Paul Brill van de Volkskrant 15

Het is bekend uit de psychologie dat gekrenkte mensen veelal geneigd zijn anderen te krenken, slachtoffers veroorzaken op hun beurt weer andere slachtoffers.

Benjamin Beit-Hallahmi, hoogleraar psychologie aan de Universiteit van Haifa, auteur van talloze boeken waaronder Original Sins. Reflections on the History of Zionism and Israel, verklaarde over dit psychologisch fenomeen: 'Een illustratief voorbeeld geeft de historicus Benny Morris, die redeneert dat ook de laatste 150.000 Palestijnen die in 1948 wisten te blijven, verdreven hadden moeten worden, dan zouden we volgens hem van het hele probleem zijn af geweest. Zijn opvatting is dat de Palestijnen weliswaar een groot onrecht is aangedaan, maar dat dit onrecht wordt opgeheven omdat het rechtvaardigheid voor de Joden betekende. En rechtvaardigheid voor de Joden is belangrijker dan onrecht voor de Palestijnen. Veel Joden in Israel, ook onder de intellectuelen, delen dit standpunt. Met andere woorden: Joden hoeven zich niet druk te maken om andere mensen. Wij hebben zo veel geleden dat we het recht hebben anderen onrecht aan te doen. Wij moeten alleen voor onszelf opkomen. Dat is de gedachtegang.'

Het zal duidelijk zijn dat een dergelijke houding alleen maar tot bloedvergieten kan leiden. In het kader daarvan merkte Beit-Hallahmi tevens op: ‘In ruil voor de onbeperkte politieke steun aan Israel hebben de Amerikaanse joden gekregen waaraan het ze het meest ontbreekt: een ideologische inhoud om de leegte van hun identiteit te vullen.’ En dat geldt niet alleen voor Amerikaanse joden, maar ook, om het dichter bij huis te zoeken, voor sommige joodse Nederlanders en Nederlanders die een gecompliceerde relatie met hun afkomst hebben, zoals de Volkskrant-opiniemaker Paul Brill, wiens 'joodse vader' volgens eigen zeggen 'geheel heeft gecapituleerd voor de bekeringsijver van' zijn 'katholieke moeder', en die zichzelf omschreef als 'minder dan een halfjood, zoals me eens smalend werd toegevoegd door iemand die zich op latere leeftijd had laten besnijden.'

Het zal niemand echt verbazen dat toen de joods-Israelische wetenschapper Beit-Hallahmi stelde dat er joden in de diaspora zijn die 'in ruil voor de onbeperkte politieke steun aan Israel' datgene krijgen waaraan ze het meeste behoefte hebben, namelijk 'een ideologische inhoud om de leegte van hun identiteit te vullen’ ik onmiddellijk aan Paul Brill moest denken. Immers, vlak na de Holocaust werd de joodse identiteit van zijn vader door'zijn 'katholieke moeder' verpletterd. Voor deze traumatische gebeurtenis gebruikt hij zelfs de krijgskundige term 'gecapituleerd'. Maar hoe kan een zoon een band opbouwen met zijn vader wiens 'jood-zijn' door zijn moeder onderdrukt werd? Paul Brill erfde het katholicisme van zijn moeder, maar wat had hij nu van zijn vader geerfd? 'Nebbisj. Of nog minder: minder dan een halfjood...' Dat is een problematische identiteit voor een zoon, die zich op de een of andere manier met zijn vader moet kunnen identificeren. Maar met wat moest Brill zich gaan identificeren? Met zijn vader's capitulatie vlak na de Holocaust? Met een man wiens identiteit vernietigd was? Dat kon niet.

God zij dank was daar het zionisme als 'ideologische inhoud om de leegte van' zijn 'identeiteit te vullen.' En zo traumatiseert de een de ander, en maakt degene die zich slachtoffer voelt de ander tot slachtoffer, in dit geval de Palestijnen, die niets met het antisemitisme te maken hadden. Dat was immers een christelijke uitvinding, waarvoor de islamieten de rekening kregen gepresenteerd, omdat het antisemitische Westen dacht op die manier in 1 klap van 'het joodse vraagstuk' af te zijn en daarnaast ook nog eens goedkoop van zijn schuldgevoel kon afkomen.

