De moderniteit eist flexibiliteit, die uiteindelijk uitmondt in opportunisme. Opportunisme is de overlevingsstrategie van de moderne mens in een gefragmenteerde wereld. Alex Carey schreef in Taking the Risk out of Democracy: 'Modern wars require the support of everyone; and so wartime propaganda idealizes the humane, egalitarian, democratic character of the home society in a way that no elite or business interest has any intention of allowing actually to come about.' Vandaar dat toen alle andere beweringen van de Bush-regering om de illegale inval in Irak te legitimeren, leugens bleken, Washington terugviel op de bewering dat de oorlog gerechtvaardigd was omdat de VS er de democratie ging verspreiden. Er bleef geen ander argument meer over, dan deze - eveneens - drogredenering, want de Amerikaanse versie van de democratie geniet al decennialang onder de eigen bevolking zo weinig vertrouwen dat de helft van de kiezers niet stemt, en zelfs bij de zo veel geprezen verkiezing van Obama kwam eenderde van de Amerikanen niet opdagen. Ergens diep in het bewustzijn weet de massamens dat de werkelijkheid anders is dan die welke door de macht wordt gepresenteerd. Dat verklaart ook het grootscheeps cynisme, waarbij men wel de prijs van alles kent, maar van nagenoeg niets de waarde. De massamens is flexibel, opportunistisch, neemt voor kennisgeving aan, en gaat over tot de orde van de dag. Hij gelooft het allemaal wel, hij probeert met zo min mogelijk kleerscheuren en een maximum aan spullen het leven door te komen, in de hoop en verwachting dat de geschiedenis aan zijn voordeur voorbij gaat. Tot de werkelijkheid niet langer te negeren is en dan blijft alleen het pure opportunisme over. In het geval van het tolerante Nederland leidde deze houding ertoe dat tijdens de Tweede Wereldoorlog meer dan 80 procent van alle joodse Nederlanders in de vernietigingskampen voordgoed verdween, procentueel ruim 3 keer zoveel als in Frankrijk, en 2 keer zoveel als in Belgie. Het is een van de verklaringen waarom 'na de Tweede Wereldoorlog het jodendom in de christelijke wereld vrijwel heilig [is] verklaard en geen volk dat in die processie zo hard vooroploopt als de Nederlanders,' zoals Jan Blokker en zijn twee zoons terecht opmerken in het boek Nederland in twaalf moorden. Niets zo veranderlijk als onze identiteit. De Nederlander is uiterst flexibel, opportunistisch, en gehoorzaamt de macht blindelings zodra het om het eigen hachje gaat. In de woorden van Blokker: 'In de Nederlandse geschiedenis is onverschilligheid doorgaans de vriendelijkste houding ten opzichte van joden geweest. Nederlanders hebben altijd precies geweten wie van hun buren een jood was en op elk gewenst moment kon die wetenschap consequenties krijgen: het verraden van joden voor "kopgeld" tijdens de Duitse bezetting is daar maar 1 vorm van. De paniekerige pogroms in het pestjaar 1349 was een andere.'
Vanwege schuldgevoel en politiek opportunisme worden de Nederlandse onverschilligheid en het christelijke antisemitisme niet langer op de joden geprojecteerd maar op een andere semitische tak, de grotendeels islamitische Palestijnen. Daar maken de pro-Israel lobbyisten handig en uitbundig gebruik van. Zo noteert de Volkskrant-opiniemaker Paul Brill gretig de bewering van de extremistische Israelische historicus Benny Morris dat Iran volstrekt niet geisoleerd is, maar 'appelleert aan de solidariteit van de sjiieten en kan rekenen op de nodige sympathie in de gehele islamitische wereld, waar het land wordt gezien als een nuttig tegenwicht voor, of misschien zelfs het beste wapen tegen, Israel.' De suggestie wordt gegeven dat Israel de dupe zal worden van Iran omdat dit land 'reden [geeft] om te vrezen dat het in staat is tot suicidaal gedrag.' Morris en Brill doen het voorkomen alsof we hier te maken hebben met figuren a la Hitler, die de Endlösung der Judenfrage beogen.
Nu even de feiten: 3 december 2007 werd bekend dat volgens de National Intelligence Estimate Iran geen programma heeft om een nucleair wapen te maken. Over die conclusie van de NIE bestond onder de aangesloten 16 Amerikaanse inlichtingendiensten een algehele consensus. Desondanks liet Israel en de pro-Israel lobby onmiddellijk weten dat Iran wel aan de vervaardiging van een kernbom werkt, overigens zonder daarover bewijzen te leveren. Over die conclusie zwijgen Morris en Brill. Ze verzwijgen ook het volgende: Iran heeft in 2003 via de VS een aanbod gedaan aan Israel om te onderhandelen over de normalisering van de onderlinge betrekkingen. Een aanbod tot normalisering die volgens Hillary Mann Leverett, destijds een topfunctionaris van het Amerikaanse Buitenlandse Zaken, buitengewoon interessant was. 'Mann was startled by one dramatic concession [by Iran] after another - "deceisive action" against all terrorists in Iran, an end of support for Hamas and the Islamic Jihad... and also an agreemment to recognize Israel." Colin Powell, de toenmalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken was geinteresseerd in dit Iraanse voorstel, maar de radicalen binnen de Bush-regering en in Israel wezen het aanbod onmiddellijk van de hand, zonder ook maar 1 moment het voorstel serieus te hebben bestudeerd. Israel en de Bush-regering zijn al jarenlang op een gewapend conflict met Iran uit. Dat zijn de feiten die Paul Brill verzwijgt omdat het niet past in de pro-Israel propaganda. Israel moet daarbij afgeschilderd blijven als het slachtoffer van de wereld.
Het is dit gecultiveerde slachtofferschap waarmee Paul Brill zich identificeert. Alleen op die manier kan hij zich met zijn vader identificeren, die vlak na de Holocaust 'geheel heeft gecapituleerd voor de bekeringsijver van' zijn 'katholieke moeder'. Telkens weer moet Paul Brill zijn loyaliteit tonen aan zijn 'joodse vader' die slachtoffer was geworden van zijn 'katholieke moeder', die kennelijk de 'joodse identiteit' van haar man niet accepteerde en die zodoende van de zoon 'minder dan een halfjood,' maakte 'zoals me eens smalend werd toegevoegd door iemand die zich op latere leeftijd had laten besnijden.' De oorlog eindigde niet in 1945, de oorlog duurt nog steeds voort, en maakt nog steeds slachtoffers, zoals bijvoorbeeld Paul Brill. En als een waar slachtoffer maakt Brill op zijn beurt weer anderen tot slachtoffer, te weten de Palestijnen die de prijs moeten betalen voor het identiteitsverlies van Paul's vader en daarmee van hemzelf. En zo herhaalt de geschiedenis zich.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten