Laat de volgende meningen van opiniemaker Henk Hofland op u inwerken. In De Groene Amsterdammer van 17 december 2014 schreef de nestor van de polderpers:
Het is niet meer de vraag hoe het met de ecologische ontwikkeling van de aarde zal gaan. Als we er niets aan zouden doen: bergaf. Dat wordt steeds beter en ruimer beseft. De cruciale vraag is nu of over een jaar of dertig zal blijken dat deze maatregelen voldoende waren. En daarbij komt dan een ander tekort van deze tijd aan de orde: het gebrek aan politiek leiderschap en besluitvaardigheid. Sinds 9/11, de verwoesting van het World Trade Center, is de wereld-samenleving in toenemende mate verstrikt geraakt in een chaos van nationale, politieke en godsdienstige conflicten.
Om de wereldwijde ontwikkeling naar de grote afbraak te keren is er ten eerste een overtuigend systeem van denkbeelden nodig, een ecologische ideologie, en ten tweede een internationale politieke klasse die daaraan continu uitvoering geeft. Aan beide ontbreekt het. Sinds in 1945 de Verenigde Naties werden opgericht is het niet zo’n chaos op aarde geweest. Maken ze zich in Syrië zorgen om luchtvervuiling? Wordt in de Verenigde Staten scherp toegezien op de handhaving van de mensenrechten, de bescherming van de natuurlijke hulpbronnen en de privacy? Worden de Groningers tegen aardbevingen door gaswinning beschermd? We zien hoe overal ter wereld beperkte economische belangen boven het algemeen belang worden gesteld en hoe op welke manier dan ook vergroting van de chaos het gevolg is.
Daarbij komt dat we nu een jaar of twintig leven met de revolutie die door internet is veroorzaakt. Aan de digitale revolutie hebben we veel goeds te danken: versnelde communicatie, grotere toegankelijkheid van de wetenschap, enzovoort. Maar er is ook een digitale anarchie gegroeid. Iedereen die is aangesloten op het wereldwijde web kan zijn vijanden uitschelden, verdacht maken, met de dood bedreigen. Internet heeft een digitale individualisering veroorzaakt die de politieke samenhang ondermijnt, vooral de rancune bevordert en de chaos vergroot.
De titel van zijn column luidt: 'Het zwarte scenario.' Een 'scenario' betekent volgens Van Dale in deze -- figuurlijke -- context 'de te veronderstellen loop van de gebeurtenissen.' De vraag nu is: wie bepalen op dit moment de 'loop van de gebeurtenissen' die ertoe geleid heeft dat 'Sinds 9/11, de verwoesting van het World Trade Center, de wereld-samenleving in toenemende mate verstrikt [is] geraakt in een chaos van nationale, politieke en godsdienstige conflicten'? Zijn de beleidsbepalers de meer dan 7 miljard wereldbewoners, of alleen de 800 miljoen westerlingen, of de slechts 85 miljardairs op aarde die als gevolg van het geglobaliseerde neoliberale kapitalisme evenveel bezitten als de helft van de mensheid? Een intellectueel dient hier antwoord op te geven willen zijn beweringen serieus worden genomen. Welnu, het neoliberalisme dat zijn oorsprong vindt in het reeds vijf eeuwen durende blanke, christelijke geweld om de toegang tot grondstoffen, markten en vooral ook slaven te garanderen, krijgt in Hoflands betoog geen plaats. Hij zwijgt hierover, terwijl de oorspronkelijk Europese drijfveren van doorslaggevend belang zijn geweest en nog steeds zijn in de desastreuze ontwikkelingen waarvan de mensheid vandaag de dag getuige is. Waarom zwijgt Hofland hierover? Sterker nog, in zijn absurde simplisme koppelt hij het feit dat 'Sinds in 1945 de Verenigde Naties werden opgericht het niet zo’n chaos op aarde [is] geweest' aan de retorische vraag 'Maken ze zich in Syrië zorgen om luchtvervuiling?' De lezer moet ervan uitgaan dat die twee onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Op die manier hoeft de mainstream-opiniemaker Hofland, de stem van de westerse gevestigde orde, geen plausibele verklaring te geven voor de westerse interventie-politiek in die regio, maar kan hij het doen voorkomen alsof men in Syrië collectief zo gek is geworden dat de ware bedreiging van de hele mensheid door hen wordt genegeerd. En dat terwijl Hofland nog in 2012 zich hoopvol afvroeg: 'Zou het in Syrië kunnen gaan zoals in Libië'? nadat hij eerst had laten weten verbolgen te zijn over de terughoudende houding van het in zijn ogen 'vredestichtende Westen' en zijn bondgenoten, want
wapenleveranties blijven nog altijd taboe, al tonen Saoedi-Arabië en Qatar nu tekenen van bereidheid. Tekenen, daar schiet je in Homs nog niets mee op.
