, draaide de NRC 180 graden en stelde de redactie in een commentaar ineens dat Israel een 'grens overschreden' had. En wel omdat 'het doel' dat de NRC voor ogen had 'louter [ was] een einde te maken aan de raketbeschietingen door Hamas. Binnen een paar dagen bleek al dat dit doel ruim werd opgevat.' Dat dit 'binnen een paar dagen' was gebleken, had de NRC-redactie er niet van weerhouden om 'een paar dagen' na het begin het bloedbad alsnog te rechtvaadigen met de onjuiste bewering dat 'Hamas Israel het, in deze vicieuze cirkel logische, motief bood om navenant te reageren.' Een rechtvaardiging die ertoe leidde dat de NRC 6 dagen lang zweeg terwijl uit de eigen woorden valt op te maken dat het avondblad al 'binnen een paar dagen' wist dat Israel de 'grens overschreden' had. Inmiddels was echter gebleken dat de redactionele pro-Israel propaganda niet meer werkte. De krant besefte dat en leek even in staat om de ideologische verslaggeving te stoppen om gewoon de feiten te geven. Feiten zoals deze: 'De islamitische beweging verwierf bij de democratische verkiezingen in januari 2006 niet toevallig een ruime meerderheid van de stemmen in Gaza.' Een verrassende erkenning van de NRC.

Even, schreef ik, zoals uit het vervolg blijkt. De NRC maakte namelijk weer een draai van 180 graden. Het inzicht dat Israel oorlogsmisdaden pleegde leidde er niet toe dat de NRC dit verder analyseerde. Integendeel. Toen een paar dagen na het laatste commentaar juristen die gespecialiseerd zijn in het internationaal recht de krant erop wezen dat hier sprake was van ernstige schendingen van onder andere de Geneefse Conventies, vernamen ze dat voor die informatie geen belangstelling was. En wel omdat een artikel over oorlogsmisdaden ‘weinig nieuwe gezichtspunten bevat... Met vriendelijke groet, Anna Visser, redacteur Opinie NRC/H.' Wat in de ogen van de redactie wel 'nieuwe gezichtspunten' bevatte was opnieuw een rechtvaardiging, zes dagen later, van de Israelische terreur, ditmaal niet van de krant zelf, maar van een buitenstaander, de omstreden ultrazionist Martin Levi van Creveld, die nogeens trots in 'de slijpsteen voor de geest' het volgende mocht melden: 'Anders dan meestal wordt aangenomen, hebben de Israëliërs dat conflict op hun sloffen gewonnen. Juist omdát ze disproportioneel reageerden op de gevangenneming van twee van hun soldaten en de dood van zes anderen, is Hezbollah’s wil om aan te vallen gebroken.'

Deze rechtvaardiging van oorlogsmisdaden was geheel in lijn met de Israelische militaire doctrine van het 'disproportioneel geweld', zoals die op 3 oktober 2008 was verwoord door generaal Eisenkot in het Israëlische dagblad Yedioth: 'We zullen disproportioneel geweld gebruiken tegen ieder dorp van waaruit schoten worden gelost op Israel, en we zullen immense schade en vernietiging te weeg brengen. Vanuit ons gezichtspunt zijn zij militaire bases. Dit is geen overweging, dit is een plan dat reeds is geautoriseerd.' In een rapport voor het Instituut voor Nationale Veiligheid van de Universiteit van Tel Aviv onderstreepte kolonel Gabiel Siboni even onverbloemd, dat het antwoord op de raketaanvallen de 'disproportionele aanval in het hart van de zwakke plek van de vijand is, waarbij pogingen de lanceringcapaciteit te schaden op de tweede plaats komt.' Volgens de juriste Verrijn Stuart in het Nederlands Juristenblad 'vertoont Israel’s aanpak een treffende gelijkenis met de opdracht die de toenmalige president van Republika Srpska, Radovan Karadzic in 1995 gaf aan het Bosnisch Servische leger.' Een aanpak die zoals bekend ertoe geleid heeft dat Karadzic nu in de gevangenis van Scheveningen zijn proces afwacht. De juriste wijst er verder op dat Israelische militairen juridisch vervolgd kunnen worden buiten Israel en dat beseffen de Israelische autoriteiten maar al te goed, zo blijkt uit dit bericht: 'Facing bench warrants? Travel advisory issued for top IDF officers State expresses concern over international human rights groups' intention to file war crimes charges against military personnel with The Hague, local European courts; says officers planning to travel must contact Judge Advocate General's Office first Tova Tzimuki.'

