Paul Brill van de Volkskrant 35

Paul Brill: 'strafoperatie, tuchtmaatregel, corrigerende tik, weerspannige volkeren’

Wat wordt afgedaan als complotdenken is soms iets heel anders. Als een appel van een tak valt is dit geen complot, maar een onvermijdelijkheid door de aantrekkingskracht van de aarde. Als Washington meer dan de helft van zijn beschikbare begroting besteedt aan het militair industrieel complex dan zal de macht permanent oorlog moeten voeren om zichzelf te kunnen legitimeren. Of, zoals de fameuze Amerikaanse onderzoeksjournalist I.F. Stone stelde:

As long as the American president is commander and chief of the biggest war machine in human history with bases on every continent we are going to get into trouble. Our enemy is the growing militarization of American life. Our enemy is American imperialism. But, there is an awakening.

Dit heeft niets met een complot te maken, maar alles met een logische onvermijdelijkheid. En vanuit die onvermijdelijkheid ontstaan natuurlijk complotten, maar het gegeven zelf kan zonder complot bestaan. Dit voor de mensen die zo onnozel zijn dat ze denken dat in een parlementaire democratie zelden tot nooit complotten kunnen bestaan.

Als Paul Brill weer eens westers geweld rechtvaardigt is dit niet niet omdat hij behoort tot een bende complotteurs. Geenszins hij gelooft werkelijk in zijn eigen gevaarlijke nonsense, anders zou hij geen opiniemaker van de Volkskrant zijn, of zoals Noam Chomsky de BBC-journalist Andre Marr duidelijk probeerde te maken:

I don't say you're self-censoring - I'm sure you believe everything you're saying; but what I'm saying is, if you believed something different, you wouldn't be sitting where you're sitting.

Zo, nu we dit misverstand uit de weg hebben geholpen, kunnen we verder met de mystificaties van Paul Brill in de Volkskrant. Afgelopen zaterdag schreef hij over ‘abjecte aspiraties,’ niet die van de VS omdat Brill Washington beschouwt als ‘the good guys,’ maar die van ‘weerspannige volkeren’ of groepen en hun ‘abjecte aspiraties’ dienen dus met een maximum aan geweld bestreden worden. Want, zoals president Bush in zijn State of the Union-toespraak in januari 2007 al benadrukte is de vijand er alleen maar op uit de ‘orde’ te verstoren.

Chaos is their greatest ally in this struggle. And out of chaos in Iraq, would emerge an emboldened enemy with new safe havens, new recruits, new resources and an even greater determination to harm America,

en natuurlijk ook de belangen van de bondgenoten van Washington. Sheldon Wolin, emeritus hoogleraar politicologie aan Princeton University, één van ‘s werelds meest prestigieuze universiteiten, schreef met betrekking tot Bush junior in de studie Democracy Incorporated. Managed Democracy and the Specter of Inverted Totalitarianism:

The president then presented his contribution to the structure of inverted totalitarianism and in the process demonstrated that even when all the main elements of a ‘free society’ are in place – free elections, free media, functioning Congress, and the Bill of Rights – they can be ignored by an aggrandizing executive. First he emphasized that the battle against chaos had no discernible end. ‘The war on terror,’ he declaimed, ‘is a generational struggle that will continue long after you [i.e., Congress] and I have turned our duties over to others.’

Paul Brill: 'corrigerende tik'

Laat ik nog recenter voorbeeld geven waarbij ditmaal Obama de Amerikaanse democratie kan negeren.  Onlangs berichtte de Amerikaanse pers dat minister van Buitenlandse Zaken

John Kerry made it clear in an interview with The Huffington Post that he thinks the president has the right to order air strikes in the face of congressional disapproval.

Ook als een aanzienlijke meerderheid van de Amerikaanse bevolking daarop tegen is, ook als een Amerikaanse generaal buiten dienst in de Washington Post schrijft dat de Amerikaanse strijdkrachten tegen een aanval op Syrie zijn en het hier ‘a war the Pentagon doesn’t want’ betreft, omdat de militairen ‘are embarrassed to be associated with the amateurism of the Obama administration’s attempts to craft a plan that makes strategic sense,’ ook al laten voormalige medewerkers van Amerikaanse inlichtingendiensten Obama weten dat ‘we regret to inform you that some of our former co-workers are telling us, categorically, that contrary to the claims of your administration, the most reliable intelligence shows that Bashar al-Assad was NOT responsible for the chemical incident that killed and injured Syrian civilians on August 21, and that British intelligence officials also know this,’ ook al is de meerderheid van de wereld, inclusief bondgenoten, tegen het Amerikaanse geweld zonder een VN-mandaat, ook al bepaalt de Amerikaanse Grondwet dat alleen het Congres de macht bezit ‘to… declare war,’ ondanks dit alles gaat het Witte Huis ongestoord door met de geweldsopbouw. En de reden is simpel, de Amerikaanse democratie is buiten spel gezet. Ook Obama's heerschappij is onderdeel van wat Wolin ‘inverted totalitarianism’ noemt, een systeem dat zich haast organisch uit de kapitalistische democratie heeft ontwikkeld. De economische macht heeft de parlementaire democratie vernietigd. Wolin:

One of Adam Smith’s fundamental contentions was that while individuals were capable of making rational decisions on a small scale, no one possessed the powers required for rationally comprehending a whole society and directing its activities. A century later, however, the whole scale of economic enterprise was revolutionized by the emergence and rapid rise of the business corporation. An economy where power was dispersed among countless actors, and where markets supposedly were dominated by no one, rapidly gave way to forms of concentrated power – trusts, monopolies, holding companies, and cartels – able to set set (or strongly influence) prices, wages, supplies of materials, and entry into the market itself. Adam Smith was now joined to Charles Darwin, the free market to the survival of the fittest. The emergence of the corporation marked the presence of private power on a scale and in numbers hitherto unknown, the concentration of private power unconnected to a citizen body.