De in de polder alom gerespecteerde Hofland pleitte tussen de regels door voor een gewelddadig NAVO-ingrijpen in Syrië, in de stijl van de massale NAVO-bombardementen in 2011 op Libië. Daarom was Hofland voorjaar 2012 zo ingenomen met het feit dat 'Saoedi-Arabië en Qatar nu tekenen van bereidheid' toonden om rebellen in Syrië zwaar te bewapenen met het oog op de vestiging aldaar van een neoliberale 'democratie.' Niemand van wat Hofland de 'politiek-literaire elite,' betitelt, vroeg zich af waarom beide Arabische landen zich zouden inspannen voor een democratie in Syrië? Qatar is een absolute monarchie, waar volgens Amnesty International dissidenten gemarteld worden, terwijl Saoedi-Arabië wordt gerund door een buitengewoon corrupte familie die op grote schaal de mensenrechten schendt. Desondanks schreef Hofland over Syrië:
De internationale gemeenschap wordt boos, zint op betere maatregelen en dan herinnert iemand zich hoe in Libië kolonel Kadhafi ten val is gebracht. Met consequente luchtsteun aan de rebellen, en zonder dat ook maar één vreemde soldaat daar voet aan de grond heeft gezet. Onze luchtmacht heeft er ook nog aan meegedaan. President Obama vond er een naam voor: leading from behind. Het is redelijk goed afgelopen. Libië zien we niet meer op de televisie.
Zou het in Syrië ook zo kunnen gaan? Dan moeten we eerst tot de conclusie komen dat de internationale gemeenschap met deze halve maatregelen op de verkeerde weg is omdat Assad zo met het scenario voor het volgende bloedbad wordt bediend. Interventie met grondtroepen is uitgesloten. Misschien gaat het op de Libische manier.
Inderdaad 'Libië zien we niet meer op de televisie.' En de reden is simpelweg omdat Libië een chaos is van elkaar bestrijdende zwaar bewapende milities, die bloedbaden onder de Libische bevolking veroorzaken. Net als in het geval van Afghanistan, Irak, Syrië, Oekraïne, en nu ook Pakistan zijn de westerse interventies in Libië uitgelopen op een burgeroorlog en massale mensenrechtenschendingen waarbij vele honderdduizenden burgers zijn vermoord, zonder dat de commerciële massamedia in het Westen op dit moment oproepen tot wat in de 'vrije pers' eufemistisch 'humanitair ingrijpen' heette of 'R2P,' kortom, de verantwoordelijkheid om de onschuldige burgerbevolking te beschermen. En ook geen enkele westerse opiniemaker, die destijds het NAVO-geweld toejuichte, voelt zich medeverantwoordelijk voor de huidige terreur. Integendeel: Hofland meent dat in het geval van Libië het 'redelijk goed [is] afgelopen,' omdat hij 'Libië' niet meer ziet op zijn 'televisie,' een bijzonder journalistiek criterium voor iemand die zich onderdeel acht van de 'politiek-literaire elite,' waar volgens hem geen enkele 'natie zonder kan.' Het opmerkelijke is hoe krankzinnig groot het verschijnsel cognitieve dissonantie kan worden bij westerse opiniemakers uit de zelf benoemde 'welingelichte kringen.' Wat de macht in Washington en op Wall Street wel mag, moet geen enkel ander land in zijn hoofd halen. In zijn boek Shadow Government (2014) stelt de Amerikaanse politiek commentator Tom Engelhardt met betrekking tot 'Surveillance, Secret Wars, and a Global Security State in a Single-Superpower World' dat
It would, of course, be illegal for Canadians, Pakistanis, or Iranians to fly missile-armed drones over Minneapolis or New York, no less take out their versions of bad guys in the process. That would, among other things, be a breach of American sovereignty. The United States, however, can do more or less what it wants when and where it wants. The reason: it has established, to the satisfaction of our national security managers — and they have the secret legal documents (written by themselves) to prove it — that U.S. drones can cross national boundaries just about anywhere if the bad guys are, in their opinion, bad enough.