Dat openlijk oorlogsmisdaden worden verheerlijkt in een krant die stelt een 'kwaliteitskrant' te zijn die de 'nunance' zoekt zodat het kan fungeren als 'de slijpsteen voor de geest' is opmerkelijk. In het artikel worden oorlogsmisdaden bepleit, en het internationeel recht speelt daarbij geen enkele rol. In de extremistische gedachtewereld van Martin Levi van Creveld is dat een te verwaarlozen detail. Kinderen, vrouwen, bejaarden lopen in deze Israelische strategie nu eenmaal 'de kans een zeer hoge prijs te betalen. Mais c'est la guerre,' aldus de hooggeleerde Martin Levi van Creveld in de NRC. Het antwoord op deze redenering kan natuurlijk niet anders zijn dan: 'Mais non, professeur, ce n'est pas la guerre.' Dat is het punt nu juist dat dit slag mensen telkens negeert. En met hem de overgrote meerderheid van mijn collega's, inclusief die van de NRC. Degene die de burgerbevolking niet probeert te sparen schendt het internationaal recht, zo is zeker sinds Neurenberg onomstotelijk vastgelegd. Daarom is er dat gigantische juridische bouwwerk ontstaan, om te voorkomen dat barbaren hun gang kunnen gaan. Daarom zijn de nazi-kopstukken in Neurenberg veroordeeld. Maar voor dit soort 'trivialiteiten' was en is nog steeds in de NRC geen ruimte. Belangrijker voor de NRC-redactie was te weten dat 'disproportioneel geweld' een van die onfortuinlijke zaken is die nu eenmaal gebeuren, want ‘c’est la guerre’, nietwaar?

Althans, althans... als in Israel meer dan 1300 Joden waren gedood door ‘disproportioneel geweld' van Palestijnen dan had de NRC-redactie natuurlijk geen enkele Palestijn deze terreur laten rechtvaardigen met argumenten als ‘mais, c’est la guerre’. Een derde van de Palestijnse slachtoffers is kind. ‘C’est la guerre’, de NRC-lezers weten het inmiddels. Maar als dit Joodse kinderen was overkomen dan had de NRC dit niet laten rechtvaardigen. Het leven van een Palestijns kind is dus minder waard dan het leven van een Joods kind, en in dat onderscheid schuilt nu, ja wat noem je het eigenlijk, ik hou het bij gebrek aan een beter woord, op racisme. Duidelijk is in elk geval dat hier geen enkele 'nuance' een rol speelt, laat staan dat de geest van de lezers wordt geslepen.
Welk journalistiek beleid gaat schuil achter het redactiebesluit om de oorlogsmisdaden opnieuw te laten rechtvaardigen en geen deskundige aandacht te besteden aan de internationale rechtsregels die, zoals de NRC wist, op grote schaal geschonden werden? Waarom heeft de NRC de 'grenzen overschreden' van het journalistiek fatsoen?

Naderhand schreef ik dit:

