Naar aanleiding van zijn recente optreden bij het wetenschappelijke Institute of Social Studies in Den Haag schreef Salomon Bouman in zijn column in het Nieuw Israelitisch Weekblad ondermeer het volgende: "Mijn verweer dat het een nutteloze extremistische opvatting is David Ben Goerion als een oorlogsmisdadiger te bestempelen lokte scherpe antireacties uit de zaal uit… Mijn woorden lokten hoongelach uit."
Dit is een aperte leugen, ik heb er helaas geen ander woord voor, een leugen, zoals u hier kunt zien en beluisteren: http://videotheek.surfnet.nl/play_proxy/mmc/42617/Debate.WMV
Nu de werkelijkheid. De voormalige correspondent van de NRC in Israel verklaarde dat zijn opponent, de Palestijnse intellectueel Omar Barghouti 'een zeer grote extremist' was vanwege zijn opmerking dat Ben-Goerion voor oorlogsmisdaden - in 1948 gepleegd - door het Internationaal Gerechtshof in Den Haag had moeten worden berecht. Omdat de voorzitter verzuimde deze belediging te laten toelichten, stelde ik na verloop van tijd de volgende vraag: "Meneer Bouman, u zei dat meneer Barghouti een extremist was omdat hij heeft verklaard dat Ben-Goerion voor oorlogsmisdaden had moeten worden veroordeeld. Begrijp ik nu goed dat u suggereert dat de verdrijving in 1948 geen oorlogsmisdaad was?" Bouman was een tijdje stil en zei toen: "Dat is een scherpe vraag... Ik beschouw het geen oorlogsmisdaad." Vervolgens begon hij erom heen te draaien en dus vroeg ik hem om mij als journalist uit te leggen "Waarom het verdrijven van tenminste 750.000 burgers geen oorlogsmisdaad volgens u is, terwijl niet allereerst meneer Barghouti maar het internationaal recht dit tot een oorlogsmisdaad bestempeld? Waarom is meneer Barghouti een extremist wanneer hij iets zegt dat in het internationaal recht als zodanig bepaald wordt en door alle beschaafde mensen gelezen kan worden?" Bouman antwoordde: "Ik ken natuurlijk het internationaal recht en ik weet wat oorlogsmisdaden waren... maar in 1948 was er een oorlog dat door de Arabische landen was begonnen en de Israeli's waren toen in de positie om hun gebied uit te breiden." Bouman weigerde zodoende Barghouti's terechte opmerking te accepteren dat het wezenlijke kenmerk van een oorlogsmisdaad nu juist is dat het tijdens een oorlog wordt gepleegd, vandaar ook de naam oorlogsmisdaad. Volgens Bouman was er geen sprake van oorlogsmisdaden en "ik weet wat ze gedaan hebben en wat ze dachten in 1938 en ik weet wat Rabin heeft gedaan, maar hij heeft ook de hand geschud van Yasser Arafat, don't forget it." Met deze woorden reageerde hij op het feit dat Rabin in opdracht van Ben-Goerion na een bloedbad massaal de bewoners had verdreven van twee grote Palestijnse steden die door de VN aan de Palestijnen waren gegeven, maar die de zionisten vanwege hun strategische ligging wilden veroveren. Ben-Goerion, vader des vaderlands van "de joodse natie", zei in 1938: ''after the formation of a large army in the wake of the establishment of the state, we will abolish partition and expand to the whole of Palestine.'' Al in 1937 schreef hij aan zijn zoon Amos: ‘‘Geen zionist kan afstand doen van ook maar het kleinste gedeelte van het land van Israël. Een joodse staat in een deel van Palestina is geen einde, maar een begin.’’ Het bezit van een eigen stuk grondgebied was, volgens hem, doorslaggevend want juist "daar door vergroten we onze macht en elke machtstoename maakt het mogelijk het land in zijn geheel in handen te krijgen. Het vestigen van een [kleine] staat… zal dienen als een zeer krachtig instrument in onze historische inspanning om het hele land te bevrijden." Aldus de grondlegger van Israel, een staat die nu 60 jaar later nog steeds weigert aan te geven waar de grenzen van de zionistische staat liggen. Volgens Bouman is hij van deze feiten op de hoogte, inclusief het feit dat Ben-Goerion de ethnische zuivering had voorbereid. Maar al deze feiten spelen geen rol in de beschouwing van Bouman. Een geplande verdrijving van tenminste 750.000 burgers blijft voor hem geen oorlogsmisdaad, en het is hem ook niet aan het verstand te brengen dat dit volgens het internationaal recht wel een oorlogsmisdaad is. Dat kan hij niet begrijpen, om de simpele reden hij zich - volgens eigen zeggen - "zeer verbonden voelt met de joodse staat." Een diepe betrokkenheid die alleszins begrijpelijk is, maar die hem niet in staat stelt om als journalist onafhankelijk over deze staat te berichten, zoals in het verleden ook bleek.
