Ik eindigde gisteren met de woorden met
betrekking tot de Nederlandse mainstream journalistiek dat na de ineenstorting
van de Sovjet Unie:
Het Kwaad er ineens niet meer [was], tot grote
schrik van de zelfgenoegzame gezeten orde in het Westen en haar spreekbuizen in
de commerciele massamedia. Zonder het vlees geworden Kwaad moesten ze ineens
helemaal alleen verder, hun manicheistisch wereldbeeld was
onderuit geschopt door de werkelijkheid. Hoe nu verder?
Decennialang waren ook de zogeheten ‘progressieve’ polder journalisten
meegedreven met de consumptiecultuur en geloofden ze dat het kapitalisme met wat
redelijk alternatieve sociaaldemocratische maatregelen een menselijk gezicht
kon krijgen. En omdat Nederland een klein land is, en in het kleine journalistieke
mainstraim milieu iedereen iedereen kent, durft niemand die status wil verwerven een dissidente visie erop
na te houden. De peergroup bepaalt de grenzen van de consensus over wat waar en
niet waar is en wie belangrijk is en wie niet. Het corrumperende poldermodel
werkt natuurlijk ook in de journalistiek, iedere journalist weet wat wel en vooral ook
wat niet geaccepteerd wordt. De vervreemding die eigen is aan een hoog technologische
maatschappij, en zeker een neoliberale, doet de rest, ieder op zich en god voor ons allen.
Het tegenwoordig weer in zwang geraakte begrip oikos, het oud Griekse begrip gezin, huis, familie, komt in de massamaatschappij centraal
te staan, de gemeenschap is niet meer het belangrijkste, alles draait om het
individu. Het opmerkelijke is evenwel dat hoe meer het individualisme wordt gepredikt, des te conformistischer de massamens zich begint te gedragen, dezelfde
mode, dezelfde gebruiken, dezelfde lol, dezelfde smaak, zoals op televisie te zien is, en vooral ook dezelfde opvattingen. Alles
zo massaal mogelijk. Dit proces gaat al decennialang ongestoord door, zonder dat de consequenties ervan serieus door de commerciele massamedia ter discussie werden gesteld. Toen de Muur
viel, en de Sovjet Unie van de ene
op de andere dag wegviel als het Grote Kwaad, waren onze eens zo ‘progressieve’
journalisten plotseling hun orientatiepunt kwijt en werd hun verwarring al snel zichtbaar.
Al die jaren hadden ze de wereld via een ideologische bril bekeken en nu
moesten ze ineens op eigen houtje verder. Het probleem was dat ze niet meer zelfstandig konden denken na al die jaren keurig in de pas te hebben gelopen. De enige
conclusie die ze wisten te verzinnen was dat het kapitalisme in zijn neoliberale
vorm wel het einde van de geschiedenis moest betekenen, zoals de Amerikaanse
ideoloog Francis Fukuyama in zijn invloedrijke The End of History and the Last Man beweerde. Twee miljoen
jaar menselijke evolutie had
toegewerkt naar de creatie van de mens als onverzadigbare consument, en dat was het.
Henk Hofland: 'het vredestichtende Westen.'
Omdat
onze progressieve journalisten al jarenlang niet meer werkelijk hadden
nagedacht over het bestaande consumptiemodel omarmden ze opgelucht de
absurde bewering van Fukuyama. Er zou een nieuwe wereldorde ontstaan,
onder aanvoering van de VS, zoals Bush senior als eerste politicus verwoordde.
Washington zou fungeren als de ‘ordebewaker en politieagent’ van
de hele wereld, om de kwalificaties van Geert Mak nog eens aan te halen. ‘Het
vredestichtende Westen,’ de woorden zijn van H.J.A. Hofland, zou overal
op aarde erop toezien dat het recht zou zegevieren, en mocht het wel eens een
tikje uit de hand lopen, dan nog was dat geen ramp want zelfs Bush junior was ‘zeker
niet zo’n enorme ramp als men aan het eind van zijn regeerperiode dacht,’ aldus de andere
mainstream-opiniemaker, Paul Brill.
De Amerikaanse strijdkrachten konden in no time op elk werelddeel met
een maximum aan geweld worden ingezet, en als, in de ogen van NRC’s ‘duider’
Hubert Smeets, 'een vertragingstactiek wordt gevreesd,' dan
kan, mag, nee moet de Amerikaanse president met één goed gerichte aanval de
Gordiaanse knoop doorhakken middels ‘een corrigerende tik,’ zoals
collega Brill het massale geweld noemt. Niet in staat een alternatief te
bedenken voor het failliete neoliberalisme vielen onze eens zo linkse dan wel
progressieve journalisten terug op de oude beproefde ideologie van het geweld,
dat zo treffend is verwoord door de gezaghebbende neoconservatieve Amerikaanse historicus Victor Davis Hanson aantoont in
zijn boek Why The West Has
Won. Nine Landmark Battles in the Brutal History of Western Victory. Kort maar krachtig samengevat
concludeert Hanson dat de blanke cristenen vijf eeuwen lang wonnen vanwege het
simpele feit dat het Westen meer geweld konden genereren, meedogenlozer was in
zijn streven naar hegemonie, want wij bezaten
the most lethal practice of arms conceivable.