Het is ronduit opmerkelijke hoe populair het fascistische gedachtegoed van de Israelische militair-historicus Martin Levi van Creveld is bij de Nederlandse commerciele massamedia. Vandaag staat een interview met hem in ditmaal het dagblad De Pers, 'gratis maar niet goedkoop', waarvan de redactie het relevant vindt dat hun lezers onder andere de volgende 'waarheden' beseffen: 'Oorlog was er en oorlog zal er altijd zijn, zegt militair deskundige Martin van Creveld. ''Of we moeten alle mannen castreren.'' Twaalf jaar lang was Martin van Creveld militair adviseur van de Verenigde Staten. ''Thuis was ik een grote pief, omdat ik met Amerikaanse generaals sprak en met de minister van Defensie. Ik reisde de hele wereld over, met honderdduizenden dollars achter me aan.''
Maar steeds vaker moest hij over onderwerpen schrijven die hij niet zag zitten, en hoezeer hij ook zijn best deed onafhankelijk te blijven, uiteindelijk draaide het om het verkrijgen van een nieuwe opdracht, om het naar de mond praten van de kolonels. ''Ik vroeg me af wat ik aan het worden was. Een lakei? Iemand die piemels likte? Ik walgde van mezelf.''
De samenwerking liep stuk, een moeilijke tijd volgde, maar achteraf gezien was dat het waard. ''Ik wil niet liegen! Ik ben 63 jaar oud. Een academicus. Voor mij tellen maar twee dingen: het liefhebben van mijn vrouw en het zoeken naar de waarheid'', aldus de fanatiek zionist Van Creveld.

Dit is één van zijn waarheden: 'Vechten kan een bron van vreugde zijn, misschien is het wel de grootste vreugde die er bestaat,' aldus de man die vanwege zijn hazelip van de Israelische autoriteiten nooit aan gevechten mee mocht doen. Een ander waarheid van hem is deze: '''Zolang we tegen de zielenpieten van Hamas strijden, is er geen probleem. Maar ik vrees dat de Israëlische militairen bij een echte tegenstander zullen vluchten.'' Een van de redenen is een doorgeschoten feminisme. Eenderde van de Israëlische officieren is nu vrouw. ''Het feminisme is één grote leugen''.'

Duidelijk zal zijn dat de man met de hazelip een geval is. Maar zijn fascistische gedachten die een compensatie vormen voor zijn handicap zijn -- opvallend genoeg -- wel heel aantrekkelijk voor een aanzienlijk deel van mijn collega's. Kennelijk kampen ook zij met een of andere handicap, met een minderwaardigheidsgevoel, met het gevoel niet echt een kerel te zijn. Het is juist dit minderwaardigheidscomplex waarop Martin Levi van Creveld met succes inspeelt, zoals destijds Hitler succesvol inspeelde op het minderwaardigheidscomplex van de spitzburger in Duitsland. Stel ik daarmee dat Van Creveld een Hitler is? Nee, geenszins, Van Creveld blijft een figurant, hij blijft 'iemand die piemels likt' van degenen die geweld toepassen. Alleen al het taalgebruik van deze man spreekt boekdelen. En hij geeft zijn eigen gekte ook nog eens vrijwillig bloot.

Welnu, onlangs sprak Shawan Jabarin, voorzitter van de onafhankelijke Palestijnse mensenrechtenorganisatie Al-Haq via een internetverbinding het publiek toe dat in het Amsterdamse verzetsmuseum discussieerde over de rol die het internationaal recht kan spelen bij het stoppen van de Israelische schendingen van de mensenrechten. Dit mede naar aanleiding van het feit dat Al-Haq en de joods-Israelische mensenrechtenorganisatie B'tselem dit jaar de Geuzenpenning kregen. Van de Israelische geheime dienst mocht Jabarin niet naar Nederland reizen om de volgens de NRC 'prestigieuze' Geuzenpenning in ontvangst te nemen. Dankzij een simpele technische verbinding kon het Israelisch verbod omzeild worden. Ook Wesam Ahmad, medewerker van Al Haq en Jessica Montell, directeur van de B'tselem spraken op die bijeenkomst, die werd voorgezeten door Jeff Handmaker, als jurist gespecialiseerd in het internationaal recht en docent aan het Institute of Social Studies in Den Haag. Zowel Jabarin en Ahmad als Montell benadrukten dat Europa aansprakelijk is voor de Israelische mensenrechtenschendingen en de schendingen van het internationaal recht, aangezien de EU 'de joodse staat' politiek, diplomatiek, economisch, cultureel en zelfs militair steunt. Beide sprekers verklaarden desgevraagd dat het instellen van sancties een manier is om Israel te dwingen zich aan het internationaal recht te houden.

