GETUIGENIS VAN EEN VROUW GAAT VIRAL
Hier zijn geen woorden voor, maar resten enkel tranen !
>>> Ik kwam afgelopen zondag om 13.12 uur uit Q park Malieveld gelopen. Ik werd direct aangesproken door politie en kreeg de vraag wat ik kwam doen. “Ik kom hier om mijn stem te laten horen”. “Het veld is vol en ik verzoek u die kant uit te lopen; er is een noodverordening van kracht”. Ik heb nog iets gezegd over het aantal mensen op het Malieveld; dat je toch niet serieus kan spreken over een vol veld. Ik liep de gesommeerde richting op waar op hetzelfde voetpad, naast het Malieveld, veel mensen stonden. Zo ook een vrouw, begin 70 gok ik. Ze spreekt me aan en uit haar verbazing: “Is toch niet normaal wat hier gebeurt hè”. “Nee dat kun je wel zeggen” antwoord ik terwijl ik stop om een praatje met haar te maken. Binnen 10 seconden word ik aan mijn arm meegetrokken met de melding dat ik ben aangehouden omdat ik me niet aan een bevel van een ambtenaar in functie zou houden en met mijn gezicht tegen een politiebus geduwd en geboeid. Gefilmd door pers en burgers. Mensonterend. De mevrouw die me aansprak bleef ontredderd achter. Het is op dat moment ongeveer drie minuten later dan het moment waarop ik het Q park uitliep.
Ik werd vervolgens in een soort glazen cel in een politiebus gezet van 45 x 45 cm. Nog steeds in snijdende handboeien niet in staat om ook nog maar iets te kunnen pakken terwijl mijn telefoon in mijn jaszak gaat. Er stonden mensen op me te wachten om samen onze stem te laten horen; ze krijgen me de komende zes uur niet meer te pakken.
Na een kwartier word ik uit het busje gehaald om in een ander transportbusje overgeplaatst te worden. Ik stap daar in en een andere doodnormale burger (man op leeftijd) zit al in een ander celletje in die bus te wachten. Hij kijkt me aan met een blik “Ik weet ook niet wat me gebeurt”. Ik word in een celletje van, laten we zeggen, 60 x 60 cm, gezet. We rijden naar het politiebureau. Er trekt een stad in oorlog aan me voorbij; de hele route is bezet met politiebussen, ME-bussen en paarden. Surrealistisch.
Bij aankomst gaan handboeien af en krijg ik een soort dikke tyrap om mijn pols. Ik loop door een gang met zeker honderd politiemensen die staan te wachten op verdere instructies waaronder veel mannen in burger, onfrisse types. Ik heb zoveel mensen over ze gehoord en bleef altijd tegen mezelf zeggen “Nee joh, niet hier in Nederland”. De beelden hebben de afgelopen dagen laten zien dat het wel degelijk bestaat en ja, ik zag tientallen
van dat soort types in de gang van het politiebureau.
Na een fouillering onder toeziend oog van die honderd wachtende, geinende en verveelde politiemensen werd ik in een kamer geplaatst voor opname van gegevens. Aanwezig: een hulpofficier van justitie en twee agenten; één voor het papierwerk, de rol van de ander blijft me volstrekt onduidelijk. Hij staat er maar en aan alles in zijn gezichtsuitdrukking merk ik dat hij het lastig heeft. We wisselen een aantal keer een veelzeggende blik. Na drie keer de lijst met ingenomen spullen gecorrigeerd te hebben ontvang ik een lijst die ik kan tekenen. Mijn telefoon blijft ondertussen overgaan en ik kan niets.
Ik word begeleid naar een mobiele unit op het terrein buiten het bureau. Daar verdwijn ik in een cel van 80 x 80 cm om er de komende twee uur niet meer uit te mogen. Kan alleen maar huilen en vraag me af waar ik in terecht gekomen ben. Als ik hier kan zitten dan kan dit iedereen overkomen en blijkt mijn geloof ‘Als je je gewoon als een goed burger gedraagt kom je niet op een vervelende manier in aanraking met politie/justitie’ naïviteit van de bovenste plank. Na twee uur tranen, paniekaanvallen en (bijna) hyperventilatie word ik opnieuw naar binnen gebracht voor verhoor. Ik vertel wat er is gebeurd, maar kan het eigenlijk niet eens uitleggen want ik snap er werkelijk niks van.
Ik word weer teruggebracht naar dezelfde cel om opnieuw ruim twee uur in dezelfde omstandigheden te verblijven. Een bizar jaar trekt aan me voorbij en ik voel me intens machteloos. Waar moet dit heen?
Eén van de vrouwelijke beveiligers probeert me gedurende de ruim vier uur in die mobiele unit een aantal maal gerust te stellen. Ik zie dat het haar raakt, ook zij worstelt.
Om 18.30 uur gaat de cel open. Ik word naar binnen begeleid, mag mijn spullen uit een krat plukken en word ‘heengezonden in afwachting van een beslissing van de officier van justitie’. Via een stalen poort word ik naar buiten begeleid. Je weet wel, zo’n poort in een film waar gevangenen, na vijf jaar vast te hebben gezeten, met een rugzak op hun rug naar buiten stappen, hun vrijheid tegemoet.
Ik bel mijn man en jongens thuis om te zeggen dat ik 1,5 km naar het Q park ga lopen, terwijl het al begint te schemeren, om vervolgens de autorit van ruim een uur naar huis te maken. Gesloopt en ontredderd. Ik ben een wrak.
Inmiddels zijn we ruim 48 uur verder. Ik probeer al een paar dagen in contact met de politie te komen om aangifte te doen maar vooralsnog tevergeefs. Ben opnieuw in afwachting van een telefoontje.
Aangehouden omdat ik al lopende op een stoep naast het Malieveld niet in had mogen gaan op een mevrouw die haar verbazing met me wilde delen. Ik was immers gevraagd een x richting op te lopen door een ambtenaar in functie tijdens een geldende noodverordening. Dat was de reden om mij, een vrouw van eind 30, alleen naar Den Haag gekomen, getrouwd, moeder van twee kinderen, binnen drie minuten na het verlaten van de parkeergarage met geweld, mensonterend, tegen een bus aan te duwen, te boeien en op te sluiten gedurende bijna zes uur.
Het is nu dinsdag 16 maart 2021, twee dagen later:
Ik heb al dagen hoofdpijn en kan alleen maar huilen. Huilen om wat mij is overkomen, huilen om het feit dat dit dus iedereen kan overkomen (wat een bizarre constatering is), huilen om de beelden die ik na thuiskomst heb gezien van wat er zich afspeelde op het moment dat ik in totale paniek in die cel zat.
En dan zijn er nog steeds mensen die, veilig achter hun beeldscherm zeggen “Had je maar thuis moeten blijven”, “Je moet je aan DE REGELS houden”.
Het doet pijn! <<<
https://de-ware-wereld.nl/2021/03/17/getuigenis-van-een-vrouw-gaat-viral/
2 opmerkingen:
Mensen die geen persoonlijkheid zijn, geen karakter hebben, vooral niet al te snugger zijn, reageren met clichés in het genre van' Had je maar thuis moeten blijven. Je moet je aan de regels houden'. Geweldig dat er nog oh, zo veel mensen zijn die graag in het geweer komen voor onze veiligheid. Keuze genoeg voor het repressieve apparaat aan fanatieke infiltranten.
De burgemeester voor de rechter slepen.
Een reactie posten