Ondertussen zitten de Palestijnen met ons onverwerkte verleden opgezadeld, en met het werk van onder andere ene Paul Brill, opiniemaker van de Volkskrant. Hij is een van velen in de westerse commerciele massamedia die zich als pro-Israel lobbyist gedraagt. Dat geeft hem een identiteit, die sterker is dan de identiteit van zijn vader, die voor de moeder had 'gecapituleerd'. En niets haat het slachtoffer meer dan andere slachtoffers. Die confronteren hem met zijn eigen zwakte, en vormen een obstakel bij het omarmen van de sterke. De diaspora-jood had 'gecapituleerd', terwijl de nieuwe Jood, de Sabra, weigert te capituleren.

De vooraanstaande joods-Israëlische journalist Tom Segev schreef hierover: ‘Vele Israëli’s verachten de zwakheid van de slachtoffers en vroegen waarom de joden zichzelf niet hadden verdedigd. Een groot deel van hen, die claimden een nieuw soort Jood te vertegenwoordigen, de “nieuwe mens” gepropageerd in de zionistische mythologie, keek neer op de overlevenden. Anderen voelden zich schuldig en beschaamd over hun eigen zwakheid, omdat ze niet in staat waren geweest om joden te redden.’ Het is het beeld dat terugkeert in Hannah Arendts beschrijving van de Europese joden die zich zonder verzet de dood in lieten drijven. Dat zou niet weer gebeuren. Segev: ‘We dachten dat we betere mensen waren: wij zijn Bijbelse helden; wij zijn geen onderdeel van de diaspora. De term die in de begindagen werd gebruikt was “een nieuwe mens”, een concept afkomstig uit de Sovjet-Unie, de Weimarrepubliek, fascistisch Italië, een soort combinatie daarvan. Wij zouden de “nieuwe mens” zijn. Men kent dat wel: wij zijn recht door zee en sterk en patriottisch; wij hebben een land te verdedigen; wij bezitten eer; wij doen niet in zaken, kleine zaken zoals de joden van de diaspora.’ Deze ‘nieuwe Joden’ zouden zich nooit meer slachtoffer laten maken. Zich beroepend op hun eeuwenlange slachtofferschap maakten ze de Palestijnen tot slachtoffer van hetzelfde westerse mens- en wereldbeeld dat hen eerder zelf tot slachtoffer had gemaakt.

In de Volkskrant laat Paul Brill een joods-Israelische historicus met extremistische gedachten de toekomst voorspellen waarin 'de Iraniers zullen doen wat ze eerder in onderhandelingen met de Europeanen hebben gedaan: de dialoog gaande houden en intussen hun nuclaire programma voortzetten.' Tot het te laat is, het is vijf voor twaalf, aangezien 'Iran reden [geeft] om te vrezen dat het in staat is tot suicidaal gedrag.' Dit is een tendentieus verhaal van een joods-Israelische historicus met een bepaald belang en dat is het scheppen van het beeld dat Israel existentieel bedreigd wordt en dat Iran gebombardeerd moet worden. Paul Brill vertelt er niet bij dat de Iraniers niet in strijd met de regels van het Non-Proliferatie Verdrag handelen, dat een Amerikaanse of Israelische aanval een oorlogsmisdaad betekent, dat Israel wel degelijk het internationaal recht schendt, omdat in datzelfde Verdrag staat dat alle kernmogendheden hun kernwapens dienen te ontmantelen en het Internationaal Gerechtshof 'van oordeel was dat de dreiging met of het gebruik van kernwapens ofwel totaal onwettig is, ofwel onwettig behalve in één welbepaalde situatie. Dat betekent dat een tweederde meerderheid van de rechters de algemene wettelijkheid van kernwapens verwierp.' Maar daarover zwijgt Paul Brill, deze informatie past niet in het propagandamodel waaraan Israel zijn status ontleent en Paul Brill zijn identiteit. Meer hierover later.