Het Joodse magazine Tikkun zet de mythes op een rijtje die gebruikt worden door pro-Israëlische politici, lobbyisten en journalisten. Deze mythologie over de geschiedenis van Israël en de Palestijnen is nog steeds in zwang bij Nederlandse zionisten en filosemieten, en ook het CIDI, teneinde de terreur van Israël goed te praten.
Before 2000, three major mythologies were refuted by serious historians and journalists—most of them Israeli.
First, there was the myth that in 1948 a weak Israeli army (David) heroically overcame a strong Arab army (Goliath) that intended to destroy the new Jewish state [1]; in fact, the Israeli armies outnumbered and outgunned a small coalition of half-hearted Arab armies, whose primary purpose was to prevent each other from grabbing off pieces of Palestine, rather than to “drive the Jews into the sea.”
Second, there was the myth that hundreds of thousands of Palestinian refugees voluntarily fled their homes and villages in 1947-48 [2]; the evidence is overwhelming that the main reason the Palestinians fled was either out of the justified fear they might be massacred, as had happened at Deir Yassin and elsewhere, or because the Zionist armed forces rounded them up and forced them across the borders into Egypt, Lebanon, Jordan, and Syria.
Third, there was the myth that both the Palestinians and their Arab neighbors “never lost an opportunity to lose an opportunity” to reach peaceful political settlements with Israel [3]; in fact it is Israel that has repeatedly turned down real opportunities for peaceful settlements—with Egypt until the 1970s, with Jordan until the 1980s, and with the Palestinians, Syria, and the Arab world as a whole today.
In all these cases, Israel’s leading enemies, as well as the Arab League, representing most Arab countries, were and still are ready not only to end their conflict with the Jewish state but to normalize diplomatic and economic relations with it, in exchange for full Israeli withdrawal from the Golan Heights, the West Bank, Gaza, and Arab East Jerusalem, followed by the creation of an independent Palestinian state with its capital in East Jerusalem. Consequently, the main reason for the continuation of Israel’s conflict with the Arab world (other than with Egypt) is that Israel has refused to withdraw from the expanded territory it conquered in 1967.
Since 2000 there has been a new myth, one that may be even more factually wrong and pernicious in terms of its consequences in the Israeli-Palestinian conflict. According to this myth, the last serious peace negotiations between the Israelis and the Palestinians, at Camp David in July 2000, broke down because Yasir Arafat and the Palestinians rejected a generous settlement offered by Prime Minister Ehud Barak.[4] This myth says the Palestinians made no counteroffers of their own, and turned instead to terrorist violence against the Israeli population.
Lees verder: http://tikkun.org/magazine/tik0811/frontpage/irresponsible
First, there was the myth that in 1948 a weak Israeli army (David) heroically overcame a strong Arab army (Goliath) that intended to destroy the new Jewish state [1]; in fact, the Israeli armies outnumbered and outgunned a small coalition of half-hearted Arab armies, whose primary purpose was to prevent each other from grabbing off pieces of Palestine, rather than to “drive the Jews into the sea.”
Second, there was the myth that hundreds of thousands of Palestinian refugees voluntarily fled their homes and villages in 1947-48 [2]; the evidence is overwhelming that the main reason the Palestinians fled was either out of the justified fear they might be massacred, as had happened at Deir Yassin and elsewhere, or because the Zionist armed forces rounded them up and forced them across the borders into Egypt, Lebanon, Jordan, and Syria.
Third, there was the myth that both the Palestinians and their Arab neighbors “never lost an opportunity to lose an opportunity” to reach peaceful political settlements with Israel [3]; in fact it is Israel that has repeatedly turned down real opportunities for peaceful settlements—with Egypt until the 1970s, with Jordan until the 1980s, and with the Palestinians, Syria, and the Arab world as a whole today.
In all these cases, Israel’s leading enemies, as well as the Arab League, representing most Arab countries, were and still are ready not only to end their conflict with the Jewish state but to normalize diplomatic and economic relations with it, in exchange for full Israeli withdrawal from the Golan Heights, the West Bank, Gaza, and Arab East Jerusalem, followed by the creation of an independent Palestinian state with its capital in East Jerusalem. Consequently, the main reason for the continuation of Israel’s conflict with the Arab world (other than with Egypt) is that Israel has refused to withdraw from the expanded territory it conquered in 1967.
Since 2000 there has been a new myth, one that may be even more factually wrong and pernicious in terms of its consequences in the Israeli-Palestinian conflict. According to this myth, the last serious peace negotiations between the Israelis and the Palestinians, at Camp David in July 2000, broke down because Yasir Arafat and the Palestinians rejected a generous settlement offered by Prime Minister Ehud Barak.[4] This myth says the Palestinians made no counteroffers of their own, and turned instead to terrorist violence against the Israeli population.
