Even de feiten nu:De Israëlische historicus Benny Morris verklaarde in 2004 het volgende: ‘‘Ik denk dat [Ben Goerion] in 1948 een ernstige historische fout maakte. Hoewel hij het demografische vraagstuk begreep en de noodzaak van het vestigen van een joodse straat zonder een grote Arabische minderheid, werd hij tijdens de oorlog bang. Op het laatst aarzelde hij… Ik weet dat dit de Arabieren en de ruimdenkenden en de politiek correcte types verbijsterd. Maar mijn gevoel is dat deze plaats rustiger zou zijn en minder lijden zou kennen als de zaak eens en voor altijd opgelost was geweest… Als aan het eind van het liedje mistroostig blijkt te zijn voor de joden dan zal dit zijn omdat Ben Goerion de verplaatsing in 1948 niet voltooide. Omdat hij een groot en veranderlijke demografische reserve op de Westbank en Gaza en binnen Israël zelf achterliet.’’
Het was dezelfde Benny Morris die als eerste joods-Israelische historicus de etnische zuiveringen in 1948 en de daaraan verbonden zionistische bloedbaden en terroristische aanslagen uitgebreid en gedocumenteerd had beschreven. Desondanks, stelt deze joods-Israelische academicus nu dat de zionisten de oorlogsmisdaden tot hun uiterste consequentie hadden moeten doorvoeren, de volledige etnische zuivering van het 'beloofde land'. Dat wil zeggen: 'beloofd' door de oud-testamentische God, niet door de Verenigde Naties die weliswaar ongeveer 47 procent van Palestina aan het Palestijnse volk had toegewezen, maar waarvan meer dan de helft in 1948 al door de zionisten was gestolen. Zonder overdrijven kunnen we iemand die publiekelijk pleit voor het plegen van terreur en oorlogsmidaden een extremist noemen. Benny Morris steunt terrorisme en is daarmee een joodse extremist. Dat is belangrijk niet uit het oog te verliezen. Vooral niet wanneer opiniemakers die zelf twijfelen over hun identiteit propaganda gaan bedrijven voor een of andere zaak.
Welnu, de Volkskrant-opiniemaker Paul Brill gedraagt zich als een pro-Israel lobbyist met een identiteitscrisis. Zo schreef Brill dat hij zich 'minder dan een halfjood' voelt, wiens 'joodse vader geheel heeft gecapituleerd voor de bekeringsijver van' zijn 'katholieke moeder.' Men hoeft geen Freudiaan te zijn om te beseffen dat het voor zich spreekt dat de door Paul zelf beschreven problematische achtergrond een wezenlijke rol speelt in zijn beoordeling van 'de joodse natie'. Ondanks zijn katholieke achtergrond, een religieus milieu waarin het anti semitisme eeuwenlang welig tierde, lijkt hij zich schatplichtig te voelen aan zijn 'joodse vader' die, zo intens dramatisch voor een zoon, 'heeft gecapituleerd' voor de 'katholieke moeder' die het huisgezin vernietigend moet hebben gedomineerd. En dat allemaal na de gruwelen van de Holocaust. Dit alles maakt de houding van de voormalige linkse journalist Brill bijzonder problematisch zodra het Israel betreft.
Dat bleek weer eens vorige week woensdag toen een interview van Brill met Benny Morris in de Volkskrant werd afgedrukt. De kop maakt meteen duidelijk wat de geinterviewde en Brill zelf relevant achtten: 'Dreigingen voor Israel worden niet minder met komst Obama.' Dit was ook meteen de strekking van het artikel. In de ogen van veel joods-Israeli's en de pro-Israel lobby is de enige klemmende vraag: is wat nu gebeurt goed of kwaad voor Israel? Alles op aarde wordt daaraan afgemeten. Een verklaarbare, maar toch uiterst neurotische houding, die groteske en gevaarlijke vormen kan aannemen, zoals de slachtoffers van Israel uit ervaring maar al te goed weten.
Een onafhankelijke journalist had Morris natuurlijk gevraagd of hij als waardevrije wetenschapper zijn imago niet ernstig had geschaad nadat hij voor nog meer oorlogsmisdaden had gepleit? Immers, Morris had naar aanleiding van zijn extremistische standpunten zelf gezegd: 'Ik weet dat dit de Arabieren en de ruimdenkenden en de politiek correcte types verbijsterd.' Bovendien, als een Palestijnse geleerde publiekelijk de etnische zuivering had bepleit van Israel, dan zou Paul Brill ogenblikkelijk hier terecht een onderwerp van hebben gemaakt. Maar zodra een joodse academicus oorlogsmisdaden bepleit neemt de opiniemaker Brill dit voor kennisgeving aan, het verbijsterd hem niet, hij verzwijgt het, en gaat over tot de orde van de dag.
En wat is momenteel de orde van de dag? Dat komt de lezer al snel in de inleiding te weten, namelijk de geesten rijp maken voor een oorlog tegen de Iraanse bevolking, dus een pleitrede voor nog meer oorlogsmisdaden, of in de woorden van Brill: 'Israelische historicus is niet tegen gesprekken VS-Iran. ''Maar ik verwacht er niet veel van.''' So what? Dat is de mening van 1 individu over de toekomst, maar een onafhankelijke journalist interviewt een historicus toch niet over de toekomt? Historici interview je over het verleden, over een onderwerp waar ze veel van af weten. Over de toekomst weet een historicus net zoveel als ieder andere praatjesmaker met een handvol meningen. Een journalist moet niet op zoek zijn naar meningen, maar naar feiten. Meningen zijn net zo besmettelijk als een neusverkoudheid, dus daar moet je als journalist uiterst voorzichtig mee omspringen, zoals Karl Kraus in de jaren dertig al voor waarschuwde.
Maar Brill is ook geen verslaggever, hoewel hij wonderlijk genoeg als zodanig wordt aangekondigd, maar een 'opiniemaker.' En de mening van de Nederlanders moet nu zo gekneed worden dat er een meerderheid is voor het plegen van oorlogsmisdaden tegen Iran. En dus gebruikt Brill de geinterviewde historicus om de geesten rijp te maken voor terreur, want elk bombardement leidt onherroepelijk in een modern conflict tot talloze burgerdoden en dus tot terreur. Sterker nog, moderne oorlogen worden juist gevoerd tegen burgers, om de wil van de achterban te breken. Paul Brill werkt vrijwillig en zelfs enthousiast mee aan het kweken van een sfeer waarbij het Westen ongestoord terreur kan gaan bedrijven. En dit allemaal nadat zijn 'katholieke moeder' zo dominant was dat Paul's 'joodse vader... heeft gecapituleerd.'
Juist ja, 'gecapituleerd,' want oorlog is er overal, ook in de beslotenheid van het eigen gezin. En hoe kan een zoon van de 'joodse vader' die zich onderworpen had aan de 'katholieke moeder' vrede sluiten? Ik ben geen psychiater, maar ik kan wel constateren dat we hier voor een groot probleem staan. Meer hierover binnenkort.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten