Natascha van Weezel's 'Objectitivteit'

 

Soms is het nodig om je uit te spreken 

PlusNatascha van Weezel

22 MAART 2021

VAN JOURNALISTEN WORDT VERWACHT DAT ZE ALTIJD OBJECTIEF ZIJN. ZELFS IN EEN WERELD WAARIN IEDEREEN ZIJN MENING OVER LETTERLIJK ELK DENKBAAR ONDERWERP OP STRAAT GOOIT. HET PRINCIPE DAARACHTER BEGRIJP IK: HOOR EN WEDERHOOR ZIJN HEILIG BINNEN DE STATUTEN. EEN MOOI UITGANGSPUNT, DAT WE ABSOLUUT MOETEN BLIJVEN KOESTEREN. WANNEER JE DINGEN KLAKKELOOS GAAT OVER­NEMEN, KAN DAT DE DEMOCRATIE IN GEVAAR BRENGEN...

HET IS VOOR MIJ EEN CONSTANTE STRIJD TUSSEN OBJECTIEF BLIJVEN EN ME UITSPREKEN OVER DE WAARDEN WAARVOOR ÍK STA. DE TWEEDE KAMERVERKIEZINGEN HEBBEN ME HET DUWTJE GEGEVEN OM DAT LAATSTE TE DOEN. WANT LAAT IK HET EERLIJK TOEGEVEN: IK BEN NIET BLIJ MET DE UITSLAG.

TE VEEL NEOLIBERAAL BELEID, EEN DIKKE MIDDELVINGER NAAR DE SLACHTOFFERS VAN DE TOESLAGENAFFAIRE, TORENHOGE HUIZENPRIJZEN DIE ER WAARSCHIJNLIJK NIET LAGER OP WORDEN, EEN DRAMATISCH ­VERLIES OP LINKS EN EEN GROTE OVERWINNING VOOR ‘ANTICORONAPARTIJ’ FORUM VOOR DEMOCRATIE – WAARDOOR FREEK JANSEN MET ZIJN OVERHEERSINGSDRANG EN ANTISEMITISCHE SYMPATHIEËN GEWOON IN DE KAMER KOMT.

MAAKT DIT ME EEN ELITAIRE EN ONBETROUWBARE JOURNALIST? DAT MAG JE VINDEN. TOCH SPREEK IK ME DIT KEER LUID EN DUIDELIJK UIT, ALS MENS, OMDAT IK NIETS LIEVER WIL DAN LEVEN IN EEN LAND WAAR WE NAAR ELKAAR OMKIJKEN. WAAR IEDEREEN EEN DAK BOVEN ZIJN HOOFD HEEFT. WAAR MEN GELIJK BEHANDELD WORDT. EN WAAR AANDACHT IS VOOR DEGENEN DIE HET ALLERKWETSBAARST ZIJN.

https://www.parool.nl/columns-opinie/soms-is-het-nodig-om-je-uit-te-spreken~be19e73c/

Hoe mooi dit alles ook mogen klinken, het is en blijft een leugen, zo weet ik uit ruim een halve eeuw ervaring als journalist. Allereerst bestaat er geen onderscheid tussen 'OBJECTIEF BLIJVEN EN ME UITSPREKEN OVER DE WAARDEN WAARVOOR ÍK STA,' zoals Natascha Van Weezel stelt. Sterker nog: objectiviteit bestaat niet, en is één van de mythen waarmee de 'corporate press' zichzelf probeert te verkopen. Alleen al de keuze van onderwerpen tekent de partijdigheid van journalisten. Een voorbeeld:

Herhaaldelijk laat Natascha van Weezel het publiek weten dat zij van haar inmiddels overleden vader, de journalist Max van Weezel, veel heeft geleerd over de journalistiek en de politiek. De vraag is alleen welke waarden Max van Weezel, als journalist, bezat. 

