Op de voorpagina van de Volkskrant schrijft Arnon Grunberg vandaag in zijn Voetnoot:
Voor veel mensen is het moeilijk onderscheid te maken tussen de Jood, al dan niet herkenbaar, en de politiek van de staat Israel.
Jood schrijft hij met een hoofdletter, daarbij aangevend dat hij 'de Jood' ziet als representant van een volk dat tussen andere volkeren leeft, en dus altijd 'de ander' blijft. En hiermee zijn we precies bij het punt waar het om draait. Jan Blokker schreef een paar jaar voor zijn dood:
'Na de Tweede Wereldoorlog is het jodendom in de christelijke wereld vrijwel heilig verklaard en geen volk dat in die processie zo hard vooroploopt als de Nederlanders,'
maar voegde daar wel aan toe dat de Nederlander uiterst flexibel is, opportunistisch, iemand die de macht blindelings gehoorzaamt zodra het om zijn eigen hachje gaat. In de woorden van Blokker:
In de Nederlandse geschiedenis is onverschilligheid doorgaans de vriendelijkste houding ten opzichte van joden geweest. Nederlanders hebben altijd precies geweten wie van hun buren een jood was en op elk gewenst moment kon die wetenschap consequenties krijgen: het verraden van joden voor "kopgeld" tijdens de Duitse bezetting is daar maar 1 vorm van. De paniekerige pogroms in het pestjaar 1349 was een andere.
De combinatie van opportunisme en conformisme in onze handelsnatie verklaart tevens het feit dat uit het zogenaamde tolerante Nederland procentueel tweemaal zoveel joden zijn gedeporteerd naar de vernietigingskampen als uit Belgie, en drie keer zoveel als uit Frankrijk. Het zal duidelijk zijn dat de 'onverschilligheid,' gecombineerd met het aloude christelijk antisemitisme, natuurlijk niet na 1945 als sneeuw voor de zon zijn verdwenen. De Europeaan die altijd 'de ander, de buitenstaander, de jood' als negatief contrabeeld nodig had om zichzelf positief te kunnen definieren is niet in 1 generatie wezenlijk veranderd. 'Het jodendom' mag dan 'vrijwel heilig' zijn 'verklaard' maar daarmee is zeker niet het antisemitisme verdwenen, het ressentiment tegen 'de ander, de vreemde, de jood' is ondergronds gegaan en wordt nu geprojecteerd op een andere semitische tak: 'de Arabier'.
Een voorbeeld bij uitstek van deze ontwikkeling is het antisemitisme van Volkskrant-redacteur Chris Rutenfrans die uitgaat van de stelling:
'De multiculturele ideologie is fout. Niet alle culturen zijn gelijk. Onze cultuur is de beste. Onze cultuur is de meest humane en fantastische cultuur die ooit heeft bestaan.'
Rutenfrans is opgegroeid in een door en door katholiek nest op het Twentse platteland, een rooms milieu waar het antisemitisme eeuwenlang met de paplepel erin gegoten werd. Het antisemitisme zit bij hem als het ware in zijn genen. En omdat sinds de holocaust de jodenhaat politiek niet meer correct is, projecteert hij die haat nu op 'de Arabier/de moslim,' wiens 'cultuur' natuurlijk in elk opzicht ondergeschikt is aan 'onze cultuur,' zijnde de christelijke cultuur die tenslotte culmineerde in Auschwitz en Hiroshima. Zijn bewering is aantoonbaar onjuist, maar antisemieten hebben nooit uitgeblonken in rationele betogen. Sterker nog: hun ideologie is gebaseerd op troebele ressentimenten, niet op rationele argumenten. 'De ander, de jood, de Arabier/moslim' is voor dit slag mensen de projectie van het eigen onvermogen en omdat men het eigen falen niet kan verwerken wordt de 'eeuwige ander' verzonnen. Hoe filosemitischer de antisemiet lijkt des te harder hij 'de Arabier/moslim' publiekelijk kan haten. Zonder 'de Jood' zou zijn haat tegen 'de Arabier/moslim' onmiddellijk gezien worden voor wat het is, namelijk antisemitisme. Het filosemitisme is het masker waarachter de antisemiet schuilgaat. Beide zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Het is evenwel geen symbiotische verhouding, maar een parasitaire relatie, de gastheer verzwakt tot hij uiteindelijk niets meer te geven heeft en sterft, terwijl de parasiet een nieuw slachtoffer zoekt om zijn ressentimenten vorm te kunnen geven.
Arnon Grunberg heeft gelijk wanneer hij schrijft:
Voor veel mensen is het moeilijk onderscheid te maken tussen de Jood, al dan niet herkenbaar, en de politiek van de staat Israel.
Een van de redenen waarom dit zo is is het feit dat een deel van de joodse gemeente in Nederland zich telkens weer in het openbaar onvoorwaardelijk achter het buitensporig geweld van Israel als 'Joodse staat' opstelt. Toen bijvoorbeeld een jaar geleden de Israelische oorlogsmisdaden in Gaza nog in volle gang waren, waarbij tenminste 300 Palestijnse kinderen werden vermoord, deden in het centrum van Amsterdam de liberale rabbijn Awraham Soetendorp en de orthodoxe rabbijn Raphael Evers mee aan een zogeheten solidariteitsdemonstratie met het zionistisch regime in Israel, zonder zich op een of andere manier te distantieren van de Joodse terreur tegen de Palestijnse burgerbevolking. Bovendien suggereert het CIDI -- volgens Haaretz een 'pro-Zionistische lobbygroep -- telkens weer namens de joodse gemeenschap in Nederland te spreken. Het is dan ook niet echt verwonderlijk dat jongeren, die zich niet hebben verdiept in de westerse geschiedenis, joodse Nederlanders aanzien voor sympathisanten 'van de staat Israel'. Maar vergist u niet, ook een filosemiet als Geert Wilders, gevormd in het katholieke en provinciaalse Limburg, maakt geen 'onderscheid tussen de Jood, al dan niet herkenbaar en de politiek van de staat Israel.' Voor hem en zijn volgelingen vormt de 'Joodse staat' de voorhoede in de Kruistocht tegen de islam. Valt Jeruzalem dan valt Amsterdam, dat soort nonsens. Er doet zich hier nog iets engers voor. De filosemiet dwingt 'de Jood' in een nauw omlijnde door hem verordonneerde rol, namelijk de rol van het slachtoffer. Als slachtoffer mag 'de Jood' zijn mond opendoen, maar zodra 'de Jood' weigert de rol van slachtoffer te spelen wordt de filosemiet bijkans hysterisch van woede, want dan is 'de Jood' niet meer bruikbaar als wapen in de strijd tegen 'de Arabier/moslim'. Zodra 'de Jood' zich niet keurig aan zijn rol houdt krijgt hij onmiddellijk de gram van de filosemiet over zich heen. Ook voor de filosemiet is er geen onderscheid tussen 'de Jood... en de politiek van Israel.' Vandaar dat de voormalige katholieke spreekbuis, de Volkskrant, onder aanvoering van Rutenfrans nu ook enthousiast meedoet aan het stemming kweken tegen 'de ander,' zoals ook vandaag weer blijkt uit het opiniestuk van de extreem rechtse zionist Manfred Gerstenfeld die vanuit Jeruzalem meldt dat in Nederland 'Migranten antisemitisme mee[brachten].' Alsof we geconfronteerd worden met een nieuw fenomeen in Europa, en alsof de politieke woede van jonge moslim Nederlanders dezelfde is als het aloude christelijke antisemitisme. En opnieuw wordt in het artikel door de Volkskrant 'Joden' met een hoofdletter geschreven om duidelijk te maken dat joodse Nederlanders allereerst een apart volk zijn en dus niet Nederlander of Amerikaan of wat dan ook. Voor de filosemiet is Uri Rosenthal allereerst 'de Jood' en pas dan een Nederlander. Vandaar dat filosemieten zo blij reageren wanneer de NRC bekend maakt dat volgens diplomaten Rosenthal een
nog grotere vriend van Israël [is] dan zijn voorganger Verhagen en dat zegt wat.
En zo worden joodse Nederlanders al dan niet gewild onderdeel van de strijd tegen het grote kwaad. Misschien is het belangrijk niet te vergeten dat de christelijke voorouders van Rutenfrans en Wilders als Kruisvaders in het beloofde land zowel moslims als joden massaal hebben vermoord, beide groepen werden beschouwd als religieus en cultureel minderwaardig. Uiteindelijk maakt antisemitisme geen onderscheid. Het is een historische les die we niet moeten negeren. Zolang 'de Jood' de rol blijft spelen die het Westen hem toebedeeld heeft is er geen vuiltje aan de lucht, zo niet dan is het ergste te vrezen. De kritische zioniste Hannah Arendt wees er al in 1945 op dat
'Paradoxaal als het mag klinken, maar juist de nationalistische misvatting dat een natie een inherente onafhankelijkheid bezit, had tot gevolg dat de zionisten de joodse nationale emancipatie volledig afhankelijk maakten van de materiele belangen van een andere natie. Het feitelijke resultaat was een terugkeer van de nieuwe beweging naar de traditionele methoden van shtadlonus (de vroegere ''hofjoden'' die Europese vorsten financieel ten dienste stonden. SvH), die de zionisten ooit eens zo bitter hadden gehaat en zo fel hadden gehekeld. Nu kenden ook de zionisten politiek gesproken geen betere plaats meer dan de foyers van de machtigen en ze kenden geen betere basis voor hun overeenkomsten dan de goede diensten aan te bieden als agenten van buitenlandse belangen... Maar slechts dwaasheid kan een beleid dicteren dat vertrouwt op bescherming van een verre imperiale macht terwijl het de welwillendheid van de buren verspeelt […] Welk programma hebben de zionisten te bieden voor een oplossing van het Arabisch-joodse conflict?'
2 opmerkingen:
Trouw: Marokkaanse meisjes hebben "meer begrip voor het Joodse lijden"
Verkoopster nederzettingenproducten blijkt antisemiet (video)
Een reactie posten