'This June will mark an anniversary that will live in infamy for the people affected by the event it commemorates following a far greater one 19 years earlier on May 14, 1948. On June 5, 1967, Israel launched its so-called "Six-Day (preemptive) War" against three of its neighboring Arab states - Egypt, Jordan and Syria - claiming it was in self-defense to avoid annihilation Israeli leaders later admitted was spurious and false cover for a large-scale long-planned, calculated war of aggression it believed it could easily win and did.The New York Times quoted Prime Minister Menachem Begin's (1977 - 83) August, 1982 speech saying: "In June, 1967, we had a choice. The Egyptian Army concentrations in the Sinai approaches do not prove that (President Gamal Abdel) Nasser (1956 - 70) was really about to attack us. We must be honest with ourselves. We decided to attack him."
Two time Prime Minister Yitzhak Rabin (1974 - 77 and 1992 - 95) told French newspaper Le Monde in February, 1968: "I do not believe Nasser wanted war. The two divisions which he sent into Sinai on May 14 would not have been enough to unleash an offense against Israel. He knew it and we knew it."
General Mordechai Hod, Commander of the Israeli Air Force during the Six-Day War said in 1978: "Sixteen years of planning had gone into those initial eighty minutes. We lived with the plan, we slept on the plan, we ate the plan. Constantly we perfected it."
General Haim Barlev, Israeli Defense Forces (IDF) Chief told Ma'ariv in April, 1972: "We were not threatened with genocide on the eve of the six-day war, and we had never thought of such a possibility."
Other Israeli leaders and generals voiced the same sentiment that in June, 1967 Israel was under no threat, yet preemptively undertook a war of aggression falsely telling the world it had no other choice. It had a clear one. It could have chosen peace, but didn't and never did earlier or since to the present because discretionary aggressive wars of choice serve Israeli interests as they do its US imperial partner.
In 1967, it was the Jewish state's third major aggressive war that grew out of the founding of Zionism in 1897 by Theodor Herzl aiming to establish a permanent Jewish state. He planned the first Zionist Congress in Basle, Switzerland, became its first president, and envisioned a permanent Jewish homeland in Palestine justified by what Professor Norman Finkelstein called the "colossal hoax" Jews got there first establishing their ancestral home on "a land without people for a people without land." It became the state of Israel in May, 1948 during the new Jewish state's first preemptive aggressive so-called "War of Independence" Palestinians call "al-Nakba" - the catastrophe.'
'Gaza: 40 years after occupation
Globe and Mail Comment June 4, 2007
'This is not a civil war. It is a prison riot'
Like mice in a laboratory, the people of Gaza squabble, looking for ways out
By Samah Sabawi
'Don't forget us!" has become a standard way for my uncle in Gaza to end his
conversations when we call him from the comfort of our home in Ottawa. So,
this week, as we mark the anniversary of 40 years of Israel's occupation of
Gaza and the West Bank, his plea should not go unheard.
Anyone who has family in Gaza understands well what lies behind the
headlines. For at least a year, my in-laws urged us to visit them there,
hoping that a visit from the outside world would break their isolation, and
that the sight of their grandchildren would bring a sense of normality to
their lives and lighten up their dreary existence. Even though we had a
dismal chance of being allowed to enter through the tightly controlled Gaza
gates, we still planned to try this summer.
You can imagine our shock when, two months ago, we heard my in-laws saying:
"Don't come; it is no longer safe." My in-laws, like many in Gaza, were not
surprised to see the heightened level of violence between Palestinian
factions in what is described here as "internal fighting." The conflict in
Gaza is not a fight born of sectarian tensions, since the vast majority of
the population are Sunni Muslims. In fact, the families in Gaza are
connected through an intricate social web, and I grew up with the Gazan joke
that all Gazans are blood relatives. The violence is not purely political
either - it is not unusual for a family to have members who are affiliated
with the religious Hamas movement and others who are affiliated with the
secular Fatah. People in Gaza know this is a special kind of war, a war that
is funded by outside sources and fuelled by poverty and desperation.
The conflict started as a power struggle between Hamas and Fatah - with
Fatah being under immense pressure from the United States and Israel to
strip Hamas of its power. But Palestinians also know that now the fighting
has gotten out of hand. Neither Hamas nor Fatah has much success maintaining
any ceasefire as frustrated youths, born in the Gaza pressure-cooker with no
future prospects and no hope in sight, take over the streets. My cousin
described it best: "This is not a civil war. It is a prison riot."
This "prison riot" was inevitable. After Hamas's victory in the Palestinian
elections early last year, Israel and the international community starved
and imprisoned the 1.4 million Palestinians living inside Gaza in hope that
they would overthrow an increasingly helpless and besieged Hamas government.
It was a cruel act that meant collectively punishing an occupied people by
attaching strings to badly needed aid.
In the ensuing months, Palestinians found themselves in a unique situation.
They were sealed off from the rest of the world, faced shortages of food,
water and medicine, suffered high unemployment rates and lived in conditions
not fit for animals. The only form of an income for many of Gaza's youths
was to join one militia or another. The more powerless the government
became, the more powerful the militias got. Those who did not join a militia
had to be in the protection of one. Many in Gaza began to wonder why at a
time when basic painkillers were not getting through the Israeli controlled
borders, so many guns became available.
More and more Palestinian intellectuals began to refer to this as the "Gaza
Experiment." Like mice in a laboratory, Gazans squabbled, looking for ways
out. Every day, the pressure rose, the need to feed the family became more
immediate and the sick began to die. While my mother-in-law was forced to
endure the horrific pain of arthritis without treatment for many months, she
still was thankful that her fate is better than that of others. My
sister-in-law, a physician at the Shifa Hospital in Gaza City, told me
several months ago that a badly needed shipment of medication for cancer
patients was held up for weeks at the Gaza gates. By the time it was finally
allowed through, 35 high-risk cancer patients at the hospital had died.
The story of the children in Gaza is even more heartbreaking. Many of them
no longer find a reason to attend school and have turned to the streets for
money. Some sell cigarettes or gum, and others steal for their daily bread.
Israeli sonic booms in Gaza's sky have always thrown fear into their
hearts - a reminder of who has the power and who does not - but, lately, the
booms have come from a return of Israeli shelling.
My young cousins in Gaza may not know how to read, but they know the
different warplanes and what they are capable of doing. They brag that they
are able to recognize a rifle by the sound of its shots.
So while the world looks with indignation at the situation in Gaza, let us
not exonerate ourselves from the events that are unfolding. We can't forget
there are human beings living in that highly politicized strip of land. We
have turned our eyes away from their miserable reality. While boycotting a
government because of its political positions is legitimate, it is immoral
to put conditions on aid needed to save lives. It is also immoral to
deliberately sow the seeds of violence and to interfere with a genuine
democratic process.
And it is equally immoral to turn our attention away from the fact that 40
years later, the people of Gaza and the West Bank have still not been freed
from their giant prison cell.
Samah Sabawi
Executive director, National Council on Canada Arab Relations'
Globe and Mail Comment June 4, 2007
'This is not a civil war. It is a prison riot'
Like mice in a laboratory, the people of Gaza squabble, looking for ways out
By Samah Sabawi
'Don't forget us!" has become a standard way for my uncle in Gaza to end his
conversations when we call him from the comfort of our home in Ottawa. So,
this week, as we mark the anniversary of 40 years of Israel's occupation of
Gaza and the West Bank, his plea should not go unheard.
Anyone who has family in Gaza understands well what lies behind the
headlines. For at least a year, my in-laws urged us to visit them there,
hoping that a visit from the outside world would break their isolation, and
that the sight of their grandchildren would bring a sense of normality to
their lives and lighten up their dreary existence. Even though we had a
dismal chance of being allowed to enter through the tightly controlled Gaza
gates, we still planned to try this summer.
You can imagine our shock when, two months ago, we heard my in-laws saying:
"Don't come; it is no longer safe." My in-laws, like many in Gaza, were not
surprised to see the heightened level of violence between Palestinian
factions in what is described here as "internal fighting." The conflict in
Gaza is not a fight born of sectarian tensions, since the vast majority of
the population are Sunni Muslims. In fact, the families in Gaza are
connected through an intricate social web, and I grew up with the Gazan joke
that all Gazans are blood relatives. The violence is not purely political
either - it is not unusual for a family to have members who are affiliated
with the religious Hamas movement and others who are affiliated with the
secular Fatah. People in Gaza know this is a special kind of war, a war that
is funded by outside sources and fuelled by poverty and desperation.
The conflict started as a power struggle between Hamas and Fatah - with
Fatah being under immense pressure from the United States and Israel to
strip Hamas of its power. But Palestinians also know that now the fighting
has gotten out of hand. Neither Hamas nor Fatah has much success maintaining
any ceasefire as frustrated youths, born in the Gaza pressure-cooker with no
future prospects and no hope in sight, take over the streets. My cousin
described it best: "This is not a civil war. It is a prison riot."
This "prison riot" was inevitable. After Hamas's victory in the Palestinian
elections early last year, Israel and the international community starved
and imprisoned the 1.4 million Palestinians living inside Gaza in hope that
they would overthrow an increasingly helpless and besieged Hamas government.
It was a cruel act that meant collectively punishing an occupied people by
attaching strings to badly needed aid.
In the ensuing months, Palestinians found themselves in a unique situation.
They were sealed off from the rest of the world, faced shortages of food,
water and medicine, suffered high unemployment rates and lived in conditions
not fit for animals. The only form of an income for many of Gaza's youths
was to join one militia or another. The more powerless the government
became, the more powerful the militias got. Those who did not join a militia
had to be in the protection of one. Many in Gaza began to wonder why at a
time when basic painkillers were not getting through the Israeli controlled
borders, so many guns became available.
More and more Palestinian intellectuals began to refer to this as the "Gaza
Experiment." Like mice in a laboratory, Gazans squabbled, looking for ways
out. Every day, the pressure rose, the need to feed the family became more
immediate and the sick began to die. While my mother-in-law was forced to
endure the horrific pain of arthritis without treatment for many months, she
still was thankful that her fate is better than that of others. My
sister-in-law, a physician at the Shifa Hospital in Gaza City, told me
several months ago that a badly needed shipment of medication for cancer
patients was held up for weeks at the Gaza gates. By the time it was finally
allowed through, 35 high-risk cancer patients at the hospital had died.
The story of the children in Gaza is even more heartbreaking. Many of them
no longer find a reason to attend school and have turned to the streets for
money. Some sell cigarettes or gum, and others steal for their daily bread.
Israeli sonic booms in Gaza's sky have always thrown fear into their
hearts - a reminder of who has the power and who does not - but, lately, the
booms have come from a return of Israeli shelling.
My young cousins in Gaza may not know how to read, but they know the
different warplanes and what they are capable of doing. They brag that they
are able to recognize a rifle by the sound of its shots.
So while the world looks with indignation at the situation in Gaza, let us
not exonerate ourselves from the events that are unfolding. We can't forget
there are human beings living in that highly politicized strip of land. We
have turned our eyes away from their miserable reality. While boycotting a
government because of its political positions is legitimate, it is immoral
to put conditions on aid needed to save lives. It is also immoral to
deliberately sow the seeds of violence and to interfere with a genuine
democratic process.
And it is equally immoral to turn our attention away from the fact that 40
years later, the people of Gaza and the West Bank have still not been freed
from their giant prison cell.
Samah Sabawi
Executive director, National Council on Canada Arab Relations'
4 opmerkingen:
Toch wel heel stom van die Arabieren, geen oorlog willen, maar wel de VN weg sturen, troepen verzamelen naar de grens, openlijk de vernietiging van Israel aankondigen, enz. En het dan vreemd vinden indien Israel dit serieus neemt en hier voortijdig een stokje voor wil steken en niet de eerste klap afwacht.
Info NOS:
Met die koppen opende De Volkskrant van 7 juni 1967. De teksten laten niets aan de verbeelding over: de joodse staat was bezig een eclatante zege te boeken op zijn Arabische buurlanden. In de vroege ochtend van 5 juni was het Israëlische leger zélf de oorlog begonnen en op 10 juni was-ie alweer voorbij.
Zes dagen die de geopolitieke situatie in het Midden-Oosten grondig zouden wijzigen. Het kwetsbaar geachte Israël had in een preventieve oorlog avant la lettre laten zien dat het ruim twintig na de Tweede Wereldoorlog was uitgegroeid tot een regionale militaire grootmacht.
Het leger veroverde de Sinaïwoestijn en de Gazastrook (op Egypte), de Golan-hoogvlakte (op Syrië) en de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem (op Jordanië). Sindsdien staan die veroveringen bekend als de “bezette gebieden”, behalve in Israël zelf waar politici liever spreken van simpelweg 'de gebieden', of 'de betwiste gebieden'.
Nasser
De oorlog in die eerste junidagen van 1967 kwam natuurlijk niet uit de lucht vallen. Het was vooral de Egyptische president Nasser die de weken ervoor voortdurend oorlogszuchtige taal jegens Israël bezigde en opriep tot een totale vernietiging van de joodse staat. Daarin gesteund door de Syrische president Assad en, zij het wat aarzelend, door de Jordaanse koning Hoessein.
De spanning liep in mei '67 snel op toen Nasser het vertrek ordonneerde van de VN-vredesmacht die als buffer tussen Israël en Egypte was gestationeerd in de Sinaïwoestijn en de Gazastrook. Kort daarop blokkeerden Egyptische troepen de straat van Tiran voor Israëlische schepen. In de dagen daarna nam het Egyptische leger posities in in de Sinaïwoestijn en trokken Syrische en Jordaanse troepen zich samen langs de grens met Israël.
Op 1 juni verklaarde Nasser, groot promotor van de pan-Arabische gedachte: "De legers van Egypte, Jordanië, Syrië en Libanon staan klaar aan de grenzen van Israël... om de uitdaging aan te gaan, terwijl de legers van Irak, Algerije, Koeweit, Soedan en de hele Arabische natie achter ons staan. Deze gebeurtenissen zullen de wereld verbijsteren. Vandaag zullen ze weten dat de Arabieren klaar zijn voor de strijd, het kritieke uur is aangebroken. We hebben het punt van serieuze actie in plaats van meer verklaringen bereikt."
Dat was het sein voor Israël om het zekere voor het onzekere te nemen. Na overleg met Washington besloot de regering tot een preventieve aanval op de drie buurlanden.
Luchtmacht
Het eerste doelwit was de Egyptisch luchtmacht, bestaande uit 385 vliegtuigen, allemaal van Sovjet-makelij. In een klap vernietigden Israëlische bommenwerpers de vrijwel de gehele Egyptische luchtvloot. Ook de meeste vliegvelden werden verwoest. Onder leiding van generaal Ariël Sharon (de latere premier) rukte het Israëlische leger op en veroverde de hele Sinaïwoestijn op Egypte.
Op diezelfde vijfde juni opende Israël ook de aanval op de Syrische luchtmacht. Ook die bleek niet bestand tegen de verrassingsaanval. Tweederde van de vliegtuigen werd diezelfde dag nog verwoest. De dagen daarna opende het Israëlische leger de aanval op Syrische troepen die het land vanuit het noorden bedreigden. De Syriërs werden teruggedrongen en Israël bezette de strategisch belangrijke Golan-hoogvlakte.
Koning Hoessein van Jordanië aarzelde lang om zich aan te sluiten bij de anti-Israëlische coalitie. Door niet mee te doen riskeerde hij een opstand in eigen land: van de ongeveer een miljoen Palestijnen die in 1948 van hun grondgebied in Israël waren verdreven of gevlucht. Koning Hoessein zwichtte en liet zijn troepen op 5 juni vanuit Oost-Jeruzalem de aanval openen op het joodse westelijk deel van de stad.
De aanvallen veroorzaakten weinig schade en de dagen erna sloeg het Israëlische leger terug. De hele Westelijke Jordaanoever werd veroverd, alsmede het Arabisch oostelijk deel van Jeruzalem. Daarmee ging een lang gekoesterde wens van veel religieuze joden in vervulling: de verovering van wat zij noemen Judea en Samaria , onderdeel van het bijbelse land Israël. Plus de inname van Oost-Jeruzalem inclusief de ‘oude stad’, met de voor joden heilige klaagmuur.
VN-Resoluties
De internationale gemeenschap, in juni niet in staat om een oorlog te voorkomen, probeerde een half jaar later (in november) de situatie in het Midden-Oosten te 'normaliseren'.
De befaamde VN-resolutie 242 van 22 november 1967 eiste dat Israel zich zou terugtrekken uit de bezette gebieden, in ruil voor een einde aan de vijandelijkheden. Tegelijk erkende de resolutie de rechten van een staat (in dit geval Israël) op veilige grenzen. Israël heeft altijd geweigerd deze resolutie uit te voeren.
In 1978 sloot Israël een vredesakkoord met Egypte, op initiatief van de Amerikaanse president Jimmy Carter. Onderdeel van het akkoord was de teruggave van de Sinaïwoestijn aan Egypte.
Ook met Jordanië sloot Israël vrede, in 1994. Jordanië zag af aanspraken op de Westelijke Jordaanoever. Daar wonen vooral Palestijnen en dus zou daar uiteindelijk een eigen Palestijnse staat moeten verrijzen.
Met Syrië lijkt een vredesakkoord nog niet in zicht. Er zijn geen directe contacten tussen beide landen. Syrië eist de onvoorwaardelijke teruggave van de Golanvlakte en Israël eist op zijn beurt dat Syrië het bestaansrecht van de joodse staat erkent.
Oslo-akkoorden
In 1993 leek een oplossing voor het Palestijnse-Israëlische conflict nabij met de ondertekening van de Oslo-akkoorden, tijdens een ceremonie in de tuin van het Witte Huis, door PLO-leider Arafat de "the peace of the brave", genoemd, de vrede van de dapperen. Israël erkende het recht van de Palestijnen op een eigen staat op de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook In ruil erkende de PLO van Yasser Arafat het bestaansrecht van de staat Israël.
De bezette gebieden en de joodse nederzettingen zouden onderwerp zijn van verdere onderhandelingen, net als de vluchtelingenproblematiek en de status van Jeruzalem. De moord op de Israëlische Rabin (door een rechtse joodse nationalist) betekende uiteindelijk ook het failliet van de Oslo-akkoorden.
In 2005 besloot de toenmalige Israëlische premier Sharon om de bezetting van de Gazastrook te beëindigen. Hier woonden op een klein stukje grond maar een beperkt aantal Israëlische kolonisten, temidden van meer dan een miljoen Palestijnen. De beveiliging van de kolonisten kostte de joodse staat handenvol geld.
Bovendien maakt de Gazastrook geen deel uit van het bijbelse Israël en had daarmee niet de emotionele betekenis voor religieuze joden die de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem wél hebben. Overigens betekende de ontruiming van de Gazastrook niet het (gehoopte) einde van het onderlinge geweld. Uiteindelijk lijken de meeste Israëliërs ervan doordrongen dat vrede met de Palestijnen en de buurlanden alleen mogelijk is als hun land bereid is afstand te doen van tenminste een deel van de bezette gebieden.
Het gaat dan vooral om de Westelijke Jordaanoever. Hier wonen ongeveer 2,5 miljoen Palestijnen en 400.000 kolonisten in joodse nederzettingen. Het is een illusie om te denken dat Israël die nederzettingen allemaal zal ontmantelen, zoals de Palestijnen willen. Dat geldt in het bijzonder voor de nederzettingen in en rond Oost-Jeruzalem.
Na de Zesdaagse Oorlog heeft Israël Oost-Jeruzalem geannexeerd en beschouwt het Jeruzalem als de eeuwige en ondeelbare hoofdstad van Israël. En dat is voor de Palestijnen onverteerbaar: voor hen is Al-Quds (de Arabische benaming van de stad) de hoofdstad van hún toekomstige Palestijnse staat.
http://www.nos.nl/nosjournaal/artikelen/2007/6/4/050607_zesdaagse_oorlog_historie.html
beste anoniem
waarom zouden mensen toch zo vaak prefereren om anoniem te blijven? bescheidenheid? angst? maar dit terzijde.
Ik vond deze twee fragmenten van de NOS opmerkelijk:
'Daarmee ging een lang gekoesterde wens van veel religieuze joden in vervulling: de verovering van wat zij noemen Judea en Samaria , onderdeel van het bijbelse land Israël. Plus de inname van Oost-Jeruzalem inclusief de ‘oude stad’, met de voor joden heilige klaagmuur...
Het gaat dan vooral om de Westelijke Jordaanoever. Hier wonen ongeveer 2,5 miljoen Palestijnen en 400.000 kolonisten in joodse nederzettingen. Het is een illusie om te denken dat Israël die nederzettingen allemaal zal ontmantelen, zoals de Palestijnen willen. Dat geldt in het bijzonder voor de nederzettingen in en rond Oost-Jeruzalem.'
De eerste zin is onjuist. Zowel de religieuze als de seculiere zionisten in Israel hebben gestreefd en streven nog steeds naar een Eretz Israel, een zo groot mogelijk Israel. Daarnaast is er een groep religieuze joden die de staat Israel weigeren te erkennen, aangezien de messias nog niet is verschenen. Voorbeeld van de seculiere zionisten, die niet in God geloofden, maar wel in de overtuiging dat die God hen het beloofde land had gegeven is de atheist Ben Goerion, vader des vaderlands van de joodse natie.In 1938 zei de grondlegger van de ''joodse staat,'' david ben-goerion: ''after the formation of a large army in the wake of the establishment of the state, we will abolish partition and expand to the whole of palestine.'' Al in 1937 schreef hij aan zijn zoon Amos: ‘‘Geen zionist kan afstand doen van ook maar het kleinste gedeelte van het land van Israël. Een joodse staat in een deel van Palestina is geen einde, maar een begin.’’ Het bezit van een eigen stuk grondgebied was, volgens hem, doorslaggevend want juist "daar door vergroten we onze macht en elke machtstoename maakt het mogelijk het land in zijn geheel in handen te krijgen. Het vestigen van een [kleine] staat… zal dienen als een zeer krachtig instrument in onze historische inspanning om het hele land te bevrijden." De woorden en de daden spreken voor zich. Maar dat is kennelijk nog niet doorgedrongen tot de NOS, die met het bekende propagandistische verhaal komen.
In januari van dit jaar was de Israelische historicus Ilan Pappe -hij is inmiddels naar het buitenland uitgeweken - in Nederland. Hij gaf in Amsterdam drie lezingen.
Toen in de jaren negentig de militaire archieven in zijn land open gingen, was Ilan Pappe een van de eerste wetenschappers die ze raadpleegde. Pappe, die politieke wetenschappen doceerde aan de Universiteit van Haifa, deed met name onderzoek naar de begintijd van zijn vaderland. Hij vond de bewijzen van vooropgezette plannen om de Palestijnen te verdrijven en schreef daarover het boek 'The Ethnic Cleansing of Palestine'. Ik las zijn boek, volgde die lezingen en sprak met hem. Pappe zei het volgende:
"In het midden van de jaren vijftig was de eerste premier van Israël en de belangrijkste leider van de zionistische beweging in Palestina, David Ben-Goerion, voor het eerst niet aan de macht en had zodoende tijd om door het land te reizen. Omdat hij het noorden niet goed kende, besloot hij door Galilea te trekken. Ben-Goerion bezocht er een fabriek, een kibboets, een militaire basis en al met al leek hij een aangename tijd te hebben. Maar ’s avonds schreef de vader des vaderlands in zijn dagboek dat één ding zijn dag danig had verpest, namelijk het feit dat hij voor het eerst besefte dat er zoveel Arabieren in Galilea woonden. Zijn ergernis benadrukt nog eens het feit dat Ben-Goerion een ideologische beweging leidde die al sinds het eind van de negentiende eeuw Palestina wilde veranderen in een joodse staat, waarin zo min mogelijk Palestijnen zouden leven, eigenlijk geen. Met andere woorden: als de aanwezigheid van zoveel Palestijnen de grondlegger van de joodse staat dwars zat, dan betekende dit dat het plan om het te ontvolken van alle Palestijnen niet gelukt was. En als de leider van het Israëlische zionisme - en dus geen marginale randdebiel - zich stoorde aan de aanwezigheid van zoveel Palestijnen, dan kunnen we zonder meer aannemen dat ook de meeste Israëlische joden in de jaren vijftig zich hieraan stoorden. Wat dat betreft is er anno 2007 niets veranderd. Vanaf het allereerste moment dat Palestina gekozen werd als territorium voor een zogeheten ‘joodse staat’ was de enige formule die zionistische leiders als Ben-Goerion konden bedenken het de-arabiseren van het land, aangezien het meteen voor hen duidelijk was dat er een ander volk leefde. Al in 1937 schreef hij aan zijn zoon Amos: “Geen zionist kan afstand doen van ook maar het kleinste gedeelte van het land van Israël. Een joodse staat in een deel van Palestina is geen einde, maar een begin.” Het bezit van een eigen stuk grondgebied was, volgens hem, doorslaggevend want juist “daardoor vergroten we onze macht en elke machtstoename maakt het mogelijk het land in zijn geheel in handen te krijgen. Het vestigen van een [kleine] staat… zal dienen als een zeer krachtig instrument in onze historische inspanning om het hele land te bevrijden.” Kortom, men wilde gewoon een lege ruimte om de zionistische droom te verwezenlijken. Dat was een vitaal onderdeel van de ideologie en het betekende in de praktijk: verdrijf alle inwoners van Palestina, en wel omdat men geen joodse staat kon stichten met destijds slechts 600.000 joden terwijl er ook nog eens 1 miljoen Palestijnen leefden.
Gedetailleerde orders
Die etnische zuivering werd militair voorbereid in een van de mooiste panden in Tel Aviv, bijgenaamd Het Rode Huis, waar sinds 1947 het hoofdkwartier was gevestigd van de Haganna, de belangrijkste ondergrondse zionistische militie, de gewapende tak van links. En in dit inmiddels gesloopte gebouw, er staat nu een Sheraton Hotel, werd op de koude woensdagmiddag van 10 maart 1948 door elf speciaal geselecteerde zionistische leiders van de joodse gemeenschap in Palestina (na een jaar lang op woensdag te hebben vergaderd) de laatste hand gelegd aan een plan om ongeveer 1 miljoen Palestijnen te deporteren. Diezelfde avond nog werden militaire bevelen rond gestuurd naar gevechtseenheden in het hele land voor een systematische verdrijving van de Palestijnen. Die orders waren voorzien van gedetailleerde beschrijvingen van de methodes die gebruikt moesten worden om de Palestijnse burgers met geweld te verjagen: grootscheepse intimidatie; het belegeren en bombarderen van dorpen en bevolkingscentra; het in brand steken van woningen en eigendommen; en tenslotte het opblazen van bebouwde centra om te voorkomen dat de verdreven inwoners zouden terugkeren. Elke gevechtseenheid kreeg haar eigen lijst van dorpen en buurten die etnisch gezuiverd en met explosieven verwoest moesten worden. Deze militaire campagne kreeg als codenaam Plan D. Net als bij andere dergelijke catastrofale besluiten bestaan ook van deze bijeenkomst geen notulen. Politici en generaals die besluiten het lot van zoveel mensen in handen te nemen, laten doorgaans geen bewijzen hiervan achter. Maar er bestaat in dit geval genoeg indirect bewijs, stille getuigen, die het ons als historici mogelijk maken om te reconstrueren wat er tijdens die bijeenkomst werd besloten. Misschien veel belangrijker nog, we beschikken nu over de documentatie die resulteerde uit deze geheime bijeenkomst, te weten een reeks militaire orders aan de joodse gevechtseenheden om te beginnen met de systematische verdrijving van een miljoen Palestijnen uit hun woningen, dorpen en steden. In een tijdsbestek van zeven à acht maanden was de operatie voorbij en hadden tenminste 750.000 Palestijnen hun huizen verloren, hun velden, boomgaarden, bedrijven, bankrekeningen en hun leven in Palestina, waar hun families eeuwenlang zo niet langer hadden geleefd.
De wereld keek toe
Het verbazingwekkende van deze campagne was dat het gemeld werd door de internationale pers. De meeste grote westerse kranten en radiostations berichtten destijds bijna dagelijks over de grootscheepse deportaties en verwoestingen. Bovendien waren ook waarnemers van het Rode Kruis en de Verenigde Naties ter plaatse die aan hun hoofdkwartieren uiterst feitelijk verslag uitbrachten van wat ze zagen. En toch was al deze informatie voor de internationale gemeenschap geen aanleiding om krachtdadige stappen te ondernemen, met als gevolg dat driekwart van de Palestijnse bevolking kon worden verdreven en hun huizen en bedrijven konden worden verpulverd. Aan het eind van 1948, toen de omvang van de misdaad niet meer genegeerd kon worden, deed de VN nog wel een zwakke poging om het onrecht te stoppen. De Algemene Vergadering nam resolutie 194 aan die bepaalde dat Israël de terugkeer van de vluchtelingen moest toestaan, maar Israël negeerde die resolutie net zoals het naderhand alle andere resoluties zou negeren waarin een beroep wordt gedaan op de “joodse natie” om de Palestijnen menswaardig te behandelen. Voor enige tijd was de wereldgemeenschap tamelijk verbolgen over de Israëlische houding, zelfs de Amerikaanse regering ergerde zich eraan en, geloof het of niet, legde Israël enkele maanden lang sancties op, om het land te dwingen de verdreven Palestijnen te laten terugkeren. Maar uiteindelijk liet de wereldgemeenschap Israël zijn gang gaan en werden zo de kiemen gelegd van wat nu eufemistisch heet het Arabisch-Israëlisch Conflict, een conflict dat niet alleen het Midden Oosten destabiliseert maar nu ook de veiligheid in de rest van de wereld in gevaar brengt.
Dit alles als direct gevolg van het feit dat elf mannen, joodse leiders die claimden de slachtoffers van de holocaust te vertegenwoordigen, drie jaar na de holocaust koelbloedig besloten alle Palestijnen te deporteren. Het was de logische consequentie van het eerdere zionistische besluit dat Palestina de enige ruimte in de wereld was waar men niet alleen een veilige plaats voor de joden kon scheppen maar waar men tevens het judaïsme kon herdefiniëren als een nationale beweging. Deze speciaal door Ben-Goerion samengestelde denktank besliste bovendien dat in Palestina een westerse joodse staat moest worden gevestigd, ze wilden geen joden uit Arabische landen, want Ben-Goerion had verklaard dat die joden in feite Arabieren waren en die wilden ze niet. Later veranderde hij zijn standpunt, toen hij er meer joden bij wilde hebben. Ze werden toegelaten op voorwaarde dat ze allereerst gede-arabiseerd en verwesterd zouden worden. En zo gebeurde het ook. Tegelijkertijd realiseerden de adviseurs zich ook dat de holocaust in Europa dermate drastisch was geweest dat emigratie daar vandaan nagenoeg verwaarloosbaar zou zijn. Ten derde wisten ze dat de demografische balans in Palestina ten nadele was voor de joden. Hoe ze ook de grenzen van een toekomstige joodse staat zouden laten lopen, de joden zouden altijd in de minderheid blijven. En dus kwamen ze tot de conclusie dat alleen een etnische zuivering een joodse staat mogelijk zou maken. En aldus geschiedde.
Verachtelijke ideologie
Het is duidelijk dat een ideologie waarbij een ander verdreven moet worden om mij veilig te laten voelen in moreel opzicht absoluut verachtelijk is. Bovendien is het juridisch volstrekt illegaal. Als elf mannen kunnen besluiten dat één bepaalde groep mensen, louter en alleen omdat ze Palestijnen zijn, geen recht heeft om in hun eigen huizen te leven, dan beschouwd zeker vandaag de dag het internationaal recht, de internationale gemeenschap, dit als een misdaad tegen de mensheid. Met andere woorden: deze elf mannen zijn misdadigers, maar zo worden ze niet gezien door de Israëli’s. Integendeel, zij behoren tot de meest gerespecteerde helden in het Israëlische pantheon, de bekendste is de vader des vaderlands David Ben-Goerion, die de bijeenkomst voorzat en die de etnische zuivering bedacht, het initiatief ervoor nam en de leiding erover had. Nu gaat het mij niet om het veroordelen van deze daders, die zijn inmiddels allemaal dood, maar in mijn boek hou ik me bezig met de misdaad, het verdrijven van al die burgers, het opblazen van 531 dorpen en zwaar beschadigen van 11 steden, het stelen van al hun bezittingen. Weliswaar slaagden de zionisten er niet in om heel Palestina te zuiveren, maar toch was het voor de joodse kolonisten en hun militaire eenheden geen slecht resultaat. Slechts 250.000 Palestijnen bleven achter, vooral in het Noorden waar de zionistische troepen op het laatst te uitgeput waren om hen te verdrijven. Het was een onvoorstelbare tragedie voor al die burgers die uit hun huizen werden verdreven, die ineens hun geboorte- en woonplaats verloren, en voor al die nabestaanden van mensen die waren afgeslacht, en al die vrouwen die waren verkracht tijdens de militaire operaties. Los van deze wreedheden ben ik van mening dat men anno 2007 de Israëlische misdaden van 1948 moet erkennen, niet om rekeningen te vereffenen, want wie zou moeten worden veroordeeld? De daders zijn al dood. Ik denk dat we het briljante idee van Desmond Tutu zouden moeten adopteren dat uitgaat van de gedachte: we willen de daders niet eens misdadigers noemen, we willen dat ze de misdaad toegeven. Wij moeten die misdaad onder ogen zien. We zullen moeten erkennen dat de etnische zuiveringen waren gepland, dat Israël de oorlog in 1948 wilde om Palestina etnisch te kunnen zuiveren en niet - zoals de Israëli’s beweren - dat die oorlog de reden was om de Palestijnen te verdrijven. Het was allemaal voorbereid, de orders lagen klaar. Niet alleen de joods-Israëli’s zullen de misdaden moeten erkennen, maar ook de rest van de zwijgende wereld, en zeker Europa.
‘Deel van de schepping’
De wereld heeft Israël al in 1948 een vrijbrief gegeven. En als een staat gebaseerd is op de verdrijving van een ander volk en de mensheid zwijgt daarover, dan moet men niet verbaasd zijn dat deze staat nog steeds de ideologie van het etnisch zuiveren als hoeksteen heeft. De boodschap die de zionistische beweging en later Israël van de wereld kreeg was dat dit geen misdaad was, maar dat het een legitiem onderdeel is van de schepping van de staat Israël. Geen officiële instantie in de wereld heeft Israël ooit veroordeeld voor de etnische zuiveringen van 1948. En nog steeds krijgt het de boodschap dat het onderdeel is van de beschaafde wereld en dat het ervan mag uitgaan dat in moreel, juridisch en politiek opzicht Israël volkomen gelijk heeft om een moderne staat te vestigen op een ideologische basis van etnische exclusiviteit. Zodra het gaat om de rechten van de joden om het enige volk te zijn op Palestijns gebied hoeven ze zich in de praktijk niet druk te maken over mensenrechten, of rechten van de burger of over de democratie. En omdat dit de boodschap was van de machtige westerse wereld gelooft elk zionistisch Knessetlid blind dat het belang van een joodse meerderheid in Palestina alle andere religieuze of humanitaire waarden teniet doet. Die mentaliteit is het product van de misdaden van 1948 en de stilzwijgende goedkeuring ervan door met name de Europese elites, die gepijnigd werden door de gedachten aan wat Europa de joden had aangedaan. Daardoor zijn ze nu blind voor wat de Israëlische joden de Palestijnen aandoen. Die boodschap heeft de merkwaardige tweedeling veroorzaakt in het denken van de joods-Israëli’s. Enerzijds zijn ze ervan overtuigd geraakt dat ze de enige Verlichte mensen in het Midden Oosten zijn, de enige democraten, het enige westerse volk aldaar, het enige cultureel ontwikkelde volk in het Midden Oosten. En anderzijds menen de Israëli’s dat ze het volste recht hebben om nu soms zelfs openlijk te zeggen dat Palestijnen verdreven moeten worden uit welk gebied dan ook waar de Israëlische joden geen meerderheid vormen. Zodra de Palestijnen in de ogen van de zionisten daar een zogeheten ‘existentiële bedreiging’ vormen, dan zijn alle middelen toegestaan, inclusief bloedbaden, inclusief het bombarderen van burgers met F-16’s, inclusief het deporteren in vrachtwagens van Palestijnen en inclusief het economisch wurgen van hun samenleving door hen op te sluiten achter een muur, in de hoop dat hun leven zo miserabel wordt dat ze zelf besluiten te vertrekken. Om hiermee ongestoord door te kunnen gaan, moeten natuurlijk de westerse media worden bespeeld en daar zijn de zionisten buitengewoon effectief in. Ze beseffen maar al te goed dat ze kleine wreedheden moeten begaan, want daar is de Amerikaanse en Europese pers niet echt in geïnteresseerd, die wil kolossale catastrofes. Zolang men vijf mensen of meer per maand verdrijft, hier en daar een dertigtal huizen vernietigt en permanent het leven van burgers bij militaire controleposten ondraaglijk maakt, zijn de massamedia niet geïnteresseerd. Ondertussen blijft het Israëlisch beleid gebaseerd op het inpikken van zoveel mogelijk Palestijns grondgebied, maar dan zonder Palestijnen. Onderling debatteren ze over hoe ze dat doel het best kunnen verwezenlijken. Het meest doortrapt zijn de linkse partijen. De verlichte Israëli’s maakt het niet uit om het grote gevangeniskamp Gaza en de Bantoestans op de Westbank een Palestijnse staat te noemen. Links doet het voorkomen alsof het bereid is tot een grootmoedig gebaar, namelijk het geven van wel 15 procent van het Palestijns gebied aan het Palestijnse volk. Maar rechts in Israël is niet zo hypocriet. De rechtsen willen het liefst ook nog die 15 procent. Die zeggen tegen links: “Als jullie Palestina willen, neem dan het hele grondgebied en verdrijf alle Palestijnen ineens. Wat voor spelletje is het van jullie om 85 procent in te pikken en vervolgens de bewoners van de resterende 15 procent langzaam weg te treiteren?” En ze hebben gelijk, het liberale zionisme is het meest verachtelijk.
Het onrecht gaat door
Sinds de Oslo-akkoorden zijn er meer nederzettingen gebouwd dan voorheen. Het zogenaamde vredeproces is het middel bij uitstek dat Israël helpt het beleid van de langzame de-arabisering ten uitvoer te brengen. Daarom zal de wereld de Israëli’s een duidelijke boodschap moeten geven, namelijk: als jullie vrede en verzoening willen zullen jullie allereerst moeten erkennen wat er in 1948 is gebeurd. Ze moeten ophouden het te ontkennen, ze moeten verantwoording voor hun misdaden nemen. Daarnaast zouden ze officieel moeten verklaren dat er een automatisch recht op terugkeer is voor de slachtoffers van de etnische zuiveringen, zoals overigens het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken op zijn website bepleit. Alleen verzwijgt Washington de Israëlische verdrijving van Palestijnen. Een tweede boodschap aan de Israëli’s zou moeten zijn dat ze onmiddellijk ophouden met de politiek van het etnisch zuiveren die sinds 1948 wordt gevoerd. En de Israëli’s moet duidelijk worden gemaakt dat het ontmenselijken van de oorspronkelijke bevolking slechts tot misdaden leidt. Daarbij moet dit niet bij een vermaning blijven, het veroordelen van mijn volk helpt niet, Israëli’s zijn totaal immuun tegen veroordelingen, ze lachen erom, want ze weten dat die geen consequenties hebben dankzij het Amerikaanse vetorecht. Daarom zou Europa de ‘joodse natie’ moeten boycotten, net zoals het deed met Zuid-Afrika toen daar misdaden tegen de mensheid werden begaan. Anders gaat het onrecht gewoon door. Sterker nog: er is sprake van een escalatie, op korte termijn zullen de Palestijnen worden geconfronteerd met nog wredere Israëlische beleidsdaden. Het einde van de etnische zuiveringen in Palestina is nog lang niet in zicht. Op dit moment sturen ze aan op een etnische zuivering van de Westbank. Het resultaat van die politiek zal verschrikkelijke reacties oproepen tegen de joden in Israël en ik durf zelfs te zeggen tegen de joodse gemeenschappen in de rest van de wereld." © de Humanist 1/2007
Komen we nu op het tweede fragment uit het NOS-verhaal: 'Het is een illusie om te denken dat Israël die nederzettingen allemaal zal ontmantelen, zoals de Palestijnen willen.' Beste anoniem. Naties die weigeren zich te houden aan het internationaal recht heten in de politiek 'failed states' of 'schurkenstaten'. De NOS beweert hier dus dat Israel een schurkenstaat is. Het wonderlijke alleen is dat de NOS in haar berichtgeving dit feit telkens weer probeert te verdoezelen. Het presenteert de illegale bezetting van Palestina alsof die bezetting niet veranderd kan worden, alsof het een onveranderlijk feit is. Bovendien presenteert de NOS beide partijen in dit conflict niet eens als gelijkwaardig, maar alsof Israel het recht heeft de Palestijnse burgerbevolking te terroriseren met bombardementen,met het beleg van steden, met het gevangen houden van kinderen, met het vermoorden van tenminste 120 Palestijnse kinderen alleen al in 2006. Zie Amnesty. Maar beide partijen zijn niet gelijkwaardig. Israel bezet in strijd met het internationaal recht al 40 jaar lang Palestijns gebied, acht keer zo lang als de Duitse bezetting van Nederland, die wij meer dan een halve eeuw later nog steeds herdenken. Dit alles is de context waarin dit zonflict zich afspeelt en die door onder andere de NOS, maar ook alle andere commerciele massamedia in Nederland stelselmatig verzwegen.
Een reactie posten