Hoe het kon dat de kleine zogenaamd "met de ondergang bedreigde" David de grote Goliath had weten te verslaan en ook nog eens meer gebied wist te veroveren dan de kleine David recht op had, liet hij in het midden. En het feit dat er meer joodse soldaten om het leven waren gekomen bij het veroveren van het land dat niet aan Israel was toegewezen, dan in het gebied dat aan Israel was toegewezen, verzweeg hij. Bouman's verklaring eindigde in wartaal, waarop een academisch geschoolde deskundige van MERA, het alom gerespecteerd en onafhankelijk wetenschappelijke informatie en onderzoekscentrum voor het Midden Oosten, Bouman met klem verzocht om serieus antwoord te geven op de door mij gestelde vraag, aangezien "we hier een academisch debat voeren. Meneer Bouman verwijst zelf naar de historicus Ilan Pappe, die gedocumenteerd heeft aangetoond dat de etnische zuivering geen toeval was maar een vooropgezet plan. Als er geen overeenstemming is over deze fundamentele feiten dan heeft dit gesprek geen zin." Hij wees de voorzitter erop dat die erop moest toezien dat Bouman zou reageren op feiten zodat het debat niet in "nonsens" verzandde. Desondanks weigerde Bouman een ter zake doend antwoord te geven. De enige denkbare conclusie is dat de voormalige NRC-correspondent weigert het internationaal recht te respecteren, aangezien hij van mening is dat het geen rol van betekenis kan/mag spelen in de internationale verhoudingen, tenminste zodra het Israel betreft. Het internationaal recht moet natuurlijk wel worden gerespecteerd zodra het Israel uitkomt en de zionistische belangen van dit land dient. Het is opmerkelijk dat iemand die zo lang de Israel berichtgeving van een van de belangrijkste kranten van Nederland heeft gedomineerd, weigert enkele fundamentele rechtsregels te accepteren. Zoals u kunt beluisteren was er geen sprake van "hoongelach" en toch hoorde Bouman het. Kritiek op het zionisme staat voor hem kennelijk gelijk aan hoon. Een rationele uitwisseling van gedachten is in dit geval voor hem niet mogelijk. Hij gelooft in het zionisme, en geloof kan een mens blind maken voor de werkelijkheid. Meer hierover morgen.
1 opmerking:
Het zionisme is natuurlijk heilig voor iemand als Bouman, daarom doet de waarheid zo'n pijn.
Het is een feit dat de zionistische elite meer dan in wat ook geïnteresseerd was in de verovering van het land, en een stuk minder geïnteresseerd was in pogingen de joodse gemeenschappen in Europa te redden van de ondergang. Het doel waartoe tegenwoordig de Staat Israël voor heet te zijn gesticht, zoals Israëls politici een ieder die het horen wil voorhouden.
In die context past Chaim Weizmanns opmerking, die ik al eerder heb aangehaald,
... we willen dat alleen de beste joodse jongeren naar ons toe komen. ... de andere joden zullen moeten blijven waar ze zijn en het lot dan hun wacht moeten ondergaan. Deze miljoenen joden zijn stof op de wielen van de geschiedenis en mogelijk moeten ze worden weggeblazen ... We willen niet dat Tel Aviv zo'n inferieur getto wordt.
Tomeloze haat jegens de "achterlijke" joodse traditionele religie is hiervan een van de achtergronden. Het waren vooral chassieden die bedreigd werden met de dood in Hongarije, toen de zionistische leiders in Palestina werden benaderd door ene Joël Brand, die mogelijk een deal kon sluiten met Eichmann. Het Joods Agentschap "geloofde hem niet", en de Engelsen stopten hem in Caïro in de bak, zonder dat het Joods Agentschap iets ondernam om hem eruit te krijgen. Ondertussen was de moordmachine van Eichman aan het wachten, die had hem drie weken de tijd gegeven. Dit is overigens een omstreden verhaal, omdat veel historici stellen dat het hier gaat om een val van de nazi's. Maar in ieder geval werd de zaak tegengewerkt door de zionisten en de Britten.
Hoe het ook zij, later zou Weizmanns biograaf en bewonderaar Meir Weisgal over Weizmann vertellen (in "Chaim Weizmann, builder of Zion") dat Chaim erg ontroerd was over het lot van al die joden in Rusland,
"... een monsterlijk lot wacht hen(..) maar uiteindelijk - en dat is het belangrijkste - zal deze oorlog een grote zegen voor Engeland zijn" [Engeland, dat natuurlijk de zionistische aspiraties kon en wilde steunen]
De enigen die deze zeer duistere kant van het zionisme nog een beetje durven aankaarten zijn de religieuze antizionisten.
De antizionistische orthodoxe stem wordt dan ook vakkundig onderdrukt en in de media steevast weergegeven als een exotisch curiosum, dan als wel verraad, joodse zelfhaat of antisemitisme. (Ingewijden weten dat dit allesbehalve het geval is. De charedim zijn een vitale groep binnen het jodendom, en het zionisme spreekt niet in hun naam.)
Een reactie posten