Het volgende schreef ik in 2007 over de zionistische Max van Weezel:

in juni 2002 sprak Amira Hass, de joods-Israëlische correspondente op de Westbank van de Israelische kwaliteitskrant Haaretz, in de Amsterdamse Balie. De bijeenkomst vond plaats onder voorzitterschap van  Max van Weezel, die in Nederland wonderlijk genoeg wordt gezien als de deskundige bij uitstek op het gebied van de Israelische politiek. Amira Hass, wier werk door de Israëlische auteur David Grossman is geprezen als ‘een van de zeldzame tekenen van gezond verstand, moed en menselijke waardigheid,’ leeft al jarenlang tussen de Palestijnen in bezet gebied. Dit in tegenstelling tot de Nederlandse correspondenten. De meesten van hen spreken geen Arabisch en gaan zelden of nooit naar de bezette gebieden, met als excuus dat ze zich daar als joodse journalisten niet welkom voelen. Nadat Amira Hass ruim een uur lang voor een volle zaal over de Israëlische terreur tegen de Palestijnse burgerbevolking had verteld, stelde Van Weezel de vraag: ‘Waarom hebben wij in Holland niet enkele van de ontwikkelingen gezien waarover Amira Hass schreef en zag in Gaza en Ramallah? Waarom hebben wij daar nooit over gediscussieerd?’ Een luid gejoel steeg op. Een jonge vrouw in het publiek reageerde met de opmerking: ‘Spreek voor je zelf. Je moest je schamen dat je dit vraagt. Als je het had willen zien dan had je het makkelijk kunnen zien. Veel buitenlandse journalisten hebben daarover geschreven, veel mensen hier zijn in Israël geweest en zagen zelf wat daar gebeurde. Als journalist zou je hebben moeten spreken met de mensen die daarheen gingen en terug kwamen, en verhalen te vertellen hadden,’ daarbij verwijzend naar onder andere joodse Nederlanders in de zaal die spontaan applaudisseerden. Kennelijk in tegenstelling tot de Nederlandse commerciele massamedia weten degenen die zich in het conflict hebben verdiept, maar al te goed aan welke kant Max Van Weezel staat.

Enige tijd geleden verklaarde Max van Weezel: 'De belangrijkste levensles die ik heb geleerd gaat over vertrouwen in mensen. Dat kreeg je vroeger mee van je ouders als je net na de Tweede Wereldoorlog werd geboren en joods was. Als ik iemand leer kennen vraag ik me af of ik in tijden van nood bij hem of haar zou durven onderduiken, zou ik me bij deze persoon veilig en geborgen voelen?' Dat benoemen van iedereen, het eeuwige kwalificeren. Zou de pro-Israel lobby er nooit moe van worden, ik bedoel van die levenslessen die bijvoorbeeld Max als kind kreeg?

Een collega van me attendeerde me op een stuk van de journaliste Elma Verhey: 'Islambashing door Vrij Nederland De zogenaamde kwaliteitspers wil wel vaker een loopje nemen met de waarheid, zeker als het om de islam gaat. Maar Vrij Nederland maakte er een marathon van."Dit weekend had ik een feestje waar ook veel Turken en Irakezen waren", schreef politiek commentator Max van Weezel in Vrij Nederland van 10 juni. "Zelfs daar werd een glas ouzo geheven op Rita Verdonk. Die had Ayaan Hirsi Ali, die de profeet had belasterd, toch maar over de grens gezet! Het is een merkwaardig monsterverbond dat Verdonk steunt." Heidi Zandbergen, radiojournalist, wees me op het stuk in VN; het was dan ook háár feestje. En ik, net als Max van Weezel en andere (ex)collega’s van VN, waren uitgenodigd. Er waren helemaal geen Turken en slechts één Irakees: het vriendje van Heidi, een Koerd, die kok is in een van de beste specialiteitenwinkels in de Amsterdamse binnenstad. Hij heeft niets met religie en beslist geen glas ouzo geheven op Ayaan/Verdonk, omdat Ayaan "de profeet had belasterd."

Kortom, objectiviteit bestaat niet. Ook max van weezel's dochter is niet objectief. later meer daarover.