Lees verder: http://tikkun.org/magazine/tik0811/frontpage/irresponsible
De mythes die Tikkun opnoemt worden door het CIDI bijna letterlijk gebruikt om de Israëlische terreur te legitimeren:
[1] CIDI: “De Palestijnen en Arabische leiders meenden echter dat er geen plaats was voor een Joodse staat. De oorlog, die zij op 14 mei 1948 tegen Israel begonnen, had tot doel de Joodse staat te vernietigen.” http://www.cidi.nl/faq/faq.html#3
[2] CIDI: “Tijdens de periode voorafgaande aan de Israelische Onafhankelijkheidsoorlog tot aan de Wapenstilstands-akkoorden (1947-1949) ontvluchtten honderdduizenden Palestijnse Arabieren hun grondgebied. Een deel ontsnapte aan het oorlogsgeweld, een deel gaf gehoor aan oproepen van Ara-bische leiders om tijdelijk te evacueren en een deel werd door Israelische troepen uit strategische gebieden verdreven. Een belangrijk feit dat de vlucht stimuleerde, was dat in de periode onmiddellijk na de acceptatie van het VN delingsplan voor Palestina (november 1947) vrijwel alle Palestijnse leiders het Engelse Mandaatgebied Palestina verlieten.” http://www.cidi.nl/faq/faq.html#7
[3] CIDI: “Vanaf de stichting van de staat Israel heeft dat land stelselmatig aangedrongen op vreedzame coëxistentie. In de Israelische Onafhankelijkheidsverklaring van 15 mei 1948 staat expliciet, dat Israel zijn hand in vrede uitstrekt naar de Arabische buren. Zij waren toen in oorlog tegen de Joodse staat. Ook na alle oorlogen, terreurgolven en boycotacties, die tegen Israel werden gevoerd, heeft Jeruzalem steeds vrede aangeboden en zich bereid verklaard een hoge prijs daarvoor te betalen.”
[4] CIDI: “Terwijl de Israëli’s een groot deel van hun afspraken onder de Oslo akkoorden zijn nagekomen, met als belangrijkste de overdracht van delen van de Westbank en de Gazastrook aan de Palestijnse Autoriteit - als gevolg waarvan 97 procent van de Palestijnen zich al jaren onder het bestuur van Arafat bevindt – hebben de Palestijnen vrijwel al hun verplichtingen onder de Oslo akkoorden structureel geschonden, met als belangrijkste het afzien van geweld als middel om politieke doelstellingen te verwezenlijken.” http://www.cidi.nl/faq/faq.html#1 '
[1] CIDI: “De Palestijnen en Arabische leiders meenden echter dat er geen plaats was voor een Joodse staat. De oorlog, die zij op 14 mei 1948 tegen Israel begonnen, had tot doel de Joodse staat te vernietigen.” http://www.cidi.nl/faq/faq.html#3
[2] CIDI: “Tijdens de periode voorafgaande aan de Israelische Onafhankelijkheidsoorlog tot aan de Wapenstilstands-akkoorden (1947-1949) ontvluchtten honderdduizenden Palestijnse Arabieren hun grondgebied. Een deel ontsnapte aan het oorlogsgeweld, een deel gaf gehoor aan oproepen van Ara-bische leiders om tijdelijk te evacueren en een deel werd door Israelische troepen uit strategische gebieden verdreven. Een belangrijk feit dat de vlucht stimuleerde, was dat in de periode onmiddellijk na de acceptatie van het VN delingsplan voor Palestina (november 1947) vrijwel alle Palestijnse leiders het Engelse Mandaatgebied Palestina verlieten.” http://www.cidi.nl/faq/faq.html#7
[3] CIDI: “Vanaf de stichting van de staat Israel heeft dat land stelselmatig aangedrongen op vreedzame coëxistentie. In de Israelische Onafhankelijkheidsverklaring van 15 mei 1948 staat expliciet, dat Israel zijn hand in vrede uitstrekt naar de Arabische buren. Zij waren toen in oorlog tegen de Joodse staat. Ook na alle oorlogen, terreurgolven en boycotacties, die tegen Israel werden gevoerd, heeft Jeruzalem steeds vrede aangeboden en zich bereid verklaard een hoge prijs daarvoor te betalen.”
[4] CIDI: “Terwijl de Israëli’s een groot deel van hun afspraken onder de Oslo akkoorden zijn nagekomen, met als belangrijkste de overdracht van delen van de Westbank en de Gazastrook aan de Palestijnse Autoriteit - als gevolg waarvan 97 procent van de Palestijnen zich al jaren onder het bestuur van Arafat bevindt – hebben de Palestijnen vrijwel al hun verplichtingen onder de Oslo akkoorden structureel geschonden, met als belangrijkste het afzien van geweld als middel om politieke doelstellingen te verwezenlijken.” http://www.cidi.nl/faq/faq.html#1 '
Geen opmerkingen:
Een reactie posten