Marnix Koolhaas, je schrijft:
'Het is een leuk lijstje namen, dat destijds het oproer zo openlijk steunde. Naast Hanneke Groenteman en Stan van Houcke waren dat o.a.: Paul Witteman (destijds presentator van “In de rooie haan”), Henny Stoel (eveneens “In de rooie haan”), Cees “rondom 10” Grimbergen, Coen Serré (ex-VARA-omroeper – gepensioneerd maar nog jaarlijks meespelend in de NOS-VARA-tourtoto), Heikelien Verrijn Stuart (toen Radio Stad, nu Joegoslavië-tribunaal en internationaal gerespecteerd jurist), Jan Reiff (nu NOVA, toen “Dingen van de Dag”), Ineke van den Bergen (toen VPRO, nu De Volkskrant), Harmke Pijpers (toen VPRO, inmiddels via Talpa en Beau van Erven Dorens bij de Wereldomroep beland) en Jan Carmiggelt (toen radio Stad, nu directeur Theo Thijssen-museum). O ja: zelf gooide ik op die bewuste 30e april een steen. Maar dat vertelde ik al acht jaar geleden op radio 1. De steen was voor Hanneke. Niet om haar te raken, maar om haar te steunen. In de strijd waartoe zij opriep. Want zij was mijn radioheldin.
Marnix Koolhaas'
Dat laatste is opmerkelijk. Jij gooide een steen, voor Hanneke. Pathetischer kan het haast niet. Dat tekent je Marnix. Ik gooi niet met stenen uit bewondering voor iemand, ik gebruik mijn kennis als een steen om heilige huisjes te vernietigen. Kijk, Marnix, waar het om gaat besef je niet echt. Jij hebt naam gemaakt met een winderige eiland en schaatsende mannen, ik heb naam gemaakt als een dissident die niet in sport is geinteresseerd maar in sociaal onrecht. Mij interesseert de werking van de macht. Ik juich verzet ook toe. Ik zal me daar nooit voor verontschuldigen, hoe graag je dat ook zal willen.
Dat in het begin van de jaren tachtig jongeren met stenen gooiden naar de macht was voor mij volledig begrijpelijk. Mijn sympathie ging naar de stenengooiers uit, niet naar de macht die op het strijdtoneel verscheen met tanks en scherpschutters. Mijn sympathie gaat nog steeds uit naar het de underdog. Ik zal je vertellen waarom. Niets in de natuur is bestendig, panta rei, alles stroomt, dat is een natuurwet. De macht daarentegen streeft naar de bestendiging van de macht en is als zodanig volstrekt tegen-natuurlijk. Alles dat de macht bedreigt, is toe te juichen, zo kan de menselijke evolutie doorgaan. Het was niemand minder dan Thomas Jefferson die zei dat elke generatie een revolutie nodig heeft. En zo is het maar net. Gezien het neoliberalisme, die permanente staat van oorlog met de mens en natuur, kan wat mij betreft het verzet niet groot genoeg zijn. Het is een gruwelijke vergissing te denken dat de macht niet getart moet worden. Kijk maar naar de geschiedenis, Marnix. Bestudeer die eens, je ogen zullen open gaan.
2 opmerkingen:
Een tijdje geleden was er een internationale enquete naar het functioneren van de democratie. In Westerse landen onderschreef een meerderheid het idee dat de huidige democratie in werkelijkheid inhoudt een economische elite die zorgt voor zijn eigenbelang. Dus Stan, je staat gewoon aan de kant van de meerderheid met je "anti-autoritarisme". Jouw commercieel geworden collega's kozen slechts de weg van de minste weerstand...
Wat klein zijn ze, al die voormalig linkse baby-boom journalisten die zich nu ontpoppen als bekrompen burgermannetjes, met hun navelstaarderij waaraan ze kosmisch belang toedichten. De wereld staat in brand maar zij zeuren over een steen die ze gooiden in 1980. Hoe kneuterig kun je zijn?
Het irritantste is de minzame ironie die uit al dergelijke stukjes moet blijven spreken, maar die zelf geen enkele andere functie meer heeft dan een excuus.
Een reactie posten