In de zaal zaten nauwelijks Nederlandse journalisten. En dat is opmerkelijk, aangezien het hier om een fundamentele discussie ging, waarbij zowel twee gematigde Palestijnen als een gematigde joods-Israelische hun opvattingen ontvouwden. Ik constateer dit nog eens omdat bijvoorbeeld de NRC doorgaans wel onmiddellijk het radicale CIDI aan het woord laat zodra het over Israel gaat. Niet alleen negeren de Nederlandse commerciele massamedia daarmee het feit dat eenvijfde van de Israeli's Palestijnen zijn maar daarnaast ook het feit dat het CIDI niet namens deze Palestijnse Israeli's spreekt, en zelfs ook niet namens alle joodse Nederlanders en joodse Israeli's.

Voorafgaand aan de bijeenkomst had ik op mijn weblog op het volgende gewezen:

'Vrijdag 6 maart ’09
Dit meldde de NRC twee dagen geleden:
''Winnaar Geuzenpenning mag land niet uit
Gepubliceerd: 4 maart 2009 14:09
Gewijzigd: 4 maart 2009 14:14
Door een onzer redacteuren
Den Haag, 4 maart.

De Palestijnse mensenrechtenactivist Shawin Jarbarin kan niet naar Nederland reizen om volgende week de prestigieuze Geuzenpenning in ontvangst te nemen. Israël verhindert zijn reis, tot ergernis van een meerderheid in de Tweede Kamer...Ronny Naftaniel, van het Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI), heeft begrip voor de Israëlische beslissing, omdat Jarbarin eerder is veroordeeld voor terroristische activiteiten. „Bovendien kan iemand anders van Al-Haq de prijs net zo goed in ontvangst nemen.”De penning, eerder onder meer gegeven aan de Anne Frank Stichting en Ingrid Betancourt, wordt jaarlijks in Vlaardingen uitgereikt. Het is een initiatief van Geuzenverzet 1940-1945, een organisatie die voortkomt uit het Nederlandse verzet tegen de Duitse bezetter in de Tweede Wereldoorlog... Naftaniel, van het Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI), heeft begrip voor de Israëlische beslissing, omdat Jarbarin eerder is veroordeeld voor terroristische activiteiten.''

Naar aanleiding van dit bericht kreeg ik deze reactie: 'Boris Nieuwenhuijzen heeft een nieuwe reactie op uw bericht "De Israelische Terreur 766" achtergelaten: Aan NRC; Kan iemand van de redactie me vertellen wat de toegevoegde waarde is van het noemen van de reactie van het Cidi op dit nieuws ? Het is toch duidelijk dat Cidi/Naftaniel ALTIJD begrip hebben voor het Israëlische standpunt ongeacht de inhoud van de gebeurtenis? (Naftaniel recent in Vrij Nederland; (ik parafraseer, BN) ."..als ik het niet eens ben met Israëlische standpunten zal ik dit niet zeggen, Israël krijgt al genoeg kritiek.")

Ik denk dat meer mensen zich afvragen welke relevantie deze informatie in NRC heeft. Ik heb de NRC hoofdredactie het volgende gevraagd:

''Geachte hoofdredactie,

Als journalist en lezer van uw krant zou ik willen weten welke relevantie de volgende informatie in uw bericht van 4 maart heeft: 'Ronny Naftaniel, van het Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI), heeft begrip voor de Israëlische beslissing, omdat Jarbarin eerder is veroordeeld voor terroristische activiteiten. 'Bovendien kan iemand anders van Al-Haq de prijs net zo goed in ontvangst nemen.'

Om verwarring te voorkomen, licht ik mijn vraag even toe. Volgens de Israelische kwaliteitskrant Haaretz is het CIDI 'een pro-zionistische lobbygroep', die geenszins neutrale en onafhankelijke informatie verstrekt, maar een lobby voert voor 'de Joodse staat'. Daarentegen suggereert uw krant dat we hier te maken hebben met het Centrum Informatie Documentatie Israel, een onafhankelijkele instelling die neutrale informatie over Israel verstrekt. Dat is dus apert onjuist zoals Haaretz duidelijk maakt. Het CIDI kwalificeerde het recente Israelische grootschalige geweld tegen de Palestijnse burgerbevolking als 'gerechtvaardigd' , terwijl Amnesty in gedocumenteerde informatie spreekt van Israelische 'oorlogsmisdaden'.
Zonder overdrijven kan men stellen dat een organisatie die oorlogsmisdaden 'gerechtvaardigd' noemt een militante organisatie is, zelfs een extremistische. Welnu, een dag nadat u de suggestie had gewekt dat Naftaniel een serieuze informatiebron is, berichtte uw krant: 'Israel doodt drie militanten in Gaza in vergeldingsactie.' Mijn vraag nu: waarom kwalificeert uw krant Palestijnse verzetsstrijders als 'militant' terwijl het CIDI door u nooit betiteld wordt als 'militant'? Vanwaar dat meten met twee maten, het criminaliseren van de ene partij terwijl de andere partij afgeschilderd wordt als een betrouwbare informatiebron? Ik vraag dat ook omdat een bestuurslid van het CIDI bewust het internationaal recht schendt door zijn bedrijf mee te laten werken aan de volgens het Internationaal Gerechthof illegale muur op Palestijns gebied. Mijn vraag is nu waarom u in tegenstelling tot de Israelische kwaliteitskrant Haaretz verzwijgt dat het CIDI 'een pro zionistische lobbygroep' is? Welke nuance denkt de 'slijpsteen voor de geest' daarmee te dienen?

In afwachting van uw antwoord,
collegiale groet
Stan van Houcke
Journalist
Amsterdam''

Vervolgens kreeg ik deze reactie van een lezeres:

'Beste Stan, ik heb me ook geërgerd aan de CIDI reactie en schreef het volgende naar NRC:

Al-Haq directeur Shawan Jabarin kan de uitreiking van de Geuzenpenning in Vlaardingen niet bijwonen, als Israël vasthoudt aan het uitreisverbod dat al drie jaar aan hem wordt opgelegd. Vandaag (5 maart) dient een zaak bij het Israëlische hooggerechtshof waarin opheffing van het reisverbod wordt geëist. Ronnie Naftaniel van het CIDI heeft begrip voor Israël's besluit om Jabarin vast te houden in de Westelijke Jordaanoever. Hij brengt dit in verband met Jabarin's veroordeling voor "terroristische" activiteiten. (Jabarin zat in de negentiger jaren in de gevangenis onder administratieve detentie.) Naftaniel kent kennelijk het onderscheid tussen verzet en terreur niet. Nelson Mandela zat 27 jaar gevangen op Robbeneiland, omdat Zuid_Afrika hem veroordeelde voor zijn "terroristische" activiteiten. Mandela leidde het verzet in Zuid-Afrika tegen apartheid. Westerse overheden beschouwden Mandela als een terrorist. Tot juli 2008 stond zijn naam op de terreurlijst van VS.Voor alle duidelijkheid, mensen hebben het recht zich te verzetten tegen onderdrukking. Of het nu om apartheid in Zuid-Afrika gaat, of om de Israëlische bezetting van Palestina.
Adri Nieuwhof'

Tenslotte kwam ik met een aanvullende vraag:

'Geachte NRC hoofdredactie,

Ik heb nog een aanvullende vraag met betrekking tot uw vermelding twee dagen geleden dat 'Naftaniel, van het Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI), heeft begrip voor de Israëlische beslissing, omdat Jarbarin eerder is veroordeeld voor terroristische activiteiten. „Bovendien kan iemand anders van Al-Haq de prijs net zo goed in ontvangst nemen.”

Wat is de doorslaggevende reden geweest voor uw redactie om nu juist de reactie van een organisatie te vragen die binnen de joodse beweging bekend staat voor zijn extreme opvattingen? Waarom ook niet de reactie van 'Een ander joods geluid', een gematigde joodse organisatie die uitstekend geinformeerd is, zoals ik uit eigen ervaring als journalist weet. Waarom ook niet de reactie van B'tselem? Deze joods-Israelische organisatie die samen met Al-Haq de Geuzenpenning heeft gekregen verklaarde dit: '3 March '09:Human rights organizations to Defense Minister: Stop impeding freedom of movement of director of Palestinian human rights organization... Participating organizations:Adalah – the Legal Center for Arab Minority Rights in Israel, The Association for Civil Rights in Israel, Bimkom – Planners for Planning Rights, B’Tselem – The Israeli Information Center for Human Rights in the Occupied Territories, Gisha – Legal Center for Freedom of Movement, Hamoked: Center for the Defence of the Individual, The Public Committee Against Torture in Israel, Physicians for Human Rights-Israel, Yesh Din: Volunteers for Human Rights, Rabbis for Human Rights' Zie: http://www.btselem.org/english/press_releases/20090303.asp
Waarom was voor uw redactie deze reactie niet relevant en was de reactie van een militante joodse organisatie als het CIDI, volgens Haaretz 'een pro-zionistische lobbygroep', voor u wel relevant? In afwachting van uw antwoord,
collegiale groet
Stan van Houcke
Journalist
Amsterdam

Het bovenstaande schreef ik zes dagen geleden, maar aangezien ik geen antwoord heb gekregen van Birgit Donker heb ik de hoofdredacteur van de NRC opnieuw geschreven:

'Geachte mevrouw Donker,

Gistermiddag vernam ik van Shawan Jabarin dat hij zich niet juridisch kan verdedigen tegen de beschuldiging van de Israelische geheime dienst dat hij een gevaar voor Israel is niet juridisch aangezien deze geheime dienst geen inzage hoeft te geven in zijn dossier, zoals onlangs opnieuw is gebleken. De 'onafhankelijke' rechter in Israel kan deze inzage niet afdwingen, maar mag ook niet het aangevoerde 'bewijsmateriaal' als onvoldoende afwijzen. Met andere woorden: hier is geen sprake van een democratische rechtstaat waarin een burger zich kan verdedigen tegen dit soort geheim 'bewijsmateriaal'. Ik stel dit met enige nadruk vast aangezien uw krant het volgende heeft gemeld: 'Naftaniel, van het Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI), heeft begrip voor de Israëlische beslissing, omdat Jarbarin eerder is veroordeeld voor terroristische activiteiten.' Uw redacteur heeft daarbij zelf geen onderzoek verricht, maar heeft deze beschuldiging klakkeloos overgenomen, zonder de context van de beschuldiging te vermelden. Welke waren de 'terroristische activiteiten'? Dat weet niemand, behalve de Israelische geheime dienst. Was die informatie voor de NRC-lezer niet relevant? En zo nee, waarom niet? Indien die informatie wel relevant was, waarom is er door uw krant over gezwegen? De 'pro-zionistische lobbygroep' het CIDI en uw krant suggereerden dat het hier bewezen feiten zijn. Informatie van het CIDI dient, zoals ik als journalist uit eigen ervaring weet, met de nodige journalistieke scepsis worden benaderd, aangezien deze organisatie zoals de kwaliteitskrant Haaretz terecht stelt een 'pro-zionistische lobbygroep' is die als eerste en voornaamste bezoldigde taak heeft te lobbyen en niet om onafhankelijke informatie te verstrekken, zoals het CIDI en uw krant suggereren. Mijn vraag is opnieuw: waarom heeft de NRC deze cruciale achtergrond verzwegen? In afwachting van uw antwoorden,
collegiale groet,
Stan van Houcke,
Journalist,
Amsterdam.'

Nooit meer iets van vernomen. Birgit Donker die haar krant afficheert als 'chique' en een 'grande dame' had zelfs niet het burgerlijk fatsoen om een bericht van ontvangst te e-mailen. Kritiek wordt onbeantwoord gelaten. Ik ben weliswaar een oude journalist en een schrijver, maar ik behoor niet tot de 'politiek-literaire elite' die volgens Henk Hofland gesteund moet worden met belastinggeld omdat nu het neoliberale geloof van diezelfde 'elite' het voorbestaan van de krant onmogelijk dreigt te maken. Dissidente stemmen worden gemarginaliseerd, overal, niet alleen in een parlementaire democratie.