Het democratisch bestel is niet opgewassen tegen de economische macht, zeker niet wanneer zelfs de zogeheten linkse oppositie de macht van het neoliberalisme omarmt, omdat, in de woorden van oud minister-president Wim Kok, ‘er geen alternatief [is]’ en het ‘dus geen enkele zin heeft daar naar te streven.’ In deze visie is de mensheid door de hogere macht van het kapitalisme voorbeschikt  het neoliberale systeem te aanvaarden. Zij moet ‘afscheid van het socialisme’ nemen, wat volgens de PVDA-voorman zou leiden tot ‘de bevrijdende werking van het afschudden van de idologische veren,’ de markt zou de rest doen.  Een grove misvatting aangezien de markt-ideologie al enkele jaren later eindigde in de onvermijdelijke financiele en ecopnomische crises van 2008 en nog steeds voortduurt. De reden is dat de democratie niet alleen haar ‘ideologische veren’ had afgeschud, maar daarmee ook haar voornaamste controlemaatregelen op de ongebreidelde economische macht die in toenemende mate het politieke beleid uitstippelt. Binnen deze context moeten de opinies van de propagandist Paul Brill worden beoordeeld. Neem de volgende bewering van hem afgelopen zaterdag in de Volkskrant. Hij stelde toen over de verklaringen van de ministers Kerry en Hagel tijdens de hoorzittingen van de Senaatscommissie Buitenlandse Zaken:

Daaruit valt af te leiden dat het doel van de beoogde luchtaanval verder gaat dan een overwegend symbolische tuchtmaatregel.

Hoe nu? ‘Tuchtmaatregel’? Eerder schreef hij over een ‘corrigerende tik’ en ‘weerspannige volkeren.’ Wat voor wereldbeeld spreekt hieruit? Zijn lezers krijgen de indruk dat Brill’s jeugd uitermate problematisch is geweest en dat hij lange tijd heeft geworsteld met de vraag: ‘wat is je afkomst wanneer je joodse vader geheel heeft gecapituleerd voor de bekeringsijver van je katholieke moeder?’ zoals hij  in 1983 schreef in het boek Israel: een blanco cheque? waarin 'twintig auteurs van joodse en/of linkse huize een poging [doen] de “dialoog van doven” over Israel en de Palestijnen te doorbreken.'  Zijn terminologie doet denken aan die van een mishandeld kind die voor zijn dominante katholieke moeder ‘geheel heeft gecapituleerd.’  Zoals zijn moeder zijn vader onderwierp zo wil Paul Brill de rest van de wereld met zoveel mogelijk geweld onderwerpen aan de macht van Washington. Zijn taal is een vorm van verbaal geweld. Uit de kop van zijn opinie van afgelopen zaterdag spreekt een zekere mate  van opluchting: ‘Toch meer dan een strafoperatie.’ Alweer zo’n gewelddadig begrip. ‘strafoperatie, tuchtmaatregel, corrigerende tik, weerspannige volkeren,’ waarbij ik aanteken dat Brill schrijft over een ‘symbolische tuchtmaatregel.’ Hoe nu, ‘symbolische’? Het bombarderen van een land is geen ‘symbolische tuchtmaatregel.’ Wat zou Brill's kwalificatie zijn als zijn huis in brand werd gestoken en een Syrische opiniemaker zou vervolgens schrijven dat het huis van Paul Brill in brand werd gestoken als een ‘symbolische tuchtmaatregel’ vanwege zijn permanente oorlogshetze die in het verleden vele hondduizenden slachtoffers heeft gelegitimeerd. Brill's taalgebruik moet de terreur verhullen die er achter verscholen ligt. In elk gewelddadig optreden zijn vrouwen, kinderen en bejaarden de eerste slachtoffers.

Interessant is ook dat Brill, evenals Hubert Smeets van de NRC, totaal niet door heeft wat er zich werkelijk voor zijn ogen afspeelt. Terwijl Smeets onlangs nog droomde over ‘Obama’ die ‘in Sint-Petersburg een kleine publicitaire slag' zou kunnen slaan schreef Brill over een op handen zijnde ‘strafoperatie.’ Beiden realiseren zich niet wat vooraanstaande Amerikaanse commentatoren maar al te goed beseften en dat door William Pfaff van de International Herald Tribune als volgt werd verwoord:

When Barack Obama foolishly remarked last fall that if the Bashar al-Assad government in Syria made use of chemical weapons in its fight to suppress the insurrection in that country, it would cross a “red line” so far as the American government was concerned. His statement implied that the United States is in charge of international war and peace.

In plaats van hun hersenen te gebruiken, zitten Brill en Smeets gevangen in een christelijk manicheïstisch wereldbeeld die hen blind maakt voor de werkelijkheid, een werkelijkheid waarin de scheiding tussen goed en kwaad niet absoluut is. Hun kleinburgerlijke opvattingen passen misschien in de polder, maar zeker niet in de grote mensen wereld.  

Hubert Smeets: 'kleine publicitaire slag'