Ideologisch gewapend met de diepe overtuiging dat de bewoners van de VS exceptionalistisch zijn maakt het in de praktijk niets uit of de 'bad guys' opperhoofden waren van Indiaanse stammen, of democratisch gekozen premiers als Mossadeq in Iran of een president als Jacobo Árbenz van Guatemala en president Salvador Allende van Chili, dan wel dictators die uit de pas gingen lopen als Saddam Hoessein etcetera. Zodra de economische en geopolitieke belangen van de Amerikaanse elite in het gedrang dreigen te komen, behoudt de politieke elite zich het voorrecht een gewelddadige regime-change te beramen, met steun van de gedresseerde 'vrije pers,' die niets negatiefs zien op haar al even gemanipuleerde televisiescherm. Daarom opnieuw: waarom omzeilt H.J.A. Hofland de voor de hand liggende vraag wie nu precies de auteurs zijn van '[h]et zwarte scenario'? Het antwoord is eenvoudigweg het feit dat Hofland weigert het door de VS aangevoerde materialistische systeem wezenlijk te bekritiseren, en wel omdat hij zijn hele werkzame leven lang één van de meest overtuigde pleitbezorgers hiervan is. Wanneer hij daadwerkelijk dit parasitaire systeem, dat in permanente staat van oorlog verkeert met mens en natuur, fundamenteel afwijst, dan zou dit betekenen dat hij misschien tot de ontdekking komt dat hij een leven lang in een leugen heeft geleefd. En dit nu kan men van een hoogbejaarde niet verwachten. Wanneer hij tegen het eind van zijn werkzame leven ontdekt dat
We zien hoe overal ter wereld beperkte economische belangen boven het algemeen belang worden gesteld en hoe op welke manier dan ook vergroting van de chaos het gevolg is.
dan zou hij op zijn minst de vraag hebben moeten formuleren hoe die ontwikkeling mogelijk is geweest. Hoe hebben zijn en mijn generatie het nageslacht kunnen opzadelden met een systeem waarbij de 'beperkte economische belangen' van een zeer kleine minderheid 'boven het algemeen belang worden gesteld.' Zo erg zelfs dat Hofland zijn column eindigt met de woorden: 'Wees blij dat u nu leeft.' Waarom hebben zijn en mijn generatiegenoten dit niet voorzien? Wat heeft hen verblind? Dachten ze werkelijk dat de ideologie van de groei levensvatbaar was, terwijl alles in de natuur en in de geschiedenis eindig is? Waarom hebben ze zich niet veel eerder met kracht verzet tegen de uitbuiting van de mens en de natuur? Dachten ze werkelijk consequetieloos te kunnen mee dobberen met de tijdgeest? En wat stellen hun woorden nu eigenlijk voor? Leggen ze daarmee verantwoording af, of is het niet veel nemer dan de schuld doorschuiven naar anderen, het volk, de politici? Waarom fulmineren ze zo tegen Rusland en zo weinig tegen de eigen politieke cultuur? Vanwaar het gebrek aan intellectuele integriteit van de 'politiek-literaire elite' die nu met lege handen staat? Waarom kent een Amerikaanse intellectueel als Tom Engelhardt wel het kritische vermogen om erop te wijzen dat in de VS sprake is van een
shadow government, placing its trust in secret courts and the large-scale surveillance of population, its own included, while pursuing its secret desires globally, was just the sort of thing the country's founding fathers feared. In the end, it hardly matters under what label -- including American 'safety' and 'security' -- such a governing power is built. Sooner or later, the architecture will determine the acts, and it will become more tyrannical at home and more extreme abroad.
It's eerie that some aspects of the totalitarian governments that went down for the count in the twentieth century are now being recreated in those shadows. There, an increasing 'totalistic' if not yet totalitarian beast, its hour come round at last, is slouching toward Washington to be born, while those who cared to shine a little light on the birth process are in jail or being hounded across this planet...
At most moments in American history, the revelation that a secret court that never turns down government requests is making law 'almost' at the level of the Supreme Court would surely have caused an outcry in Congress and elsewhere. However, there was none, a sign either of how powerful and intimidating the secret world has become or of how much Congress and the rest of Washington have already been absorbed into it,
terwijl de Atlantici van de NAVO en hun spreekbuizen in het parlement en de mainstream media in de polder de aandacht proberen te verleggen naar Rusland, als het Rijk van het Kwaad. Meer over Hofland en de door hem gesanctioneerde westerse wereld later.
shadow government, placing its trust in secret courts and the large-scale surveillance of population, its own included, while pursuing its secret desires globally, was just the sort of thing the country's founding fathers feared. In the end, it hardly matters under what label -- including American 'safety' and 'security' -- such a governing power is built. Sooner or later, the architecture will determine the acts, and it will become more tyrannical at home and more extreme abroad.
It's eerie that some aspects of the totalitarian governments that went down for the count in the twentieth century are now being recreated in those shadows. There, an increasing 'totalistic' if not yet totalitarian beast, its hour come round at last, is slouching toward Washington to be born, while those who cared to shine a little light on the birth process are in jail or being hounded across this planet...
At most moments in American history, the revelation that a secret court that never turns down government requests is making law 'almost' at the level of the Supreme Court would surely have caused an outcry in Congress and elsewhere. However, there was none, a sign either of how powerful and intimidating the secret world has become or of how much Congress and the rest of Washington have already been absorbed into it,
terwijl de Atlantici van de NAVO en hun spreekbuizen in het parlement en de mainstream media in de polder de aandacht proberen te verleggen naar Rusland, als het Rijk van het Kwaad. Meer over Hofland en de door hem gesanctioneerde westerse wereld later.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten