Ruud en Karin Smeehuijzen, de ouders van de omgekomen soldaat Timo Smeehuijzen, hebben een hartverscheurende brief geschreven.
"Timo was onze lieve, mooie jongen. Na de Havo op Fons Vitae heeft hij een jaartje HEAO gedaan, maar competitie en concurrentie was niets voor hem. Hij hield veel van sport, en heeft fanatiek gehockeyd met zijn vrienden in Abcoude. Hij had veel vrienden, die erg belangrijk voor hem waren. De vriendschap was ook een belangrijke reden voor het feit dat hij het bij de landmacht naar zijn zin had. Samen, een team, daar ging hij voor. Zijn motto op Hyves was 'makin friends all over the World': Timo ten voeten uit. Maar hij was ook een denker en een zoeker, en of het leger echt zijn roeping was, daar was hij nog niet uit. Hij zag het leger als een tussenstop, totdat hij echt wist was hij wilde. Zijn vriendin en zijn vrienden liet hij met moeite achter, en als er maar even een momentje was belde hij naar ons, zijn ouders, zusje, vriendin en vrienden en msn;de hij naar iedereen die hij te pakken kon krijgen. We hebben de laatste tijd gelukkig veel met hem gesproken, en het was voor ons een geweldig fijne ervaring om te merken dat hij op weg was naar volwassenheid. Wij zagen zijn toekomst met vertrouwen tegemoet. Maar eerst even terug komen uit Afghanistan".Hij heeft veel liefde gekend, en gaf zelf ook veel liefde. Wij houden eindeloos veel van hem en dat wij hem niet levend zullen terugzien, hij nooit ouder zal worden, niet zal trouwen en niet zal weten hoe het is om zelf kinderen te hebben stort ons in diep verdriet.
1 opmerking:
Een kind verliezen is hartverscheurend. Zou ik mijn kind verliezen dan bleef er voor mij niet veel meer over om voor te leven. De dood van een enkel kind is een mes in je hart.
Ik verbaas me er altijd weer over hoe mensen redeneren dat de dood van een kind in een land hartverscheurend is, maar in een ander land collateral damage.
Tja, redeneren ze in Den Haag, zo gaat dat nu eenmaal bij oorlog.
Een reactie posten