De Israelische Terreur 500

Ik ben op dit moment de proefdruk aan het corrigeren van mijn nieuwe boek De oneindige oorlog, dat februari volgend jaar bij uitgeverij Atlas verschijnt. Vanmiddag las ik in het kader daarvan het gesprek dat ik had met Hajo Meijer, 83 jaar, fysicus, overleefde Auschwitz en is bestuurslid van Een Ander Joods Geluid. Hij zei ondermeer dit:

'Het gruwelijke is dat de Holocaust de kern, de hele aard, de essentie van het jodendom heeft vernietigd, en misschien wel voor altijd. Op een bepaalde manier hebben de nazi’s daarmee toch bereikt wat ze wilden, de vernietiging van het jodendom. Kijk, je kunt alleen maar echt humaan denken, voelen, handelen als je redelijk onbeschadigd bent. Een van de diepste, meest ingrijpende beschadigingen is het beheerst worden door paranoïde gevoelens. Alles verandert daardoor, je hele kijk op de wereld wordt erdoor bepaald, alle gewaarwordingen worden erdoor gekleurd, je zintuigen worden erdoor besmet, je hoort anders, je ruikt anders, je voelt anders, je ziet anders, zelfs je smaak verandert erdoor. Ethiek heeft te maken met medemenselijkheid, ethiek zonder medemenselijkheid is niets. Om ethisch te kunnen handelen, moet je je medemens als medemens zien. En dat is nu onmogelijk als iemand paranoïde is, als zijn handelen bepaald wordt door extreme achterdocht en extreem wantrouwen. Iemand die paranoïde is kan geen medemenselijke ethiek opbrengen, want die zíét de medemens niet, die ziet alleen de vijand in een ander mens, zoals Leon de Winter zo kernachtig heeft verwoord toen hij zei dat er bij hem thuis “een ontzagwekkende angst voor de buitenwereld” bestond met “aan de ene kant die minachting van mijn ouders jegens hun niet-joodse omgeving en tegelijkertijd de waanzinnige angst ervoor […] Angst, angst, angst… Ik overdrijf niet.” Een paranoïde mens staat permanent op voet van oorlog met zijn omgeving, net als Israël, dat door paranoïde gevoelens wordt beheerst. Die angst, dat wantrouwen, die achterdocht wordt door de zionisten ook gekweekt en gekoesterd om de steun voor het expansionisme in stand te houden. Voor hen is de ander de vijand, voor mij als joodse humanist is de ander een medemens. Feit is dat de industriële, massale vernietiging tijdens de Tweede Wereldoorlog veel joden paranoïde heeft gemaakt. Geen enkel land kwam te hulp, de joden werden door de hele wereld in de steek gelaten. Ik heb onlangs het voorwoord geschreven voor het boek Het woord ‘Jood’ van de Franse filosoof Alain Badiou. Daarin heeft hij de tekst opgenomen van Cécile Winter, een joodse Franse arts gespecialiseerd in de behandeling van aids. Zij citeert Szmuel Zygielbojm, vertegenwoordiger van de socialistische joodse Bund en lid van de Poolse Nationale Raad in ballingschap, die op 11 mei 1943, kort voordat hij in zijn kamer in Londen door middel van gas zelfmoord pleegde, het volgende had geschreven: “De verantwoordelijkheid van de misdaad van de totale uitroeiing van joodse populaties in Polen ligt allereerst bij degenen die deze massamoord uitvoerden. Maar ze rust indirect op de hele mensheid, op de volkeren en de regeringen van de geallieerde naties die tot nu toe geen enkele concrete actie ondernamen om deze misdaad te stoppen […] Met mijn dood zou ik een laatste keer willen protesteren tegen de passiviteit van een wereld die getuige is van de uitroeiing van het joodse volk en dat toelaat (…) Ik weet dat in deze tijden een mensenleven weinig waard is, maar omdat ik het niet tijdens mijn leven heb kunnen bereiken, zou ik misschien met mijn dood de onverschilligheid kunnen doorbreken van hen die de laatste mogelijkheid hebben, misschien op het laatste moment, om de laatste Poolse joden die nog leven te redden.” Maar nee dus, tot op het allerlaatst reden de treinen naar Auschwitz en weigerden de geallieerden de spoorlijnen te bombarderen terwijl ze het wel konden. Dit verraad aan de menselijkheid heeft volgens mij de doodsteek gegeven aan het joods humanisme en is ook een van de redenen van het Israëlisch extremisme. Maar het kan natuurlijk nooit, nóóit, een rechtvaardiging zijn voor de Israëlische terreur, die door zo veel joden in de diaspora stilzwijgend wordt geaccepteerd, of zelfs publiekelijk wordt goedgepraat. Door het te rechtvaardigen vernietig je zelf de toekomst, er is geen hoop meer als de nazi-terreur de maatstaf wordt voor al je handelen. Daarom kan de Holocaust ook nooit de maatstaf zijn! Zo simpel is het, als wij ons als nazi’s gaan gedragen heeft het nationaal-socialisme alsnog gewonnen. De huidige praktijk van het politiek zionisme om de Holocaust te gebruiken om de eigen wreedheden te rechtvaardigen, is ronduit walgelijk. Dat heeft niets meer met angst, maar alles met cynisme te maken. Wat die panische angst betreft, er bestond altijd wel angst onder de joden. Als er wat gebeurde was onmiddellijk de eerste vraag: is het goed of fout voor ons joden, maar die panische angst, die paranoia is pas ontstaan door de nazi-holocaust. Men is zo diep gekrenkt geraakt dat men de ander niet meer als medemens kan zien, de ander is niet meer gelijkwaardig, hij is alleen nog maar de vijand. Hun hele identiteit is gebaseerd op panische angst, op overleven, op een permanente vlucht in een vijandige wereld. De Holocaust ís hun identiteit geworden en dat is natuurlijk niet gezond. De uitroeiing van de Europese joden versterkte de angstgevoelens onder de joden in de christelijke wereld, angstgevoelens die al eeuwenoud waren, maar nooit zo virulent als nu. Het hele jodendom wordt daardoor vandaag de dag van binnenuit vernietigd. Op angst kan niets bloeien, angst kan alleen vernietigen. Uit angst kan alleen agressie voortkomen en op haar beurt vergroot die weer de angst. Zolang de nazi-holocaust niet wordt gezien in een groter historisch geheel, waarin meerdere volkeren slachtoffer werden van gruwelijke slachtpartijen, zullen veel joden in een vicieuze cirkel van angst gevangen blijven. Zolang de paranoia niet wordt gerelativeerd, en al het joodse lijden telkens weer in herinnering wordt gebracht, zal de verstikkende en verlammende angst blijven groeien.'