Paul Brill van de Volkskrant 6

In Taking the Risk out of Democracy. Corporate Propaganda versus Freedom and Liberty schreef de angelsaksische sociaal wetenschapper Alex Carey: 'a society where propaganda is extensively employed as a means of social control will tend to retain a Manichean world-view, a world dominated by symbols and visions of the Sacred and the Satanic... Reflection inhibits action, while a Manichean world-view facilitates action.'

Ik moest aan die zwart/wit verdeling van de wereld denken toen ik afgelopen zaterdag in de Volkskrant-bijlage het Betoog artikelen las van drie voormalige VS-correspondenten van de krant over de verkiezing van Obama tot nieuwe president. In superlatieven schetsten ze een groots beeld van het land in termen van 'De wereld heeft weer even het gevoel: wij zijn allemaal Amerikanen' en in oud testamentische bewoordingen: 'Zie, daar ligt het: een ander land.' En: 'Wars van zwarte verbetenheid.' Blanken weten uit ervaring hoe bezeten zwarten kunnen zijn van 'verbetenheid,' zoals de terminologie van Volkskrant opiniemaker Paul Brill suggereert. Die 'verbetenheid' van de nakomelingen van Afrikaanse slaven zit Brill niet lekker. Hij huivert ervan. Dat moet anders. Net als de Palestijnen en anderen van hem niet langer meer moeten zeuren over de Israelische terreur moeten de zwarten niet zeuren over het verleden maar gewoon aanpakken. Brill constateert dan ook tevreden over een optreden van Obama: 'Hier was de representant van een nieuwe generatie aan het woord, die allereerst namens zichzelf sprak. Indringend, maar zonder het opzwepende ritme van de traditionele dominee. Je kon hem makkelijk voorstellen als inleider op de jaarvergadering van de Kamer van Koophandel.'

Het lucht natuurlijk geweldig op dat Obama eerder op een blanke inleider lijkt dan op zo'n zwarte schreeuwlelijk. De boodschap is duidelijk, een traditioneel 'opzwepende ritme' is zonder meer leuk zolang die zwarte jongens en meisjes soul-muziek spelen, desnoods rap als ze niet anders kunnen, maar dat 'opzwepende ritme' moeten we niet hebben zodra een zwarte de door blanken gedomineerde politiek ingaat. Dit benadrukt Paul Brill nog eens wanneer hij vervolgens stelt: 'Wie door de geschriften van radicale zwarten als Stokely Carmichael en Eldridge Cleaver (geen familie) van dertig, veertig jaar geleden bladert, beseft hoe ver Obama van die verbeten denkwereld afstaat.' Ik schat zelf, net zover als Paul Brill van zijn linkse opvattingen van dertig, veertig jaar geleden is afgeraakt, zo concludeer ik al bladerend door het boek Israel: een blanco cheque? en lees dat volgens hem 'Het joodse volk zijn zelfbeschikkingsrecht verworven [heeft] ten koste van het Palestijnse volk.' Een feitelijk gegeven dat vandaag de dag de woede van Paul Brill opwekt zodra Amerikaanse wetenschappers als Mearsheimer en Walt in hun boek De Israel Lobby hieraan consequenties verbinden voor de pro-Israelische politiek van de VS. In zijn 'recensie' van het boek van Mearsheimer en Walt besluit opiniemaker Paul Brill met de opmerking dat hij er een 'nare smaak' aan heeft overgehouden, een nauwelijks verhulde manier om deze gerenommeerde hoogeleraren van antisemitisme te betichten. Kritiek op de 'joodse natie' werd door hem bij gebrek aan argumenten onmiddellijk gestigmatiseerd.

Ondanks het feit dat Obama zelfs in de ogen van Brill geen radicale opvattingen erop na houdt is Paul toch niet helemaal gerust over deze 'eerste zwarte president'. Hij schrijft over hem: 'Toch luisterde hij (Obama svh) twintig jaar naar een dominee die' let op, tijd voor een kwalificatie 'fanatiek van leer trok tegen zijn blanke landgenoten en de powers that be.' Om bij de les te blijven, Paul Brill verwijst hier naar een zwarte 'dominee' die zich publiekelijk uitsprak tegen ondermeer de Amerikaanse inval in Irak die in strijd is met het internationaal recht. Het is niet duidelijk of het feit dat de 'dominee' deze schendingen afkeurde hem in de ogen van Paul Brill 'fanatiek' maakte of dat het eerder het 'opzwepende ritme' van die zwarte man was. Ik denk dat ook Paul dat zelf niet weet.

Hoe dan ook, Brill is er niet gerust op, want hij vervolgt: 'Dat blijft een vreemde paradox, ondanks de sympathieke uitleg die hij daarvoor zelf heeft gegeven.' Hieruit spreekt twijfel uit, ernstige twijfel zelfs, gezien het feit dat de opiniemaker het over een 'vreemde paradox' heeft. Zoals bekend zijn paradoxen van nature vreemd, maar dat moest dus nog eens extra benadrukt worden, vandaar dat dubbelop.

Het spreekt voor zich dat er een verklaring moet komen voor zoveel onnatuurlijk gedrag van Obama en Paul Brill gokt op het volgende: 'Zou de verklaring zijn dat hij onwillekeurig toch ''de drager van een raciale code" is en zich heeft opgewerkt in ''een politieke cultuur die hem meer als icoon nodig had dan als mens," zoals Shelby Steele, een van zijn weinige critici, schrijft?'

Laten we stilstaan bij deze woorden, het begrip 'raciale code' moet na vibreren. Spreekt u het eens hardop uit: 'raciale code'. Het klinkt allemaal wetenschappelijk verantwoord, maar toch, ik weet niet, het bekt niet lekker. Het suggereert iets dat onvervreemdbaar is aan een bepaald ras, iets dat als het ware biologisch opgeslagen ligt in de genetische codering van de 'zwarte president.' Raciale code, bij nadere beschouwing lijkt het wel een woord uit een neonazi boek, waarin antisemieten joden bepaalde onvervreemdbare eigenschappen toedichten.

Laten we dit begrip onthouden. Dat gaat terugkomen. Raciale code waarmee Obama en natuurlijk alle andere zwarten en misschien zelfs wel alle kleurlingen op aarde behept zijn. Omdat Volkskrant-opiniemaker Paul Brill een vraagteken achter zijn zin zet, gaan we ervan uit dat hij het nog niet zeker weet, maar hij vindt het belangrijk genoeg om als mogelijkheid aan te dragen. Ik denk dat Brill sympathiek staat tegenover de raciale code-verklaring, een raciale code waarmee Obama, die upstart, die social climber behept is, een zwarte die na eerst in een zwarte getto te hebben gewerkt zich 'heeft opgewerkt in "een politieke cultuur die hem meer als icoon nodig had dan als mens."' Ik denk dat de opiniemaker van de Volkskrant sympathie voor deze redenering heeft aangezien hij zijn artikel eindigt met deze woorden: 'Misschien moeten we ons (Paul en zijn lezers tezamen svh) simpelweg neerleggen bij die behoefte aan iconen. En dan kan zo'n icoon maar beter Barack Obama heten.' Want 1 ding is zeker, en die zekerheid is voor Brill een hele opluchting, en dat is dat Obama 'wars van zwarte verbetenheid' is en dat hij de failliete Amerikaanse binnen- en buitenlandse politiek niet radicaal zal veranderen. En zo blijft Paul Brill's manicheistisch wereldbeeld toch mooi in tact. Ik bedoel, wat moet hij anders? Zo blijft er voor hem werk aan de winkel. Immers, 'a society where propaganda is extensively employed as a means of social control will tend to retain a Manichean world-view, a world dominated by symbols and visions of the Sacred and the Satanic... Reflection inhibits action, while a Manichean world-view facilitates action.'

Zo brother and sisters, en nu ga ik luisteren naar Freedom Highway van de Staple Singers. Men, they are really black. Ben ik blij dat ze 'dragers zijn van een raciale code.' Een blanke bleekscheet kan nooit zo zingen. Die heeft geen, hoe zal ik het zeggen... geen 'opzwepend ritme van de traditionele zwarte dominee,' om de woorden van Brill aan te halen. En weet u hoe dat komt? Simpel, ze hebben geen soul. En iedereen die soul heeft past niet in de zielloze politiek van de blanke cultuur. Suck it to me baby.