Let us hope that we at last understand this legacy. It is a weighty and
sometimes ominous heritage that we must neither deny nor feel ashamed about --
but insist that our deadly manner of war serves, rather than buries, our
civilization.
We moeten dus trots zijn dat wij, blanke westerlingen, eeuwenlang het
grofste geweld hebben kunnen inzetten om overal op aarde ‘humanitair’
te kunnen ingrijpen, zoals in, om wat recentere voorbeelden te geven, Vietnam, Irak, Afghanistan, Libie en andere
landen die het Westen in het kader van ‘responsibility to protect’
in chaos heeft achtergelaten.
Hierbij moeten onze ‘verlichte’ opiniemakers wel permanent
verzwijgen dat in de buitenlandse politiek van elk land, de hele geschiedenis
door, markten en grondstoffen de belangrijkste criteria zijn geweest om zo veel
mogelijk geweld in te zetten. Maar bij gebrek aan denk-training kan de macht hun spreekbuizen van de ‘vrije pers’
alles laten beweren, Het is één van de belangrijkste kenmerken van het
totalitarisme. Ik gebruik dit begrip met nadruk.
In april 2011 berichtten de media dat de Chinese regering had verboden
om films over reizen in de tijd en een alternatieve geschiedenis op tv en in
bioscopen te vertonen, omdat 'een
gefingeerde vlucht in een andere werkelijkheid als te gevaarlijk [wordt]
beschouwd.' Voor elk systeem kan er namelijk maar één werkelijkheid absoluut
zijn, dat geldt zowel daar als hier. Slavoj Zizek merkt in dit verband op:
Wij in het Westen hebben zo'n expliciet verbod
niet nodig: zoals de rangschikking van wat als mogelijk en wat als onmogelijk
wordt beschouwd laat zien, oefent de ideologie voldoende macht uit om te
voorkomen dat alternatieve historische verhalen ook maar een greintje serieus
worden genomen.
Geert Mak: 'Het is beter voor Nederland en de internationale gemeenschap dat Obama de verkiezingen wint.'
De westerse mainstream opiniemaker kan zich niet
voorstellen dat een ander economische werkelijkheid mogelijk is, een systeem
dat niet door milieuvernietiging het voortbestaan van de mensheid ernstig
bedreigd. Dat feit toont aan hoe totalitair. ons systeem is. Onze perceptie
is belangrijker geworden dan de realiteit. De voorstelling van zaken is
werkelijker dan de werkelijkheid geworden.
'U weet dat in showbusiness, politiek en al het andere
perceptie de werkelijkheid is.'
Bill
O'Reilly. Amerikaanse opiniemaker.
Een
centrale rol hierin speelt de taal:
Orwell realized that the totalitarian state would
redefine the purposes of language. The purpose of Newspeak, is to wage
psychological warfare to manage the political perceptions of the populace. He
wrote,
The purpose of Newspeak was to
eliminate the possibility of thought crime . . .to make all other modes of
thought impossible. It was intended that when Newspeak had been adopted . . . a
heretical thought should be literally unthinkable, at least so far as thought
is dependent on words.
For Orwell, the Machiavellian political abuse of
language had distorted society into an increasingly malevolent form of tyranny.
He wrote,
Political language is designed
to make lies sound truthful and murder respectable.
Of zoals George Orwell in zijn roman 1984 schreef:
Oorlog is vrede, vrijheid is slavernij,
onwetendheid is kracht.
De Amerikaanse geleerde Sheldon Wolin laat gedocumenteerd zien hoe het anticommunisme decennialang als een ‘mimesis’
functioneerde ‘the character of the enemy supplied the norm for the power
demands that the democratic defender of the free world chose to impose on
itself.'
Niet alleen heeft de imitatie van de werkwijze van de vijand geleid tot de noodzaak om de
wereld te zien in termen van absoluut Goed
en absoluut Kwaad, maar het leidde
ook tot een totalitair systeem waarin ‘democratische’
mainstream journalisten niet meer in staat zijn buiten de officiele consensus te
denken. Meer daarover later.
Sheldon Wolin: ‘the character of the enemy supplied the norm for the power demands that the democratic defender of the free world chose to impose on itself.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten